ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 3.3 ชีวิตที่ไร้ค่ากว่าแมลง

ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!

 

อย่าเข้ามานะ!!

 

อ้าก!!!

 

 

นารูโตะ: ฮ่า!

 

ซึคุเนะ: อ้าก รกชะมัด หมู่บ้านที่เราจะไปทำไมถึงอยู่กลางป่าเขาแบบนี้นะ

มิบุนะ: นั่นสิ ไม่มีถนนเข้าหมู่บ้านด้วยซ้ำ

นารูโตะ: เอาน่าอีกนิดเดียวก็ใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วล่ะ

 

 

เคน: โอ๊ะ มิบุนะ หนอนแก้วตัวเบ้อเริ่มเกาะอยู่ตรงกระเป๋าเธอน่ะ

 

มิบุนะ: ค..เคนคุง.. อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ

เคน: จริงๆ นะ นั่นไงดูสิ

ซึคุเนะ: จริงด้วยแฮะตัวใหญ่ชะมัด

 

เคน: อ้าว ไต่ไปนั่นแล้ว

 

มิบุนะ: กรี๊ด เอาออกไปที!!

เคน: เฮ้ย!!

 

 

มิบุนะ: เอาออกไปที เคนคุง เอามันออกไปที!!

เคน: เข้าใจแล้วๆ อยู่เฉยๆ สิ…

 

เคน: นี่ไง เอาออกมาแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก

มิบุนะ: เอามันออกไปไกลๆ เลย!!

เคน: ด..เดี๋ยวฉันเอาไปปล่อยที่พุ่มไม้โน้นนะ…

 

ซึคุเนะ: ปกติถึกอย่างกับอะไรดี ดันมากลัวหนอนตัวแค่นี้ ยัยบ้า

มิบุนะ: หนวกหูน่า!!

 

มิบุนะ: ใครจะไปเหมือนเคนคุงกันล่ะ เข้ากับสัตว์ได้ทุกชนิดแบบนั้นน่ะ

เคน: พูดอะไรของเธอน่ะ

 

เคน: ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย อ้วนจ้ำม่ำน่ารักดีออก ดูสิ

มิบุนะ: เอาไปไกลๆ เลย ตาบ้า!

 

 

 

ผู้นำหมู่บ้าน: ผมต้องขอบคุณนินจาจากโคโนฮะมากเลยนะครับ ที่เดินทางอย่างลำบากเพื่อมาช่วยเหลือพวกเราที่นี่

นารูโตะ: ยินดีครับ ช่วยบอกรายละเอียดทั้งหมดแก่เราด้วยนะครับ

 

ผู้นำหมู่บ้าน: เมื่อไม่กี่เดือนก่อนมีกลุ่มนินจาจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาที่หมู่บ้านเรา พวกเขามาเสนองานให้เรา ใครที่ยอมไปทำงานกับพวกเขาจะได้รับเงินก้อนโตล่วงหน้าทันที แต่ทุกคนที่ไปกับนินจากลุ่มนั้นก็ไม่เคยได้กลับมาเลยน่ะครับ

มิบุนะ: ทำไมกัน!?

ผู้นำหมู่บ้าน: พวกเขาอ้างว่าทุกคนยังคงทำงานอยู่จึงไม่สามารถกลับมาที่หมู่บ้านได้ แต่ผมไม่เชื่อที่พวกเขาบอกเรา ผมคิดว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีกับชาวบ้านที่ไปกับพวกเขา

 

ผู้นำหมู่บ้าน: แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีหลายๆบ้านที่จำใจไปกับพวกเขาเพื่อแลกกับเงินก้อนนั้น อย่างที่คุณเห็นหมู่บ้านของเรายากจนมาก แม้ผมจะห้ามพวกเขาไม่ให้ไปกับพวกนั้นไม่ได้ แต่ผมในฐานะผู้นำหมู่บ้านก็ทนเห็นหลายๆคนยอมทิ้งครอบครัวเพื่อไปหาเงินให้คนในครอบครัวของเขาแบบนี้ไม่ได้

 

ผู้นำหมู่บ้าน: เพราะฉะนั้นล่ะก็ ช่วยตามสืบเกี่ยวกับลูกบ้านของผม และช่วยจัดการกับนินจากลุ่มนี้ให้เราด้วยเถอะนะครับ

นารูโตะ: เข้าใจแล้วครับ วางใจพวกเราได้เลยครับ!

 

 

ชาวบ้าน: เฮ้ นั่นพวกเขากลับมาแล้วล่ะ!

 

ชาวบ้านผู้หญิง: พวกคุณกลับมากันแล้วเหรอคะ สามีของฉันล่ะคะ? เขายังไม่กลับมาอีกเหรอ ฉันอยากให้เขากลับมาบ้านได้แล้วน่ะค่ะ

นินจา: ไม่ต้องกังวลมากหรอกน่า เขายังอยากทำงานหาเงินเยอะๆเพื่อให้พวกเธอสบายไงล่ะ

ชาวบ้านผู้หญิง: ต..แต่ว่าเขาควรกลับมาได้แล้ว ฉันขอติดต่อหาเขาได้มั้ยคะ

 

นินจา: เฮ้อ เอ้านี่เงินของสามีเธอที่ฝากมาให้เธอ เลิกถามถึงเขาสักทีเถอะน่า

 

ชาวบ้านผู้หญิง: ฉันไม่ต้องการเงินสักหน่อย ฉันบอกว่าฉันอยากติดต่อกับสามีฉันไง พาฉันไปหาเขาได้ไหม?

นินจา: โธ่เอ้ย ก็บอกว่าสามีเธอยังไม่อยากกลับมาไง เอาเงินไปแล้วก็ถอยไปสักทีเถอะ!

 

นินจา: เอ้า เราต้องการคนไปทำงานเพิ่ม มีใครสนใจอีกไหม คราวนี้ได้เงินเพิ่มเยอะมากเลยล่ะนะ!

 

สาวชาวบ้าน: ไม่จำกัดเพศใช่มั้ย?

นินจา: โอ้ว!

 

ฉันอยากไปกับพวกคุณ ฉันอยากหาเงินมาดูแลพ่อแม่ฉันน่ะ พวกท่านแก่มากแล้ว ได้โปรดพาฉันไปด้วยเถอะนะ

 

นินจา: ว้าว สาวสวยที่ไหนเนี่ย ไม่รู้ว่าหมู่บ้านนี้จะมีสาวสวยอยู่ด้วยแฮะ ได้เลยสาวน้อย เรายินดีพาเธอไปด้วยเลยล่ะ ฮ่าฮ่า

นินจา: แหม แต่ก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าฮ่า

นารูโตะ: เสียดายอะไรงั้นเหรอ?

 

มิบุนะ: เจ้าพวกเซ่อเอ้ย เจอมารยาหญิงของอาจารย์เราหน่อยเหอะ พวกแกซวยแน่

เคน: มีประโยชน์ดีเหมือนกันแฮะ

 

ชาวบ้าน: ไม่นะ! พาฉันไปแทนเถอะ ฉันอยากไปทำงานกับสามีฉัน เขาออกไปกับพวกคุณหลายเดือนแล้ว ฉันอยากไปเจอสามีฉัน ขอร้องล่ะนะ

นินจา: นี่เธออีกแล้วเหรอ

 

ชาวบ้านชาย1: ไม่ได้! บอกแล้วไงว่ารอบนี้ฉันจะไปน่ะ

ชาวบ้านชาย2: ให้ผมไปเถอะนะ ผมจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่เลย ขอเงินให้ครอบครัวผมเถอะ!

นินจา: เฮ้อ ก็บอกแล้วไงว่าพวกเราพาไปได้แค่ทีละคนเท่านั้นน่ะ

 

– พาฉันไปเถอะ ฉันขอร้องล่ะ

– ไม่ได้สิ ต้องให้ฉันก่อน

 

 

ชาวบ้าน: ขอบคุณจริงๆนะครับที่เลือกผมมาทำงานกับพวกคุณ ถ้าครอบครัวผมไม่ได้เงินนี้จากพวกคุณ พวกผมคงต้องลำบากตลอดไปแน่ๆ

นินจา: ไม่เป็นไรน่า พวกฉันมันพวกชอบช่วยเหลือผู้คนอยู่แล้ว

 

นารูโตะ: อย่าเข้าใกล้มากนะ อีกฝ่ายเป็นนินจาอาจรู้ตัวได้

 

ซึคุเนะ: เหลือเชื่อเลยแฮะ ทั้งๆที่พวกชาวบ้านก็รู้ว่าคนที่ไปกับพวกมัน ยังไม่ได้กลับมาสักคน แต่ยังจะแย่งกันเพื่อไปกับคนพวกนี้อีกเนี่ยนะ

นารูโตะ: เพราะพวกเขาอยากทำเพื่อครอบครัวไงล่ะ

 

ชาวบ้านหญิง: ฉันไม่ยอมให้คุณไปหรอก ถ้าไปแล้วคุณจะได้กลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ลูกเรายังเล็กนะ

ชาวบ้านชาย: เราต้องมีเงินเพื่อเลี้ยงดูลูกของเรา ฉันจะรีบหาเงินให้ได้เยอะๆ และกลับมาหาเธอและลูกให้เร็วที่สุดนะ ฉันสัญญา

นินจา: ถ้าไม่เปลี่ยนใจก็ตามมาได้แล้ว

 

 

 

มิบุนะ: มันคิดจะพาเขาไปที่ไหนกันนะ

 

 

ชาวบ้าน: เดี๋ยว ท..ที่นี่มัน… เราต้องเข้าไปข้างในจริงๆเหรอครับ?

นินจา: ฮ่าๆ แกก็รู้จักที่นี่เหมือนกันสินะ

นินจา: ใช่แล้ว มันเป็นถ้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ใครเข้ามาข้างในแล้วจะไม่ได้กลับออกไปอีก แต่พวกฉันเข้าออกได้ตลอดน่ะสิ

 

ชาวบ้าน: ขอร้องล่ะ พาผมออกไปเถอะ ไหนว่าจะให้ผมมาทำงานด้วยไง

นินจา: ก็นี่ไง งานของแก

 

นินจา1: ฟังนะ แค่แกอยู่ที่นี่เฉยๆ ครอบครัวแกจะได้เงินก้อนเพิ่มอีก แกอยากหาเงินไว้จนลูกแกโตไม่ใช่รึไง?

นินจา2: ไม่ต้องห่วงน่า ฉันจะกลับไปที่หมู่บ้านแก แล้วจะให้เงินเมียแกตามจำนวนที่สัญญา รับรองว่าลูกแกโตมาไม่ลำบากแน่ๆล่ะ

 

ชาวบ้าน: พวกคุณ สัญญาแล้วนะ…

นินจา: เออน่า ไม่ต้องห่วงหรอก แกน่ะอยู่ที่นี่ไปเฉยๆเถอะ

 

นินจา: ท่านเทพ ออกมารับเครื่องสังเวยนี้สิ และช่วยเปิดทางให้พวกข้าด้วย

 

นินจา: เอาล่ะ เรารีบออกไปกันเถอะ

 

นารูโตะ: พวกนั้นมันพูดบ้าอะไรกันน่ะ

มิบุนะ: ออกไปช่วยเขากันเถอะ

เคน: รอดูอีกสักพักนึงก่อน

 

 

อา ท่านคงออกมารับข้าแล้วสินะ

 

 

ได้โปรด ขอให้ลูกเมียของข้ามีความสุขตลอดไปด้วยเถอะ

 

 

 

 

ชาวบ้าน: พ..พวกคุณเป็นใครกันน่ะ เข้ามาทำอะไรที่นี่?

นารูโตะ: ไม่ต้องกลัวนะ เรามาช่วย

ชาวบ้าน: แต่ว่าพวกคุณจะถูกเทพเจ้าลงโทษเอานะ!!

นารูโตะ: เอ๋!? เทพเจ้าเหรอ

 

เคน: นั่นมัน….

 

 

นินจา1: ตอนนี้ท่านเทพเจ้าคงจะมารับเครื่องสังเวยไปแล้วล่ะนะ

นินจา2: ต่อไปนี้ต้องรีบพยายามขนสมบัติออกมาให้หมดให้เร็วที่สุดเลยนะโว้ย พวกชาวบ้านมันเริ่มเอาแต่ถามหาแต่คนที่มาทำงานกับเรามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

 

น่ารำคาญชะมัด ทั้งๆที่ชีวิตพวกมันไม่ได้มีค่าอะไรสักหน่อย แลกกับเงินที่ได้ไปก็น่าจะเพียงพอแล้วแท้ๆ

 

 

 

– เหวอ นี่มันอะไรกัน!! ก็เราสังเวยคนไปแล้วนี่ ทำไมยัง!!?
– หนีเร็ว!!

 

 

นินจา: นี่มันอะไรเนี่ย พวกแกเป็นใครกัน!!?

นารูโตะ: ยอมแพ้ซะ พวกแกไม่มีทางหนีแล้วล่ะ ถ้าเข้าไปข้างในพวกแกถูกกินแน่

นินจา: หนอย พวกแกเอาเครื่องสังเวยเราไปสินะ

 

นารูโตะ: ว่าไงนะ พวกเขาเป็นคน ไม่ใช่เครื่องสังเวยสักหน่อย

มิบุนะ: ใช้ชีวิตคนอื่นมาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อให้ตัวเองเข้าไปเอาสมบัติข้างในเนี่ยนะ

ซึคุเนะ: พวกนายนี่มันเลวที่สุดเลย

 

หนวกหูโว้ย ชีวิตเจ้าพวกนั้นไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้นสักหน่อย อย่ามายุ่งเรื่องของพวกฉัน!

 

[คาถาดิน อุกาบาตหินถล่ม]

นินจา: อ้าก ทำอะไรน่ะ!!?

 

ช..ช่วยด้วย!!

 

นารูโตะ: เคน นายปลอดภัยดีมั้ย!?

เคน: ผมไม่เป็นไรครับ แต่หมอนั่นมันหนีเข้าไปข้างใน? ไม่กลัวถูกกินรึไง

 

นินจา: ฮึ่ม ไอ้บ้านั่นมันหนีเอาตัวรอดไปคนเดียวเลย แถมยังมาเล่นงานพวกเดียวกันอีก

นารูโตะ: ว่าไงนะ แปลว่าข้างในคงมีทางหนีออกไปได้สินะ?

 

เคน: ผมตามไปเองครับ

มิบุนะ: ไม่นะเคนคุง มันอันตรายนะ

เคน: ฉันจะระวังตัว

 

เรื่องอะไรฉันจะยอมถูกจับกัน อย่างน้อยฉันก็รู้ทางออก ต้องรีบออกก่อนที่จะถูกเทพเจ้าจับกิน

 

 

เคน: คิดว่าฉันจะยอมให้คนชั่วอย่างแกรอดไปได้รึไง?

 

โธ่เว้ย!

 

 

เคน: ใช้คาถาดินแทรกปากถ้ำเพื่อขยายทางออกเหรอ ยังมีแรงเหลืออยู่อีกรึเนี่ย?

 

 

 

ช..ช่วยด้วย ดึงฉันขึ้นไปที ฉันยอมแพ้แล้ว ฉันจะยอมให้พวกนายจับตัวแล้ว นะ!!?

 

เคน: คนอย่างพวกแกที่ใช้ชีวิตคนบริสุทธิ์เพื่อความโลภของตัวเองน่ะ ไม่มีค่าพอให้ฉันรักษาชีวิตไว้หรอก จะตกลงไปเองหรือจะให้ฉันตัดแขนแก

นินจา: พูดบ้าอะไรของแกน่ะ อย่านะ!! ฉันไม่ผิดสักหน่อย คนพวกนั้นมันอาสามาเองไม่ใช่รึไง

เคน: แต่แกก็ไม่ได้บอกพวกเขานี่ว่าจะให้พวกเขามาตายเพื่อแกน่ะ?

 

นินจา: อย่านะขอร้องล่ะ แกควรจะให้โอกาสพวกฉันสิ ถ้าแกทำแบบนี้แกก็ไม่ต่างอะไรกับพวกฉันหรอกนะ!!

เคน: ใครสนกันล่ะ?

 

เพราะชีวิตของแกตอนนี้น่ะไร้ค่ากว่าแมลงซะอีก

 

 

นินจา: ช…ช่วยด้วย! ฉันขอร้องล่ะ ฉันไม่เหลือจักรกะแล้วนะ ฉ..ฉันจะตกอยู่แล้ว! ช่วยด้วย!

เคน: …

 

นารูโตะ: จับไว้!!

นินจา: ช…ช่วยที!!

 

นารูโตะ: ส่งมืออีกข้างมาเร็วเข้า! เคน มาช่วยกันหน่อย!

 

 

ซึคุเนะ: เคน!

มิบุนะ: เคนคุงปลอดภัยดีใช่มั้ย!!

เคน: ฉ..ฉันไม่เป็นไร…

 

 

 

ซึคุเนะ: ฉันไม่กอดนายหรอกเฟ้ย!!

 

เคน: อ้าวไหงงั้น เห็นทำหน้าเศร้านึกว่าอิจฉามิบุนะซะอีก จะกอดก็ได้นะฉันไม่ว่าหรอก

ซึคุเนะ: ไม่ได้อิจฉาโว้ย แล้วก็ไม่ได้ทำหน้าเศร้าด้วย! นายนี่มันน่าโมโหชะมัด!!

 

 

 

 

ผู้นำหมู่บ้าน: ตั้งแต่สมัยสงครามโลกนินจาครั้งที่ 3 มีคนเล่าต่อกันมาว่ามีกลุ่มนินจาได้เอาสมบัติที่ปล้นมาได้ไปซ่อนในถ้ำเพื่อหลบการถูกแย่งชิงช่วงสงคราม แต่หลังสงครามสงบลงก็ไม่เคยมีใครเข้าไปเอาสมบัติออกมาได้ เพราะไม่มีใครรอดกลับออกมา จนกลายเป็นว่าผู้คนเชื่อว่ามีเทพเจ้าเฝ้าสมบัติอยู่ข้างใน แต่แท้จริงแล้วมันคือจระเข้พวกนี้เอง

 

เคน: ผมต้องขอบคุณคุณจริงๆ นะครับ ที่ฟังคำขอของผมโดยการสร้างบ่อสำหรับดูแลจระเข้ และรับปากว่าจะดูแลจระเข้พวกนี้ต่อไป

ผู้นำหมู่บ้าน: ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เพราะตอนนี้จระเข้พวกนี้กลายเป็นสัตว์นำโชคของหมู่บ้านเราไปแล้ว ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเป็นเพราะจระเข้พวกนี้คอยดูแลสมบัติพวกนั้นมาตลอดหลายสิบปี จนวันนี้พวกเราได้ครอบครองสมบัติทั้งหมดแทนที่มันจะไปตกในมือคนเลวพวกนั้น

 

นารูโตะ: กลายเป็นว่าหมู่บ้านนั้นมั่งคั่งขึ้นมาทันตาเห็นเพราะจระเข้พวกนั้น หัวหน้าหมู่บ้านเลยอยากดูแลจระเข้ และชดเชยให้ครอบครัวของผู้ที่สูญเสียเพราะถูกหลอกไปเป็นเหยื่อ เขาเป็นผู้นำที่จิตใจดีมากเลยนะ

มิบุนะ: ทุกอย่างจบลงได้ด้วยดีแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยน้า

 

 

นารูโตะ: รู้มั้ย เคน…เราน่ะ ไม่จำเป็นต้องฆ่าศัตรูทั้งหมดหรอกนะ ต่อให้พวกเขาเลวแค่ไหนก็เถอะ

เคน: !

 

เคน: ผมไม่เข้าใจ ทำไมเราต้องไว้ชีวิตคนเลวแบบนั้นด้วย หมอนั่นไม่ได้มีค่าขนาดนั้นสักหน่อย

 

นารูโตะ: พูดอะไรของนายน่ะ ชีวิตทุกชีวิตน่ะมีค่าทั้งนั้นแหละรู้มั้ย นายยังขอชาวบ้านว่าอย่าฆ่าจระเข้พวกนั้นอยู่เลยนี่

เคน: มันไม่เหมือนกันสักหน่อย เพราะคนเลวพวกนั้นไม่เห็นค่าชีวิตคนอื่นก่อนนี่ มันเป็นตรรกะพื้นฐานไม่ใช่รึไง? ถ้าเราไม่อยากให้ใครทำแบบนั้นกับเรา เราก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับคนอื่นก่อนน่ะ

 

เคน: และเพราะเขาไม่เห็นค่าคนอื่น ผมก็จะไม่เห็นค่าของเขาเหมือนกัน ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

นารูโตะ: ฉันจะไม่บอกว่าสิ่งที่นายทำมันผิดหรอกนะ แต่คนบางคนเกิดมาโดยไม่เคยตระหนักถึงผลกระทบ จนกว่าพวกจะได้รับบทเรียน รู้มั้ย

 

นารูโตะ: คนเราน่ะมันเปลี่ยนกันได้นะ แค่เราให้โอกาสเขา เขาอาจจะกลับตัวเป็นคนดีขึ้นมาสักวันก็ได้ การฆ่าน่ะไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไปหรอกนะ

 

นารูโตะ: ไม่งั้นเราจะมีคุกไว้ทำไมกันล่ะ?

 

เคน: เข้าใจแล้วครับ…

ซึคุเนะ: เอ๋ คุยอะไรกันอยู่น่ะ บอกผมมั่งสิ?

นารูโตะ: ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจหรอก ซึคุเนะ

มิบุนะ: อะไรกัน มีความลับกับเรางั้นเหรอเนี่ย?