ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 3: ทีม 7 กับการทดสอบทีมเวิร์ค
พวกเธอที่มีชื่อตามนี้ให้ตามฉันมา ริกะ ซันโช ไทชิโร่ พวกเธอทั้งหมดคือทีม 3
มิบุนะ: ดีใจจังเลยนะที่พวกเราได้อยู่ทีมเดียวกันเนี่ย
ซึคุเนะ: แต่จะว่าไป ทำไมโจนินทีมเราถึงมาช้าที่สุดเลยล่ะ?
[ทีมเคน เกะนิน อายุ 12 ปี]
ซึคุเนะ: อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ
มิบุนะ: เห็นด้วย!
เคน: เฮ้ๆ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เกี่ยวด้วยน่ะ…
เคน: เมื่อไหร่พวกนายจะเลิกเล่นซนกันซักที ไม่ใช่เด็กแล้วนะเนี่ย แล้วโจนินที่ไหนจะมาติดกับดักเด็กเล่นแบบนี้กัน
ซึคุเนะ: เงียบไปเลย นายนี่มันชอบบ่นเหมือนครูอิรุกะชะมัด
[เสียงเปิดประตู]
ซึคุเนะ: มาแล้วล่ะ!
อึ๋ย! นั่นมัน….!!
ฮ่าฮ่า… โทษทีที่มาสายนะเด็กๆ พอดีระหว่างทางที่มาน่ะ…
[อุซึมากิ นารูโตะ อายุ 26 ปี]
เคน: พ..พี่นารูโตะ!!?
ซึคุเนะ/มิบุนะ: เอ๋ อุซึมากิ นารูโตะ คนนั้นน่ะเหรอ!!?
นารูโตะ: นี่มันฝีมือใครกันฟะ!!? เคน! นายใช่มั้ย!!?
เคน: เดี๋ยว.. เดี๋ยว! ผมไม่เกี่ยว… จ๊าก!!
นารูโตะ: เจ้าพวกบ้า โตป่านนี้แล้วยังเล่นเป็นเด็กอยู่ได้
เคน: แล้วไหงฉันโดนไปด้วยล่ะเนี่ย…
ซึคุเนะ: อาจารย์นารูโตะเป็นโจนินของทีมเราเหรอเนี่ย ยอดเลย!
นารูโตะ: ฉันเป็นอาจารย์ของพวกนายก็จริงอยู่ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้มีตำแหน่งโจนิน เพราะงั้นนี่จึงเป็นกรณีพิเศษของทีม 7 ใหม่ ของพวกเราล่ะนะ
ซึคุเนะ/มิบุนะ: เห! สุดยอดไปเลยล่ะ พวกเรา!!
เคน: (อ่า..ฝีมือพ่อแหง)
นารูโตะ: และต่อไปนี้จะเป็นการทดสอบทีมเวิร์คของพวกนาย
– ทีมเวิร์คเหรอครับ?
พวกนายทั้งสามคนต้องแย่งกระดิ่งจากฉันให้ได้
เคน: ให้แย่งกระดิ่งจากพี่นารูโตะเนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย งั้นผมยอมแพ้เลยแล้วกัน…
นารูโตะ: บอกว่าให้เรียกอาจารย์ไงฟะ เจ้าบ้านี่!
นารูโตะ: ถ้ายอมแพ้นายจะต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนใหม่นะ จะเอางั้นเหรอ?
เคน: เอาจริงดิ!?
ซึคุเนะ: อย่าล้อเล่นน่า ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ อุตส่าห์ได้อยู่ทีมเดียวกับอาจารย์นารูโตะทั้งที!
มิบุนะ: ใช่ แถมกว่าจะจบมาได้ลำบากแทบแย่เลยนะ!
เคน: งั้นเอาเป็นอย่างอื่นที่มันง่ายกว่านี้หน่อยได้เปล่า? อาจารย์…
นารูโตะ: ไม่ได้เฟ้ย นี่มันเป็นธรรมเนียมของทีม 7 นะเจ้าบ้า!
ซึคุเนะ: งั้นก็ช่วยไม่ได้ ผมจะต้องเป็นนินจาเพื่อที่จะได้เป็นโฮคาเงะ เพราะงั้นผมจะแย่งกระดิ่งจากอาจารย์นารูโตะให้ได้เลย!
นารูโตะ: พูดได้ดีนี่ ซึคุเนะ ถ้างั้นเราก็มาเป็นคู่แข่งกันนะ เอาล่ะเริ่มได้เลยพวกนาย!
เคน: เฮ้ยๆ จะคึกเกินไปแล้ว ไอ้หมอนี่…
ซึคุเนะ: ก็ไม่มีทางเลือกไม่ใช่รึไง เอาล่ะนะ อาจารย์นารูโตะ!
จะให้เอาชนะพี่.. อาจารย์นารูโตะน่ะ ให้ฉันแยกร่างสักร้อยร่างยังไม่มีทางเลย เอาไงดีฟะ? ไม่อยากเปลืองพลังงานไปเปล่าๆ …แล้วทำไมกระดิ่งถึงมีแค่สองลูกล่ะ?
ซึคุเนะ: เคน ทำบ้าอะไรอยู่ มาช่วยกันหน่อยเซ่! อาจารย์บอกว่าเราต้องใช้ทีมเวิร์คนะ
เคน: คร้าบ…คร้าบ…
เคน: ซึคุเนะ นายคอยซัพพอร์ทมิบุนะตอนฉันให้สัญญาณ คาถาลมของนายกับคาถาน้ำของมิบุนะเข้ากันได้ดีเลย
ซึคุเนะ: เอ๋ จ..จริงเหรอ?
มิบุนะ: เข้าใจแล้ว เคนคุง!
นารูโตะ: (เคน เป็นมันสมองของทีมสินะ หัวดีสมกับที่เป็นลูกครูคาคาชิ)
ซึคุเนะ: เอาล่ะนะ อาจารย์นารุโตะ!
นารูโตะ: น่าสนุกดีนี่ เข้ามาเลย!
เคน: (ต้องทำให้อาจารย์เคลื่อนไหวลำบากก่อน!)
นารูโตะ: ฝีมือไทจิตสุ กับความเร็ว ใช้ได้นี่ เคน!
ซึคุเนะ: สำเร็จ!
มิบุนะ: ยอดเลย เคนคุง!
เคน: มิบุนะ! ซึคุเนะ!
– รับทราบ!
[คาถาน้ำ]
[คาถาลม]
[กรงสายฟ้า]
กะจะไม่ให้มีทางหนีเลยสินะ
ฝีมือใช้ได้กันเลยนี่นา
ข้างบน!? มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?
นั่นร่างแยกหลอกสินะ ทำให้ไม่ทันสังเกตว่าแอบมาข้างบน ฉลาดดีนี่ เคน
[ตาข่ายสายฟ้า]
ช่วงเวลาแค่พริบตาเดียวยังหนีทันอีก สมกับเป็นอาจารย์นารูโตะจริงๆ ใครจะไปแย่งกระดิ่งได้ฟะแบบนี้?
ซึคุเนะ: โอ้ยไม่ไหว ใครจะไปแย่งกระดิ่งจากอาจารย์นารูโตะได้กัน
เคน: ก็บอกไปแต่แรกแล้วไงเล่า
ซึคุเนะ: ไม่คิดจะออมมือมั่งเลยรึไงนะ… ไม่สิ นี่คงออมมือแล้วล่ะ…
มิบุนะ: อ๊ะ มีกระดิ่งตกอยู่นั่นอันนึงล่ะ
ซึคุเนะ: โธ่ดูยังไงก็กับดักชัดๆ
ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นอาจจะเป็นกับดักนะ แต่ถ้าเป็นอาจารย์นารูโตะล่ะก็คงเงอะงะทำตกไว้แหง ฮ่าฮ่า
นารูโตะ: ว่าไงนะ! เจ้าหมอนี่..
เคน: ฮ่าฮ่า ออกมาแล้ว! ติดกับจนได้
นารูโตะ: อะแฮ่ม..ดีมากพวกนาย นินจาน่ะต้องมองเบื้องหลังของเบื้องหลังให้ออก…
ซึคุเนะ: ผมว่าคงไม่มีใครติดลูกไม้ตื้นๆ แบบนั้นหรอกนะอาจารย์…
นารูโตะ: หนวกหู! รีบเข้ามาแย่งกระดิ่งกันได้แล้ว!!
ซึคุเนะ: ไหงอยู่ๆ ก็โมโหล่ะ…?
เคน: ไม่ไหวหรอกอาจารย์ ผมใช้จักระเกลี้ยงแล้วเนี่ย…
นารูโตะ: พวกนายนี่มัน…
เคน: โธ่ ก็ได้! งั้นก็เหลือแค่ไม้ตายสุดท้ายแล้วล่ะ!
นารูโตะ: ดีมากเคน เข้ามาเลย!
เคน: เรามาเจรจาแลกเปลี่ยนกัน!!
นารูโตะ: เอ๋?
ผมขอแลกกระดิ่งสองลูกนั้น…
เคน: กับราเม็ง 10 ชาม!!
นารูโตะ: หา…!
นายนี่มัน…
มิบุนะ: เคนคุง อย่าล้อเล่นเวลาแบบนี้สิ!
ซึคุเนะ: เดี๋ยวอาจารย์โกรธขึ้นมาก็โดนปรับตกหรอก เจ้าบ้า!
เคน: ไม่ได้..ล้อเล่นนะ…
นารูโตะ: นายคิดว่านินจาเป็นอะไร เจ้าบ้า!
ซึคุเนะ: เดี๋ยวครับอาจารย์นารูโตะ
มิบุนะ: เขาแค่ล้อเล่นน่ะค่ะ…
มันต้อง 30 ชามเฟ้ยถึงจะสมน้ำสมเนื้อ!! ไอ้ขี้ตืด!
เคน: คึ.. เขี้ยวชิบ! พี่นารุโตะ! 3.. 30 เลยเหรอ? (ไม่นะ..ค่าขนมตู)
นารูโตะ: บอกให้เรียกอาจารย์ไงฟะ! ถ้าไม่โอเค ก็มาแย่งกระดิ่งให้ได้ซะ เจ้าบ้า!
เคน: ก็ได้ครับ! ตกลง… 30 ก็ 30…
นารูโตะ: ดีมาก ตกลงตามนี้ ฮ่าฮ่า
เอาล่ะ พวกนายทั้งสามคน สอบผ่าน!!
เย้!! ถึงจะผ่านเพราะติดสินบนก็เถอะ!
[แถมท้าย 1]
(เจ้าพวกนี้มีทีมเวิร์คดีนี่ ถึงจะยังแย่งกระดิ่งไม่ได้ แต่คงต้องให้ผ่านแล้วล่ะนะ)
มิบุนะ: อ๊ะ มีกระดิ่งตกอยู่นั่นอันนึงล่ะ
หา…?
[แถมท้าย 2]
[ช่วงเวลาพักเบรก]
นารูโตะ: แล้วในตอนนั้นเอง ฉันก็กระโดดเข้าไปขวางอาวุธที่พุ่งเข้ามาใส่เจ้าซาซึเกะ เจ้านั่นน่ะมัวแต่เงอะงะจนเกือบมีอันตรายแล้วล่ะนะ!
ซึคุเนะ: ว้าววว สุดยอดเลย สมกับที่เป็นอาจารย์นารูโตะจริงๆ!!
นารูโตะ: ก็นะ.. เจ้านั่นน่ะตัวปัญหาของทีมเลยล่ะนะ ฮ่าฮ่า
เคน: (ไอ้ที่เคยได้ยินมามันไม่ใช่แบบนี้นี่นา…? ทำไมพ่อกับพี่นารูโตะเล่ามันไม่เหมือนกันฟะ? …ช่างเหอะ)
[แถมท้าย 3]
เฮ้ย ดูนั่นดิ ลูกชายโฮคาเงะล่ะ!
– ที่เขาว่ากันว่าหมอนี่ชอบใช้เส้นพ่อนี่เรื่องจริงหรือเปล่าวะ?
– ฮ่าฮ่า ก็นะ… คะแนนสอบอยู่แค่ระดับกลางๆ แท้ๆ แต่ทำอะไรก็่ผ่านฉลุยไปซะหมดทุกอย่างเลยนี่
– เบาๆ สิ เดี๋ยวลูกชายโฮคาเงะเขาก็ได้ยินเข้าหรอก ฮ่าฮ่า
เคน: พวกนายว่าไงนะ!?
ซึคุเนะ: เคน อย่าไปสนใจเลย
มิบุนะ: เคนคุง…
โอ๊ะ ได้ยินเข้าซะแล้วล่ะ
– เฮ้ย คิดจะลงมือรึไง!!?
– ปล่อยนะเว้ย คิดว่าเป็นลูกโฮคาเงะแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง!
พวกนายต้องเรียกฉันว่า “ลูกชายสุดหล่อของโฮคาเงะ” ต่างหากเล่า!
– หา…?
– นายตกคำว่าสุดหล่ออ้ะ สุดหล่อ! พูดใหม่ดิ๊!
– ฮ่าฮ่า อะไรของหมอนี่วะ?
– สุดหล่ออะไรวะ หลงตัวเองเป็นบ้าเลย!
เคน: หา? ก็ฉันหล่อจริงๆ นี่ หรือนายจะเถียง? มีไม่กี่เหตุผลหรอกที่นายจะเกลียดฉันทั้งๆ ที่เราไม่รู้จักกันน่ะ หมั่นไส้ที่ฉันหล่อแถมเป็นลูกโฮคาเงะอีก เหมือนเจ้าชายเลยใช่มั้ยล่ะ หืม?
– แก…ไอ้บ้าเอ้ย!!
– ไปให้พ้นเลย ฉันเกลียดนายชะมัด!
– เฮ้ยไปกันเหอะ ไอ้หมอนี่ต้องบ้าแน่ๆ
เคน: อ้าวเดี๋ยวสิ! นี่คราวหน้าอย่าลืมเรียกฉันว่า “ลูกชายสุดหล่อของโฮคาเงะ” นะ! ห้ามลืมคำว่าสุดหล่อนะเฟ้ย สุดหล่อ! เฮ้ย ฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย!?
