ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 3.1 ทีม 7 กับภารกิจไล่ผี ?!!
มิบุนะ: เคนคุง มีหนังเข้าใหม่ล่ะ เราไปดูด้วยกันมั้ย?
เคน: หืม ได้สิ เรื่องอะไรงั้นเหรอ?
มิบุนะ: นี่ไง!
เคน: หนังโรแมนติกดราม่าเหรอ ขอผ่านได้มั้ย ฉันไม่ชอบแนวนี้เลยอะ
มิบุนะ: งั้นเหรอ? เคนคุงอยากดูเรื่องไหนล่ะ ฉันดูได้ทุกเรื่องเลยถ้าเธอชอบน่ะ
เคน: งั้นเรื่องนี้เป็นไง?
ไทชิโร่: เฮ้ย หนังผีเหรอ เรื่องนี้ฉันอยากดูมากเลย
ซันโชว: น่าสนุกว่ะ ฉันไปด้วยๆ
เคน: โอ้! ยอดเลย งั้นเราไปดูด้วยกันนะ
มิบุนะ: ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่เนี่ย!?
มิบุนะ: สนุกจังเลย หนังผีนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ
ไทชิโร่: ไอ้คนที่บอกอยากดูที่สุดทำไมหน้าซีดอะไรแบบนั้นล่ะนั่น ฮ่าฮ่า
ซันโชว: นายสองคนกลัวใช่มั้ย?
ซึคุเนะ: พูดบ้าๆ น่า! ใครจะไปกลัวของแบบนั้นกัน!
ซึคุเนะ: พวกฉันไปก่อนนะ อาจารย์นารูโตะนัดรวมตัวเพื่อไปรับภารกิจช่วงบ่ายน่ะ
-โอเค ไว้เจอกัน
ซึคุเนะ: คือว่าท่านรุ่น 6 ครับ พวกผมอยากทำภารกิจที่สูงกว่าระดับ C บ้างอะ ขอภารกิจที่ตื่นเต้นๆ บ้างได้มั้ยครับ?
นารูโตะ: ผมเห็นด้วยกับซึคุเนะนะ อาจารย์คาคาชิ
คาคาชิ: แหม ทำให้นึกถึงเมื่อก่อนจริงๆ นะ…
คาคาชิ: อันที่จริง… มันมีภารกิจระดับ B อยู่อันนึง แต่คิดว่ามันไม่น่าจะเหมาะกับพวกเธอน่ะสิ…
ซึคุเนะ: พูดอะไรแบบนั้นท่านรุ่น 6 พวกผมน่ะทำภารกิจระดับ A ได้สบายเลยนะ!
นารูโตะ: ใช่แล้วอาจารย์คาคาชิ เห็นแบบนี้ก็เถอะ แต่จริงๆ พวกเขาเป็นทีมที่ประสานกันได้ดีเลยล่ะ
คาคาชิ: เคน แล้วลูกล่ะว่าไง?
เคน: เอ๋ ก็มีอาจารย์นารูโตะอยู่ทั้งคนนี่ครับ
คาคาชิ: อืม… ถ้างั้นก็ตามใจล่ะนะ
ผู้นำหมู่บ้าน: พวกคุณคือนินจาจากโคโนฮะที่จะมาช่วยขับไล่ผีให้พวกเราใช่มั้ยครับ?
นารูโตะ: เอ่อ… ใช่ครับ…
ชาวบ้าน: ยอดเลย! ถ้าจัดการมันได้พวกเราก็จะไม่ต้องอยู่แบบหวาดผวาอีกต่อไปแล้ว!
ชาวบ้าน: พวกเรารอดแล้ว! นี่นินจาจากโคโนฮะเลยนะ
ผู้นำหมู่บ้าน: ไม่ว่าจะมีหมอผีมากี่คนๆ ก็ถูกเล่นงานจนกระเจิงไปซะทุกรายเลย และพักหลังนี้ชาวบ้านที่ออกจากบ้านตอนกลางคืนมักจะหายตัวไปบ่อยๆ ด้วยน่ะครับ
นารูโตะ: ก็เลยให้นินจามาช่วยไล่ผีน่ะเหรอครับ… ฮ่าฮ่า…
ชาวบ้าน: เรารู้มาว่านินจาของโคโนฮะน่ะสุดยอดมาก ไม่มีอะไรที่พวกคุณจะจัดการไม่ได้ใช่มั้ยครับ!?
เคน: อาจารย์นารูโตะ… เราไม่ต้องไปเดินตรวจอีกเหรอ…?
นารูโตะ: ค..คงไม่ต้องแล้วล่ะน่า ก็พอมาถึงเราก็ตรวจตราจนทั่วหมู่บ้านแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่ วันนี้พักก่อนดีกว่านะ ฮ่าฮ่า…
ซึคุเนะ: น..นั่นสิ! งั้นเรารีบเข้านอน พรุ่งนี้เช้าจะได้เช็คให้ละเอียดอีกดีกว่าเนอะ!
จ๊ากกกก!!!
มิบุนะ: ทำอะไรกันอยู่เนี่ยทั้งสามคน?! จะไม่ออกไปเดินตรวจรอบๆกันเลยรึไง!
ซึคุเนะ: โธ่ พูดอะไรของเธอน่ะ พวกเราเพิ่งมาถึงนะนอนพักเอาแรงกันก่อนสิ แล้วอีกอย่างชาวบ้านเขาก็บอกไม่ใช่รึไงว่ากลางคืนถ้าออกไปข้างนอกอาจถูกผีจับตัวไปได้น่ะ
นารูโตะ: ช..ใช่แล้วล่ะ พรุ่งนี้เช้าเราค่อยตรวจสอบแล้วกันเนอะ…
มิบุนะ: โธ่ อาจารย์ก็เป็นไปด้วยเหรอเนี่ย จริงๆ เลย
เคน: เฮ้ เธอโอเคเหรอ นอนคนเดียวน่ะ? มานอนด้วยกันดีมั้ย?
มิบุนะ: เอ๋! ค..เคนคุง พูดอะไรของเธอน่ะ?! อยู่ๆจะให้ฉันไปนอนข้างเธอได้ไง ตาบ้า!
เคน: เอ่อ… ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…
ซึคุเนะ: ช่างยัยนั่นเถอะน่า เธอถึกอย่างกับอะไรดี
[2 ชั่วโมงต่อมา]
นารูโตะ: (เวรเอ้ย… ปวดฉี่ชะมัด ตอนหัวค่ำก็ดันลืมไปฉี่ก่อนซะด้วยสิ… ทำไงดีฟะ)
นารูโตะ: เฮ้ย.. เคน… ซึคุเนะ…
เคน: (งึมงัม)..อะไรอะ..พี่นารูโตะ…?
นารูโตะ: ฉัน…เอ่อ พวกนายไม่ปวดฉี่กันมั่งรึไง? ป..ไปด้วยกันมั้ย?
ซึคุเนะ: ม่ายปวดอะครับ… ผมง่วง… คร่อก…
นารูโตะ: เฮ้ย! ฉันไม่รู้ทางไปห้องน้ำ ป..ไปด้วยกันหน่อยสิ!
เคน: เดินออกไปตามทางเรื่อยๆ แล้วเลี้ยวซ้ายตรงสุดทางอะ…ZZzz…
นารูโตะ: เฮ้ย! เจ้าบ้า อย่าเพิ่งหลับเซ่!!
นารูโตะ: ถ..ถึงแล้ว! อยู่นั่นไง
นารูโตะ: (ให้ตายเหอะ… บรรยากาศที่นี่ชวนหลอนชะมัด อาคารก็เก่าไปหมด เพราะพวกชาวบ้านทำงานได้ไม่เต็มที่น่ะสินะ แต่ให้นินจามาไล่ผีนี่มันก็เกินไปอยู่นะ…)
นารูโตะ: อ้ากกก มันออกมาแล้วววว!!!
เคน: เฮ้ย! เสียงอาจารย์นี่?!
เกิดอะไรขึ้นน่ะ?!! เสียงเมื่อกี้นี้มันเสียงอาจารย์นารูโตะนี่?!
จ๊ากกกก!! ออกมาอีกแล้ววว!!!
มิบุนะ: ทำอะไรกันอยู่เนี่ย ทั้ง 3 คน โธ่!!
นารูโตะ: ม..มันออกมาแล้วจริงๆนะ!!
ซึคุเนะ: ใช่ มิบุนะ อาจารย์เห็นมันในห้องน้ำอะ!! ผู้นำหมู่บ้านบอกว่าอาคารนี้มีแค่พวกเราที่พักนะ!!
มิบุนะ: ในห้องน้ำงั้นเหรอ ดีล่ะ งั้นรีบไปจับตัวมันกันเถอะ!! มันต้องเป็นคนปลอมตัวมาแกล้งแน่ๆเลยค่ะ ฉันไม่เชื่อเรื่องผีหรอก!
นารูโตะ: พูดอะไรของเธอ หา! ดึกดื่นป่านนี้ใครมันจะปลอมตัวเป็นผีออกมาหลอกชาวบ้านกัน!?
มิบุนะ: พวกผู้ชายนี่พึ่งไม่ได้เอาซะเลย! ฉันไปจับตัวมันคนเดียวก็ได้!
เคน: นี่ ไม่ต้องหรอกน่า! ไว้เช้าค่อยไปดูพร้อมกันเถอะนะ
มิบุนะ: ล้อเล่นรึไงตาบ้า เช้าใครมันจะอยู่ให้จับกัน!
มิบุนะ: กรี๊ดดด
มิบุนะ เกิดไรขึ้นน่ะ?!!!
จ๊ากกกกกกก!!!
มิบุนะ: ฮ่าฮ่าฮ่า ยอดเลย ขนาดกลัวผีกันซะขนาดนั้น ยังอุตส่าห่วงฉันกันด้วยสินะ
เคน: เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย ยัยตัวแสบ!
มิบุนะ: โธ่เอ้ย ก็มันไม่มีอะไรสักหน่อยนี่ อาจารย์นารูโตะคงกลัวผีมากจนหลอนไปเองนั่นแหละ
นารูโตะ: ว่าไงนะ! ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อยนะเฟ้ย!!
มิบุนะ: พวกผู้ชายนี่ไม่ไหวกันเลยนะ ฉันไปนอนดีกว่า แล้วก็อย่าร้องโวยวายเสียงดังกันอีกล่ะ เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะรู้ว่าผู้ชายทีม 7 เนี่ย กลัวผีกันทุกคน
นารูโตะ: (หรือเราจะกลัวจนหลอนไปเองจริงๆฟะ…?)
เคน: อาจารย์ ผมปวดฉี่อะ…
ซึคุเนะ: ผมด้วย… เราไปด้วยกันทั้ง 3 คนเถอะนะ…
นารูโตะ: ฉันจะฆ่าพวกนาย…
นารูโตะ: เฮ้อ สดชื่นดีจริงๆ เลย ตอนกลางคืนที่นี่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนี่นะ
ซึคุเนะ: ช่าย เงียบสงบดีมากเลย
ซึคุเนะ: ถึงจะเจอเรื่องแปลกๆ บ่อยๆ แต่ที่นี่ก็น่าอยู่มากเลยนะ
เคน: นั่นสิ
นารูโตะ: เอ๋?
ออกไป… จากที่นี่ ให้หมด…..
นารูโตะ: อ้ากกก ออกมาอีกแล้ว!!
เคน/ซึคุเนะ: คราวนี้พูดได้ด้วย!!!
มิบุนะ: อีกแล้วเหรอเนี่ย!?
– อ้ากก ไปให้พ้นเลยนะ!!
มิบุนะ: น่าอายจริงๆ เสียงดังขนาดนั้นชาวบ้านก็ได้ยินหมดน่ะสิ
นารูโตะ: มันหายไปไหนแล้ว!?
เคน: ผมเห็นเงาทางนั้นอะ!
มิบุนะ: ฮ่าๆ อย่างกับเด็กเลย ตลกจริงๆ สงสัยจะกลัวมากจนหลอน มองเห็นพุ่มไม้เป็นผีกันอีกแล้วสินะ
มิบุนะ: ไอ้โรคจิต!!
กล้าดียังไงมาแอบดูฉัน!!?
ถ้าจับได้ฉันฆ่านายแน่!!
เอ๋?
เฮ้ย…
มิบุนะ: กรี๊ดดดด!!!
-อ้ากกกกก!!!
มิบุนะ: ก็บอกว่าฉันตั้งใจจะจับพวกถ้ำมองไง ไม่ได้แอบดูพวกนายสักหน่อย! แล้วฉันก็ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยด้วย!!
ซึคุเนะ: คิดว่าฉันจะเชื่อรึไง ที่นี่ไม่มีใครกล้าออกจากบ้านหลังจากตะวันตกดินสักหน่อย ถ้าจะหาข้ออ้างเพื่อแอบดูพวกฉันก็บอกว่าเห็นเป็นผีซะยังจะน่าเชื่อกว่าอีก
มิบุนะ: ฉันไม่มีทางแอบดูพวกนายหรอก เจ้าบ้า!!
เคน: แต่บางทีเธออาจจะเห็นผีจริงๆ ก็ได้นะ อาจจะตัวเดียวกับที่เราเห็นก็ได้…
มิบุนะ: เจ้านั่นน่ะไม่ใช่ผีหรอกเป็นพวกถ้ำมองแน่นอน เพราะฉันปาคุไนโดนมันจนมันตกลงไปข้างล่างด้วยนะ ผีที่ไหนจะถูกอาวุธได้กัน!?
นารูโตะ: นี่เธอพกอาวุธเข้าบ่อน้ำพุร้อนด้วยเหรอ ยัยตัวอันตราย…
มิบุนะ: ก็มันช่วยไม่ได้นี่อาจารย์นารูโตะ ฉันต้องระวังพวกโรคจิตนี่นา!
ซึคุเนะ: แต่ตอนนี้เธอนั่นแหละที่เป็นพวกโรคจิต แอบดูผู้ชายอาบน้ำน่ะ
มิบุนะ: ก็บอกว่าฉันไม่ได้ตั้งใจไง!!
ผู้นำหมู่บ้าน: ขออนุญาตนะครับ
นารูโตะ: ครับ คุณฮิเดโอะ
ฮิเดโอะ: ผมสั่งอาหารเย็นมาให้พวกคุณแล้วครับ
นารูโตะ: โอ้ ขอบคุณมากเลยครับ!
ซึคุเนะ: ว้าว ยอดเลย มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้นเลย!
มิบุนะ: น่ากินจังเลย!
นารูโตะ: ดูเหมือนจะแพงมากเลยนี่ครับ… จริงๆ แล้วไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ พวกเราน่ะกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ….
ฮิเดโอะ: ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ การที่นินจาจากโคโนฮะมาที่นี่ผมน่ะรู้สึกขอบคุณมากจริงๆ ผมเลยอยากดูแลพวกคุณให้ดีที่สุดน่ะครับ
ซึคุเนะ: แต่ดูเหมือนเราจะช่วยอะไรไม่ได้เลยนะ…
ฮิเดโอะ: พวกชาวบ้านเคารพนินจาจากโคโนฮะมากเลยครับ พวกคุณน่ะคือความหวังของพวกเขา แต่ถ้าคุณยืนยันว่าที่นี่ไม่เหมาะที่พวกเขาจะอาศัยอยู่พวกเขาก็จะยอมย้ายออกตามที่พวกคุณต้องการครับ
นารูโตะ: ขนาดนั้นเลยเหรอครับ…
ฮิเดโอะ: เพราะฉะนั้นล่ะก็ถึงแม้ว่าพวกคุณจะไล่ผีไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร ขอแค่บอกพวกเขาไปตามตรงก็พอ ผมเข้าใจดีว่ามันไม่ใช่งานของนินจาครับ ถ้างั้นก็ทานเยอะๆนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ
นารูโตะ: ข..ขอบคุณที่เข้าใจพวกเราครับ แต่ยังไงก็ตามพวกผมจะทำให้ดีที่สุดครับ!
เคน: ผมอยากขอข้อมูลของผังหมู่บ้านส่วนนี้เพิ่มเติมหน่อยน่ะครับ เพราะเราสำรวจเมื่อกลางวันแล้วรู้สึกว่ามันไม่เหมือนในผังนี้
ฮิเดโอะ: ได้เลยครับ
ฮิเดโอะ: โซนนี้พวกชาวบ้านบางครอบครัวย้ายออกไปหมดแล้วเลยถูกรื้อถอนออกไปเกือบหมดน่ะครับ ดังนั้นแถวนี้จึงเป็นพื้นที่ร้าง ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ
เคน: อ๋อ งี้นี่เอง
เคน: คุณจับตะเกียบกับปากกาด้วยมือขวา คุณถนัดขวาหรอกเหรอครับ? ตอนแรกเห็นถือของหนักมาด้วยมือซ้ายผมนึกว่าคุณถนัดซ้ายซะอีก หรือคุณถนัดทั้งสองข้างเหรอครับ?
ฮิเดโอะ: คุณเคนนี่ช่างสังเกตจริงๆ นะครับ จริงแล้วๆ ผมถนัดขวาน่ะครับ
ฮิเดโอะ: แต่วันนี้ทำงานหนักไปหน่อยเลยปวดแขนข้างขวาน่ะครับ ผมเลยพยายามใช้ข้างซ้ายแทน
นารูโตะ: โอ้ ทำงานหนักแบบนั้นยังอุตส่าเอาอาหารมาส่งพวกเรา ขอบคุณมากจริงๆ นะครับ
มิบุนะ: เป็นผู้นำที่ดีจังเลย ทั้งใส่ใจลูกบ้าน ดูแลหมู่บ้านตอนกลางคืนคนเดียว แถมยังต้อนรับเราอย่างดีอีก
นารูโตะ: เพราะงั้นเราจะต้องไม่ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านผิดหวังรู้มั้ย เราจะต้องทำให้ชาวบ้านกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม
– แน่นอนครับ!
– พี่ชาย ผมเอาเครื่องรางกันผีมาให้น่ะครับ
นารูโตะ: เอ๋ เครื่องรางงั้นเหรอ ขอบใจมากเลยนะ!
มิบุนะ: เด็กๆ ที่นี่น่ารักกันทุกคนเลยนะคะ ตอนกลางวันวิ่งเล่นกันสนุกสนานเลย
ชาวบ้าน: เด็กๆ ชื่นชอบนินจาจากโคโนฮะมากเลยน่ะค่ะ
เด็กๆ: ใช่แล้ว ถ้าผมโตขึ้นผมจะเป็นนินจาแบบพวกพี่ให้ได้เลย
นารูโตะ: พยายามเข้าล่ะ!
– แล้วก็ พวกพี่จะไล่ผีให้พวกเราได้ใช่มั้ยครับ?
นารูโตะ: โอ้ แน่นอนสิ!
– เย้ นินจาโคโนฮะสุดยอดที่สุดเลย!
เคน: คืนก่อนเราเจอตัวนึงด้วย มิบุนะปาคุไนอาบยาพิษใส่มัน ไม่แน่อาจจะทำให้มันสลายไปแล้วก็ได้นะ
– คุไนอาบยาพิษเหรอครับ สุดยอดเลย!
เคน: ใช่ เป็นพิษที่ทางโคโนฮะปรุงขึ้นมาเองเลยนะ ถ้าโดนวิญญาณก็จะสลาย แต่ถ้าโดนคนจะปวดแผลมากและเน่าในไม่กี่วันจนต้องตัดอวัยวะที่ถูกพิษทิ้งเลยล่ะ
– เหวอ! น่ากลัวอะ
นารูโตะ: พูดอะไรให้เด็กฟัง เจ้าบ้านี่!
เคน: แต่เธอเอายาแก้พิษมาด้วยใช่มั้ย อยู่ไหนงั้นเหรอ?
มิบุนะ: เอ๋ ฉันเก็บไว้ในกระเป๋าที่ห้องพักน่ะ…
เคน: อืม ช่างเถอะ คงไม่ได้ใช้หรอก
นารูโตะ: ตื่นสักทีเซ่ เจ้าพวกขี้เซานี่!
นารูโตะ: ฉันปวดฉี่จะราดแล้วเนี่ย พวกนายต้องไปห้องน้ำพร้อมกับฉัน ไม่งั้นเดี๋ยวสักพักพวกนายก็มาปลุกฉันอีก!
ซึคุเนะ: ตัวเองไม่กล้าไปคนเดียวแท้ๆ ยังจะมาทำเป็นโวยวายอีก!
นารูโตะ: อย่าเบียดเซ่ ฉันเดินไม่ถนัด!
นารูโตะ: ทำไมพักนี้เราถึงชอบปวดฉี่กลางดึกกันอยู่เรื่อยเลยนะ?
เคน: ก็เพราะกินมื้อค่ำกันเต็มที่ทุกวันน่ะสิ…
[โครม]
– เหวอ!!!
ซึคุเนะ: อะ..อะ..อะไรน่ะ!!? เสียงอะไร!!?
นารูโตะ: เฮ้ย อย่ามาจับ!!
เลือด!!?
มิบุนะ: โธ่เอ้ย พูดจาซะสวยหรูกับชาวบ้านว่าสามารถจัดการเรื่องนี้ได้สบาย พอตกดึกก็ร้องโวยวายซะทุกคืนแบบนี้จนชาวบ้านเริ่มเสียขวัญกันแล้วรู้มั้ย
นารูโตะ: ขอโทษทีนะ ฮ่าฮ่า…
ฮิเดโอะ: ไม่เป็นไรหรอก อย่ากดดันพวกเขาเลยครับ…
มิบุนะ ถ้าตอนกลางคืนเราไม่ออกลาดตระเวนเราจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผีพวกนั้นเลยนะ ฉันคนเดียวลาดตระเวนไม่ทั่วหรอก เรามาอยู่นี่ 5 คืนแล้วแต่ไม่ได้อะไรเลย แถมยังร้องโวยวายกันทุกคืนอีก จนชาวบ้านเริ่มสิ้นหวังแล้วนะ
นารูโตะ: ขอโทษที… ถ..ถ้างั้นคืนนี้เราเกาะกลุ่มไปลาดตระเวนด้วยกันแล้วกันนะ
ผมเข้าใจพวกคุณดี ไม่จำเป็นต้องฝืนขนาดนั้นก็ได้ครับ แค่พวกคุณบอกชาวบ้านว่าที่แห่งนี้ไม่เหมาะที่จะใช้ชีวิตอยู่ พวกเขาก็พร้อมที่จะรับฟังพวกคุณและยอมย้ายออก ผมว่ามันคงจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนในตอนนี้แน่นอนครับ
นารูโตะ: คุณฮิเดโอะ เราจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แบบนั้นแน่นอนครับ!
มิบุนะ: นี่ อย่าเดินเบียดกันแบบนั้นได้มั้ย ไม่ได้มาล่าท้าผีกันนะ! ลาดตระเวนที่ไหนเขาเกาะกลุ่มกันเป็นก้อนแบบนี้!?
เด็กๆ: พี่ชาย พวกเราจะช่วยด้วยอีกแรงครับ!
นารูโตะ: หา!!?
นารูโตะ: นี่ทำไมออกมาข้างนอกตอนกลางคืนแบบนี้ล่ะ มันอันตรายนะ!?
– พวกผมจะเป็นนินจาแบบพวกพี่ให้ได้ ผมจะไม่กลัวผีพวกนั้นอีกแล้วครับ
– ให้พวกเราไปด้วยนะครับ!
นารูโตะ: อย่าล้อเล่นน่ากลับเข้าบ้านไป!
– วิญญาณเด็กงั้นเหรอ ข้าชอบ ฮ่าๆๆ
– อ้ากกกก มันออกมาแล้ว!!!
– เหวออ!! พี่ชาย ช่วยด้วยครับ!!
นารูโตะ: เดี๋ยวสิ!!
นารูโตะ: อย่าทำอะไรพวกเด็กๆ นะ ฉันขอร้องล่ะ!!
– พวกแกต้องย้ายออกไปจากหมู่บ้านนี้ให้หมด ไม่งั้นข้าจะเอาวิญญาณเด็กๆ พวกนี้ไปทีละคนๆ
– ทำไมถึงต้องอยากให้ย้ายออกขนาดนั้นนะ ไม่เข้าใจเลย
– นั่นน่ะสินะ
– หา!!?
เคน: ตาข่ายสายฟ้า!
ซึคุเนะ: กระสุนวงจักร!
– อ้ากก!!
นารูโตะ: พวกฉันรู้แล้วว่าพวกแกไม่ใช่ผี แต่เป็นนินจาที่ปลอมเป็นผีเพื่อไล่ชาวบ้านออกจากหมู่บ้านใช่มั้ย?
ชาวบ้าน: เอ๋ ว่าไงนะ เรื่องจริงงั้นเหรอ!!?
นารูโตะ: และคนที่จ้างพวกแกคือผู้นำหมู่บ้าน คุณฮิเดโอะ ใช่มั้ยล่ะ!?
ฮิเดโอะ: เอ๋ พ..พูดอะไรน่ะ คุณนารูโตะ ไม่ใช่ผมนะครับ
นารูโตะ: พวกฉันรู้หมดแล้วล่ะว่าคนที่โดนคุไนคือแก! แขนข้างขวาแกใช้งานไม่ได้เพราะมีแผลล่ะสิ!?
ฮิเดโอะ: ไม่ใช่นะเข้าใจผิดแล้ว ผมทำงานหนักจนปวดแขนจริงๆ!!
นารูโตะ: อย่ามาแก้ตัว เพราะแกกินยาแก้พิษที่ไปขโมยมาจากห้องของมิบุนะไง ลิ้นแกเป็นสีดำ ไม่รู้ตัวเลยสินะ!
ฮิเดโอะ: ว..ว่าไงนะ.!!?
ฮิเดโอะ: หนอย พวกแกวางแผนเอาไว้งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ฆ่าพวกชาวบ้านให้หมดเลย อย่าให้เหลือสักคน!!
นารูโตะ: คิดว่าฉันจะปล่อยให้ทำแบบนั้นรึไง!!
-ไอ้บ้าเอ้ย ใครจะไปสู้กับพวกมันไหว นั่นมันอุซึมากิ นารูโตะ ผู้หยุดสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 นะเว้ย!!
– ฉันบอกแล้วไง ถ้ามันไม่กลัวผีพวกเราแย่แน่
– ขืนอยู่นี่มีหวังตายแน่ ฉันหนีดีกว่า!!
มิบุนะ: เดี๋ยวฉันตามไปเอง!
เคน: มิบุนะ!!
มิบุนะ: [คาถาน้ำ]
– อ้ากกก!!
– ยัยตัวแสบ!!
มิบุนะ: นี่พวกแกมีกันกี่คนกันแน่เนี่ย?
– เป็นเพราะแกคนเดียว ยัยนินจาหญิง ไม่งั้นชาวบ้านคงได้หมดหวังและย้ายออกไปตั้งนานแล้ว เพราะแกคนเดียวที่ไม่กลัวพวกฉันนั่นแหละ
– ตายซะเถอะ!!
เคน: เห? ไม่ยักรู้ว่าผีเนี่ยใช้อาวุธนินจาได้ด้วยงั้นเหรอเนี่ย ไม่เป็นไรใช่มั้ย มิบุนะ?
มิบุนะ: เคนคุง!
ซึคุเนะ: มีทางหลบซ่อนอยู่ใต้ดินนี่เอง มิน่าถึงได้แว้บไปแว้บมาเหมือนผีได้เนี่ย
นารูโตะ: อย่าคิดว่าจะมาตบตานินจาอย่างพวกฉันได้ เจ้าเซ่อ!
ฮิเดโอะ: ท..ทำไมพวกแกถึงรู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้ พวกแกไม่ได้กลัวผีจริงๆ หรอกเหรอ?
นารูโตะ: หา นินจาที่ไหนกลัวผีกัน?
เคน: ในวันที่มิบุนะปาคุไนใส่นาย ฉันเลยเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ ฉันเลยกุเรื่องคุไนอาบยาพิษให้ทุกคนในหมู่บ้านได้ยิน และผลก็คือพวกนายมาขโมยเอายาแก้พิษไปจริงๆ พวกฉันเลยมั่นใจว่าสิ่งที่เจอไม่ใช่ผี เพราะไม่มีผีที่ไหนโดนพิษได้หรอก
ซึคุเนะ: ก็นะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าพวกนายปลอมเป็นผีได้น่ากลัวดี น่าจะไปรับจ็อบในบ้านผีสิงน่าจะรุ่ง หลอนดีชะมัด
มิบุนะ: อ้อแล้วก็อีกอย่างคุไนฉันไม่ได้อาบยาพิษหรอกนะ ยาแก้พิษที่ว่าก็แค่เม็ดยาสีดำเท่านั้นเอง เพราะเคนคุงหัวไวคิดแผนได้เร็ว เราเลยต้องเออออตามไปด้วย แต่ไอเดียของเคนคุงก็ไม่เลวเลย คราวหน้าฉันจะลองปรุงยาพิษมาใช้กับอาวุธดูบ้างดีกว่า
ซึคุเนะ: อย่าเลย พวกฉันจะซวยเปล่าๆ…
ชิกามารุ: หมู่บ้านนั้นน่ะข้างใต้ดินมีแร่ผลึกหายากที่ขายได้ราคาดี ผู้นำหมู่บ้านรู้เรื่องนี้เมื่อหลายปีก่อน แต่ไม่อยากให้เป็นข่าวใหญ่โตเพราะเขาตั้งใจฮุบแร่ทั้งหมดไว้คนเดียว
ชิกามารุ: เขาจึงวางแผนให้ชาวบ้านย้ายออกไปเองโดยจ้างนินจาเร่ร่อนมาปลอมเป็นผี ใครที่ไม่กลัวผีก็จะถูกเก็บอย่างไร้ร่องรอยโดยอ้างว่าถูกผีลักพาตัวไป
คาคาชิ: อืม ถือว่าเป็นแผนที่ฉลาดดีนะ
คาคาชิ: ทำได้ดีมากเลยทุกคน ไม่คิดว่าพวกที่กลัวผีอย่างพวกเธอจะสามารถเคลียร์ภารกิจนี้ได้สำเร็จ เป็นภารกิจที่ตื่นเต้นดีใช่มั้ยล่ะ?
นารูโตะ: ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว แต่ไม่ยอมบอกเราตั้งแต่แรกเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย… อาจารย์คาคาชิ
