ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 5: หัวหน้าทีม
ซึคุเนะ: เคนนายดูกังวลจังเลยนะ ปกติพวกเราก็ทำภารกิจระดับ B กันออกบ่อย นายจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย
มิบุนะ: นั่นสินะ ทุกทีไม่เห็นจะใส่ใจอะไรขนาดนี้เลย
เคน: ก็ทุกครั้งมีอาจารย์นารูโตะอยู่ด้วยนี่ ฉันจะต้องกังวลอะไรกันล่ะ แต่คราวนี้พวกเรามากันเอง มันอันตรายเกินไปนะ
ซึคุเนะ: อย่าห่วงไปเลยน่า ฉันดูแลของนี่ให้เอง จะส่งให้ถึงมือผู้ว่าจ้างอย่างปลอดภัยเลยล่ะนะ
มิบุนะ: ใช่แล้วล่ะ!
เคน: ฉันไม่สนของพวกนั้นหรอก พวกนายสำคัญกับฉันมากกว่า
ซึคุเนะ: ฉันล่ะเกลียดนิสัยชอบพูดตรงๆ ของนายชะมัด ไม่รู้จักอายปากบ้างรึไงฟะ!
เคน: หืม ทำไมล่ะ?
ความรู้สึกบ้าๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย อึดอัดชะมัด ไม่สบายใจเลย
เคน: ซึคุเนะใช้ลมพายุหมุน! มิบุนะหมอบ!!
ซึคุเนะ: อาวุธพวกนี้มันอะไรเนี่ย!?
ศัตรู: ว้าว อะไรกันเนี่ย รู้ตัวเร็วจริงๆ นะ หูตาดีใช้ได้เลยนี่
– นี่อย่าบอกนะ ว่าแกได้ยินแม้กระทั่งเสียงตอนที่ฉันใช้คัมภีร์อัญเชิญอาวุธด้วยน่ะ? ไม่ธรรมดาเลยนี่หว่า
– โว้ว คงแค่ฟลุคละมั้ง
นินจาเหรอ?!!
เคน: ต้องการอะไร?
ศัตรู: ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว คัมภีร์ลับที่แกกำลังเอาไปส่งนั่นแหละ
ซึคุเนะ: พวกมันรู้ได้ไงน่ะ?
เคน: ฉันไม่แปลกใจหรอก
ศัตรู: อย่าได้คิดหนีเชียว เพราะพวกแกหนีพวกฉัน 4 คนไม่ทันหรอก แค่ส่งมาให้พวกเราดีๆ แล้วเราจะปล่อยพวกแกไป
นินจาเร่ร่อนที่มีกลิ่นคาวเลือดติดตัวแบบนี้ ฉันคงให้ซึคุเนะกับมิบุนะไปเสี่ยงด้วยไม่ได้แน่ ต้องพาสองคนนี้ไปที่ปลอดภัยก่อน แล้วฉันค่อยหาทางชิงคัมภีร์คืนหลังจากนั้นแล้วกัน
เคน: พวกนายอยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันจัดการเอง พยายามอย่ายั่วโมโหพวกมันนะ
ซึคุเนะ: นายมีแผนสินะ?
– ดีมาก ส่งมาให้ง่ายๆแบบนี้สิ จะได้ไม่มีใครเจ็บตัว พวกฉันก็ไม่ใช่ว่าจะใจร้ายอะไร
– ฮ่าฮ่า น่าสงสารกันจริงๆ ท่าทางจะกลัวน่าดู
โอ๊ะ นินจาหญิงคนนั้นน่ารักจังเลยนะนั่น
ซึคุเนะ: อย่ามายุ่งกับเธอนะ!!
ศัตรู: ไม่เอาน่า ฉันก็แค่จะขอดูหน้าใกล้ๆ แค่นั้นเอง
เคน: เฮ้ย อย่าแตะต้องเธอ ไหนว่าได้ของแล้วจะปล่อยเราไปไง?
ศัตรู: โธ่ ทำไมพูดจาเหมือนฉันจะรังแกพวกแกแบบนั้นล่ะ ฉันไม่ได้จะทำอะไรเลวร้ายสักหน่อยนะ
ศัตรู: เฮ้อ เห็นแล้วรู้สึกสมเพชจริงๆ ใครเป็นหัวหน้าทีมพวกแก
เคน: ฉัน
ฮ่าฮ่า คนขี้ขลาดแบบแกเนี่ยนะเป็นหัวหน้า? นินจาโคโนฮะไม่มีคนที่ดีกว่านี้แล้วรึไงวะ?
ซึคุเนะ: หน่อยแก…
มิบุนะ: ซึคุเนะ ใจเย็นๆ
ศัตรู: ถึงยังไงก็เหอะ ไอ้หัวหน้านี่มันก็หน้าตาดีจนน่าหงุดหงิดจริงๆว่ะ ฮ่าฮ่า เมื่อกี้มันพากันปกป้องสาวด้วย เห็นเปล่า
ศัตรู: ฉันจะปล่อยพวกแกไปก็ได้ แต่ไอ้หัวหน้าหน้าหล่อนี่ต้องก้มหัวคุกเข่าลงแทบเท้าฉันก่อน
– ฮ่าฮ่า มันยอมทำจริงด้วยว่ะ!
– มันยอมคุกเข่าต่อหน้าสาวด้วยเว้ย
ซึคุเนะ: เคน! ทำบ้าอะไรวะ ปกตินายไม่ใช่คนแบบนี้นี่ เป็นบ้าไปแล้วรึไง?! ฉันไม่ยอมให้นายทำหรอก ลุยกับพวกมันเลยเหอะน่า!
เคน: ซึคุเนะ ฉันบอกว่าให้อยู่เฉยๆไง!
ศัตรู: ฮ่าฮ่า ดูสิ เจ้าหมอนั่นเหมาะจะเป็นหัวหน้ามากกว่าแกอีก กล้าดีใช้ได้นี่
แต่ว่านะ
คนแบบมันนี่ล่ะที่สมควรต้องกำจัดทิ้งแต่เนิ่นๆ น่ะ
ซึคุเนะ: อั้ก!!
มิบุนะ: กรี๊ด ซึคุเนะ!!
มิบุนะ: แข็งใจไว้ อย่าขยับนะ!!
– ฮ่าฮ่า แกนี่มันโหดร้ายจริงๆว่ะ
– ช่วยไม่ได้นี่หว่า มันดันขวางหูขวางตาน่ะ ฮ่าฮ่า
– เฮ้ย ยัยนั่นเป็นนินจาแพทย์ด้วยนี่หว่า พาไปด้วยดีกว่าว่ะ
ศัตรู: เฮ้ย ไอ้หัวหน้า ไม่ต้องกลัวจนตัวสั่นขนาดนั้น ฉันไม่ฆ่าแกหรอก แกไม่มีค่าพอให้ฉันลงมือว่ะ ฮ่าฮ่า
ศัตรู: ถ้างั้นฉันขอตัวเด็กผู้หญิง…เอ๋?
– เฮ้ย มันคิดจะสู้แล้วว่ะ
– ว้าว ฮ่าฮ่า
– กะว่าจะปล่อยมันไปแค่คนเดียวแล้วเชียวน้า…
– เอ๋?
– ม..มันมาจากข้างบน?!!
– ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!!
เหวอ!! ไอ้เด็กบ้านี่!!
เคน: ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด…
ไอ้เด็กเวร!!
ศัตรู: อะไรเนี่ย ร่างแยก?!!
เคน: อยู่ในระยะที่หนีกันไม่พ้นแล้วนะ
เคน: ตาข่ายสายฟ้า!!
ศัตรู: อ้ากกก!!
เคน: อัสนีบาตสีม่วง
อ..ไอ้เด็กบ้านี่มันเป็นใครกันแน่เนี่ย?! มันเก็บไอ้สามอสูรนั่นได้ภายในพริบตาเดียว!! แถมยัง…
ฆ่าทิ้ง… แบบไม่มีความปรานีเลย…
มิบุนะ: เคนคุง!!
เก็งกิ: เฮ้ เคนจัง!
เคน: เก็งกิ เด็น โทษทีนะฉันไม่มีเวลาอธิบาย คุ้มกันมิบุนะกับซึคุเนะกลับโคโนฮะด้วย ไม่ต้องสนใจฉัน ใครเข้าใกล้สองคนนั้นฆ่าทิ้งได้เลย เข้าใจแล้วนะ!
เด็น: เอ๋?! รับทราบ เคนจัง!
– เคนจัง!!
– เคนคุง!!
มิบุนะ… รักษาซึคุเนะไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันก็ห้ามหยุดเด็ดขาด… นี่เป็นคำสั่งเดียวของฉัน..ในฐานะหัวหน้าทีม…
เก็งกิ: เคนจัง ให้ฉัน…
เคน: ไม่ได้! พวกนายคุ้มกันสองคนนั้นเท่านั้นก็พอ เก็งกิ คราวนี้ห้ามขัดคำสั่งอีกนะ!
ใช้จักระมากเกินไป จะยืนยังไม่ไหวเลย… แต่ฉันต้องฆ่ามันให้หมด ไม่งั้นเก็งกิกับเด็นจะเสี่ยงไปด้วย อีกแค่…คนเดียว แค่คนเดียว…
(โธ่เว้ย! ท่าทางมันก็ไม่น่าไหว รีบเก็บมันก่อนดีกว่า!!)
มิบุนะ: เคนคุง!
มิบุนะ: กรี๊ด!!
มิบุนะ: อาจารย์นารูโตะ!!
นารูโตะ: พวกนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?!
เคน: อาจารย์…
นารูโตะ: เฮ้ย เคน!!
มิบุนะ: เคนคุง!!
นารูโตะ: ทำใจดีๆไว้!!
คาคาชิ: เคน!!
มินะ: เคนจัง!!
เคน: พ่อ! แม่! ซึคุเนะกับมิบุนะล่ะครับ เก็งกิกับเด็นด้วย?!!
คาคาชิ: ไม่ต้องห่วงนะ ทุกคนปลอดภัยแล้ว นารูโตะไปได้ทันเวลาพอดีน่ะ
มินะ: เคนจัง นอนพักก่อนลูก…
เคน: ฮ่า…ค่อยยังชั่วหน่อย…
คาคาชิ: นอนพักก่อนเถอะลูก อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลย
เคน: พ่อครับ ผม… ขอถอนตัวออกจากทีม 7 ผมไม่คู่ควรกับมัน…
คาคาชิ: เคน! มันไม่ใช่ความผิดของลูกนะ รู้มั้ย?!
มินะ: เคนจัง ใจเย็นก่อนนะลูก!
ผมรู้ดีมันเป็นความผิดผม! เพราะผมไม่กล้าแม้แต่จะคิด ไม่กล้าออกคำสั่งจนทำให้เพื่อนในทีมเกือบต้องตาย ผมนำทีมไม่ได้… ผมอยู่ในสภาวะกดดันไม่ได้! ต่อให้เพื่อนร่วมทีมเก่งแค่ไหน ทุกคนก็จะตายกันหมด ถ้ามีผู้นำห่วยๆแบบผม…
คาคาชิ: เคน ฟังนะลูก…
เคน: ขอร้องล่ะครับ… ให้ผมไปทำภารกิจคนเดียวไกลๆ สักพักนะครับ…
คาคาชิ: ก็ได้ แต่ต้องรับปากกับพ่อ ว่าจะกลับบ้านมาอย่างน้อยเดือนละครั้ง โอเคมั้ย?
มินะ: คาคาชิ! ทำไมยอมง่ายๆแบบนี้ล่ะ ให้เคนจังไปทำภารกิจไกลๆ เนี่ยนะ?!
คาคาชิ: เธอก็รู้นิสัยลูกนี่ ถ้าเขาคิดและตัดสินใจแล้ว ยังไงก็ห้ามเขาไม่ได้หรอก
คาคาชิ: ว่ายังไงล่ะ? ถ้าออกจากหมู่บ้านแล้วลูกขาดการติดต่อเมื่อไหร่ พ่อจะส่งคนออกตามหาทันที เข้าใจมั้ย?
เคน: เข้าใจแล้วครับ ผมรับปาก… ขอบคุณครับ…
คาคาชิ: ยังไงซะตอนนี้ก็นอนพักก่อนนะ อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย
ซึคุเนะ: โอย เจ็บชะมัด… ตอนนี้เจ้าบ้านั่นเป็นไงมั่งน่ะ?
มิบุนะ: ห่วงตัวเองเถอะย่ะ เคนคุงน่ะใช้จักระมากเกินไป ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย แต่ท่านรุ่น 6 กับคุณมินะเฝ้าอยู่ตลอด ไม่ต้องห่วงหรอก
นารูโตะ: ไง ฟื้นแล้วเหรอ? สองคนนั้นปลอดภัยดีไม่ต้องห่วงหรอก ไปกินราเม็งกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง
เคน: อาจารย์นารูโตะ…
เคน: 1-2-3 ข้อมูลบอกว่ามี 4 คนนี่นะ?
โจร: เออ มี 4 คน! อย่าขยับไม่งั้นตาย ใครส่งแกมา?
เคน: เอ๋!!
เคน: เหวอ ตกใจหมดเลย!!
โจร: เฮ้ย บอกว่าอย่าขยับไงวะ!!
เอ๋ ร่างแยกสายฟ้า?!!
ไอ้บ้าเอ้ย ปล่อยฉันนะโว้ย!!
หนอย คาถาสลับร่างเหรอ?!!
– มันอยู่ไหน?!!
– รีบตัดเชือกก่อนเร็ว
เข้าใจแล้ว!
เคน: ไม่รอบคอบเอาซะเลยน้า ตัดซี้ซั่วได้ไง ไม่ได้สังเกตเห็นลวดทองแดงวงจรระเบิดที่ฉันติดตั้งไว้ใต้เชือกเลยสินะ
[เคนเอามาประยุกต์ใช้กับยันต์ระเบิด เพื่อสร้างกลไกให้ระเบิดทำงานแบบมีเงื่อนไข]
ฉันอุตส่าห์คิดแผนสำรองมาตั้ง 3-4 แผน แต่ไม่เคยได้ใช้แผนสำรองเลยเนี่ยน้า แย่ชะมัด
ตำรวจ: ทางการตามตัวเจ้าพวกนี้อยู่นานในที่สุดก็จับตัวได้สักที ต้องขอบคุณ คุณฮาตาเกะมากเลยนะครับ
เคน: ยินดีครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ
– ยอดเลยนะเด็กคนนั้น ลูกชายโฮคาเงะที่เขาลือกันว่าไม่เอาไหน ชอบใช้เส้นพ่อเนี่ยนะ?
– จับโจร 4 คนด้วยตัวคนเดียวได้เนี่ย ข่าวลือมันเชื่อได้จริงๆ เหรอ?
ในวันนั้นฉันควรจะคิดแผนให้ทีมได้สารพัดวิธีเหมือนทุกครั้งแท้ๆ แต่ทำไมกันนะ สมองฉันถึงคิดอะไรไม่ออกเลย สิ่งเดียวที่ฉันคิดได้คือหาทางให้สองคนนั้นปลอดภัย จนกลับกลายเป็นว่าฉันทำให้ซึคุเนะได้รับบาดเจ็บ ฉันเป็นหัวหน้าทีมที่แย่ที่สุดที่เคยมีมาเลย
