ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 5: หัวหน้าทีม

ซึคุเนะ: เคนนายดูกังวลจังเลยนะ ปกติพวกเราก็ทำภารกิจระดับ B กันออกบ่อย นายจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย

มิบุนะ: นั่นสินะ ทุกทีไม่เห็นจะใส่ใจอะไรขนาดนี้เลย

 

เคน: ก็ทุกครั้งมีอาจารย์นารูโตะอยู่ด้วยนี่ ฉันจะต้องกังวลอะไรกันล่ะ แต่คราวนี้พวกเรามากันเอง มันอันตรายเกินไปนะ

ซึคุเนะ: อย่าห่วงไปเลยน่า ฉันดูแลของนี่ให้เอง จะส่งให้ถึงมือผู้ว่าจ้างอย่างปลอดภัยเลยล่ะนะ

มิบุนะ: ใช่แล้วล่ะ!

 

เคน: ฉันไม่สนของพวกนั้นหรอก พวกนายสำคัญกับฉันมากกว่า

 

ซึคุเนะ: ฉันล่ะเกลียดนิสัยชอบพูดตรงๆ ของนายชะมัด ไม่รู้จักอายปากบ้างรึไงฟะ!

เคน: หืม ทำไมล่ะ?

 

ความรู้สึกบ้าๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย อึดอัดชะมัด ไม่สบายใจเลย

 

 

เคน: ซึคุเนะใช้ลมพายุหมุน! มิบุนะหมอบ!!

 

 

ซึคุเนะ: อาวุธพวกนี้มันอะไรเนี่ย!?

ศัตรู: ว้าว อะไรกันเนี่ย รู้ตัวเร็วจริงๆ นะ หูตาดีใช้ได้เลยนี่

 

– นี่อย่าบอกนะ ว่าแกได้ยินแม้กระทั่งเสียงตอนที่ฉันใช้คัมภีร์อัญเชิญอาวุธด้วยน่ะ? ไม่ธรรมดาเลยนี่หว่า

– โว้ว คงแค่ฟลุคละมั้ง

 

นินจาเหรอ?!!

 

เคน: ต้องการอะไร?

ศัตรู: ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว คัมภีร์ลับที่แกกำลังเอาไปส่งนั่นแหละ

 

ซึคุเนะ: พวกมันรู้ได้ไงน่ะ?

เคน: ฉันไม่แปลกใจหรอก

ศัตรู: อย่าได้คิดหนีเชียว เพราะพวกแกหนีพวกฉัน 4 คนไม่ทันหรอก แค่ส่งมาให้พวกเราดีๆ แล้วเราจะปล่อยพวกแกไป

 

นินจาเร่ร่อนที่มีกลิ่นคาวเลือดติดตัวแบบนี้ ฉันคงให้ซึคุเนะกับมิบุนะไปเสี่ยงด้วยไม่ได้แน่ ต้องพาสองคนนี้ไปที่ปลอดภัยก่อน แล้วฉันค่อยหาทางชิงคัมภีร์คืนหลังจากนั้นแล้วกัน

 

เคน: พวกนายอยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันจัดการเอง พยายามอย่ายั่วโมโหพวกมันนะ

ซึคุเนะ: นายมีแผนสินะ?

 

– ดีมาก ส่งมาให้ง่ายๆแบบนี้สิ จะได้ไม่มีใครเจ็บตัว พวกฉันก็ไม่ใช่ว่าจะใจร้ายอะไร

– ฮ่าฮ่า น่าสงสารกันจริงๆ ท่าทางจะกลัวน่าดู

 

 โอ๊ะ นินจาหญิงคนนั้นน่ารักจังเลยนะนั่น

 

ซึคุเนะ: อย่ามายุ่งกับเธอนะ!!

ศัตรู: ไม่เอาน่า ฉันก็แค่จะขอดูหน้าใกล้ๆ แค่นั้นเอง

 

เคน: เฮ้ย อย่าแตะต้องเธอ ไหนว่าได้ของแล้วจะปล่อยเราไปไง?

ศัตรู: โธ่ ทำไมพูดจาเหมือนฉันจะรังแกพวกแกแบบนั้นล่ะ ฉันไม่ได้จะทำอะไรเลวร้ายสักหน่อยนะ

 

ศัตรู: เฮ้อ เห็นแล้วรู้สึกสมเพชจริงๆ ใครเป็นหัวหน้าทีมพวกแก

เคน: ฉัน

 

 ฮ่าฮ่า คนขี้ขลาดแบบแกเนี่ยนะเป็นหัวหน้า? นินจาโคโนฮะไม่มีคนที่ดีกว่านี้แล้วรึไงวะ?

 

ซึคุเนะ: หน่อยแก…

มิบุนะ: ซึคุเนะ ใจเย็นๆ

ศัตรู: ถึงยังไงก็เหอะ ไอ้หัวหน้านี่มันก็หน้าตาดีจนน่าหงุดหงิดจริงๆว่ะ ฮ่าฮ่า เมื่อกี้มันพากันปกป้องสาวด้วย เห็นเปล่า

 

ศัตรู: ฉันจะปล่อยพวกแกไปก็ได้ แต่ไอ้หัวหน้าหน้าหล่อนี่ต้องก้มหัวคุกเข่าลงแทบเท้าฉันก่อน

 

– ฮ่าฮ่า มันยอมทำจริงด้วยว่ะ!

– มันยอมคุกเข่าต่อหน้าสาวด้วยเว้ย

 

ซึคุเนะ: เคน! ทำบ้าอะไรวะ ปกตินายไม่ใช่คนแบบนี้นี่ เป็นบ้าไปแล้วรึไง?! ฉันไม่ยอมให้นายทำหรอก ลุยกับพวกมันเลยเหอะน่า!

เคน: ซึคุเนะ ฉันบอกว่าให้อยู่เฉยๆไง!

ศัตรู: ฮ่าฮ่า ดูสิ เจ้าหมอนั่นเหมาะจะเป็นหัวหน้ามากกว่าแกอีก กล้าดีใช้ได้นี่

 

 แต่ว่านะ

 

คนแบบมันนี่ล่ะที่สมควรต้องกำจัดทิ้งแต่เนิ่นๆ น่ะ

 

 

ซึคุเนะ: อั้ก!!

มิบุนะ: กรี๊ด ซึคุเนะ!!

 

มิบุนะ: แข็งใจไว้ อย่าขยับนะ!!

– ฮ่าฮ่า แกนี่มันโหดร้ายจริงๆว่ะ

– ช่วยไม่ได้นี่หว่า มันดันขวางหูขวางตาน่ะ ฮ่าฮ่า

– เฮ้ย ยัยนั่นเป็นนินจาแพทย์ด้วยนี่หว่า พาไปด้วยดีกว่าว่ะ

 

ศัตรู: เฮ้ย ไอ้หัวหน้า ไม่ต้องกลัวจนตัวสั่นขนาดนั้น ฉันไม่ฆ่าแกหรอก แกไม่มีค่าพอให้ฉันลงมือว่ะ ฮ่าฮ่า

 

 

ศัตรู: ถ้างั้นฉันขอตัวเด็กผู้หญิง…เอ๋?

 

 

– เฮ้ย มันคิดจะสู้แล้วว่ะ

– ว้าว ฮ่าฮ่า

 

– กะว่าจะปล่อยมันไปแค่คนเดียวแล้วเชียวน้า…

– เอ๋?

 

 

– ม..มันมาจากข้างบน?!!

– ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?!!

 

 

 

เหวอ!! ไอ้เด็กบ้านี่!!

 

เคน: ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด…

 

 ไอ้เด็กเวร!!

 

 

 

 

ศัตรู: อะไรเนี่ย ร่างแยก?!!

เคน: อยู่ในระยะที่หนีกันไม่พ้นแล้วนะ

 

เคน: ตาข่ายสายฟ้า!!

ศัตรู: อ้ากกก!!

 

เคน: อัสนีบาตสีม่วง

 

อ..ไอ้เด็กบ้านี่มันเป็นใครกันแน่เนี่ย?! มันเก็บไอ้สามอสูรนั่นได้ภายในพริบตาเดียว!! แถมยัง…

 

ฆ่าทิ้ง… แบบไม่มีความปรานีเลย…

 

 มิบุนะ: เคนคุง!!

 

 

เก็งกิ: เฮ้ เคนจัง!

เคน: เก็งกิ เด็น โทษทีนะฉันไม่มีเวลาอธิบาย คุ้มกันมิบุนะกับซึคุเนะกลับโคโนฮะด้วย ไม่ต้องสนใจฉัน ใครเข้าใกล้สองคนนั้นฆ่าทิ้งได้เลย เข้าใจแล้วนะ!

เด็น: เอ๋?! รับทราบ เคนจัง!

 

– เคนจัง!!

– เคนคุง!!

 

มิบุนะ… รักษาซึคุเนะไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันก็ห้ามหยุดเด็ดขาด… นี่เป็นคำสั่งเดียวของฉัน..ในฐานะหัวหน้าทีม…

 

เก็งกิ: เคนจัง ให้ฉัน…

เคน: ไม่ได้! พวกนายคุ้มกันสองคนนั้นเท่านั้นก็พอ เก็งกิ คราวนี้ห้ามขัดคำสั่งอีกนะ!

 

ใช้จักระมากเกินไป จะยืนยังไม่ไหวเลย… แต่ฉันต้องฆ่ามันให้หมด ไม่งั้นเก็งกิกับเด็นจะเสี่ยงไปด้วย อีกแค่…คนเดียว แค่คนเดียว…

 

 

(โธ่เว้ย! ท่าทางมันก็ไม่น่าไหว รีบเก็บมันก่อนดีกว่า!!)

 

มิบุนะ: เคนคุง!

 

มิบุนะ: กรี๊ด!!

 

 

มิบุนะ: อาจารย์นารูโตะ!!

 

นารูโตะ: พวกนายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?!

 

เคน: อาจารย์…

 

นารูโตะ: เฮ้ย เคน!!

มิบุนะ: เคนคุง!!

 

นารูโตะ: ทำใจดีๆไว้!!

 

 

คาคาชิ: เคน!!

มินะ: เคนจัง!!

 

เคน: พ่อ! แม่! ซึคุเนะกับมิบุนะล่ะครับ เก็งกิกับเด็นด้วย?!!

คาคาชิ: ไม่ต้องห่วงนะ ทุกคนปลอดภัยแล้ว นารูโตะไปได้ทันเวลาพอดีน่ะ

มินะ: เคนจัง นอนพักก่อนลูก…

 

เคน: ฮ่า…ค่อยยังชั่วหน่อย…

คาคาชิ: นอนพักก่อนเถอะลูก อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลย

 

เคน: พ่อครับ ผม… ขอถอนตัวออกจากทีม 7 ผมไม่คู่ควรกับมัน…

คาคาชิ: เคน! มันไม่ใช่ความผิดของลูกนะ รู้มั้ย?!

มินะ: เคนจัง ใจเย็นก่อนนะลูก!

 

ผมรู้ดีมันเป็นความผิดผม! เพราะผมไม่กล้าแม้แต่จะคิด ไม่กล้าออกคำสั่งจนทำให้เพื่อนในทีมเกือบต้องตาย ผมนำทีมไม่ได้… ผมอยู่ในสภาวะกดดันไม่ได้! ต่อให้เพื่อนร่วมทีมเก่งแค่ไหน ทุกคนก็จะตายกันหมด ถ้ามีผู้นำห่วยๆแบบผม…

 

คาคาชิ: เคน ฟังนะลูก…

เคน: ขอร้องล่ะครับ… ให้ผมไปทำภารกิจคนเดียวไกลๆ สักพักนะครับ…

 

 

คาคาชิ: ก็ได้ แต่ต้องรับปากกับพ่อ ว่าจะกลับบ้านมาอย่างน้อยเดือนละครั้ง โอเคมั้ย?

มินะ: คาคาชิ! ทำไมยอมง่ายๆแบบนี้ล่ะ ให้เคนจังไปทำภารกิจไกลๆ เนี่ยนะ?!

คาคาชิ: เธอก็รู้นิสัยลูกนี่ ถ้าเขาคิดและตัดสินใจแล้ว ยังไงก็ห้ามเขาไม่ได้หรอก

 

คาคาชิ: ว่ายังไงล่ะ? ถ้าออกจากหมู่บ้านแล้วลูกขาดการติดต่อเมื่อไหร่ พ่อจะส่งคนออกตามหาทันที เข้าใจมั้ย?

 

เคน: เข้าใจแล้วครับ ผมรับปาก… ขอบคุณครับ…

คาคาชิ: ยังไงซะตอนนี้ก็นอนพักก่อนนะ อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย

 

 

ซึคุเนะ: โอย เจ็บชะมัด… ตอนนี้เจ้าบ้านั่นเป็นไงมั่งน่ะ?

มิบุนะ: ห่วงตัวเองเถอะย่ะ เคนคุงน่ะใช้จักระมากเกินไป ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย แต่ท่านรุ่น 6 กับคุณมินะเฝ้าอยู่ตลอด ไม่ต้องห่วงหรอก

 

 

นารูโตะ: ไง ฟื้นแล้วเหรอ? สองคนนั้นปลอดภัยดีไม่ต้องห่วงหรอก ไปกินราเม็งกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง

 

เคน: อาจารย์นารูโตะ…

 

 

เคน: 1-2-3 ข้อมูลบอกว่ามี 4 คนนี่นะ?

 

โจร: เออ มี 4 คน! อย่าขยับไม่งั้นตาย ใครส่งแกมา?

เคน: เอ๋!!

 

เคน: เหวอ ตกใจหมดเลย!!

โจร: เฮ้ย บอกว่าอย่าขยับไงวะ!!

 

เอ๋ ร่างแยกสายฟ้า?!!

 

 

ไอ้บ้าเอ้ย ปล่อยฉันนะโว้ย!!

 

 

 หนอย คาถาสลับร่างเหรอ?!!

 

– มันอยู่ไหน?!!

– รีบตัดเชือกก่อนเร็ว

 

 เข้าใจแล้ว!

 

 

เคน: ไม่รอบคอบเอาซะเลยน้า ตัดซี้ซั่วได้ไง ไม่ได้สังเกตเห็นลวดทองแดงวงจรระเบิดที่ฉันติดตั้งไว้ใต้เชือกเลยสินะ

[เคนเอามาประยุกต์ใช้กับยันต์ระเบิด เพื่อสร้างกลไกให้ระเบิดทำงานแบบมีเงื่อนไข]

 

ฉันอุตส่าห์คิดแผนสำรองมาตั้ง 3-4 แผน แต่ไม่เคยได้ใช้แผนสำรองเลยเนี่ยน้า แย่ชะมัด

 

ตำรวจ: ทางการตามตัวเจ้าพวกนี้อยู่นานในที่สุดก็จับตัวได้สักที ต้องขอบคุณ คุณฮาตาเกะมากเลยนะครับ

เคน: ยินดีครับ ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ

 

– ยอดเลยนะเด็กคนนั้น ลูกชายโฮคาเงะที่เขาลือกันว่าไม่เอาไหน ชอบใช้เส้นพ่อเนี่ยนะ?

– จับโจร 4 คนด้วยตัวคนเดียวได้เนี่ย ข่าวลือมันเชื่อได้จริงๆ เหรอ?

 

ในวันนั้นฉันควรจะคิดแผนให้ทีมได้สารพัดวิธีเหมือนทุกครั้งแท้ๆ แต่ทำไมกันนะ สมองฉันถึงคิดอะไรไม่ออกเลย สิ่งเดียวที่ฉันคิดได้คือหาทางให้สองคนนั้นปลอดภัย จนกลับกลายเป็นว่าฉันทำให้ซึคุเนะได้รับบาดเจ็บ ฉันเป็นหัวหน้าทีมที่แย่ที่สุดที่เคยมีมาเลย