152 หน้า     เคน: เจอตัวจนได้ ฮาตาเกะ คาคาชิ   เคน: อย่างที่คิดเลย พอลงจากตำแหน่งแล้วก็จะไม่มีการคุ้มกันอีกแล้วสินะ [เคน อายุ 16 ปี นินจาไร้สังกัด]       เคน: เอ๋ แถมให้ผมเยอะจัง ขอบคุณนะครับ คุณนี่ทั้งสวยทั้งใจดีเลย สาว: อุ๊ย แหม ยินดีค่ะ! มาอุดหนุนบ่อยๆนะคะ เคน: แน่นอนสิครับ   สาว: คุณเป็นนักท่องเที่ยวเหรอคะ อยากให้ฉันพาเที่ยวรอบๆ โคโนฮะมั้ยคะ? เคน: ว้าว ดีจังเลย ขอบคุณมากนะครับ       คาคาชิ: ฉันสงสัยจังว่าทำไมนักท่องเที่ยวอย่างนายถึงได้วนเวียนรอบๆตัวฉันแบบนี้น่ะ คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ย   เคน: พูดอะไรของคุณเนี่ย เอากล้องผมคืนมานะ ผมจะตามคุณทำไม!? คาคาชิ: เรื่องนั้นฉันก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ ขอฉันดูรูปที่นายถ่ายหน่อยคงได้ใช่มั้ย? […]

  อัพเดทเนื้อหาเรื่อยๆ…           หัวข้อที่ 1; เคนมักปกป้องคนที่รักมากเกินไป [บทสัมภาษณ์จากนินเคนของเคน; เก็งกิ และ เด็น] เก็งกิ: เคนจังน่ะเขาไม่เคยให้เราลุยกับศัตรูเลยสักครั้งทั้งๆที่เราเป็นสุนัขนินจานักล่าแท้ๆ เอาแต่ใช้พวกเราติดตามรอย ค้นหาข้อมูล พอเจอศัตรูที่ฝีมือดีก็มักจะให้เราหลบทุกที น่าหงุดหงิดชะมัด! เดน: ท่านรุ่น 6 เล่าว่าเคนจังน่ะเคยดูหนังเศร้าเรื่องนึง ที่น้องหมาเพื่อนรักของพระเอกตายตอนออกผจญภัยด้วยกันน่ะ จากนั้นเขาก็ร้องไห้ไม่หยุดแล้วก็ซึมไปทั้งวันเลย เก็งกิ:ฮ่าฮ่า หมอนั่นก็ร้องไห้เป็นด้วย เพราะแบบนี้เขาเลยเลี่ยงไม่ดูหนังเศร้าอีกเลยน่ะ เก็งกิ:แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะพวกฉันเป็นนักล่านะ ไม่เคยกลัวอันตรายสักหน่อย! เขาน่ะขี้กังวลแล้วก็เอาแต่ปกป้องพวกฉันมากเกินไป เป็นแบบนี้เสมอเลย!     หัวข้อที่ 2; เคนเป็นประเภทที่ไม่ชอบร้องไห้หรือแสดงความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็น [เคน ตอน 10 ขวบ เขาร้องไห้หลังจากดูหนังเศร้าเรื่องหนึ่ง คาคาชิพยายามปลอบเขาแต่เขาก็ยังหดหู่ทั้งวัน] เคน: ไม่เห็นจะจำได้เลย!!     หัวข้อที่ 3; เพราะสัญชาตญาณความเป็นผู้พิทักษ์สูง เขาจึงติดนิสัยชอบดูแลคนที่รักเสมอ [ถึงแม้จะมีนิสัยขี้เกียจแค่ไหนก็ตาม] เคน: วันนี้เดี๋ยวผมทำกับข้าวแทนเองนะ […]