ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 4 : นิสัยเสีย
เคน: มิราอิจัง
มิราอิ: อ๊ะ รุ่นพี่เคน
เคน: ได้พักรึยัง? ไปหาอะไรกินกันมั้ย?
มิราอิ: ยังเลยค่ะ แต่ฉันมีเม็ดอาหารเสบียงแล้ว
เคน: อย่าล้อเล่นน่า เม็ดอาหารเสบียงเนี่ยนะ เธอนี่มันจริงจังกับภารกิจเป็นบ้า ไปพักหาอะไรกินในหมู่บ้านกันเหอะน่า
มิราอิ: รุ่นพี่ต่างหากล่ะคะ ที่ไม่จริงจังมากเกินไปน่ะ ตาจอมขี้เกียจ
เคน: ฉันเพิ่งเคลียภารกิจเสร็จนะยัยบ้า
– อ้าว มิราอิ?
– อ๊ะ
มิราอิ: รุ่นพี่ รอแป๊บนึงนะคะ
เคน: เอ๋?
(อะไรวะนั่น ท่าทางสนิทกันน่าดู…)
เคน: มิราอิจัง ตามสบายนะ ฉันไม่รบกวนเวลาเธอดีกว่า
มิราอิ: เอ๋
มิราอิ: รุ่นพี่…
เพราะแบบนี้สินะถึงปฏิเสธฉันน่ะ ….หงุดหงิดชะมัด
โธ่เอ้ย ไม่สนหรอก ฉันน่ะฮาตาเกะ เคน นะ! ฉันไม่เคยไล่ตามผู้หญิง!
กลับไปถามให้ชัดๆก่อนดีกว่า!!
เคน: มิราอิจัง!?
มิราอิ: ตามทันจนได้
เคน: เอ๋? ตามฉันมางั้นเหรอ ทำไมล่ะ?
มิราอิ: โธ่ ทำไมถึงรีบร้อนออกมาแบบนี้ล่ะคะ?
เคน: ก..ก็ดูเหมือนเธอจะคุยเรื่องสำคัญกับหมอนั่นอยู่นี่…
มิราอิ: ฉันขอให้เพื่อนช่วยลาดตระเวนแทนฉัน ตอนที่เราจะไปพักกันน่ะค่ะ
เคน: เอ๋!
มิราอิ: จะได้ออกไปกับรุ่นพี่ได้ไงคะ
งั้น… เราไปกินอะไรกันดีคะ?
เคน: ง..งั้นหรอกเหรอ ฮ่าฮ่า… ไปคุยกับหมอนั่นเรื่องนี้เองหรอกเหรอ (เธอก็แค่ใส่ใจกับหน้าที่ตัวเอง ฉันเป็นบ้าอะไรฟะเนี่ย อารมณ์ร้อนแบบไม่มีเหตุผลเลย น่าอายจริงๆ)
มิราอิ: แล้วเมื่อกี้เห็นบอกว่าจะไปถามอะไรใครเหรอคะ?
เคน: ป..เปล่า! ไม่มีอะไรหรอก อย่าสนใจเลย!
ไทชิโร่: เจ้าบ้านั่น อยู่นี่จริงๆด้วย
ซึคุเนะ: ฉันบอกแล้วเจ้าหมอนี่มันอยู่แถวนี้ล่ะ ช่วงนี้น่ะ
ซันโชว: เฮ้ยเคน แปลกจริงๆ ที่ช่วงนี้นายอยู่หมู่บ้านตลอดน่ะ ปกติไม่ค่อยอยู่เพราะกลัวถูกเรียกใช้งานแท้ๆ
ซึคุเนะ: นั่นสิ แถมยังใส่ชุดจูนินตลอดเวลาอีก
เคน: โว้วเจ้าสามแสบนี่ เกิดใครมาได้ยินเข้าเดี๋ยวก็คิดว่าฉันเป็นจอมขี้เกียจพอดี
ซึคุเนะ: ก็นั่นมันฉายานายนี่หว่า “เคน จอมขี้เกียจแห่งโคโนฮะ”
เคน: ใครมันตั้งฉายาแปลกๆแบบนั้นให้ฉันอีกแล้วฟะ?
ซึคุเนะ: ตั้งแต่กลับมาจากทำภารกิจระดับ S กับมิราอิ ดูเหมือนนายจะป้วนเปี้ยนใกล้ๆเธอตลอดเลยนี่ ชอบเธอเข้ารึไง?
เคน: พูดอะไรบ้าๆ น่า
ซันโชว: ตอบแค่ว่า “ใช่” หรือ “ไม่ใช่” ก็พอ ฉันอยากรู้ว่าไอ้คนที่ไม่ชอบโกหกแบบนายเนี่ย จะตอบว่าไง
ซึคุเนะ: นั่นสิ! ฮ่าฮ่า
ฉัน… ก็ไม่รู้เหมือนกัน….
ซึคุเนะ: ก๊าก ฮ่าฮ่า! ดูหมอนี่ทำหน้าดิ เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ ปกติทำหน้าตามั่นใจน่าหมั่นไส้ตลอดเวลาแท้ๆ
เคน: หนวกหูโว้ย! อะไร! ทำไม! ฉันทำหน้าแบบไหน หา!!?
ซันโชว: ขอถ่ายรูปหน่อยได้เปล่า น่าจะขายได้ราคาดีเล
ซึคุเนะ: ความคิดดีว่ะ สาวๆคงแย่งกันซื้อน่าดู “หน้าของเคนจังผู้กำลังมีความรัก” เฮ้ยเคน ทำหน้าแบบเมื่อกี้อีกทีสิ
เคน: ฉันจะฆ่าพวกแก!!
อยากตายกันใช่ป่ะ! ถึงได้กล้ามาแหย่ฉันผู้นี้ เจอนี่หน่อย สุดยอดคาถาที่ฉันเรียนมาจากอาจารย์นารูโตะ
ซึคุเนะ: เฮ้ยเอาจริงเลยเรอะ พวกเราแค่หยอกเล่นหน่อยเดียวเอง
เคน: สายไปแล้วโว้ย รับไปซะ!!
[คาถามหารัญจวญ เวอร์ชั่น-เคนจัง]
ไทชิโร่: เจ้าบ้าเคน นายมันใจคอโหดเหี้ยมที่สุด ใช้คาถานี้กับเพื่อนรักได้ไงฟะ…
เคน: อุ๊ย 3 ศพ
มิบุนะ: พวกผู้ชายนี่ไม่รู้จักโตเลยจริงๆ นะ
ไทชิโร่: เฮ้ยเคน! สาวจากหมู่บ้านอื่นว่ะ จ้องนายใหญ่เลย ดูดิ
เคน: หืม? พวกเธออาจจ้องเจ้าซึคุเนะก็ได้ หมอนี่มันเด่นจะตาย
ซึคุเนะ: อ.. เอ๋!?
ซึคุเนะ: ฉันไม่สนใจพวกเธอหรอก ฉันน่ะมีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะนะ!
ซันโชว: ว้าว จริงดิ! ใครอะ!?
เคน: (ไอ้หมอนี่.. ยังไม่บอกเธออีกงั้นเหรอเนี่ย ป่านนี้แล้วเนี่ยนะ…?)
เคน: ฉันขอโทษจริงๆ เพื่อน ที่ตอบรับความรู้สึกของนายที่มีต่อฉันไม่ได้ เพราะฉันชอบผู้หญิง แต่ฉันเข้าใจนายนะเพราะฉันหล่อแบบนี้นายถึงตัดใจจากฉันไม่ได้ซักที
ซึคุเนะ: ไปไกลๆ เลย ไอ้บ้านี่! เอามือออกไปจากเอวฉัน!!
เคน: โธ่ไม่ต้องเขินหรอกน่า ก็นายเคยบอกนี่ว่าแอบชอบเพื่อนสนิทอยู่น่ะ หรือหมายถึงไทชิโร่รึไง?
ไทชิโร่: อย่ามายุ่งกับตู
ซึคุเนะ: ฉันหมายถึงมิบุนะต่างหากโว้ย!!
มิบุนะ: อ..เอ๋!!?
ไทชิโร่: พูดออกมาแล้วโว้ย!!
ซึคุเนะ: ม..ไม่ใช่นะ!! คือ…
เคน: โธ่ ช็อคเลย.. ฉันคิดว่านายแอบชอบฉันมาตลอดแท้ๆ
ซึคุเนะ: จะเลิกกวนประสาทฉันสักทีได้มั้ยฟะ!!
เคน: ชิ..งอนแล้ว ฉันไปจีบสาวโต๊ะโน้นดีกว่า ไปกันเหอะ ไทชิโร่ ซันโชว
ไทชิโร่/ซันโชว: โอ้ว เยี่ยมเลย!
ซึคุเนะ: จะไปไหนก็ไปเลย!
เคน: ดีครับ มาจากหมู่บ้านอื่นเหรอ?
สาวๆ: ใช่ค่ะ!
เคน: อยากให้พวกเราสามคนพาเที่ยวโคโนฮะมั้ย?
สาวๆ: เอ๋ จริงเหรอคะ? ขอบคุณค่ะ!
ซึคุเนะ: เฮ้ย..เดี๋ยวสิ… พวกนาย…
เอ๋ รุ่นพี่เคน?
เฮ้ มิราอิจัง
เคน: โย่ว มาทำอะไรแถวนี้น่ะ ภารกิจเหรอ? ให้ฉันช่วยมั้ย?
มิราอิ: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดทกับสาวอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?
เคน: เอ๋!! ป.. เปล่า! คือนี่น่ะ…
มิราอิ: ฉันไม่กวนหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ
เคน: อ้าวเดี๋ยวสิ! มิรา… พวก! โทษทีนะ พวกนายไปต่อกันเองนะ!
ไทชิโร่: อ้าวเฮ้ย เดี๋ยวสิ!! (ไอ้บ้าเอ้ย พวกฉันคุยกับสาวไม่เป็นนะเฟ้ย!!)
เด็กสาว1: เอ๋ อะไรกัน เขามีแฟนแล้วเหรอเนี่ย…
เด็กสาว2: งั้นพวกเราก็ขอตัวดีกว่านะคะ
ซันโชว: อ..อ้าว ไหงงั้น…
เคน: มิราอิจังฟังก่อน ฉันไม่ได้….
มิราอิ: เอ๋ รุ่นพี่จะมาอธิบายอะไรให้ฉันฟังทำไมคะ ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย
เคน: ม..มันก็จริงอยู่หรอก แต่…
ไทชิโร่: ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยเว้ย น่าสงสาร… ไอ้คนที่ปกติเอาแต่กวนประสาทและมั่นหน้าตลอดเวลาแบบหมอนี่เนี่ยนะ…
ซันโชว: ปกติมันคิดจะทำอะไรก็ทำ เคยสนใจใครที่ไหน
มิราอิ: ล..แล้ว …กำลังเดทแบบจับคู่กันอยู่… งั้นเหรอคะ?
เคน: (อ๊ะ ยอมฟังแล้วแฮะ!) ป..เปล่า.. คืองี้จ้ะ…
(ฉันไม่ได้สนใจพวกเธอเลยสักนิด ที่ทำไปเพราะจะพาเจ้าสองคนนี้ ออกมาจากเจ้าซึคุเนะ เพราะไปแกล้งมันจนมันหลุดปากสารภาพรักกับมิบุนะออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ และฉันแค่ใช้สาวๆจากหมู่บ้านอื่นเป็นข้ออ้างให้เจ้าสองคนนี้ตามออกมาด้วย)
……..
(นี่ฉันเลวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!! ขืนพูดออกไปมีหวังโดนเกลียดแน่ๆ! ไม่นะ โกหกไม่ได้ พูดความจริงก็ไม่ได้เหมือนกัน!!)
[ติดนิสัยเสียมาโดยไม่รู้ตัว]
ไทชิโร่: ไงเคนจัง กำลังลำบากอยู่เหรอ อยากให้พวกเราช่วยมั้ย? เหมือนที่นายช่วยเจ้าซึคุเนะน่ะ
เคน: ไหว้ล่ะเพื่อน อย่าแม้แต่จะคิดนะ เอาไว้ค่อยแก้แค้นฉันทีหลังเหอะนะ…
ซันโชว: มิราอิ อย่าคิดมาก หมอนี่แค่ทำไปเพราะช่วยเพื่อนน่ะ หมอนี่มันไม่จีบสาวไปทั่วเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ไทชิโร่: ใช่แล้วล่ะ รับรองได้เลย
มิราอิ: ฉ..ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะคะ …ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันนี่นา
[กลับมาหาพวกซึคุเนะ]
ซันโชว: ซึคุเนะ นายน่าจะได้เห็นตอนเจ้านี่ทำหน้าเป็นหมาหงอย น่าสงสารสุดๆเลยล่ะ ฮ่าฮ่า
ซึคุเนะ: โธ่ เสียดายชะมัด!
เคน: หนวกหูโว้ย!!
เคน: แบบนี้ฉันแย่แน่! ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะเฟ้ย จะพูดอะไรทีต้องคิดแล้วคิดอีกเนี่ย
ซึคุเนะ: มันก็เป็นเรื่องปกติที่ควรทำไม่ใช่เรอะ เจ้าบ้า!
เคน: ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันก็แค่ทำแบบนี้เอง “เฮ้เธอหึงงั้นเหรอเด็กน้อย”
ซันโชว: แหม รุ่นพี่ล่ะก็…
ไทชิโร่: ไอ้พวกบ้านี่ หยุดเหอะ…
ซันโชว: นี่ล่ะน้า ความรักล่ะ ความรัก
เคน: ….!
เคน: เฮ้อ.. เปลี่ยนเรื่องเหอะ ไม่เห็นสนุกตรงไหนเลย
ซันโชว: โธ่ไม่เอาน่า เล่าเรื่องตอนไปทำภารกิจด้วยกันให้ฟังหน่อยสิ ปกตินายไม่ทำภารกิจร่วมกับคนอื่นนี่ ที่ยอมไปด้วยเพราะเธอใช่มั้ยล่ะ?
เคน: ฉันตามไปด้วยเพราะพ่อฉันหรอกเฟ้ย!
ไทชิโร่: ไอ้เด็กติดพ่อเอ้ย…
เคน: (เหมือนจะแย่กว่าเดิมอีกแฮะ…)
เคน: ซึคุเนะ นายกับมิบุนะเป็นยังไงบ้างน่ะ?
ซึคุเนะ: อ่า เธอปฏิเสธฉันน่ะ
เคน: หา! ท..โทษที ฉันไม่น่าเข้าไปยุ่งเลย!
ซึคุเนะ: อย่าคิดมากน่า ยังไงฉันก็คิดจะบอกเธออยู่แล้วล่ะ แต่ถึงยังไงมันก็น่าโมโหอยู่นะ เจ้าบ้าเอ้ย…
เคน: ข..ขอโทษ…
ซึคุเนะ: เธอบอกว่าเธอยังชอบนายอยู่น่ะ ถึงนายจะเคยปฏิเสธเธอไปแล้วก็เถอะ
เคน: …!!
ซึคุเนะ: อย่าทำหน้าแบบนั้นน่า! ยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้นายหรอก เจ้าบ้า!
เคน: ขอโทษทีนะ…
ซึคุเนะ: นายนี่มันชอบขอโทษทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ผิดอยู่เรื่อยเลยนะ
