ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 2 :ฉันไม่ได้เจ้าชู้นะ!
ฮี่ฮี่…
มิราอิ: รุ่นพี่เคน… คุณคาคาชิกับคุณไก ล่ะคะ?
เคน: ช..แช่น้ำร้อนอยู่… ทำไมเธอถึงเข้าห้องผู้ชายไม่รู้จักเคาะประตูแบบนี้ล่ะ!? เหมือนแม่ฉันชะมัด!!
มิราอิ: เอ๋ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะคะ?
มิราอิ: กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?
เคน: แค่..อ่านหนังสือฆ่าเวลา แค่นั้นเอง…
มิราอิ: ทำไมต้องทำท่ามีพิรุธแบบนั้นด้วยล่ะ?
มิราอิ: คงไม่ใช่ว่ากำลังดูหนังสืออย่างว่าอยู่หรอกนะคะ?
เคน: พ..พูดอะไรบ้าๆน่า นี่เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย!
มิราอิ: งั้นทำไมถึงซ่อนล่ะ ขอฉันดูได้มั้ย?
เคน: ไม่ได้เด็ดขาด!
มิราอิ: นั่นไง ต้องเป็นหนังสือโป๊แน่ๆ!
มิราอิ: เอามาให้ฉันนะคะ! ฉันจะเอาไปให้คุณคาคาชิ แล้วบอกว่ารุ่นพี่แอบดูหนังสือโป๊ระหว่างทำภารกิจระดับ S
เคน: หา! ฟังดูเลวชะมัด ก็บอกว่ามันไม่ใช่หนังสือโป๊ไง!
มิราอิ: ถ้างั้นก็เอามาให้ฉันดูสิคะ!
มิราอิ: เวลาแบบนี้รุ่นพี่ควรไปแช่น้ำร้อนพร้อมกับคุณคาคาชิกับคุณไก เพื่อคุ้มครองพวกเขาไม่ใช่เหรอคะ!
เคน: นี่เธอ! ใครมันจะไปอยากแช่น้ำร้อนกับตาแก่สองคนได้ทุกวี่ทุกวันกันเล่า ถ้าเป็นกับสาวๆก็พอว่า
มิราอิ: ว่าไงนะ! ที่เขาว่ากันว่ารุ่นพี่เป็นพวกไม่จริงจังกับภารกิจนี่เป็นเรื่องจริงสินะคะ! เอาหนังสือโป๊นั่นมาให้ฉันนะ
เคน: ใครมันพูดแบบนั้นกัน หา!?
มิราอิ: อ๊ะ! ข..ขอโทษค่ะ!!
เคน: ซุ่มซ่ามจริง
มิราอิ: ก..ก็รุ่นพี่น่ะเอาถุงพลาสติกมาวางทิ้งมั่วซั่วแบบนี้เองนี่คะ!
เคน: เอ้า นี่…
เคน: เห็นมั้ย… ไม่ใช่หนังสือโป๊สักหน่อย ก็แค่… สาวๆ.. ถ่ายแบบ.. วัยรุ่น.. (งึมงัม)
มิราอิ: แล้วทำไมถึงไม่เอาให้ดูตั้งแต่แรกล่ะคะ!? (ดูอะไรของเขาอยู่น่ะ ตาคนนี้นี่)
เคน: ก็ถึงมันจะไม่ใช่หนังสือโป๊ แต่มันก็ไม่ใช่หนังสือทั่วไปนี่… ฉันกลัวเธอจะบ่นน่ะสิ
รุ่นพี่เคนหายไปไหนของเขาอีกแล้วเนี่ย เป็นพวกไม่จริงจังกับภารกิจจริงๆนะ ตานี่
เคน: มิราอิจัง!!
มิราอิ: รุ่นพี่ ไปไหนมาเหรอค หนีเที่ยวอีกแล้วเหรอ?
เคน: พ่อฉันอยู่ไหนงั้นเหรอ?
มิราอิ: แช่น้ำร้อนอยู่น่ะค่ะ
เคน: ไม่ทันล่ะ! ฝากบอกพ่อฉันให้ทีว่าฉันจะเดินทางไปเมืองต่อไปก่อน
มิราอิ: เอ๋ ด.. เดี๋ยวสิคะ มีเรื่องอะไร ทำไมถึงได้รีบร้อนแบบนี้?
เคน: คืองี้…
หญิงสาว: คุณเคนอยู่นี่เองเหรอคะ! ที่รัก
มิราอิ: เอ๋…? ที่รักเหรอ?
เคน: ซวยแล้ว!!
นี่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันน่ะ!? เพราะแบบนี้สินะคุณถึงหนีจากฉันน่ะ!!
เคน: เอ๋!?
มิราอิ: เอ๋!!? เดี๋ยวสิ ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ!!
หญิงสาว: ฉันไม่ปล่อยให้หนีแน่ ทั้งคู่นั่นแหละ!!
เคน: เจ๋งแฮะ ผู้หญิงคนนั้นมองแว้บเดียวไกลๆ ยังรู้ได้ทันทีเลยว่ามิราอิจังเป็นผู้หญิงเนี่ย ไม่สิ..น่าจะเป็นเพราะชุดที่ใส่มากกว่า…
มิราอิ: อยากจะพูดอะไรกันแน่คะ!? แล้วก็ช่วยจริงจังกับสถานการณ์ตอนนี้หน่อยได้มั้ย!?
เคน: เฮ้ย! เดี๋ยวสิ จ..จะทำอะไรน่ะ มิราอิจัง!?
มิราอิ: ก็จะจับตัวรุ่นพี่ ส่งให้แฟนรุ่นพี่น่ะสิคะ จะได้อธิบายให้เธอฟังด้วยว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!
เคน: อย่าล้อเล่นน่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย
มิราอิ: โกหกชัดๆ ถ้าไม่ใช่แล้วเธอจะไล่ตามมาทำไม ตาคนเจ้าชู้!
เคน: ฉันไม่ได้โกหกนะ แล้วเธอว่าเจ้าชู้ หา!
เคน: โธ่ ไว้ค่อยอธิบายทีหลังแล้วกัน รีบหนีก่อนเถอะ
มิราอิ: เดี๋ยวสิ…
มิราอิ: แล้วทำไมฉันต้องหนีด้วยล่ะ!?
เคน: ช่วยไม่ได้นี่ เธอถูกหมายหัวแล้วล่ะ
หญิงสาว: หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!
นี่หยุดนะ ยัยแมวขโมย เธอคิดจะพาแฟนฉันไปไหนกันน่ะ!?
(นี่ไม่เห็นจริงๆเหรอว่าฉันเป็นฝ่ายถูกลากอยู่น่ะ)
หายไปไหนแล้วเนี่ย ไวจริงๆ
เคน: ฮ่าฮ่า รอดแล้วล่ะ ดูเหมือนเธอจะวิ่งผ่านไปแล้ว
มิราอิ: ถอยออกไปหน่อยสิคะ เข้ามาใกล้เกินไปอีกแล้วนะ
เคน: ท..โทษทีจ้ะ มันกระทันหันน่ะ โอ้ คราวนี้ไม่โดนเตะแฮะ
เคน: (เวรเอ้ย มิราอิจังดันมาติดร่างแหไปด้วย แล้วฉันจะหนีไปคนเดียวได้ไงล่ะทีนี้ ช่วยไม่ได้แฮะ คงต้องรอออกจากเมืองนี้พร้อมกันแล้วล่ะ)
มิราอิ: แล้วทำไมต้องวิ่งหนีแฟนตัวเองแบบนั้นด้วยล่ะคะ?
เคน: ก็บอกว่าไม่ใช่แฟนไงเล่า! ไม่เคยไปจีบเลยด้วยนะ!
มิราอิ: ใครจะไปเชื่อกัน! นี่คงไปจีบเธอ พอเธอหลงรักก็คิดจะทิ้งเธอสินะคะ
เคน: มิ..มิราอิจัง ฉันดูเลวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย… เชื่อฉันเถอะ ฉันไม่ได้โกหกจริงๆนะ
คาคาชิ: เชื่อเถอะมิราอิ ถึงหมอนี่จะกะล่อนแค่ไหน แต่นอกเหนือจากตอนทำภารกิจแล้วเขาไม่เคยพูดโกหกเลยนะ
มิราอิ: คุณคาคาชิ!
เคน: พ่อมาไงเนี่ย!?
คาคาชิ: ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงโวยวายน่ะสิเลยออกมาดู แล้วนี่เราไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย?
เคน: คืองี้ครับ…
เมืองนี้ของอร่อยเยอะดีแฮะ เอาเจ้านี่ไปฝากทุกคนด้วยดีกว่า
ผู้ชาย: ผมไม่ปล่อยคุณไปหรอก คุณต้องไปกับผม!
ผู้หญิง: ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉัน! เลิกยุ่งกับฉันสักที!
เคน: เฮ้ ทำไมถึงไปฉุดกระชากผู้หญิงแบบนั้นล่ะ ใจเย็นหน่อยสิ
ผู้ชาย: แกเป็นใครวะ มายุ่งอะไรด้วย!?
ผู้ชาย: อ้อ แกคงเป็นแฟนใหม่เธอล่ะสิ หล่อใช้ได้นี่ มาเจอกันหน่อย!
เคน: เฮ้ยๆไปกันใหญ่แล้ว อะไรของนายเนี่ย!?
ผู้หญิง: นี่ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ! ใช่ เขาเป็นแฟนใหม่ฉัน เพราะฉะนั้นคุณเลิกตามตื๊อฉันได้แล้ว!
ผู้ชาย: ว่าไงนะ!!
เคน: หา!?
ผู้ชาย: อย่ามาขวางนะ ฉันจะจัดการมัน!!
ผู้หญิง: ว้าย!!
เคน: อย่ารุนแรงกับผู้หญิงสิโว้ย!!
เคน: เวรแล้ว มือไปไวกว่าสมอง ติดเชื้อคุณไกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
ผู้หญิง: กรี๊ด! เท่จังเลย จัดการเขาได้ในหมัดเดียวทำได้ไงเนี่ย ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน ฉันชื่อ ฮานะ คุณล่ะคะ?
เคน: เอ๋! ค..เคน.. ฮาตาเกะ เคน ครับ
ผู้หญิง: คุณเคน! จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะคะ
เคน: หา! ฝากตัว? ฝากตัวอะไรครับ?!
ฮานะ: ก็จากนี้ไปเราจะเป็นแฟนกันไงล่ะคะ
เคน: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย!!?
ฮานะ: ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าเข้ามายุ่งกับฉันเลย มีแต่คุณที่กล้ามีเรื่องกับแฟนเก่าฉัน
ฮานะ: ฉันเพิ่งเคยเจอผู้ชายที่โกรธแทนฉันแบบนี้ครั้งแรกเลย แถมยังหล่อและเท่สุดๆ คุณน่ารักจริงๆ ขอบคุณนะคะ
เคน: เฮ้ยเดี๋ยวสิ! ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณเลยนะ ผมแค่จะช่วย… ปล่อยผม!
ฮานะ: เอ๋ คุณเคน…? อะไรเนี่ย? …เขาเป็น…นินจางั้นเหรอ?
เคน: ทำไมมีแต่คนแปลกๆฟะเนี่ย!!?
เคน: จากนั้นไม่ว่าผมจะไปไหนเธอก็ตามเจอตัวผมตลอดเลย เธอต้องเป็นนักแกะรอยชั้นยอดแน่ๆ ผมกะจะหนีออกไปจากเมืองนี้ก่อน จนเธอมาเจอผมอยู่กับมิราอิจังเนี่ยแหละ
มิราอิ: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย รุ่นพี่
คาคาชิ: เนื้อหอมไม่เปลี่ยนเลยนะเราน่ะ
เคน: น่าหนักใจจังเลยน้า ทำไมผมต้องเกิดมาหล่อซะจนดึงดูดสาวๆให้เข้าหาตลอดเลยนะ พ่อ
คาคาชิ: อ่า ในขณะเดียวกันก็ดึงดูดบาทาจากผู้ชายด้วยกัน เช่นกันนะ
มิราอิ: ก็ดูเธอจะหลงรุ่นพี่ออกนะคะ ทำไมไม่คบกับเธอไปเลยล่ะ เธอก็สวยดีนี่นา?
เคน: อย่าล้อเล่นน่า เธอไม่ใช่สเป็คฉันสักนิด อีกอย่างฉันไม่ชอบผู้หญิงที่เข้ามาจีบฉันก่อนด้วย
เคน: เห นี่เธออารมณ์เสียเหรอ? หึงรึไง?
มิราอิ: ม..ไม่ใช่นะคะ ก็อยู่ๆฉันโดนลากมาเกี่ยวด้วยนี่นา!!
คาคาชิ: แล้วทีนี้ลูกจะเอายังไงต่อ จะออกเดินทางไปก่อนมั้ย
เคน: ไม่ครับ ผมเป็นห่วงมิราอิจังน่ะ
ไก: เฮ้ ดูเหมือนฉันจะพลาดเรื่องสนุกๆเลยนะ
สุดท้ายรุ่นพี่ก็ไม่ได้หนีเที่ยวอีกเลย เจอแบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกันนะตานั่น พรุ่งนี้ก็ต้องเดินไปเมืองอื่นต่อกันแล้วสินะ
ฮานะ: เจอตัวจนได้
ฮานะ: ยัยแมวขโมยที่มาแทรกกลางระหว่างฉันกับคุณเคน บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเธอเอาเขาไปซ่อนไว้ไหน!?
มิราอิ: อะไรนะคะ
มิราอิ: เอ่อ เดี๋ยวสิคะ… คุณน่ะ เข้าใจผิดแล้วนะคะ…
มิราอิ: นี่คุณทำอะไรเนี่ย!?
ฮานะ: เอาเขาไปซ่อนไว้ไหน บอกมา!!
ฮานะ: อ๊ะ คุณเคน!
มิราอิ: รุ่นพี่!
เอ๋! คุณเคน ท..ทำอะไรคะ!?
เคน: ฉันกำลังจะไปจากเมืองนี้ ฉันว่าเรามาเคลียกันหน่อยน่าจะดีกว่านะ!
ฮานะ: อะไรนะคะ!?
เคน: ฉันไม่ใช่แฟนเธอ แล้วก็ไม่เคยเป็นด้วย เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรมาระรานคนรอบข้างฉัน ถูกมั้ย? ทีนี้ลองพูดออกมาให้ชัดๆหน่อยสิ
เคน: เร็วสิ! ก็บอกว่าให้พูดออกมาให้ชัดๆไง!!
ฮานะ: ฉ..ฉันเจ็บนะ.. คุณเคน ไหนคุณบอกว่าไม่ควรรุนแรงกับผู้หญิงไงคะ!?
มิราอิ: ร..รุ่นพี่ ใจเย็นค่ะ!
เคน: ใช่ แต่เธอก็ทำแบบนั้นกับมิราอิไง! หรือคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงก็เลยจะทำอะไรกับใครก็ได้รึไง
ฮานะ:น..นั่นมันเพราะเธอเข้ามายุ่งกับคุณนี่คะ!
เคน: ก็บอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอไง! จะพูดออกมาชัดๆได้รึยัง!!
ฮานะ: ข..เข้าใจแล้วค่ะ!
ฮานะ: ฉัน… ไม่เคยเป็นอะไรกับคุณ…
เคน: จะไม่ยุ่งกับฉัน และคนรอบข้างฉันอีกใช่มั้ย!?
ฮานะ: ฉ..ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณ และคนรอบข้างของคุณอีกค่ะ..
เคน: ดี! ทีนี้ก็ไปซะ!!
เคน: ไปสิ!
มิราอิ: ร..รุ่นพี่ พอเถอะค่ะ.. (ชักรู้สึกสงสารแฮะ)
ฮานะ: คุณเคนบ้าที่สุดเลย!! (เขาแคร์แต่เด็กคนนั้น)
เคน: ใช่ เลวสุดๆเลยใช่มั้ยล่ะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันอีกนะ!
มิราอิ: (เพิ่งเคยเห็นรุ่นพี่โกรธเป็นครั้งแรกเลย ปกติชอบทำเป็นเล่นตลอดเวลาแท้ๆ)
เคน: แล้วทำไม… ฉันต้องมาแสดงด้านเลวๆให้มิราอิจังเห็นด้วยเนี่ย… หมดกัน ภาพลักษณ์พี่ชายที่อบอุ่น ใจดี
มิราอิ: อย่าห่วงเลยค่ะ รุ่นพี่ไม่ได้มีภาพลักษณ์นั้นแต่แรกแล้วล่ะ
ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่คะ รุ่นพี่ทำแบบนั้นเพราะโกรธที่เธอตบฉันใช่มั้ยล่ะคะ
เคน: ใช่! เพราะถ้าปล่อยให้เธอจัดการล่ะก็ ผู้หญิงคนนั้นอาจไม่มีชีวิตรอดกลับไปน่ะสิ
มิราอิ: จะหาเรื่องกันเหรอคะ!
ร..รุ่นพี่เคน…
เคน: ก..แก้มเธอ..เป็นรอยแล้วน่ะ เจ็บมั้ย? ขอโทษนะเพราะฉันแท้ๆ (เวรเอ้ย มือไปไวกว่าสมองอีกแล้ว)
มิราอิ: ม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะแค่นี้เอง ฉันเป็นนินจานะคะ… (เมื่อกี้รุ่นพี่เขา…)
