ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 2 :ฉันไม่ได้เจ้าชู้นะ!

ฮี่ฮี่…

 

มิราอิ: รุ่นพี่เคน… คุณคาคาชิกับคุณไก ล่ะคะ?

 

เคน: ช..แช่น้ำร้อนอยู่… ทำไมเธอถึงเข้าห้องผู้ชายไม่รู้จักเคาะประตูแบบนี้ล่ะ!? เหมือนแม่ฉันชะมัด!!

มิราอิ: เอ๋ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะคะ?

 

มิราอิ: กำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ?

เคน: แค่..อ่านหนังสือฆ่าเวลา แค่นั้นเอง…

มิราอิ: ทำไมต้องทำท่ามีพิรุธแบบนั้นด้วยล่ะ?

 

มิราอิ: คงไม่ใช่ว่ากำลังดูหนังสืออย่างว่าอยู่หรอกนะคะ?

เคน: พ..พูดอะไรบ้าๆน่า นี่เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย!

มิราอิ: งั้นทำไมถึงซ่อนล่ะ ขอฉันดูได้มั้ย?

 

เคน: ไม่ได้เด็ดขาด!

มิราอิ: นั่นไง ต้องเป็นหนังสือโป๊แน่ๆ!

 

มิราอิ: เอามาให้ฉันนะคะ! ฉันจะเอาไปให้คุณคาคาชิ แล้วบอกว่ารุ่นพี่แอบดูหนังสือโป๊ระหว่างทำภารกิจระดับ S

เคน: หา! ฟังดูเลวชะมัด ก็บอกว่ามันไม่ใช่หนังสือโป๊ไง!

มิราอิ: ถ้างั้นก็เอามาให้ฉันดูสิคะ!

 

มิราอิ: เวลาแบบนี้รุ่นพี่ควรไปแช่น้ำร้อนพร้อมกับคุณคาคาชิกับคุณไก เพื่อคุ้มครองพวกเขาไม่ใช่เหรอคะ!

เคน: นี่เธอ! ใครมันจะไปอยากแช่น้ำร้อนกับตาแก่สองคนได้ทุกวี่ทุกวันกันเล่า ถ้าเป็นกับสาวๆก็พอว่า

 

มิราอิ: ว่าไงนะ! ที่เขาว่ากันว่ารุ่นพี่เป็นพวกไม่จริงจังกับภารกิจนี่เป็นเรื่องจริงสินะคะ! เอาหนังสือโป๊นั่นมาให้ฉันนะ

เคน: ใครมันพูดแบบนั้นกัน หา!?

 

 

 

 

มิราอิ: อ๊ะ! ข..ขอโทษค่ะ!!

 

เคน: ซุ่มซ่ามจริง

มิราอิ: ก..ก็รุ่นพี่น่ะเอาถุงพลาสติกมาวางทิ้งมั่วซั่วแบบนี้เองนี่คะ!

 

เคน: เอ้า นี่…

 

เคน: เห็นมั้ย… ไม่ใช่หนังสือโป๊สักหน่อย ก็แค่… สาวๆ.. ถ่ายแบบ.. วัยรุ่น.. (งึมงัม)

 

มิราอิ: แล้วทำไมถึงไม่เอาให้ดูตั้งแต่แรกล่ะคะ!? (ดูอะไรของเขาอยู่น่ะ ตาคนนี้นี่)

เคน: ก็ถึงมันจะไม่ใช่หนังสือโป๊ แต่มันก็ไม่ใช่หนังสือทั่วไปนี่… ฉันกลัวเธอจะบ่นน่ะสิ

 

รุ่นพี่เคนหายไปไหนของเขาอีกแล้วเนี่ย เป็นพวกไม่จริงจังกับภารกิจจริงๆนะ ตานี่

 

เคน: มิราอิจัง!!

 

มิราอิ: รุ่นพี่ ไปไหนมาเหรอค หนีเที่ยวอีกแล้วเหรอ?

เคน: พ่อฉันอยู่ไหนงั้นเหรอ?

มิราอิ: แช่น้ำร้อนอยู่น่ะค่ะ

 

เคน: ไม่ทันล่ะ! ฝากบอกพ่อฉันให้ทีว่าฉันจะเดินทางไปเมืองต่อไปก่อน

มิราอิ: เอ๋ ด.. เดี๋ยวสิคะ มีเรื่องอะไร ทำไมถึงได้รีบร้อนแบบนี้?

เคน: คืองี้…

 

หญิงสาว: คุณเคนอยู่นี่เองเหรอคะ! ที่รัก
มิราอิ: เอ๋…? ที่รักเหรอ?
เคน: ซวยแล้ว!!

 

นี่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันน่ะ!? เพราะแบบนี้สินะคุณถึงหนีจากฉันน่ะ!!

 

เคน: เอ๋!?

มิราอิ: เอ๋!!? เดี๋ยวสิ ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ!!

หญิงสาว: ฉันไม่ปล่อยให้หนีแน่ ทั้งคู่นั่นแหละ!!

 

เคน: เจ๋งแฮะ ผู้หญิงคนนั้นมองแว้บเดียวไกลๆ ยังรู้ได้ทันทีเลยว่ามิราอิจังเป็นผู้หญิงเนี่ย ไม่สิ..น่าจะเป็นเพราะชุดที่ใส่มากกว่า…

มิราอิ: อยากจะพูดอะไรกันแน่คะ!? แล้วก็ช่วยจริงจังกับสถานการณ์ตอนนี้หน่อยได้มั้ย!?

 

เคน: เฮ้ย! เดี๋ยวสิ จ..จะทำอะไรน่ะ มิราอิจัง!?

มิราอิ: ก็จะจับตัวรุ่นพี่ ส่งให้แฟนรุ่นพี่น่ะสิคะ จะได้อธิบายให้เธอฟังด้วยว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!

 

เคน: อย่าล้อเล่นน่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย

มิราอิ: โกหกชัดๆ ถ้าไม่ใช่แล้วเธอจะไล่ตามมาทำไม ตาคนเจ้าชู้!

เคน: ฉันไม่ได้โกหกนะ แล้วเธอว่าเจ้าชู้ หา!

 

เคน: โธ่ ไว้ค่อยอธิบายทีหลังแล้วกัน รีบหนีก่อนเถอะ

มิราอิ: เดี๋ยวสิ…

 

มิราอิ: แล้วทำไมฉันต้องหนีด้วยล่ะ!?

เคน: ช่วยไม่ได้นี่ เธอถูกหมายหัวแล้วล่ะ

หญิงสาว: หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!

 

นี่หยุดนะ ยัยแมวขโมย เธอคิดจะพาแฟนฉันไปไหนกันน่ะ!?

 

(นี่ไม่เห็นจริงๆเหรอว่าฉันเป็นฝ่ายถูกลากอยู่น่ะ)

 

หายไปไหนแล้วเนี่ย ไวจริงๆ

 

 

เคน: ฮ่าฮ่า รอดแล้วล่ะ ดูเหมือนเธอจะวิ่งผ่านไปแล้ว

 

มิราอิ: ถอยออกไปหน่อยสิคะ เข้ามาใกล้เกินไปอีกแล้วนะ

เคน: ท..โทษทีจ้ะ มันกระทันหันน่ะ โอ้ คราวนี้ไม่โดนเตะแฮะ

 

เคน: (เวรเอ้ย มิราอิจังดันมาติดร่างแหไปด้วย แล้วฉันจะหนีไปคนเดียวได้ไงล่ะทีนี้ ช่วยไม่ได้แฮะ คงต้องรอออกจากเมืองนี้พร้อมกันแล้วล่ะ)

 

มิราอิ: แล้วทำไมต้องวิ่งหนีแฟนตัวเองแบบนั้นด้วยล่ะคะ?

เคน: ก็บอกว่าไม่ใช่แฟนไงเล่า! ไม่เคยไปจีบเลยด้วยนะ!

 

มิราอิ: ใครจะไปเชื่อกัน! นี่คงไปจีบเธอ พอเธอหลงรักก็คิดจะทิ้งเธอสินะคะ

เคน: มิ..มิราอิจัง ฉันดูเลวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย… เชื่อฉันเถอะ ฉันไม่ได้โกหกจริงๆนะ

 

คาคาชิ: เชื่อเถอะมิราอิ ถึงหมอนี่จะกะล่อนแค่ไหน แต่นอกเหนือจากตอนทำภารกิจแล้วเขาไม่เคยพูดโกหกเลยนะ

มิราอิ: คุณคาคาชิ!

เคน: พ่อมาไงเนี่ย!?

 

คาคาชิ: ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงโวยวายน่ะสิเลยออกมาดู แล้วนี่เราไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย?

เคน: คืองี้ครับ…

 

เมืองนี้ของอร่อยเยอะดีแฮะ เอาเจ้านี่ไปฝากทุกคนด้วยดีกว่า

 

ผู้ชาย: ผมไม่ปล่อยคุณไปหรอก คุณต้องไปกับผม!

ผู้หญิง: ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉัน! เลิกยุ่งกับฉันสักที!

 

เคน: เฮ้ ทำไมถึงไปฉุดกระชากผู้หญิงแบบนั้นล่ะ ใจเย็นหน่อยสิ

ผู้ชาย: แกเป็นใครวะ มายุ่งอะไรด้วย!?

 

ผู้ชาย: อ้อ แกคงเป็นแฟนใหม่เธอล่ะสิ หล่อใช้ได้นี่ มาเจอกันหน่อย!

เคน: เฮ้ยๆไปกันใหญ่แล้ว อะไรของนายเนี่ย!?

 

ผู้หญิง: นี่ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ! ใช่ เขาเป็นแฟนใหม่ฉัน เพราะฉะนั้นคุณเลิกตามตื๊อฉันได้แล้ว!

ผู้ชาย: ว่าไงนะ!!

เคน: หา!?

 

ผู้ชาย: อย่ามาขวางนะ ฉันจะจัดการมัน!!

ผู้หญิง: ว้าย!!

 

เคน: อย่ารุนแรงกับผู้หญิงสิโว้ย!!

 

เคน: เวรแล้ว มือไปไวกว่าสมอง ติดเชื้อคุณไกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

 

ผู้หญิง: กรี๊ด! เท่จังเลย จัดการเขาได้ในหมัดเดียวทำได้ไงเนี่ย ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน ฉันชื่อ ฮานะ คุณล่ะคะ?

เคน: เอ๋! ค..เคน.. ฮาตาเกะ เคน ครับ

ผู้หญิง: คุณเคน! จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะคะ

 

เคน: หา! ฝากตัว? ฝากตัวอะไรครับ?!

ฮานะ: ก็จากนี้ไปเราจะเป็นแฟนกันไงล่ะคะ

เคน: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย!!?

ฮานะ: ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าเข้ามายุ่งกับฉันเลย มีแต่คุณที่กล้ามีเรื่องกับแฟนเก่าฉัน

 

ฮานะ: ฉันเพิ่งเคยเจอผู้ชายที่โกรธแทนฉันแบบนี้ครั้งแรกเลย แถมยังหล่อและเท่สุดๆ คุณน่ารักจริงๆ ขอบคุณนะคะ

เคน: เฮ้ยเดี๋ยวสิ! ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณเลยนะ ผมแค่จะช่วย… ปล่อยผม!

 

 

ฮานะ: เอ๋ คุณเคน…? อะไรเนี่ย? …เขาเป็น…นินจางั้นเหรอ?

เคน: ทำไมมีแต่คนแปลกๆฟะเนี่ย!!?

 

เคน: จากนั้นไม่ว่าผมจะไปไหนเธอก็ตามเจอตัวผมตลอดเลย เธอต้องเป็นนักแกะรอยชั้นยอดแน่ๆ ผมกะจะหนีออกไปจากเมืองนี้ก่อน จนเธอมาเจอผมอยู่กับมิราอิจังเนี่ยแหละ

มิราอิ: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย รุ่นพี่

คาคาชิ: เนื้อหอมไม่เปลี่ยนเลยนะเราน่ะ

 

เคน: น่าหนักใจจังเลยน้า ทำไมผมต้องเกิดมาหล่อซะจนดึงดูดสาวๆให้เข้าหาตลอดเลยนะ พ่อ

คาคาชิ: อ่า ในขณะเดียวกันก็ดึงดูดบาทาจากผู้ชายด้วยกัน เช่นกันนะ

 

มิราอิ: ก็ดูเธอจะหลงรุ่นพี่ออกนะคะ ทำไมไม่คบกับเธอไปเลยล่ะ เธอก็สวยดีนี่นา?

เคน: อย่าล้อเล่นน่า เธอไม่ใช่สเป็คฉันสักนิด อีกอย่างฉันไม่ชอบผู้หญิงที่เข้ามาจีบฉันก่อนด้วย

 

เคน: เห นี่เธออารมณ์เสียเหรอ? หึงรึไง?

มิราอิ: ม..ไม่ใช่นะคะ ก็อยู่ๆฉันโดนลากมาเกี่ยวด้วยนี่นา!!

 

คาคาชิ: แล้วทีนี้ลูกจะเอายังไงต่อ จะออกเดินทางไปก่อนมั้ย

เคน: ไม่ครับ ผมเป็นห่วงมิราอิจังน่ะ

ไก: เฮ้ ดูเหมือนฉันจะพลาดเรื่องสนุกๆเลยนะ

 

สุดท้ายรุ่นพี่ก็ไม่ได้หนีเที่ยวอีกเลย เจอแบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกันนะตานั่น พรุ่งนี้ก็ต้องเดินไปเมืองอื่นต่อกันแล้วสินะ

 

ฮานะ: เจอตัวจนได้

 

ฮานะ: ยัยแมวขโมยที่มาแทรกกลางระหว่างฉันกับคุณเคน บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเธอเอาเขาไปซ่อนไว้ไหน!?

มิราอิ: อะไรนะคะ

 

มิราอิ: เอ่อ เดี๋ยวสิคะ… คุณน่ะ เข้าใจผิดแล้วนะคะ…

 

 

มิราอิ: นี่คุณทำอะไรเนี่ย!?

ฮานะ: เอาเขาไปซ่อนไว้ไหน บอกมา!!

 

ฮานะ: อ๊ะ คุณเคน!

มิราอิ: รุ่นพี่!

 

เอ๋! คุณเคน ท..ทำอะไรคะ!?

 

เคน: ฉันกำลังจะไปจากเมืองนี้ ฉันว่าเรามาเคลียกันหน่อยน่าจะดีกว่านะ!

ฮานะ: อะไรนะคะ!?

 

เคน: ฉันไม่ใช่แฟนเธอ แล้วก็ไม่เคยเป็นด้วย เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรมาระรานคนรอบข้างฉัน ถูกมั้ย? ทีนี้ลองพูดออกมาให้ชัดๆหน่อยสิ

 

เคน: เร็วสิ! ก็บอกว่าให้พูดออกมาให้ชัดๆไง!!

ฮานะ: ฉ..ฉันเจ็บนะ.. คุณเคน ไหนคุณบอกว่าไม่ควรรุนแรงกับผู้หญิงไงคะ!?

มิราอิ: ร..รุ่นพี่ ใจเย็นค่ะ!

 

เคน: ใช่ แต่เธอก็ทำแบบนั้นกับมิราอิไง! หรือคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงก็เลยจะทำอะไรกับใครก็ได้รึไง

ฮานะ:น..นั่นมันเพราะเธอเข้ามายุ่งกับคุณนี่คะ!

เคน: ก็บอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอไง! จะพูดออกมาชัดๆได้รึยัง!!

ฮานะ: ข..เข้าใจแล้วค่ะ!

 

ฮานะ: ฉัน… ไม่เคยเป็นอะไรกับคุณ…

เคน: จะไม่ยุ่งกับฉัน และคนรอบข้างฉันอีกใช่มั้ย!?

ฮานะ: ฉ..ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณ และคนรอบข้างของคุณอีกค่ะ..

 

เคน: ดี! ทีนี้ก็ไปซะ!!

 

เคน: ไปสิ!

มิราอิ: ร..รุ่นพี่ พอเถอะค่ะ.. (ชักรู้สึกสงสารแฮะ)

 

ฮานะ: คุณเคนบ้าที่สุดเลย!! (เขาแคร์แต่เด็กคนนั้น)

เคน: ใช่ เลวสุดๆเลยใช่มั้ยล่ะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันอีกนะ!

มิราอิ: (เพิ่งเคยเห็นรุ่นพี่โกรธเป็นครั้งแรกเลย ปกติชอบทำเป็นเล่นตลอดเวลาแท้ๆ)

 

เคน: แล้วทำไม… ฉันต้องมาแสดงด้านเลวๆให้มิราอิจังเห็นด้วยเนี่ย… หมดกัน ภาพลักษณ์พี่ชายที่อบอุ่น ใจดี

มิราอิ: อย่าห่วงเลยค่ะ รุ่นพี่ไม่ได้มีภาพลักษณ์นั้นแต่แรกแล้วล่ะ

 

ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่คะ รุ่นพี่ทำแบบนั้นเพราะโกรธที่เธอตบฉันใช่มั้ยล่ะคะ

 

เคน: ใช่! เพราะถ้าปล่อยให้เธอจัดการล่ะก็ ผู้หญิงคนนั้นอาจไม่มีชีวิตรอดกลับไปน่ะสิ

มิราอิ: จะหาเรื่องกันเหรอคะ!

 

 

 

ร..รุ่นพี่เคน…

 

 

เคน: ก..แก้มเธอ..เป็นรอยแล้วน่ะ เจ็บมั้ย? ขอโทษนะเพราะฉันแท้ๆ (เวรเอ้ย มือไปไวกว่าสมองอีกแล้ว)

มิราอิ: ม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะแค่นี้เอง ฉันเป็นนินจานะคะ… (เมื่อกี้รุ่นพี่เขา…)