ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 12 : โลกที่ไม่รู้จัก (ตอนที่ 2)

เนื้อหาต่อจากตอนที่แล้ว

เมื่อมีเหตุบังเอิญที่เคนถูกส่งมายังโลกคู่ขนาน ซึ่งที่นี่ไม่มีใครรู้จักเขา เพราะที่โลกนี้เขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ เหตุเพราะคาคาชิไม่เคยมีลูกนั่นเอง

เจ๋งเป็นบ้าเลย เหมือนโลกที่ฉันอยู่ทุกอย่างเลย เจ้าบ้านั่นคงอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้สินะ คาถาของหมอนั่นคือสามารถเดินทางไปมาระหว่างโลกคู่ขนานได้อย่างอิสระนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้ชื่อว่าเป็นโจรที่ไร้ร่องรอยและไม่มีใครเคยจับตัวได้เนี่ย

[เสียงท้องร้อง] แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะหิวเลย กระเป๋าฉันหล่นหายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันอยู่ในโลกที่ไม่มีใครรู้จักฉัน ไม่มีบ้านให้นอน แถมไม่มีเงินติดตัวสักแดง ยอดเยี่ยมจริงๆ

จริงสิ ถึงจะอยู่โลกอื่น แต่ว่า…

คาถาอัญเชิญ!

เก็งกิ: โย่ว เคนจัง!

เคน: โอ้ว เรียกมาได้จริงๆด้วย! พวก ฉันดีใจเป็นบ้าเลยที่ได้เจอหน้าพวกนายเนี่ย!

เด็น: เอ๋ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ เคนจัง?

เคน: ไอ้ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” นั่นน่ะ เจ้าบ้านั่นมันใช้คาถานินจาแปลกๆ ส่งฉันมาที่นี่ซึ่งเป็นโลกคู่ขนานพร้อมกับตัวมันน่ะสิ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักฉันสักคน แถมบ้านฉันก็หายไปอีกด้วยล่ะ ฉันเพิ่งหนีการไล่ล่าของนินจาในหมู่บ้านมาหลบอยู่นี่เพราะทุกคนคิดว่าฉันเป็นสปายที่แฝงตัวเข้ามาเป็นนินจาของที่นี่น่ะ

เก็งกิ: หา ที่นี่คือโลกคู่ขนานงั้นเหรอ!?

เคน: และที่แย่กว่านั้นก็คือฉันทำกระเป๋าที่ใส่ตราประทับทองคำหล่นหาย…เงินฉันก็ด้วย… ฉันต้องหามันให้เจอ ไม่งั้นอาจารย์นารูโตะที่โลกเดิมฆ่าฉันแน่ แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะหิวเลย ฉันแทบไม่มีแรงจะพูดด้วยซ้ำ นี่ พวกนายมีเงินติดตัวมั้ย?

เก็งกิ: พวกฉันเป็นหมานะจะพกเงินทำไม…

เก็งกิ: แต่ฉันมีอาหารติดตัวนะเคนจัง

เด็น: ฉันก็มีเหมือนกัน เคนจัง

เคน: โอ้วเยี่ยมเลย พวกนายนี่มันพึ่งได้เสมอเลย!

เก็งกิ: นี่ไง!

เคน: ขนม…หมา..?

เก็งกิ: ใช่แล้วเคนจัง ขนมหมา ของโปรดของพวกฉันเลยนะ!

เคน: ขอบใจมากนะ เก็งกิ เด็น ฉันรักพวกนายจริงๆ พวกนายเก็บไว้กินเถอะนะ จะได้มีแรงตามหาหมอนั่นให้ฉันไง…

เก็งกิ: พวกฉันไม่เป็นไรหรอกน่า! แต่นายต้องกินนะเคนจังไม่งั้นนายอาจหิวตายได้นะ

เก็งกิ: แล้วนายจะอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ ให้พวกฉันอยู่ช่วยดีมั้ย?

เคน: ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า นายก็รู้ว่าฉันชอบเรื่องแบบนี้ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจตั้งเยอะ ขอเที่ยวเล่นสักพักก่อนแล้วกันนะ พวกนายน่ะสนใจแค่เจ้าฮิโรโตะนั่นก็พอแล้ว

เก็งกิ: จริงๆเลยน้า

ข้อมูลทุกอย่างของโลกนี้เหมือนกันกับที่โลกของฉันทุกอย่างเลย แต่ตั้งแต่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 4 มีบางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ แต่ไม่เคยเกิดขึ้นในโลกของฉัน และบางเหตุการณ์ที่โลกของฉันก็ไม่เคยเกิดขึ้นที่นี่เหมือนกัน …ทำไมกันนะ?

[เสียงท้องร้อง] โอย โคตรจะหิวเลย… ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วตอนนี้… ท้องร้องดังอย่างกับฟ้าร้อง น่าอายจริงๆ…

มีหวังแบบนี้ได้หิวตายในหมู่บ้านตัวเองแน่ กระเป๋าตังฉันไปตกอยู่ไหนกันแน่นะ..?

ถ้าไม่รังเกียจ ทานนี่ก่อนได้นะคะ

คือฉันลาดตระเวนรอบหมู่บ้านอยู่ แล้วสังเกตเห็นคุณท่าทางจะหิวมากน่ะ ฉันก็เลย…

เคน: มิ..มิราอิจัง!

มิราอิ: เอ๋ นาย!

เคน: ฮ่าฮ่า ใจดีสมกับที่เป็นเธอจริงๆนะ ฉันขอรับไว้แล้วกัน แต๊งกิ้วนะ

มิราอิ: หยุดนะ!

ฉันเจอตัวหมอนั่นแล้ว ทุกคนมารวมตัวที่นี่ด่วนเลย! คราวนี้ฉันไม่ปล่อยให้นายหนีแน่!

เรามาแล้ว มิราอิ!

ถ้าคิดว่าจับฉันได้ก็ลองดู

– ระเบิดควัน

– หมอนี่มันคิดจะพลางตัวหนี

-ทุกคนจับตัวดูการเคลื่อนไหวไว้

-หมอนั่นไปทางไหน

-อะไรน่ะ มิราอิ

-ทำไมถึงมีมิราอิ 2 คนล่ะ

-กล้าดียังไงมาปลอมเป็นฉัน

-นั่นมันคำพูดฉันต่างหากล่ะ

หมอนี่! แค่ฉันคนเดียวจัดการเขาไม่ได้แน่ แต่ตอนนี้ทุกคนไม่กล้าลงมือเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าใครคือตัวปลอม

-อ..เอาไงดี

-ฉันจะไปรู้ได้ไง รอดูไปก่อนแล้วกัน

-ฉลาดดีนี่ แต่วิธีนี้ออกจะสิ้นคิดไปหน่อยนะ ฉันอยากรู้จริงๆว่าจากนี้นายจะเอาตัวรอดยังไง?

-คิดว่าพูดแบบนั้นแล้วคนอื่นจะคิดว่านายคือตัวจริงสินะ

มิราอิ: ทุกคนจับตัวเราสองคนไว้เลย เพราะพวกนายไม่รู้ว่าใครคือตัวจริง ฉันจะยอมให้จับตัวฉันไว้ด้วย เข้าห้องสอบสวนค่อยหาทางให้หมอนี่กลับคืนร่างเดิม

-โอ้ เข้าใจแล้ว

มิราอิ: ฮาตาเกะ เคน ฉันคิดว่านายจะฉลาดกว่านี้ซะอีก จากนี้นายจะทำยังไงกันนะ?

-อืม นั่นสินะ…แต่ฉันว่าป่านนี้ฉันคงหนีไปถึงเขตชายแดนแล้วล่ะนะ

-เอ๋ นี่แกเป็นไอ้สปายนั่นงั้นเหรอ!?

ร่างแยก?!!

-หมอนี่มันใช้วิธีเดียวกับวันนั้นเลย ไอ้จอมเจ้าเล่ห์นี่ มันหนีไปชายแดนแล้วสินะ! รีบแจ้งให้ทุกหน่วยรีบไปที่เขตชายแดนเร็ว…

มิราอิ: ไม่! เดี๋ยวก่อน!

-มิราอิ!?

ถ้าเขาคิดจะหนีออกนอกหมู่บ้านเขาคงไปตั้งนานแล้ว หมอนี่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านนี่แหละ ทุกคนค้นหาทุกซอกทุกมุมในหมู่บ้าน ไม่ต้องสนใจเขตชายแดนแบบที่หมอนั่นพูด เจ้าหมอนี่มันเจ้าเล่ห์

มิราอิ: แยกย้ายไปได้!

-เข้าใจแล้ว!

เคน: ฉลาดสมกับที่เป็นมิราอิจังจริงๆน้า

ฉันจะจับตัวนายให้ได้ ฮาตาเกะ เคน!

เอ๋ จับตัวหมอนั่นได้แล้วงั้นเหรอ

ทำได้ดีมาก ในที่สุดก็จับตัวได้สักทีนะ ทีมไหนกันที่จับตัวเจ้าแสบที่ปั่นหัวนินจาของเราได้เนี่ย?

มิราอิ: พวกเราเองค่ะ แต่จะบอกว่าจับตัวได้ก็คงไม่ถูกซะทีเดียวหรอก

นารูโตะ: เอ๋?

เคน: อ๊ะ อาจารย์.. เอ้ย ท่านรุ่น 7 กับคุณชิกามารุ มาแล้วเหรอครับ กำลังรออยู่เลย

นารูโตะ: อะไรกันล่ะนั่น…

มิราอิ: ดูเหมือนเขาจะหิวจนทนไม่ได้ เลยยอมให้จับง่ายๆน่ะค่ะ

-เขาบอกว่าหิวจนไม่มีแรงจะพูด ต้องขอกินให้อิ่มก่อนถึงจะยอมบอกทุกอย่างกับรุ่น 7 น่ะครับ

นารูโตะ: เหลือเชื่อจริงๆนะ เจ้าหมอนี่…

ชิกามารุ: หมอนี่หลบอยู่ในหมู่บ้านเราได้ไงตั้ง 4 วันโดยไม่ถูกจับได้กันนะ

เคน: ผมรู้ทุกซอกทุกมุมของโคโนฮะดีน่ะ เฮ้ออิ่มเป็นบ้าเลย

เคน: เฮ้ย!! อะไรเนี่ย ฉันไม่ใช่นักโทษซักหน่อยนะ มาใส่กุญแจมือกันทำไมเนี่ย!!?

-หนวกหู! คิดว่าฉันจะไว้ใจไอ้จอมเจ้าเล่ห์แบบนายรึไง วางแผนอะไรเอาไว้ล่ะสิถึงยอมให้จับง่ายๆ แบบนี้น่ะ!?

เคน: ไม่เอาน่าฉันไม่คิดทำอะไรหรอก เชื่อกันหน่อยสิอุตส่ายอมมอบตัวแล้ว…
-ไม่ใช่ว่ายอมเพราะหิวรึไง
นารูโตะ: ไม่เป็นไรหรอก ปลดให้เขาเถอะ…
-ไม่ได้หรอกครับ ท่านรุ่น 7 ไม่รู้ว่าหมอนี่มันกะล่อนแค่ไหน เราเจอตัวเขาถึง 3 ครั้ง แต่เขาก็สามารถใช้อุบายหนีเราได้ทุกครั้งเลยนะครับ

ตอนเจอตัวจังๆก็สร้างร่างแยกวิ่งหนีให้นินจาของเราไล่ตามไป และใช้ร่างจริงปลอมเป็นสาวสวยที่แกล้งทำเป็นโดนลูกหลง แถมยังมาหลอกให้นินจาของเราซื้อของกินให้อีก!

เคน: เอ่อ..นั่นน่ะ มัน…

จริงๆเลย… ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้นะ

อย่ามาสะเดาะกุญแจต่อหน้ากันแบบนี้เซ่!!

เคน: เรียบร้อย เอาล่ะ ผมพร้อมให้สอบสวนแล้ว

นารูโตะ: ไม่เป็นไร ช่างเขาเถอะ..

นารูโตะ: ถ้างั้นล่ะก็ ก่อนอื่นเลย…

นารูโตะ: โทษฐานที่ทำให้ฉันต้องทำเอกสารใหม่อีกรอบ

เคน: ขอโต้ดกั๊บ…

ทีนี้ก็ตอบคำถามฉันมา…

เกี่ยวกับของพวกนี้ ที่ฉันเจอมันในกระเป๋าของนาย

เฮ้ย ตราประทับทองคำ!! โล่งอกไปที หาแทบพลิกแผ่นดิน ที่แท้ก็อยู่กับอาจารย์นารูโตะเองหรอกเหรอเนี่ย!?

-เอ๋ อาจารย์งั้นเหรอ?

นารูโตะ: ยอมรับออกมาแล้วสินะว่าเป็นของนาย ถ้างั้นนายคงปลอมเป็นนินจาของเราเพื่อเข้ามาขโมยสมบัติโบราณที่ถูกเก็บรักษาไว้ในโคโนฮะสินะ?

พูดอะไรแบบนั้นครับ ผมรู้ว่ารุ่น 7 น่าจะให้คนตรวจสอบเกี่ยวกับของพวกนี้ทั้งหมดอย่างดีแล้วนี่ ใช่มั้ย

เคน: ตราประทับทองคำยังคงถูกเก็บรักษาอย่างดีที่เดิม ไม่มีร่องรอยการถูกบุกรุกหรือถูกขโมยไปใช่มั้ยล่ะ แล้วจะบอกว่าผมเป็นขโมยได้ไง และไอ้เจ้านี่มันก็เป็นของของผม

ชิกามารุ: ใช่ เราตรวจสอบทั้งหมดแล้วอย่างที่นายว่านั่นแหละ ตราประทับของเรายังถูกเก็บรักษาอย่างดีที่เดิม และไอ้ที่อยู่ตรงหน้านี่ก็ไม่ใช่ของลอกเลียนแบบ แต่เป็นของแท้อีกอันนึง อีกทั้งเอกสารภารกิจอันนี้ก็มีรอยประทับของโคโนฮะและลายเซ็นต์ของนารูโตะด้วย ฉันถึงอยากให้นายอธิบายว่ามันเป็นไปได้ยังไง?

ชิกามารุ: นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่นายบอกว่าเป็นลูกของครูคาคาชิอีกด้วย?

– เอ๋ ลูกของรุ่น 6 งั้นเหรอ!?

เคน: ผมขอให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องทั้งหมดออกไปก่อนได้มั้ยครับ?

-หา!!

นารูโตะ: ไม่เป็นไร ทำตามที่เขาบอก พวกนายออกไปก่อนนะ

เอาล่ะ ทีนี้ก็บอกความจริงทั้งหมดมา

เคน: อย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่แรกแล้วนั่นแหละ ผมไม่ได้โกหกอะไรเลย ผมชื่อ ฮาตาเกะ เคน เป็นลูกของ ฮาตาเกะ คาคาชิ จริงๆ และผมเป็นอดีตทีม 7 ที่มี อุซึมากิ นารูโตะ เป็นหัวหน้าทีม ผมถึงเรียกคุณว่าอาจารย์ไง

นารูโตะ: พูดเรื่องอะไรของนายน่ะ?

เคน: ผมมาจากโลกคู่ขนาน

คือ..ผมรู้ว่ามันฟังดูเหลวไหลนะ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้เชื่อเหมือนกัน… เอกสารภารกิจนั่นคือภารกิจที่ผมได้รับให้มาจับโจรขโมยสมบัติ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” แต่เจ้านั่นมีคาถาแปลกๆ ที่ทำให้เขาเดินทางมาโลกนี้ได้อย่างอิสระ แล้วผมก็ดันติดมากับเขาน่ะ…

นารูโตะ: เป็นแบบนี้เองหรอกเหรอเนี่ย เป็นนินจิตสุที่แปลกดีแฮะ

ชิกามารุ: ฉันก็เดาเอาไว้ว่าน่าจะประมาณนี้แหละ

เคน: เอ๋ เชื่อที่ผมพูดด้วยเหรอ!!?

นารูโตะ: ก็นะ ของพวกนี้มันช่วยยืนยันในสิ่งที่นายพูดได้ทั้งหมด และที่สำคัญเรื่องแบบนี้ฉันก็เคยเจอกับตัวมาเหมือนกัน เลยไม่คิดว่ามันเหลวไหลหรอก

เคน: เฮ้ยจริงดิ!!? ไม่เคยเห็นอาจารย์เล่าให้ผมฟังเลย แล้วทำยังไงถึงกลับไปได้น่ะเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ!

นารูโตะ: ได้สิ แต่เรื่องมันค่อนข้างยาวหน่อยนะ

เคน: โธ่ ก็เล่าย่อๆสิครับ อาจารย์น่ะชอบเล่าเอาแต่น้ำแล้วก็ชอบโม้ออกนอกเรื่องทุกทีอะ

นารูโตะ: ว่าใครโม้กันฟะหา!? นารูโตะโลกโน้นชอบโม้รึไง นั่นไม่ใช่ฉันหรอกนะเฟ้ย!!

เคน: ผมว่าโลกเราสองโลกไม่มีอะไรต่างกันเลยนะ

ชิกามารุ: คิดว่ายังไงครับ?

ชิกามารุ: ครูคาคาชิ?

เคน: เอ๋?

คาคาชิ: น่าทึ่งจริงๆ…

พ่อ….

คาคาชิ: เอ๋ พ..พ่องั้นเหรอ!

ชิกามารุ: ฮ่าฮ่า คงจะรู้สึกแปลกๆสินะครับ

เคน: อะไรเนี่ย ยังมีชีวิตอยู่หรอกเหรอ? ผมนึกว่าพ่อในโลกนี้จะเหลือแต่ชื่อแล้วซะอีกนะเนี่ย เล่นเอาผมไม่กล้าหาข้อมูลเรื่องพ่อเลยรู้ป่าว

คาคาชิ: ฉันยังไม่ตายสักหน่อยนะ!

เคน: งั้นทำไมถึงไม่มีลูกล่ะครับ ผมเลยไม่ได้เกิดเลยเนี่ย! ไม่รู้รึไงว่าลูกชายตัวเองเจ๋งแค่ไหนน่ะ

คาคาชิ: ห..หา! ก็..จะให้พูดยังไงล่ะ ก็ฉันยังไม่ได้แต่งงานนี่…

เคน: หา ไหงงั้นล่ะ?

นารูโตะ: เป็นบทสนทนาที่แปลกดีชะมัด…

นารูโตะ: หมอนี่ปรับตัวเก่งจริงๆ แถมยังเข้ากับคนง่ายอีก

ชิกามารุ: นายนี่ใจเย็นดีนะ ทั้งๆที่มาติดอยู่โลกอื่นแท้ๆ คงมั่นใจว่ามีวิธีกลับไปได้แน่ๆแล้วสินะ

เคน: ผมส่งนินเคนไปตามหาโจรฮิโรโตะแล้วน่ะครับ อีกอย่างตื่นตระหนกไปก็ไม่ช่วยให้หาทางกลับได้ไม่ใช่เหรอครับ

ชิกามารุ: นั่นน่ะสินะ

นารูโตะ: ก็แค่พูดเผื่อไว้น่ะนะ ถ้านายหาทางกลับไปไม่ได้จริงๆล่ะก็ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอนะ

เคน: อย่าล้อเล่นแบบนั้นสิครับ โธ่!

เคน: ถ้างั้น..ตอนนี้ก็เท่ากับผมพ้นมลทินแล้วสินะ ใช่มั้ย?

นารูโตะ: อืม แต่เรายังคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ แต่วันนี้ฉันนี้ฉันจะให้นายกลับพักผ่อนก่อน

เคน: ไชโย! 4 วันมานี้ผมโคตรเหนื่อยเลย ต้องหลบๆซ่อนๆ แถมเงินก็ไม่มี หิวก็หิว ในที่สุดก็ได้พักแบบสบายๆสักที

ชิกามารุ: ฮ่าฮ่า ก็นะ..มอบตัวแต่แรกก็คงสิ้นเรื่องไปแล้ว แล้วนายมีที่นอนหรือยังน่ะ?

เคน: อ้าว ก็ต้องบ้านพ่อผมน่ะสิ

นารูโตะ: ยังไม่ได้ถามเจ้าตัวเขาเลยไม่ใช่รึไง นายน่ะ หน้ามึนจริงๆ หมอนี่…

คาคาชิ: ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันดูแลเขาเอง

เคน: ถ้างั้นก่อนจะกลับ ผมขอให้อาจารย์ช่วยตรวจสอบรายชื่อสมบัติพวกนี้ให้หน่อยครับ ว่ามันยังถูกเก็บรักษาอย่างดีและเป็นของแท้ทั้งหมดหรือเปล่า

นารูโตะ: ได้สิ

มิราอิ: นี่คือรายชื่อสมบัติทั้งหมดที่ถูกหมอนี่ขโมยไปงั้นเหรอคะ?

เคน: เฮ้ย พูดอะไรบ้าๆของเธอเนี่ย

นารูโตะ: ไม่ใช่แบบนั้นหรอก คือทั้งหมดนี่มันแค่เรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้นน่ะนะ

มิราอิ: เข้าใจผิดเหรอคะ?

นารูโตะ: เขาไม่ใช่สปายหรอก และจากนี้ไปเขาจะมาเป็นนินจาของเราชั่วคราวน่ะ

มิราอิ: เอ๋!?

เคน: โย่ว ฝากตัวด้วยนะ

นารูโตะ: จริงสิ จากนี้ไปอยากให้เธอช่วยทำหน้าที่ดูแลและให้การช่วยเหลือเขาในทุกๆเรื่องหน่อยนะ

เคน: หา!!?

มิราอิ: เอ๋ ทำไมถึงเป็นฉันล่ะคะ?

นารูโตะ: ก็ดูเหมือนเธอจะคุ้นเคยเขาที่สุดน่ะนะ และแทบจะมีแต่ทีมของเธอที่ตามเจอตัวเขาตลอดเลยด้วยนี่

เคน: โอ้ว เยี่ยมเลย ถ้าเป็นมิราอิจังล่ะก็ ฉันยินดีมากเลยล่ะ!

มิราอิ: เอ๋!!?

มิราอิ: ต..แต่ว่า รุ่น 7 คะ หมอนี่มันตัวอันตรายนะคะ!

นารูโตะ: เอ๋ อันตรายงั้นเหรอ?

มิราอิ: เขา..เป็นพวกโรคจิตค่ะ!

นารูโตะ: หา!!?

เคน: เอ๋ โรคจิตเหรอ ทำไมถึงว่าฉันแบบนี้ล่ะ มิราอิจัง?

มิราอิ: ยังจะมาถามอีกเหรอ ก็ตอนนั้นนาย…

มิราอิ: ก็วันนั้น..นายเข้ามาชวนฉันเดท แล้วก็..ยังใช้กำลังกับฉันอีก!

เคน: ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าวันนั้นฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจขนาดนั้น แต่ถ้าเธอจะโกรธฉันเพราะเรื่องนั้นก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ถ้างั้นฉันจะยอมอยู่ให้ห่างๆเธอเข้าไว้ก็แล้วกันนะ มิราอิจัง…