ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 10 : ภารกิจคุ้มกันสาวสวย (ตอนที่ 3)

เอ๋?

 

เคน: เฮ้ย มิบุนะ เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ?

มิบุนะ: งาย เคนคุง บังเอิญจังเลยนะ ฉันกำลังจะไปเที่ยวซาโนะคุนิพอดีเลยน่ะ

 

เคน: ล้อเล่นรึไงยัยบ้า! พวกฉันไปทำภารกิจนะไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกัน เธอจะตามพวกฉันไปทำไม?

มิบุนะ: ฉันไม่ได้ตามพวกเธอไปสักหน่อย ฉันจะไปเที่ยวของฉันเองต่างหากล่ะ

 

มิบุนะ: ซาโนะคุนิน่ะมีทะเลด้วยน้า ฉันจะไปทะเลล่ะ ทะเล นอกจากนี้ยังมีที่เที่ยวเยอะอีกด้วยล่ะน้า~

เคน: ยัยตัวแสบนี่!

ซันโชว: โอ้ว น่าสนแฮะ ทำภารกิจเสร็จแวะเที่ยวกันต่อดีกว่านะพวกเรา

ไทชิโร่|ซึคุเนะ: เห็นด้วย!

 

เคน: เฮ้อ ตัวป่วนเพิ่มมาอีกหนึ่งแล้ว…

 

นานะ: แหม ถ้าอยากอยู่เที่ยวแคว้นของเราขนาดนั้นล่ะก็ งั้นมันก็ช่วยไม่ได้นะ คราวนี้ฉันจะเป็นฝ่ายพาพวกคุณเที่ยวเองค่ะ

ซันโชว: จริงเหรอครับ คุณนานะ!?

เคน: ไม่ต้องเลย ขอบคุณ! นี่เธอยังคิดจะตามพวกฉันไปอีกเรอะเนี่ย!?

 

มิราอิ: ทะเลเหรอ…? อยากไปจังเลยค่ะ…

เคน: หา เธอน่ะไม่ได้ว่างเหมือนเจ้าพวกนี้นี่

 

เคน: ไว้ช่วงหน้าร้อนค่อยว่ากันนะ ตอนนี้ฉันมีตัวป่วนให้ต้องดูแลเต็มไปหมดเลย ฉันจะรีบกลับให้เร็วที่สุดนะ นี่มันก็เริ่มเย็นแล้ว รีบกลับบ้านได้แล้วรู้มั้ย

 

ไทชิโร่: ไอ้คู่รักจูนินตรงนั้นน่ะ จะลากันอีกนานมั้ย รถไฟจะออกแล้วนะเฟ้ย

เคน: รู้แล้วน่า! แล้วจะมายืนรอกันทำไมฟะ!!?

 

 

ผู้ติดตาม: ดูเหมือนจะมีแต่คนพยายามเข้าหาเขาตลอดเลยนะครับ

นานะ: เขามีเสน่ห์ดึงดูดคนรอบข้างมากเลยใช่มั้ยล่ะ

 

นานะ: นั่นน่ะคุณสมบัติของ “คิง” ที่ฉันตามหาล่ะ

 

 

เคน: โว้ว… ก็พอรู้อยู่หรอกว่ายัยนี่ลูกคุณหนูตระกูลร่ำรวย แต่นี่มันมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย…

ซึคุเนะ: ฉันเพิ่งเคยเข้ามาในคฤหาสน์แบบนี้เป็นครั้งแรกเลยอะ…

ซันโชว: ว้าว สุดยอดเลย

 

นานะ: จะมัวยืนตะลึงทำไม รีบเข้ามาข้างในกันได้แล้ว ฉันสั่งให้คนรับใช้เตรียมห้องไว้ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วนะ

เคย: เตรียมห้อง? จะเตรียมทำไม พวกฉันมาส่งเธอถึงที่คฤหาสน์ก็เท่ากับหมดหน้าที่พวกเราแล้วนี่

 

นานะ: เอ๋! นี่คิดจะกลับเลยรึไง?! พวกคุณต้องอยู่พักผ่อนที่คฤหาสน์ของฉันสักพักก่อน!

เคน: ไม่ต้องหรอก พวกฉันแวะเที่ยวสักพักก็กลับแล้ว…

นานะ: ไม่ได้! ก็บอกว่าฉันจะไปด้วยไง!

เคน: อะไรของเธอฟะ!! (เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!)

 

นานะ: และสำหรับคุณเพื่อนๆ ที่นี่มีทั้งสระว่ายน้ำส่วนตัว และสปาสุดหรูที่พวกคุณสามารถใช้ได้ตลอดเวลาเลยล่ะ ฉันมีคนรับใช้ที่จะคอยดูแลปรนนิบัติพวกคุณอย่างดี และที่สำคัญคือฉันเตรียมดินเนอร์สุดหรูสำหรับคืนนี้ไว้ต้อนรับพวกคุณด้วยค่ะ

ซึคุเนะ: โอ้ว ดินเนอร์สุดหรูงั้นเหรอครับ!!

มิบุนะ: กรี๊ด สปาเหรอ! คุณนานะใจดีที่สุดเลย!!

 

นานะ: ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาพวกคุณไปดูห้องก่อน และจะพาไปเดินชมให้ทั่วคฤหาสน์นะคะ

มิบุนะ: อ๊ะดีจังเลยค่ะ! ฉันอยากชมคฤหาสน์แบบนี้สักครั้งมานานแล้ว

ซันโชว: ท่านนานะสุดยอดมากเลยครับ!

ไทชิโร่: นี่มันเหมือนในหนังเลยนะเนี่ย!

 

เคน: เจ้าพวกตัวปัญหานี่

 

 

 

เคน: เฮ้ออิ่มเป็นบ้าเลย แต๊งกิ้วที่เลี้ยงมื้อค่ำนะ บ้านเธอนี่สุดยอดเลยแฮะสมกับที่เป็นตระกูลร่ำรวยของแคว้นจริงๆ น่าอิจฉาชะมัด

นานะ: ถ้าคุณชอบล่ะก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลยก็ได้นะ!

เคน: ม่ายล่ะ ฉันจะรีบกลับโคโนฮะ ขืนอยู่ที่นี่นานแฟนฉันคงคิดถึงฉันแย่เลย ฮ่าฮ่า

 

 

นานะ: ฉันมีเรื่องสำคัญจะขอร้อง คุณช่วยฟังข้อเสนอของฉันหน่อยได้มั้ย?

เคน: เอ๋? ข้อเสนอเหรอ?

 

เคน: ข้อเสนอที่ว่าน่ะมันคืออะไรงั้นเหรอ?

นานะ: คือว่า…

 

นานะ: ฉันอยากให้คุณช่วยแกล้งเล่นบทเป็นคนรักกับฉันน่ะค่ะ

 

เคน: ทำไม?

นานะ: ฉันเป็นลูกคนสุดท้องของตระกูล และฉันกำลังจะถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ท่านพ่อฉันหามาให้ ถ้าหากว่าฉันหาคู่ครองที่ถูกใจท่านมาไม่ได้ก่อนที่ฉันจะอายุครบ 20 ปีน่ะค่ะ

ซันโชว: หา!!

 

ท่านพ่อฉันถูกใจลูกชายของตระกูลนั้นมาก นอกจากที่ตระกูลเรามีสัมพันธ์อันดีต่อกันมานานแล้ว เขายังหน้าตาหล่อเหลาและฝีมือการต่อสู้ดีอีกด้วย ท่านพ่อฉันทำข้อตกลงกับฉันไว้ว่า ฉันต้องหาคนที่หน้าตาหล่อเหลาและฝีมือดีกว่าเขา มาทำให้ท่านยอมรับให้ได้ ท่านถึงจะยอมยกเลิกงานแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น และให้อิสระกับชีวิตฉันค่ะ นอกจากนี้ฉันยังต้องขอแรงคุ้มกันจากเพื่อนๆของคุณด้วย เพราะผู้ชายคนนั้นค่อนข้างมีนิสัยอันธพาลและมีลูกน้องติดตามมากมายน่ะค่ะ

 

เคน: ขอโทษด้วยแต่ฉันต้องขอปฏิเสธ

นานะ: เอ๋!!?

 

นานะ: ท..ทำไมล่ะ!? คุณไม่คิดจะช่วยฉันเลยรึไง?!

เคน: ไอ้ที่เธอเสนอมามันใช้เวลามากเกินไป และฉันไม่ได้มั่นใจว่าพ่อเธอจะชอบฉันด้วย อาจจะเสียเวลาเปล่านะ ถ้าแค่อยากได้คนหน้าตาดีฝีมือดีจะหาที่ไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ? แล้วที่สำคัญคือเธอไม่ได้บอกพวกฉันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ

นานะ: ฉ..ฉันจำเป็นต้องปิดเป็นความลับนี่! และงานนี้ฉันจะจ่ายให้คุณถึง 5 เท่าเลยด้วยนะ

 

นานะ: ถ้าไม่พอล่ะก็ ฉันสามารถจ่ายให้คุณได้เท่าที่คุณต้องการเลยนะ…

เคน: ก็บอกว่าไม่เอาไง พวกฉันมีเรื่องอื่นให้ต้องไปทำอีกนะ

ไทชิโร่: ห้า…เท่า..!!

 

ซันโชว: เคน ฉันว่าคุณนานะต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราจริงๆนะ ถ้าเธอต้องถูกบังคับให้แต่งงานจริง เธอก็น่าสงสารมากเลยว่ามั้ย นายก็น่าจะเกลียดเรื่องแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ

ซึคุเนะ: ใช่ เราแค่ยืดเวลาเที่ยวออกไปก่อนก็ได้น่า

ไทชิโร่: ที่สำคัญนะ เงินค่าจ้างขนาดนั้น เราไปเที่ยวกันได้หลายที่เลยนะเว้ย

 

เคน: ร..เหรอ… ก็จริงนะ มีเงินเที่ยวกันได้ตั้งหลายที่แน่ะ…

ไทชิโร่: ใช่มั้ยล่ะ!

 

เคน: งั้นก็ได้ ตกลง พวกฉันรับงานนี้

นานะ: (เป็นคนที่ยอมเพื่อนสุดๆเลยนะ ตานี่)

 

ให้แกล้งเป็นคนรักงั้นเหรอ!?

 

มิบุนะ: นี่เหรอเหตุผลที่เธอไปตามหานินจาไกลถึงโคโนฮะน่ะ!? เพื่อที่จะให้มาแกล้งเป็นคนรักเพื่อไล่คู่หมั้นตัวเองน่ะเหรอ!?

ไทชิโร่: ใช่ เธอตามหาคิงหลายแคว้นเลยนะ สุดท้ายก็มาถูกใจเจ้าหมอนี่น่ะ ฮ่าฮ่า

เคน: คิง บ้าบออะไรฟะ ฟังแล้วจั้กจี้เป็นบ้าเลย

 

เคน: แล้วก็… ต้องอยู่ประลองฝีมือกับคู่หมั้นของนานะด้วย ถึงจะน่าเบื่อไปสักหน่อยแต่ค่าตอบแทนสูงมากเลยล่ะ

มิบุนะ: ปกติเคนคุงก็ไม่ได้สนใจค่าจ้างภารกิจสักเท่าไหร่นี่ ให้เธอไปหาคนอื่นเอาสิ ไหนว่าพวกเราจะไปเที่ยวด้วยกันแล้วรีบกลับโคโนฮะไง?

เคน: แต่ถ้างานนี้สำเร็จ เราจะมีเงินเที่ยวได้มากกว่าทะเลของที่นี่อีกนะ เธอไม่สนใจเหรอ?

 

มิบุนะ: เอ๋! พวกเรางั้นเหรอ หมายถึงฉันด้วยเหรอ?! พูดจริงนะ!

เคน: ก็แน่นอนน่ะสิ ฉันจะทิ้งเธอไว้คนเดียวได้ไง?

ไทชิโร่: อารมณ์เปลี่ยนง่ายจริงนะ ยัยนี่

ซึคุเนะ: (ยัยนี่น่ะ แค่ได้อยู่กับเคนก็ยอมหมดนั่นแหละ)

 

มิบุนะ: ต..แต่ถึงยังงั้นก็เหอะ ห้ามเธอถูกเนื้อต้องตัวคุณนานะมากเกินไปนะ! แค่เล่นละครเท่านั้นรู้มั้ย ถ..ถ้ามิราอิรู้เข้ามันจะเป็นเรื่องใหญ่เข้าใจมั้ย!?

เคน: คร้าบ คร้าบ

 

สาวใช้: ขออนุญาตค่ะ คุณฮาตาเกะ คุณหนูนานะให้มาตามค่ะ

 

สาวใช้: เธออยากให้คุณไปอยู่เป็นเพื่อนที่ห้องหน่อยน่ะค่ะ

มิบุนะ: ไม่ได้นะ! ดึกดื่นป่านนี้จะให้เขาไปหาที่ห้องทำไมกัน!? ให้คนรับใช้ไปอยู่แทนสิ!

 

ไทชิโร่: (กระซิบ) ยัยบ้า! พวกเขาแกล้งเป็นแฟนกัน ก็ต้องทำให้คนที่นี่เชื่อก่อนน่ะสิ แล้วเธอจะไปออกตัวทำไม!?

เคน: ค..ครับ นานะรออยู่สินะครับ งั้นช่วยนำทางไปทีนะครับ

สาวใช้: ?… ทางนี้ค่ะ

 

อ๊ะ คุณเคน มาแล้วงั้นเหรอคะ!

 

นานะ: คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันที่ห้องนะคะ มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะแยะเลย แล้วก็พรุ่งนี้เราไปเดินเล่นในเมืองกันนะคะ เห็นคุณบอกว่าอยากไปนี่นา

เคน: (กระซิบ) นี่ฉันต้องทำแบบนี้ทุกวันเลยรึไงเนี่ย หา!?

 

นานะ: (กระซิบ) ก็ใช่น่ะสิ! ก็บอกไปแล้วไงว่าเราต้องเล่นละครให้ทุกคนเชื่อว่าเป็นแฟนกันจริงๆ จนกว่าจะมีคนรายงานพ่อฉัน ท่านจะได้เชื่อว่าเรารักกันจริงๆ น่ะ!

เคน: เออเข้าใจแล้ว ไม่ต้องเข้ามาใกล้นักได้มั้ย! แล้วทีหลังก็แต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้ด้วย!

 

สาวใช้: คุณฮาตาเกะ คุณหนูให้มาตามค่ะ

 

สาวใช้: คุณฮาตาเกะ คุณหนูนานะให้มาตามค่ะ

 

สาวใช้: คุณฮาตาเกะ คุณหนูนานะให้มาตามค่ะ

 

เคน: พวก…ใครก็ได้เปลี่ยนตัวกับฉันที ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะเฟ้ยเมื่อคืนยัยนั่นให้ฉันนั่งเฝ้าจนกว่าเธอจะหลับกว่าฉันจะได้กลับมานอน แล้วยังจะมาตามแต่เช้าแบบนี้อีก เธอแทบจะไม่ให้ฉันมีเวลาส่วนตัวเลย เมื่อไหร่จะจบภารกิจบ้าๆ นี่สักทีวะเนี่ย…

ซันโชว: พูดอะไรของนาย เธอคงยอมให้พวกฉันไปดูแลเธอแทนนายอยู่หรอก…

 

มิบุนะ: นี่มันมากเกินไปแล้วนะ ดูก็รู้ว่าเธอแค่อยากให้เคนคุงไปอยู่ใกล้ๆแค่นั้นแหละ ทำเป็นเลี้ยงดูปูเสื่อพวกเราอย่างดีแต่ดึงตัวเคนคุงไปอยู่ด้วยตลอดเวลา ยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!

เคน: แว้ก!! เธอก็อีกคน มาทำอะไรห้องผู้ชายแต่เช้าเนี่ย ยัยบ้า!

มิบุนะ: ก็ทีพวกนายล่ะ มานอนกองรวมกันทั้งๆที่เขาจัดห้องไว้ให้คนละห้องแท้ๆ

 

คุณเคน กำลังรออยู่เลยค่ะ

 

เคน: นี่ฉันต้องทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย หา!? ฉันเพิ่งได้นอนไปแค่ 2 ชั่วโมงเองนะเฟ้ย!!

นานะ: นี่ๆ ฉันมีข่าวดีด้วยล่ะ

 

นานะ: ท่านพ่อกลับมาแล้วค่ะ! พอได้ข่าวเรื่องคุณท่านก็รีบกลับทันทีเลย ตอนนี้ท่านอยากเจอคุณมากเลยล่ะ

เคน: เอ๋ กลับมาแล้วเหรอ แล้วฉันต้องเตรียมตัวยังไงบ้างน่ะ?

นานะ: ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกค่ะ

 

– ท่านพ่อคะ ฉันพาเขามาพบแล้วค่ะ

– เข้ามาสิ

 

เคน: ส..สวัสดีครับ ท่านยูฟูกุ! ฮาตาเกะ เคน ครับ!

ยูฟูกุ: อืม เธอเองสินะ ฉันได้ฟังเรื่องของเธอจากนานะมาบ้างแล้วล่ะ หน้าตาหล่อเหลาเอาการนี่ ไม่คิดว่านานะจะพาแฟนตัวจริงมาจนได้ เป็นนินจาโคโนฮะ ฝีมือคงดีใช้ได้สินะ

นานะ: แน่นอนค่ะ! ฝีมือเขาดีมากเลยล่ะค่ะ!

 

ยูฟูกุ: อย่างที่ฉันตกลงกับลูกสาวฉันไว้นั่นแหละ ถ้าเธอสามารถเอาชนะคู่หมั้นของนานะได้ฉันจะยอมรับเธอแต่โดยดีและให้อิสระกับนานะ ฉันจะจัดการประลองระหว่างเธอกับเขาในอีกสองวัน คิดว่าทำได้มั้ย?

เคน: ครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ

ยูฟูกุ: สายตาแน่วแน่ดีนี่

 

ยูฟูกุ: เอาล่ะทานกันให้เต็มที่เลยนะ แคว้นเรากับโคโนฮะก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมายาวนานแล้ว ฉันต้องดูแลต้อนรับพวกเธออย่างสมเกียรติที่สุด ขาดเหลืออะไรให้บอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ

– ขอบคุณมากค่ะท่าน

 

ยูฟูกุ: แล้วพวกเธอสองคนไปเจอกันที่ไหนล่ะ?

นานะ: พวกเราเจอกันระหว่างที่ฉันไปเที่ยวโคโนฮะ และเขาเข้ามาตื้อมาจีบฉันน่ะค่ะ

เคน: ค..ครับ ฮ่าฮ่า

ยูฟูกุ: โฮ่โฮ่ ก็ลูกสาวฉันสวยมากเลยนี่นะ

 

เคน: อีกแล้ว… ทำไมชอบกินทิ้งกินขว้างจริงนะเธอนี่ ไม่รู้จักคุณค่าของอาหารบ้างเลยรึไงเนี่ย

นานะ: ก…ก็แค่นิดเดียวเอง… โธ่ ฉันกินให้หมดก็ได้ ชอบบ่นจริง!

ซึคุเนะ: ฮ่าฮ่า เคนมันก็เป็นแบบนี้เสมอนั่นแหละ พวกผมก็โดนมันบ่นประจำ

 

ยูฟูกุ: ฮ่าฮ่า ดูสิ ยัยลูกสาวคนเล็กของฉันยอมฟังที่คนอื่นพูดนี่มันเรื่องน่าเหลือเชื่อจริงๆ ปกติเธอเป็นคนหัวแข็งเอาแต่ใจตัวเอง ไม่มีใครกล้าสั่งสอนเธอสักคน แต่พ่อหนุ่มนี่สิกำราบเธอได้อยู่หมัดเลย ชักจะถูกใจซะแล้วสิ

นานะ: แหม ท่านพ่อนี่ล่ะก็!

เคน: เอ๋… ร..เหรอครับ…

ยูฟูกุ: ฉันชักจะหวังให้เธอชนะคู่หมั้นของนานะซะแล้วสิ รู้สึกผิดจริงๆ ฮ่าฮ่า

 

[วันประลอง]

 

– ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาประลองแล้ว ขอเชิญทั้งสองฝั่งออกมาที่สนามด้วยครับ

– เคน สู้ๆนะเพื่อน!

เคน: (เกลียดที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้จริงๆ)

 

– กรี๊ด! ท่านAkihiro คิดถึงจังเลยค่าา

อากิฮิโระ: ฮาย สาวๆ

มิบุนะ: ตานั่นเหรอคู่หมั้นของคุณนานะ ท่าทางจะป็อบปูล่าน่าดู แต่ถึงงั้นก็เหอะเคนคุงหล่อกว่าตั้งเยอะแน่ะ

นานะ: ใช่ ฉันเห็นด้วย!

 

อากิฮิโระ: (โอ๊ะ! สาวน้อยที่อยู่กับท่านนานะนั่นน่ารักจังเลย มากับเจ้าพวกโคโนฮะงั้นเหรอ? อยากได้เธอเข้าฮาเร็มของฉันจัง)

 

มิบุนะ: เคนคุง สู้เขาน๊าา

นานะ: คุณเคน สู้เขานะคะ

เคน: โอ้ว แต๊งกิ้วนะ

 

อากิฮิโระ: ชิ!

– ทั้งสองฝั่งเตรียมพร้อม

– ท่านอากิฮิโระ จัดการมันให้หมอบเลยครับ!!

 

– เริ่มได้!!

อากิฮิโระ: ฉันจะทำให้แกอับอายต่อหน้าสาวๆที่มาเชียร์แก!!

 

เคน: (บุ่มบ่ามชะมัด แถมยังเปิดช่องว่างเพียบอีก)

 

เคน: (หมอนี่…ฝีมือห่วยเป็นบ้าเลยนี่นา… ทั้งความเร็ว ทั้งทักษะการโจมตี …จะว่าไปแคว้นนี้ไม่มีนินจานี่นะ จึงไม่มีการฝึกฝนทักษะการต่อสู้แบบนินจาและการลอบสังหาร)

 

เคน: (แบบนี้ก็เท่ากับเราได้เปรียบจริงๆ)

อากิฮิโระ: อั่ก!!

 

– รู้ผลแล้ว! ผู้ชนะคือ ฮาตาเกะ เคน! ต่อไปเป็นการประลองด้วยอาวุธ

มิบุนะ: กรี๊ด เคนคุง ยอดไปเลย

 

– จบการประลอง! ฮาตาเกะ เคน เป็นฝ่ายชนะ!

– ยอดเลย เคน!

ยูฟูกุ: ฮ่าฮ่า รู้ผลอย่างรวดเร็วเลยสินะ ทั้งการต่อสู้มือเปล่า ทั้งการใช้อาวุธ สมกับที่เป็นนินจาจากโคโนฮะจริงๆ

 

ยูฟูกุ: เอาล่ะ ฉันยอมรับเธอเป็นลูกเขยฉันอย่างเต็มใจ ต่อไปนี้ฉันจะยกนานะให้เธอดูแล และไม่บังคับเธออีก จากนี้ไปก็เป็นเรื่องของพวกเธอล่ะนะ

นานะ: กรี๊ด ขอบคุณมากค่ะท่านพ่อ

เคน: (สำเร็จ! ในที่สุดก็เสร็จภารกิจสักที…)

 

อากิฮิโระ: ผมไม่ยอมรับหรอกท่านยูฟูกุ! ผมไม่ยอมยกคุณหนูนานะให้คนอื่นเด็ดขาด คุณหนูนานะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น!

ยูฟูกุ: อากิฮิโระคุง ทำแบบนี้ฉันก็ลำบากใจแย่น่ะสิ ผลการประลองมันตัดสินแล้ว ฉันต้องรักษาคำพูดนะ

 

– ผมไม่สนการประลองบ้าบอนี่หรอก อยากรู้นักว่านินจาโคโนฮะมันจะมีดีสักแค่ไหนกัน! พวกแกทุกคนไปจัดการพวกนินจาโคโนฮะให้หมดแล้วพาตัวคุณหนูนานะมาให้ฉัน!!

– รับทราบ!!

 

ยูฟูกุ: เดี๋ยวสิ ค่อยๆคุยกันนะ อากิฮิโระคุง อย่าทำแบบนี่เลยนะ

เคน: มิบุนะ! คุ้มกันท่านยูฟูกุ กับนานะ ทางนี้พวกฉันจัดการเอง คุณผู้ดูแลช่วยพาคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากที่นี่ให้หมดด้วยครับ!!

ผู้ดูแล: ค..ครับ!

มิบุนะ: เข้าใจแล้ว!

 

เคน: (อย่างที่คิดเลย พวกนี้ฝีมือดีกว่าหมอนั่นเยอะ คงเป็นพวกนินจารับจ้างแน่ แถมยังมีมากเกินไปอีก)

 

เคน: (พวกนั้น…!!)

 

มัวมองอะไรอยู่วะ!?

 

เคน: (ฉันต้องรีบจัดการพวกมันให้หมด)

 

อากิฮิโระ: ฉันขอคุณหนูนานะกับสาวน้อยคนนี้ล่ะนะ!

เคน: มิบุนะ ระวัง!!

 

มิบุนะ: คิดรึไงว่า จะเล่นงานฉันได้ง่ายๆน่ะ!!

อากิฮิโระ: อั่ก!!

 

ไทชิโร่: เจ้าบ้าเคน! เลิกเอาแต่มองไปทางอื่นสักทีได้มั้ยนายน่ะ!? อย่าวอกแวกนักเซ่!!

 

ท…โทษที

 

ยูฟูกุ: ยอดเยี่ยมจริงๆ สมกับที่เป็นนินจาจากโคโนฮะ เก่งกันทุกคนเลย น่าประทับใจจริงๆ

เคน: ท่านยูฟูกุ รีบกลับเข้าไปในคฤหาสน์ก่อนนะครับ พวกผมเคลียทางนี้เอง

 

ยูฟูกุ: ฮ่าฮ่าแบบนี้ชักอยากให้พวกเธอมาคุ้มกันประจำอยู่ที่นี่ตลอดไปซะแล้วล่ะ เธอสองคนแต่งงานกันเร็วๆก็ดีสินะ ฉันจะได้วางใจอะไรหลายๆอย่าง เอาเป็นเมื่อไหร่ดีล่ะ?

นานะ: ท่านพ่อก็ พูดเรื่องแบบนั้นมันไม่เร็วไปเหรอคะ…

เคน: หา เอ่อ… เรื่องนั้น… ฮ่าฮ่า…

 

 

เคน: ซันโชว!! ข้างหลัง!!

อากิฮิโระ: ใครจะไปยอมแพ้พวกแกง่ายๆกัน คุณหนูนานะต้องเป็นของฉัน!!

 

 

 

 

 

ซันโชว: ไอ้บ้าเอ้ย ตกใจหมดเลย

ซึคุเนะ: ฮ่าฮ่า ยังเร็วไปร้อยปีเว้ยที่จะเล่นงานพวกฉันน่ะ

 

เคน: เร็วขึ้นเยอะเลยนี่ ซึคุเนะ

ซึคุเนะ: มันแน่นอนอยู่แล้วเว้ย

อากิฮิโระ: ปล่อยฉันนะเว้ย!!

 

ซึคุเนะ: นั่นนายจะทำอะไรน่ะ เคน?

 

เคน: ถามแปลกๆ… ก็จะจัดการฆ่าหมอนี่ไง… หลีกไปสิซึคุเนะ

 

อากิฮิโระ: เหวอ! อ..อย่านะ! ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว!! ไว้ชีวิตฉันด้วย!!

ซึคุเนะ: พูดบ้าอะไรของนายวะ เคน! เราจับตัวมันได้แล้ว ควบคุมสถานการณ์ได้แล้วนะ!

ไทชิโร: พวก ไม่ต้องถึงขั้นต้องฆ่ามันหรอกน่า!

เคน: จะมั่นใจได้ไงว่าหมอนี่จะไม่หลุดมาทำร้ายใครอีกน่ะ?

 

ซันโชว: นั่นมันทำเกินกว่าเหตุไปนะ เจ้าบ้า!

ซึคุเนะ: ถอยไปเลยพวกฉันจัดการเอง!

อากิฮิโระ: ช่วยด้วย!!

 

เคน: ทำอะไรของนายวะ เมื่อกี้มันเกือบจะฆ่านายเลยนะ

ซันโชว: ช่างมันเถอะน่า แค่จับตัวไว้ได้ก็พอแล้ว!!

 

ไทชิโร่: นี่ตอนทำภารกิจคนเดียว นายฆ่าศัตรูทิ้งตลอดเลยรึไงวะ!?

เคน: ก็ไม่ ภารกิจส่วนมากมันไม่มีความจำเป็นให้ฆ่า

ซันโชว: ครั้งนี้มันก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าเหมือนกันไม่ใช่รึไง!

เคน: หมอนี่มันอันตรายฉันไม่เสี่ยงหรอก ทั้งๆที่มันถูกจัดการไปแล้ว แต่ก็ยังหันดาบวิ่งเข้าใส่นายอีก ไม่เห็นเหรอ?

 

นี่นาย หรือว่า…จะฆ่าหมอนี่…เพราะพวกฉันใช่มั้ย?

 

เคน: …….

ซึคุเนะ: ให้ตายเหอะ เคน! เลิกเอาแต่ปกป้องพวกฉันซักที พวกฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะโว้ย

 

เคน: ฉันรู้น่าว่าพวกนายไม่ได้อ่อนแอ! แต่ถ้าฉันเป็นหัวหน้าที่ไม่เด็ดขาด พวกนายก็จะมีอันตรายเหมือนตอนนั้นอีก ไม่เข้าใจรึไง!?

ซึคุเนะ: นั่นมันเพราะนายเอาแต่คิดจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวต่างหากล่ะ! ครั้งนี้ก็ด้วย คิดว่าฉันไม่รู้รึไง!!

 

ซึคุเนะ: หัดเชื่อใจพวกฉันบ้างเซ่! ไอ้บ้าเอ้ย!

 

ไทชิโร่: นายไปยืนคุ้มกันคุณนานะกับท่านยูฟูกุ เฉยๆเลย ทางนี้พวกฉันจัดการเอง

 

เคน: เยี่ยมเลย ไม่มีใครเข้าข้างฉันสักคน

ไทชิโร่: เงียบไปเลยนายน่ะ!

 

ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าถ้าหมอนั่นหลุดมาเมื่อไหร่ คราวนี้ว่าฉันไม่ได้แล้วนะ

 

 

ซึคุเนะ: ได้ยินที่เจ้าบ้านั่นพูดแล้วใช่มั้ย เพราะงั้นถ้ายังไม่อยากตายก็อย่าได้ทำอะไรโง่ๆ ไม่งั้นพวกฉันสี่คนก็เอามันไม่อยู่หรอกนะรู้ไว้ด้วย

อากิฮิโระ: ข…เข้าใจแล้วน่า…

 

 

อากิฮิโระ: สายตานักฆ่านั่นมันอะไรกัน… หมอนี่เป็นใครกันแน่เนี่ย…?

 

อากิฮิโระ: ทำไมพวกนายถึงช่วยฉัน…?

ซึคุเนะ: ใครช่วยแกกันวะ

 

ฉันก็แค่จะไม่ยอมให้เพื่อนฉันกลายเป็นนักฆ่าเลือดเย็นไป… ก็เท่านั้นแหละ

 

ก็เพราะเหตุผลนี้แหละครับ ผมไม่ได้มีความเป็นผู้นำที่ดีแบบที่ท่านต้องการ ผมรู้ตัวดี

 

เคน: ผมเองก็เสียใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่ว่าผมจะขอคืนนานะให้ท่าน และพวกผมจะเดินทางกลับโคโนฮะครับ

ซึคุเนะ: (โคตรเนียน)

ซันโชว: (ได้โอกาสมันพอดีเลยสินะ)

 

ยูฟูกุ: ฉันเข้าใจแล้ว

เคน: (สำเร็จ ทีนี้ก็ไปรับค่าจ้างจากยัยนานะ แล้วชิ่งกลับเลย)

ไทชิโร่: (ไอ้กะล่อน)

 

ยูฟูกุ: ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกผิดถึงต้องพูดแบบนั้นออกมา มีความรับผิดชอบสูงดีนี่ฉันชอบเธอจริงๆ ฉันจะให้พวกเธอสองคนแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ภายในเดือนหน้าเลยเป็นไง?

นานะ: แหมเร็วจังเลย แต่ก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ

เคน: ว่าไงนะครับ!!?

 

เคน: พ…พูดอะไรน่ะครับ!? เมื่อวานท่านก็เห็นเรื่องทั้งหมดแล้ว! ผมพยายามจะฆ่าลูกชายคนเดียวของตระกูลที่มีสัมพันธ์อันดีกับท่านเพราะอารมณ์ส่วนตัว แถมยังทำหน้าที่ผู้นำได้บกพร่องสุดๆอีกนะครับ!! แล้วทำไมยัง…

ยูฟูกุ: เพราะเธอมีความรักและความห่วยใยพวกพ้องน่ะสิ ถึงได้พยายามทำแบบนั้น

 

ยูฟูกุ: และเพราะเธอเป็นแบบนั้น ถึงได้รับความรักจากพวกพ้องอย่างจริงใจ เธอทำทุกอย่างได้เพื่อพวกเขา ในขณะเดียวกันพวกเขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างได้เพื่อเธอเช่นกัน เธอน่ะเป็น “คิง” ที่ฉันต้องการ ฉันอยากได้คนแบบเธอมาดูแลตระกูลของฉันต่อไป

 

เคน: ขอบคุณที่เอ็นดูผมจริงๆนะครับ แต่ผมต้องสารภาพตรงๆ ว่าผมกับนานะไม่ได้เป็นอะไรกันครับ ผมแค่รับหน้าที่ให้จัดการคู่หมั้นเธอเท่านั้นน่ะครับ

ยูฟูกุ: เรื่องนั้นฉันรู้แล้วล่ะ นานะบอกฉันตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะนะ

 

เคน: อ้าว รู้อยู่แล้ว!? แล้วทำไม…!?

ยูฟูกุ: ก็เพราะลูกสาวฉันน่ะชอบเธอจริงๆน่ะสิ และฉันก็อยากได้เธอมาเป็นลูกเขยเช่นกัน นอกจากความเป็นคิงของเธอแล้ว ก็ยังเรื่องที่เธอสามารถกำราบและสั่งสอนลูกสาวของฉันได้นี่แหละ ฉันจึงอยากฝากลูกสาวฉันไว้กับเธอ ถ้าเธอแต่งงานกับลูกสาวฉันเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการเลยล่ะนะ

 

เคน: ขอปฏิเสธครับ!! ผมน่ะมีแฟนอยู่แล้วนะ!!

ยูฟูกุ: โอ้ ถ้าอย่างนั้นก็มีเมียสักสองคนไปเลยก็ได้นี่ ฉันไม่มีปัญหาเรื่องนั้นหรอกนะ

เคน: พูดอะไรของท่านกันครับ!!? นานะพูดอะไรบ้างเซ่ยัยบ้า!

นานะ: กะ… ก็…

ซึคุเนะ: เมียสองคนเร้อ!!?

มิบุนะ: ท…ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ!!

 

เคน: เฮ้อ ในที่สุดก็รอดมาได้…

ไทชิโร่: ฮ่าฮ่า เกือบโดนจับแต่งงานแล้วมั้ยล่ะเจ้าบ้า

ซึคุเนะ: แกตื้อสุดๆเลยนะนั่น ท่าจะชอบเจ้าเคนน่าดู แทบจะสั่งปิดประตูขังพวกเราเลยด้วย ฮ่าฮ่า

 

เคน: โทษทีนะมิบุนะ เธอกะมาเพื่อเที่ยวซาโนะคุนิแท้ๆ แต่ดันมาเสียเวลากับภารกิจเสริมของพวกฉันเลยได้เที่ยวกันแค่แป๊บเดียว ไว้กลับไปเคลียเรื่องค่าจ้างภารกิจที่โคโนฮะเสร็จแล้วจะพาไปหลายๆที่นะ

มิบุนะ: ไม่เห็นเป็นไรเลย ทำภารกิจกับเคนคุงสนุกดีออก

ซึคุเนะ: คิดรึไงว่ายัยนี่มาเพื่อเที่ยวซาโนะคุนิคนเดียวจริงๆน่ะ

มิบุนะ: เงียบไปเลยเจ้าบ้า!

 

มิบุนะ: แต่ตาแก่นั่นก็จริงๆเลย เอาทรัพย์สมบัติมาล่อเพื่อให้เคนคุงยอมเป็นลูกเขยตัวเอง น่าหงุดหงิดจริง

ซึคุเนะ: แถมยังยอมให้มีเมียหลายคนอีกนะ ฮ่าฮ่า ก็นะ ท่านยูฟูกุน่ะ นอกจากลูกสาว 7 คนแล้ว เมียแกก็มีตั้ง 3 คนนี่นา ถึงได้ยอมอะไรแบบนี้น่ะ

ซันโชว: นั่นสิ ฮ่าฮ่า

เคน: ฉันไม่เอาด้วยนะเรื่องนั้น

 

เคน: แล้วที่สำคัญก็คือ… ฉันมีสิ่งที่สำคัญทุกอย่างที่ฉันต้องการอยู่ที่โคโนฮะหมดแล้ว รวมทั้งพวกนายด้วยนั่นแหละ ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ

 

– ให้ตายเหอะ ไอ้บ้านี่นึกอยากจะพูดอะไรก็พูดไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ

เคน: อ้าว แล้วทำไมถึงพูดไม่ได้ล่ะ

 

เคน: เฮ้ มิราอิจัง

 

มิราอิ: อ๊ะ รุ่นพี่ กลับมาแล้วเหรอคะ!?

เคน: ไง คิดถึงฉันมั้ย นี่ของฝากจากซาโนะคุนิ จ้ะ

มิราอิ: ขอบคุณค่ะ

 

มิราอิ: ตอนที่โทรมาบอกวันแรก นึกว่าคุณนานะจะไม่ยอมปล่อยให้กลับมาซะแล้วล่ะ

เคน: ฮ่าฮ่า พูดอะไร ไม่มีใครขวางฉันได้หรอกน่า แต่นานะให้เงินค่าจ้างพิเศษมาเยอะมากเลยนะ ก็เลยวางแผนจะไปเที่ยวกับเจ้าพวกนั้นน่ะ

มิราอิ: เอ๋!?

 

เคน: แล้วก็…ไปกับฉันนะ เธอบอกว่าอยากไปทะเลนี่

มิราอิ: เอ๋ ให้ฉันไปด้วยได้เหรอคะ?

เคน: ก็ต้องได้น่ะสิ ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?

 

มิราอิ: ก..ก็ปกติรุ่นพี่น่ะไม่เคยยอมให้ฉันไปไหนไกลๆด้วยเลยสักครั้งนี่คะ ฉันคิดว่ารุ่นพี่จะอยากอยู่แค่กับเพื่อนๆ เท่านั้นซะอีก

 

(แถมยังมีผู้หญิงที่รุ่นพี่เคยรักไปด้วยอีก)

 

 

เคน: น้อยใจเรื่องนี้อยู่งั้นเหรอเนี่ย เด็กน้อยเอ้ย… ภารกิจของฉันส่วนมากมันอันตรายเกินกว่าที่จะพาแฟนตัวเองไปด้วยได้นะรู้มั้ย ฉันแค่ห่วงเธอ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกน่า…

มิราอิ: ฉันเปล่าน้อยใจนะคะ… แล้วก็เลิกทำเหมือนฉันเป็นเด็กสักทีได้มั้ย

เคน: คร้าบ คร้าบ

 

(…ทำไมเขาถึงจุ๊บแค่หน้าผากล่ะ…)

[จ้อง~]

 

 

เคน: ถ้างั้นก็ไปนอนได้แล้ว ยัยเด็กน้อย

มิราอิ: อ๊า ตาบ้านี่!! ก็บอกว่า…

 

เคน: และที่สำคัญกว่านั้น…

 

ฉันไม่อยากให้เธอเห็นฉันในมุมนั้นจริงๆ…