ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 13 : โลกที่ไม่รู้จัก (ตอนที่ 3)
เคน: หาว~ อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ หอมจังเลย ทำอะไรกินอะ?
คาคาชิ: ไง หลับสบายมั้ย? มากินข้าวเช้ากันก่อนนะ
เคน: อร่อยเหมือนเดิมเลยแฮะ ผมไม่ค่อยได้กินข้าวฝีมือพ่อเลย ปกติแม่จะเป็นคนทำกับข้าวตลอดเลยน่ะ
คาคาชิ: งั้นเหรอ แม่เธอคงจะทำกับข้าวอร่อยมากเลยสินะ เธอเป็นคนยังไงงั้นเหรอ?
เคน: ฮ่าฮ่า ผมกับพ่อทำอร่อยกว่าตั้งเยอะ แม่น่ะทำกับข้าวแย่สุดในบ้านเลย บางครั้งทอดไข่ก็มีเปลือกด้วยล่ะ แถมยังเป็นคนที่ซุ่มซ่ามแล้วก็บ๊องสุดๆ อีก
คาคาชิ: หา? แล้ว..ตอนนี้เธอยังอยู่ที่โคโนฮะมั้ย?
เคน: เธอไม่ใช่คนของโคโนฮะตั้งแต่แรกน่ะครับ ก่อนที่ผมจะมอบตัวผมได้หาข้อมูลแม่แล้ว แต่ไม่มีที่ไหนมีข้อมูลของเธอเลย
คาคาชิ: หาข้อมูลเหรอ ยังไงน่ะ?
เคน:ผมแอบใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องสมุดแฮกเข้าระบบฐานข้อมูลของแคว้นต่างๆ เพื่อดูรายชื่อชาวบ้านน่ะ
คาคาชิ: หา!? นั่นมันผิดกฏนะ เดี๋ยวก็ถูกจับหรอก
เคน: ผมรู้ครับ ไม่ต้องห่วงผมรู้วิธีซ่อนตัวตนดี ผมทำแบบนี้ทุกครั้งที่ต้องหาข้อมูลก่อนเริ่มภารกิจน่ะ
คาคาชิ: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย…
คาคาชิ: เอ๋ มีอะไรงั้นเหรอ?
เคน: ผมได้สัญญาณจากนินเคนของผมน่ะ เขาน่าจะเจอโจรฮิโรโตะแล้ว ผมไปก่อนนะพ่อ!
คาคาชิ: หา!!?
คาคาชิ: อ้าว เดี๋ยวสิ เดี๋ยวฉันไปด้วย
เคน: ล้อเล่นรึไง เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อเลยนะ ผมจะจัดการเอง ถ้าผมไม่กลับมาหมายความว่าผมกลับไปที่โลกของผมแล้วนะ!
คาคาชิ: ไม่เกี่ยวอะไรของนาย เจ้าบ้านี่! นายบอกว่าเป็นลูกของฉันไม่ใช่รึไง? ฉันก็ต้องช่วยน่ะสิ อีกอย่างนายไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของศัตรู ไปคนเดียวมันอันตรายรู้มั้ย!
เคน: นี่มันเป็นปัญหาของผม ผมเป็นแค่คนจากโลกอื่นพ่อไม่จำเป็นต้องสนใจหรอกน่า! ผมไม่อยากให้ใครช่วยทั้งนั้นแหละ
คาคาชิ: พูดอะไรของนายเนี่ย!?
ห้ามตามผมมาเด็ดขาดเลยนะ บอกอาจารย์นารูโตะว่าผมกลับไปแล้วก็พอ
เคนจัง! มาแล้วเหรอ
เคน: เด็น เจอตัวโจรฮิโรโตะแล้วใช่มั้ย? แล้วเก็งกิล่ะ?
เด็น: เจอตัวแล้วเคนจัง เก็งกิกำลังตามสืบเรื่องของหมอนั่นอยู่น่ะ
เคน: ดีมาก นำทางฉันไปเลย
เด็น: ดูเหมือนจะเข้าถึงตัวหมอนั่นไม่ได้ง่ายๆ นะเคนจัง หมอนั่นมีผู้อยู่เบื้องหลังที่เอาสมบัติจากโลกเราไปขายที่ตลาดมืด เก็งกิกำลังตามสืบอยู่ นายรอฟังความคืบหน้าอยู่ที่นี่ ถ้าได้เรื่องยังไงฉันจะมาแจ้งอีกที
เคน: เอ๋?
เคน:…งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว แต่พวกนายห้ามลืมเด็ดขาดนะ ถ้าภารกิจอยู่ในระดับอันตรายให้รีบถอยออกมาทันทีและรีบกลับมาหาฉัน!
เด็น: ฉันเข้าใจดี เคนจัง
เด็น: เคนจัง…
เคน:อืม ฉันรู้อยู่แล้ว…
เคน: นิสัยเหมือนกันเด๊ะ กับตาแก่ที่โลกของฉัน
คาคาชิ: ……
คาคาชิ: นี่ฝีมือฉันตกไปเยอะเลยเหรอเนี่ย?
เคน: ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่อย่าลืมสิว่าผมน่ะเป็นลูกพ่อนะ ไม่มีอะไรที่พ่อไม่เคยสอนผมหรอก
คาคาชิ: เหลือเชื่อจริงๆ… นี่ความสามารถนายอยู่ระดับไหนกันเนี่ย?
คาคาชิ: เด็น..ใช่มั้ย ได้เรื่องยังไงบ้าง?
ใช่ สมบัติทุกชิ้นที่นายให้ฉันตรวจสอบน่ะมันยังคงถูกเก็บรักษาอย่างดีตามแคว้นต่างๆ ไม่มีข้อมูลการถูกจารกรรม ไม่มีที่ไหนถูกบุกรุกเลย นอกจากนี้ยังไม่มีอาชญากรที่ชื่อฮิโรโตะอีกด้วย
นารูโตะ: เราเคยได้รับรายงานว่าสมบัติเหล่านี้ถูกขายในตลาดมืด แต่ทางเราคิดว่ามันคงเป็นแค่ของปลอมลอกเลียนแบบจึงไม่ได้สนใจอะไร
ชิกามารุ: ใช่ แต่พอได้เห็นเคสนี้ทำให้เราแน่ใจว่ามันคงจะเป็นของจริงทั้งหมดจากโลกของนาย ที่ถูกขโมยมาเพื่อมาขายที่นี่
เคน: เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ
ชิกามารุ: จากที่นินเคนของนายรายงานมา ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่ฮิโรโตะแต่มีคนที่อยู่เบื้องหลังเขาอีกทีสินะ แต่ไม่น่าแปลกใจหรอก คนพวกนี้มักจะทำงานเป็นทีมทั้งนั้น
ชิกามารุ: และในเมื่อเขาไม่ได้ขโมยสมบัติจากโลกนี้ เขาจึงไม่เคยถูกบันทึกว่าเป็นอาชญากรของที่นี่ และเพราะเหตุนี้นายยิ่งเคลื่อนไหวคนเดียวลำบาก จะกลายเป็นว่านายจะเป็นอาชญากรไปซะเองถ้าลงมือกับคนพวกนั้น
คาคาชิ: ชิกามารุ พูดถูกนะ
นารูโตะ: ถึงนายจะไม่อยากให้เราช่วย แต่เรื่องมันเกิดในโลกของฉัน ดังนั้นฉันให้นายทำเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้ มันอันตรายเกินไป ถ้านินเคนแจ้งความคืบหน้าใดๆ มา ให้รายงานฉันเหมือนที่นายเคยทำที่โลกของนาย ตกลงมั้ย? ยังไงซะตอนนี้นายก็คือนินจาของเรานะ
…เข้าใจแล้วครับ
เคน: คือว่างี้นะ อาจารย์นารูโตะ…
นารูโตะ: หืม?
เคน: ถ้ารู้ข้อมูลที่อยู่ของฮิโรโตะได้เมื่อไหร่ ผมขอรับหน้าที่ไปจับตัวเขาคนเดียว ไม่ขอมีเพื่อนร่วมทีมนะครับ
นารูโตะ: แต่เราไม่รู้ถึงความสามารถที่แน่ชัดของเขา ไปจับตัวเขาคนเดียวมันอันตรายเกินไปนะ
เคน: คือผมไม่ถนัดทำงานเป็นทีมน่ะครับ…
นารูโตะ: เอ๋ คนฉลาดแบบนายน่าจะเป็นหัวหน้าทีมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ขนาดชิกามารุยังออกปากชมเลยนะ
เคน: ……
นารูโตะ: เอาเถอะ ถ้าอยากทำงานคนเดียวจริงๆ ฉันก็ไม่ขัดหรอก แต่ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกฉันแล้วกัน
โบรูโตะ: เอ๋ พ่อ?
นารูโตะ: อ้าว โบรูโตะ? กำลังจะไปไหนกันล่ะนั่น
โบรูโตะ: ก็แค่เดินเล่นแค่นั้นแหละ
ซาราดะ: สวัสดีค่ะท่านรุ่น 7
นารูโตะ: สวัสดี เด็กๆ
นารูโตะ: ภารกิจล่าสุดลูกทำได้ดีเลยนี่
โบรูโตะ: อย่ามาลูบหัวผมน่า ไม่ใช่เด็กแล้วนะ!
โจโจ: อุ๊ย ผู้ชายคนนี้เหรอที่ได้ยินข่าวว่าพวกนินจาเราไล่จับอยู่หลายวันเพราะเข้าใจผิดว่าเป็นสปาย หล่อมากเลยนะนั่น! อยากให้อยู่ที่นี่ตลอดไปจัง
ซาราดะ: อืม ได้ยินว่าฝีมือดีมากเลยด้วยนี่นะ
โบรูโตะ: ผมไปก่อนล่ะ แล้ววันนี้พ่อจะกลับบ้านใช่มั้ย?
นารูโตะ: เอ๋ …ก็อาจจะนะ…
โบรูโตะ: เชอะ ช่างเถอะ!
เคน: เฮ้ โบรูโตะ!
โบรูโตะ: อ๊ะ คุณมันนินจาคนเมื่อกี้ ฮาตาเกะ เคน ใช่มั้ย ที่เขาลือกันว่ามาอยู่ที่นี่ชั่วคราว
เคน: อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เคน: ว่าแต่นายงอนอะไรรุ่น 7 อยู่รึไง? เขาทำอะไรให้หงุดหงิดเหรอ ชกไปสักหมัดก็พอแล้วมั้ง
โบรูโตะ: ผมเปล่างอนสักหน่อย ผมไม่สนใจตาแก่นั่นหรอก
เคน: หืม ไม่สนใจงั้นเหรอ?
โบรูโตะ: คนที่เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่สนใจครอบครัวแบบนั้นผมไม่สนใจหรอก
เคน: เอ๋ แปลกจังแฮะ โบรูโตะที่ฉันรู้จักไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่ ความแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ นี่มันเกิดจากอะไรกันนะ?
โบรูโตะ: พูดถึงเรื่องอะไรของคุณน่ะ?
เคน: นายก็อยู่ใกล้พ่อนายแค่นี้เองนี่นา ถ้าคิดถึงก็แค่ไปหาที่ห้องโฮคาเงะก็ได้นี่ ต่อให้พ่อนายยุ่งแค่ไหนเขาก็ต้อนรับนายเสมออยู่แล้ว ทำเป็นเด็กไปได้
โบรูโตะ: ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย! แล้วผมก็ไม่สนใจเขาด้วย
เคน: รู้มั้ยว่านายโชคดีกว่าใครหลายๆคนมากนะ มีเด็กมากมายที่เขาอยากไปหาพ่อเขาแต่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะพ่อของเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่อีกแล้วน่ะ สิ่งที่พ่อของนายทำก็เพื่อคนพวกนั้นและก็เพื่อคนในหมู่บ้านนะ
โบรูโตะ: !!
เคน: นายน่ะเป็นเด็กจิตใจดีน่าจะเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้ไม่ยากหรอกถ้านายได้ลองทำแบบนั้น แต่เพราะนายยังเด็กเลยไม่ทันคิด ไม่ใช่ความผิดของนายหรอกนะ
โบรูโตะ: ก็บอกว่าผมไม่ใช่เด็กแล้วไง
เคน: ฉันก็หวังว่างั้นแหละนะ
พนักงาน: ได้แล้วค่ะ
เคน: ขอบคุณครับ
เคน: แว้ก!! มิราอิจัง!?
มิราอิ: ทำไมจะต้องตกใจอะไรขนาดนั้นด้วยล่ะ?
เคน: ม…มีอะไร?
มิราอิ: ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย
เคน: แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอนี่ ฉันอุตส่าอยู่ให้ห่างจากเธอแล้วแท้ๆ จะเอาอะไรจากฉันอีกเนี่ย?
มิราอิ: หยุดนะ!
มิราอิ: คิดว่าฉันจะยอมปล่อยผ่านเรื่องของนายไปง่ายๆ เหรอ!
นายต้องบอกฉันมาให้หมดว่านายเป็นใครมาจากไหน ทำไมรุ่น 7 กับอาจารย์ชิกามารุถึงได้ไว้ใจนายง่ายๆ แบบนั้น? แล้วที่สำคัญคือนายรู้จักฉันได้ไง? ทำไมนายถึงเข้าหาฉัน!?
เคน: ก็บอกไปหมดแล้วนี่ ฉัน ฮาตาเกะ เคน เป็นนินจาของโคโนฮะน่ะ…
มิราอิ: นายไม่ได้มีชื่ออยู่ในฐานข้อมูลของเราตั้งแต่แรก! ถ้านายเป็นคนของเราจริงทำไมรุ่น 7 ถึงสั่งให้เราตามจับตัวนาย แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงได้ยอมรับนายง่ายๆ
เคน: ฉันถามเธอจริงๆ เถอะ เธอน่ะบอกว่าฉันอันตราย ไม่เชื่อใจฉัน แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้กลัวฉันเลยสักนิดนี่นาใช่มั้ย? ไม่คิดว่าเธอเข้าใกล้ฉันมากเกินไปรึไง?
มิราอิ: อ..เอ๋!
เคน: คงไม่ใช่ว่าเธอน่ะตกหลุมรักฉันเข้าซะแล้วหรอกนะ ว่าไง?
มิราอิ: ฉันเกลียดผู้ชายแบบนายที่สุด
เคน: เอาเถอะ แต่ถ้าเธอไม่กลัวฉันนั่นก็เพราะว่าเธอรู้ว่าฉันไม่ได้มีอันตรายกับหมู่บ้านใช่มั้ย? แถมรุ่น 7 ก็รับรองฉันแล้ว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วนี่ เหตุผลอื่นฉันบอกเธอไม่ได้ มันเป็นความลับที่พวกระดับสูงเท่านั้นที่จะรู้ได้ เข้าใจมั้ย?
มิราอิ: ……
เคน: เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับฉันซะ
มิราอิ: …เข้าใจแล้ว
– เฮ้ มิราอิ อยู่นี่เองเหรอ หาตัวตั้งนาน
มิราอิ: เอ๋ มีอะไรเหรอ?
– ..ก็ที่ฉันถามเธอวันก่อน… วันนี้เธอว่างแล้วใช่มั้ย ไปกับฉันได้ใช่มั้ย?
มิราอิ: เอ๋ อื้ม…
เคน: โทษที ฉันกับมิราอิจังมีเรื่องต้องคุยกันน่ะ นายไปชวนคนอื่นเถอะ
– หา!?
มิราอิ: พูดอะไรของนาย เมื่อกี้นายยังบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับนายอยู่เลยไม่ใช่รึไง? ปล่อยมือฉันนะ!
เคน: ก..ก็..ตอนนี้ฉันมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่านั้นจะคุยกับเธอไง
– อะไรนะ? (เธอเข้าหาหมอนี่ก่อนงั้นเหรอ?)
– นายมันเด็กใหม่ที่มาอยู่นี่ชั่วคราวนี่ มิราอิเธอมาคุยอะไรกับหมอนี่น่ะ? สนิทกับเขาเหรอ?
มิราอิ: เอ๋ ม..ไม่มีอะไรหรอก…
เคน: ฉันเป็นรุ่นพี่ของพวกนายนะเฟ้ย ใช้คำว่าหมอนี่ได้ไง?
– พูดอะไร นายเพิ่งมาอยู่นี่ไม่ใช่รึไง?
มิราอิ: โทษทีนะ… ฉันขอคุยอะไรกับเขาหน่อย ไว้วันหลังนะ
เคน: ไม่มีวันหลังหรอก ไปหาคนอื่นไป!
หา!
มิราอิ: พูดอะไรของนาย ทำไมมาเสียมารยาทกับเพื่อนฉันแบบนี้ล่ะ?
(พอนึกขึ้นมาแล้วก็หงุดหงิดจริงๆ โลกนี้ไม่มีฉันอยู่ แล้วแบบนี้มิราอิจังก็อาจจะไปคบกับคนอื่นแทนฉันไม่ใช่รึไง? ถ้าไม่ต้องมารับรู้ก็คงดีหรอก ไอ้บ้าเอ้ย!)
มิราอิ: แล้วเรื่องสำคัญที่จะคุยกับฉันคือเรื่องอะไร?
เคน: เธอมีคนที่ชอบหรือยัง?
มิราอิ: นี่นายคิดจะกวนประสาทฉันหรือไงเนี่ย!? ถ้าจะมาถามอะไรไร้สาระแบบนี้ฉันจะกลับแล้วนะ
เคน: ..ก็แค่ตอบมาไม่ได้รึไง?
มิราอิ: ฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ ถามทำไม?
เคน: ร..เหรอ? ก็..เปล่าหรอก…
มิราอิ: ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันกลับล่ะ!
เคน: เฮ้!
เคน: นี่! ในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ห้ามเธอไปเดทกับใครเด็ดขาดรู้มั้ย?
มิราอิ: มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายไม่ใช่รึไง!?
อะไรของเขา ตาบ้านี่! เป็นคนที่น่าหงุดหงิดจริงๆ!
เคน: กลับมาแล้วครับ
คาคาชิ: ไง กลับมาแล้วเหรอ
(กลับมาแล้ว…งั้นเหรอ? รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันแฮะ)
คาคาชิ: หืม ซื้ออะไรมาน่ะ?
เคน: กับข้าว เดี๋ยววันนี้ผมทำอาหารเย็นให้กินเอง รู้มั้ยว่าหาโอกาสที่ผมจะอาสาทำอาหารให้เองแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆ หรอกนะ
คาคาชิ: น่าสนใจนี่ แล้วทำไมถึงได้ยอมอาสาทำให้เองแบบนี้ได้ล่ะ?
เคน: ก็นะ พ่ออยู่ตัวคนเดียวแบบนี้อาจจะเหนื่อยที่ต้องทำทุกอย่างเองน่ะ ผมอยู่นี่อย่างน้อยก็น่าจะช่วยแบ่งเบาได้บ้าง ถึงจะแค่ชั่วคราวก็เถอะ
คาคาชิ: ……..
เคน: อะไรครับ?
ฉันดีใจน่ะ ท่าทางเธอจะถูกสอนมาดีนี่นะ
บอส: ว่าไง คุณฮิโรโตะ ดูเหมือนว่าร่างกายจะฟื้นกลับมาเป็นปกติแล้วนี่นะ
ฮิโรโตะ: ค..ครับท่าน!
ฮิโรโตะ: ต..แต่ว่าผมยังใช้คาถาหลุมดำไม่ได้เหมือนเดิมครับ ผม..กำลังพยายามอยู่ครับ
บอส: งั้นเหรอ? แต่ไม่ต้องกดดันตัวเองไปหรอกน่า เดี๋ยวก็คงกลับมาเป็นปกติเองนั่นแหละนะ ฮ่าฮ่า
ฮิโรโตะ: ขอบคุณมากครับท่าน…
ผู้ติดตาม: เอายังไงต่อดีครับ? เจ้าหมอนั่นน่ะดูเหมือนจะใช้ประโยชน์ไม่ได้แล้ว ตั้งแต่เกิดความผิดพลาดล่าสุดที่เขาพาคนอื่นติดมาด้วย จักระเขาก็ถูกใช้เกือบหมดจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด พอร่างกายกลับมาเป็นปกติเขาก็ใช้คาถานินจาของตัวเองไม่ได้อีกเลย ไม่ว่าเขาจะลองพยายามตั้งกี่ครั้งแล้ว
บอส: น่าเสียดายแต่คงต้องปล่อยเขาไปตามทางล่ะนะ ถ้าเขาใช้คาถานั้นไม่ได้เขาก็ทำเงินให้เราไม่ได้อีก ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บเขาไว้หรอก
ผู้ติดตาม: รับทราบครับท่าน
บอส: แต่อย่างน้อยๆก็ยังมีตราประทับทองคำอีกอันนึงที่ยังอยู่กับนินจาคนนั้น ตราประทับนั่นต้องขายได้ราคางามมากแน่ๆ นายเตรียมคนไปจัดการเรื่องนั้นแล้วใช่มั้ย
ผู้ติดตาม: เรียบร้อยครับท่าน แต่คงจะใช้เวลาสักหน่อย เพราะได้ข้อมูลมาว่าหมอนั่นยังอยู่ในโคโนฮะ เราไม่อยากให้คนของโคโนฮะงากุเระเข้ามายุ่มย่ามด้วย
บอส: แล้วนายมีแผนยังไง?
ผู้ติดตาม: ฮิโรโตะบอกว่าหมอนี่ฉลาดและฝีมือดี แต่ผมเตรียมนินจารับจ้างฝีมือดีหลายคนไว้จัดการเขาแล้ว เหลือแค่ล่อเขาออกมาจากโคโนฮะให้ได้ก็พอ
ผู้ติดตาม: เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นคนจากโลกอื่น ไม่มีทางที่โคโนฮะจะสนใจตามหาเขาหรอกครับ
