ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 8 : ภารกิจคุ้มกันสาวสวย (ตอนที่ 1)

เคน: ก็ได้ก็ได้ ฉันไม่แกล้งแล้ว อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ น่ารักชะมัดเลย…

มิราอิ: รุ่นพี่..ก็บอกว่ามันที่สาธารณะไงคะ…

เคน: อะไรล่ะ? ฉันไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีสักหน่อย

โบรูโตะ: พี่เคน! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!

เคน: เอ๋?

โบรูโตะ: คิดจะทำอะไรคุณมิราอิน่ะ เจ้าจอมกะล่อน!

เคน: แอ้ก!!

เคน: เจ้าบ้าโบรูโตะ! ทำอะไรฟะ!?

มิราอิ: โบรูโตะ

โบรูโตะ: กล้าดียังไงมาลวนลามผู้หญิงกลางที่สาธารณะ แถมยังเป็นคุณมิราอิอีก!!?

เคน: ลวนลาม!!? เข้าใจผิดแล้วเฟ้ย เดี๋ยวสิซาราดะจัง!

มิราอิ: เอ่อ..ไม่ใช่แบบนั้นหรอก พวกเธอเข้าใจผิดแล้วล่ะนะ…

ซาราดะ: คุณมิราอิไม่ต้องกลัวค่ะ พวกเราจะปกป้องคุณจากตานี่เอง

เคน: ฟังกันบ้างได้มั้ยเนี่ย!

เคน: พูดอะไรบ้าๆ น่า มิราอิจังน่ะแฟนฉัน ฉันจะไปลวนลามแฟนตัวเองทำบ้าอะไรฟะ

โบรูโตะ: หา?

โบรูโตะ: ฟะ..แฟนงั้นเหรอ!!?

ซาราดะ: อย่าล้อเล่นน่า ไม่มีทางหรอก!!

เคน: ทำไมต้องตกใจเว่อร์ขนาดนั้นกันด้วยหา!?

โบรูโตะ: จริงเหรอคุณมิราอิ!?

มิราอิ: อ..อื้ม…

ซาราดะ: ถูกบังคับแน่นอนเลย ใช่มั้ยคะ!!? บอกพวกเรามาเถอะค่ะ ฉันจะช่วยคุณเอง

เคน: เฮ้ย ในสายตาพวกนายนี่ฉันมันดูเป็นยังไง หา!?

ซาราดะ: เป็นนินจาจอมขี้เกียจที่มีดีแค่หน้าตา วันๆ ไม่ทำภารกิจ เดทสาวไปทั่ว

เคน: ปากร้ายมาก! ตอนเด็กๆเธอน่ารักกว่านี้เยอะเลยรู้ตัวมั้ยซาราดะจัง ยิ่งโตยิ่งเหมือนเจ้ซากุระ

มิราอิ: อ๊ะ ฉันจะสายแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะคะรุ่นพี่… อย่าลืมไปหาท่านรุ่น 7 นะคะ

เคน: เข้าใจแล้วจ้ะ

โบรูโตะ: เอ๋ ไปหาพ่อผมงั้นเหรอ มีอะไรเหรอพี่เคน?

เคน: ภารกิจด่วนน่ะสิ… ฉันอุตส่าไม่ไปใกล้ห้องโฮคาเงะแล้วก็ยังอุตส่าให้มิราอิจังมาตามซะงั้น อาจารย์นารูโตะนี่จริงๆ เลย

ซาราดะ: ทำตัวไม่สมกับเป็นอดีตทีม 7 เลยนะตานี่

มิทซึกิ: โบรูโตะ นี่คนรู้จักเหรอ?

โบรูโตะ: อ้อ นายยังไม่เคยเจอเขาเลยสินะ มิทซึกิ

โบรูโตะ: นี่คือพี่เคน เขาเป็นอดีตทีม 7 เป็นลูกศิษย์ของพ่อฉันน่ะ แล้วก็เป็นลูกของรุ่น 6 ด้วย

เคน: หวัดดี รุ่นน้องที่น่ารัก

มิทซึกิ: อดีตทีม 7 งั้นเหรอ

เคน: พูดขึ้นมาแล้วก็ขอตัวก่อนนะ ขืนไปสายมีหวังโดนอาจารย์นารูโตะเขกกะบาลอีกแหง เฮ้อ ขี้เกียจชะมัด…

โบรูโตะ: อ๊ะ ผมไปด้วย

เคน: คุ้มครองคุณหนูจากตระกูลยูฟูกุ แห่งแคว้นซาโนะคุนิ งั้นเหรอครับ?

นารูโตะ: ใช่แล้วล่ะ เธอจะอยู่เที่ยวโคโนฮะสักพัก และนายต้องคุ้มกันเธอจนกลับถึงแคว้นอย่างปลอดภัย ซึ่งน่าจะกินเวลาหลายวันอยู่น่ะ

นารูโตะ: ไงล่ะ เป็นภารกิจที่นายอยากได้มาตลอดเลยนี่ เป็นบอดี้การ์ดให้สาวสวยน่ะ

เคน: โธ่อาจารย์นารูโตะ เมื่อก่อนไม่เคยให้ผมทำ เอาแต่ส่งผมไปจัดการโจรโหดๆ อยู่ได้ แล้วมาทำไมตอนนี้ล่ะเนี่ย?

นารูโตะ: ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ภารกิจแบบนี้นานๆ จะมีมาสักทีนะ ฉันถึงตามนายมาไง

เคน: แต่ภารกิจแบบนี้ให้ใครทำก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องตามผมเลย

นารูโตะ: ช่วยไม่ได้นะ ผู้ว่าจ้างเขาระบุมาชัดเจนเลยน่ะ

เคน: เอ๋ ระบุว่าต้องเป็นผมเหรอ?

ผู้คุ้มกันจะต้องเป็น “ชายหนุ่มฝีมือดีและหน้าตาหล่อเหลาเท่านั้น” น่ะสิ

นารูโตะ: เพราะงั้นฉันถึงต้องตามตัวนายมาไงล่ะ

โบรูโตะ: โธ่พ่อ แบบนั้นให้ผมทำก็ได้หรอก!

เคน: แหม่…งั้นมันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ละน้า งั้นผมทำก็ได้ แหะแหะ

นารูโตะ: (ไม่เปลี่ยนเลยนะ เจ้าหมอนี่)

นารูโตะ: แล้วก็ อีกฝ่ายเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ เธอค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองนิดหน่อย ยังไงก็รู้จักรักษามารยาท อย่าทำให้ขายหน้าล่ะ

เคน: ไม่ต้องห่วงครับ ผมรู้จักวิธีรับมือกับผู้หญิงดี

โบรูโตะ: โอ้ย ฟังแล้วหงุดหงิดจริงๆ!

นารูโตะ: อ้อ แล้วก็อีกเรื่องนึง ภารกิจคุ้มกันน่ะทำคนเดียวคงลำบากนะ ยังไงนายก็ไปหาเพื่อนร่วมทีมมาก่อนล่ะ

เคน: หาทีมเหรอครับ?!

โบรูโตะ: เห! พ่อ ถ้างั้นล่ะก็ให้พวกผม…

นารูโตะ: ลูกน่ะมีภารกิจอื่นรออยู่แล้วนี่ ของทีม 7 น่ะ…

โบรูโตะ: โธ่…

นารูโตะ: อย่ากังวลไปเลยน่า ตอนนี้นายโตขึ้นเยอะแล้วนะ มันจะไม่เป็นเหมือนครั้งนั้นอีกแล้วล่ะ

เคน: เอ๋! ป..เปล่าครับ! ถ้างั้นผมขอตัวล่ะนะ อาจารย์นารูโตะ

นารูโตะ: พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรก็รีบพรวดพราดหนีทันทีเลยนะ เอกสารรายละเอียดก็ไม่เอาไป

ชิกามารุ: เขาคงยังกลัวว่าจะเป็นเหมือนตอนนั้นอีกน่ะ…

โบรูโตะ: หมายความว่าไงเหรอพ่อ เป็นเหมือนตอนนั้น? พี่เคนน่ะร่วมทีมกับคนอื่นไม่ได้งั้นเหรอ?

นารูโตะ: อืม..ก็ไม่เชิงหรอก

นารูโตะ: เขาน่ะเป็นนินจาอัจฉริยะที่ฝีมือดีเหมือนอาจารย์คาคาชิเลยล่ะ แต่เพราะนิสัยตรงไปตรงมานั่นเลยทำให้เขาไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ส่วนตัว

โบรูโตะ: อารมณ์ส่วนตัว?

นารูโตะ: เขาไม่สามารถกำจัดความกังวล และความห่วงเพื่อนร่วมทีมที่มีมากเกินไปได้น่ะ ในภารกิจทีมครั้งสุดท้ายนั้น เขาไม่กล้าออกคำสั่งเพราะเห็นว่าภารกิจนั้นอันตรายเกินไป เขาเลยพยายามจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองพร้อมกับปกป้องเพื่อนร่วมทีมไปด้วย แต่มันก็เกินกำลังเขา และเขายังคงโทษตัวเองว่าปกป้องเพื่อนร่วมทีมไม่ได้มาจนถึงทุกวันนี้น่ะ ตั้งแต่เรื่องวันนั้นเขาก็ขอถอนตัวออกจากทีม 7 และไม่เคยร่วมทีมกับใครอีกเลย

โบรูโตะ: คนที่ท่าทางขี้เล่นแบบนั้นเนี่ยนะ?

(เฮ้อ ให้หาทีมเนี่ยนะ… คิดไม่ตกเลย)

-โย่ว! เคน เพื่อนรัก!

เคน: เอ๋!!

เคน: เจ้าพวกสามแสบ ทำไมอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ล่ะ!?

ซันโชว: ได้ยินอาจารย์นารูโตะบอกว่านายกำลังหาเพื่อนร่วมทีมเพื่อทำภารกิจคุ้มกันคนจากแคว้นซาโนะคุนิอยู่ใช่มั้ยล่ะ?

เคน: (ไวชิบ!)

เพราะงั้นล่ะก็นะ พวกเราก็ดันว๊างว่างพอดีซะด้วยสิ ก็เลยกะว่าจะอาสา ช่วยเป็นลูกทีมให้นายสักหน่อยน่ะ

เคน: พวก… มันก็แค่ภารกิจระดับ B ใช้จูนิน 4 คน มันก็ออกจะเกินไปหน่อย

ซึคุเนะ: เออ! งั้นฉันไปกับนายเอง!

ไทชิโร่: ฉันต่างหากล่ะ!

ซันโชว: ฉันไปเอง ฉันว่างมากเลยนะเว้ย!

เคน: นี่พวกนายคิดถึงฉันกันมากขนาดนี้เลยเหรอ? โทษทีที่เมื่อก่อนไม่ค่อยได้อยู่ในหมู่บ้านนะ

ซันโชว: ไม่เลยสักนิดเว้ย!

ไทชิโร่: ใครจะไปคิดถึงแกกันฟะ!

ซึคุเนะ: พวกฉันก็แค่ว่างเฉยๆ!

(นานๆทีทำภารกิจกับเจ้าพวกบ้านี่บ้างก็ดีนะ…)

เคน: นั่นไง ผู้ว่าจ้างกับผู้ติดตามของเธอ ดูเป็นไง?

– เฮ้ย ยอดเลย!

ซันโชว: ว้าวสุดยอด อย่างสวยเลยเว้ยเฮ้ย!

เคน: ใช่มั้ยล่ะ

ซึคุเนะ: กิริยาท่าทางสมกับเป็นคุณหนูมากเลย!

เคน: สวัสดีครับคุณนานะ ผมคือคนที่มารับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันคุณ ฮาตาเกะ เคน และนี่ทีมของผม ไทชิโระ ซันโช และซึคุเนะ พวกเราจะคุ้มกันคุณจนถึงแคว้นซาโนะคุนิครับ

นานา: สวัสดีค่ะ เอ๋ โจนิน 4 คน เลยเหรอคะ?

เคน: เราเป็นแค่จูนินน่ะครับ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนสำคัญจากตระกูลที่มีชื่อเสียง เลยคิดว่าควรใช้นินจาคุ้มกันที่ฝีมือดีหลายคนจึงจะเหมาะสม…

นานา: แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะคะ แต่ว่า…

นานะ: อืม.. คุณชื่อเคนใช่มั้ยคะ หน้าตาหล่อมากเลย แถมหุ่นก็ดีอีกด้วย

เคน: (อะ…ไรฟะ…)

นานะ: คุณน่ะรูปร่างหน้าตาผ่านค่ะ แต่ทีมของคุณน่ะให้เขากลับไปเถอะ

เคน: อะไรนะครับ!?

นานะ: ฉันขอนินจาที่หน้าตาหล่อเหลาและฝีมือดีไป จำไม่ได้เหรอคะ?

ไทชิโร่: เจ็บปวด…

เคน: หา แต่ว่าพวกนี้เขาก็โอเคอยู่นี่ครับ! และที่สำคัญพวกเขาฝีมือดีมากด้วย!

นานะ: แบบนั้นน่ะธรรมดามากค่ะ ฉันอยากได้นินจาที่ฝีมือดีและต้องหล่อเท่านั้น ถ้าแค่นั้นไม่มีประโยชน์หรอก

เคน: หา!? (นี่คัดเลือกนินจาหรือไอดอลอยู่กันฟะ!?)

ไทชิโร่: ฮ่าฮ่า ต้องขออภัยนะครับ ถ้างั้นพวกผมขอตัวนะครับ

เคน: เฮ้ย เดี๋ยว…

ซันโชว: เคน โทษทีนะเพื่อน

นานะ: อันที่จริงก็น่าจะรู้ตัวกันอยู่บ้างนะคะว่าหน้าตาตัวเองอยู่ระดับไหน ไม่น่าจะต้องมาทำให้คนอื่นเสียเวลาแบบนี้เลย น่าเบื่อจริงๆ ที่ไหนก็เหมือนกันหมด หรือว่าจะหานินจาหน้าตาดีได้แค่นี้กันนะ

ไทชิโร่: พวกผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ… เคน พวกเรากลับก่อนนะ ไว้เจอกันนะเพื่อน

เคน: งี่เง่าชะมัด

นานะ: นี่นายกล้าดียังไงมาว่าฉันน่ะ!!

ซึคุเนะ: เฮ้ยเคน พูดอะไรออกมาวะ?

เคน: เงื่อนไขผู้คุ้มกันบ้าบออะไรของคุณผมไม่สนใจหรอก แต่คุณไม่ควรมาเสียมารยาทกับเพื่อนผมแบบนี้ อยากได้แต่ผู้คุ้มกันที่หล่อแบบเทพบุตรเหรอ ไปหาเอาที่อื่นไป!

เคน: กลับกันเหอะ เสียเวลาชะมัด ฉันไม่น่าพาพวกนายมาเลย…

ซันโชว: เจ้าบ้า ใจเย็นหน่อยสิเพื่อน พวกฉันไม่เป็นไรหรอกน่า!

นานะ: หยุดนะ อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้ นายเป็นบอดี้การ์ดฉันนะ!

ภารกิจนี้ล้มเหลวแล้ว! ฉันไม่คุ้มกันพวกคนรวยนิสัยเสียรู้ไว้ด้วย

ผู้ติดตาม: ไอ้คนไม่มีมารยาท! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ รู้มั้ยว่าพูดอยู่กับใครนะ!?

– เคน พอเหอะ!

ฉันยังพูดไม่จบนะ

เคน: คุณเป็นผู้ดูแลเธอใช่มั้ย? หัดสั่งสอนเธอซะบ้างสิ เธอจะสนใจคนแค่หน้าตามันก็เรื่องของเธอ แต่ให้เธอเก็บคำพูดแย่ๆ ไว้ในใจบ้าง ไม่งั้นสักวันจะไม่มีใครอยากเข้าใกล้เธอรู้มั้ย

เคน: โย่ว งั้นวันนี้พวกเราก็ว่างน่ะสิ ดีชะมัดเลย งั้นเราไปไหนกันดี?

ไทชิโร่: ทำอะไรของนายวะ เคน!

ซันโชว: เธอเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ของแคว้นซาโนะคุนินะเว้ย ถ้าไปทำให้เธอไม่พอใจแบบนั้น…

นานะ: นี่หยุดนะ ใครให้นายกลับไปง่ายๆ แบบนี้!

นานะ: ข..เข้าใจแล้ว ถ้างั้นฉันยอมให้เพื่อนนายคุ้มกันฉันด้วยก็ได้!

ซึคุเนะ: เอ๋ จริงเหรอครับ?

ผู้ติดตาม: คุณหนูนานะ?

-โอ้…

เคน: ว่าไงนะ! อย่างน้อยก่อนอื่นเธอก็ต้องพูดว่าขอโทษก่อนไม่ใช่รึไง

ซึคุเนะ: ไอ้บ้าเอ้ย ช่างมันเถอะน่า!

เคน: ช่างมันได้ไงวะ อุ้บ!

ไทชิโร่: นายนี่มันเถรตรงเกินไปแล้วนะเฟ้ย หัดปล่อยผ่านบ้างได้มั้ยเจ้าบ้า

ซึคุเนะ: อย่าสนใจหมอนี่เลยนะครับ มันคนบ้าน่ะครับ ยกโทษให้มันด้วยนะครับ

ซันโชว: พวกเราพร้อมทำภารกิจแล้วครับ!

นานะ: เข้าใจแล้ว… ฉัน…ขอโทษค่ะ ที่พูดจาไม่ดีออกไป…

ผู้ติดตาม: ค..คุณหนู?

– เอ๋…?

นานะ: ฉ..ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกค่ะ…

นานะ: ถ..ถ้างั้นก็ไปกันได้แล้วค่ะ! ฉันอยากเที่ยวให้ทั่วโคโนฮะก่อนกลับนะ

ซึคุเนะ: ครับผม!

ไทชิโร่/ซันโชว: รับทราบครับ!

เคน: (อะไรของเธอฟะนั่น… ขอโทษก็เป็นด้วย? คงไม่ได้นิสัยแย่แบบที่คิดสินะ แต่ดูจากสีหน้าผู้ติดตามแล้ว สงสัยจะเป็นเรื่องมหัศจรรย์น่าดู)

เคน: เฮ้อ น่าเบื่อเป็นบ้าเลยภารกิจคุ้มกันเนี่ย ต้องมานั่งเฝ้ายัยคุณหนูนี่ช็อปปิ้งซะงั้น กี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย

ไทชิโร่: อย่าบ่นน่า โชคดีแค่ไหนแล้วที่เธอยอมให้เราทำภารกิจต่อทั้งๆ ที่ไปเสียมารยาทกับเธอน่ะ

ซันโชว: แต่ถึงยังงั้นก็เหอะ ฉันชอบชะมัดที่ได้คุ้มกันคนสวยแบบนี้ ให้คุ้มกันเธอไปทั้งชีวิตก็ยอมล่ะ

นานะ: ฉันดูเป็นไงบ้าง

-โอ้ว!!

ซันโชว: งดงามมากเลยครับ!

ไทชิโร่: สวยอย่างกับดาราเลยครับ!

เคน: หาว…

นานะ: คุณฮาตาเกะ! ฉันถามว่าฉันดูเป็นไงบ้าง!?

เคน: หา!

เคน: ก..ก็..สวยดี…

นานะ: ทีหลังฉันถาม คุณต้องตอบคนแรกเข้าใจมั้ย!?

เคน: (อะไรฟะ!?)

นานะ: ฉันหิวน้ำ ไปซื้อน้ำตรงร้านหัวมุมโน้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!

นานะ: ฉันไม่ชอบน้ำอัดลม เอาน้ำผลไม้สิตาบ้า!

เคน: แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะเฟ้ย!

นานะ: ฉันอยากกินไอติม ไปซื้อให้หน่อย ขนมหวานร้านนั้นด้วย แล้วก็…

เคน: ………

นานะ: ฉันร้อน มาพัดให้หน่อย!

เคน: (เพราะแบบนี้สินะ ยัยนี่ถึงยอมให้ฉันทำภารกิจต่อน่ะ แถมไม่ให้ฉันถือของอีก กะจะแก้แค้นฉันนี่เอง หนอย…)

มิบุนะ: อ๊ะ เคนคุง! อ้าวพวกนายก็อยู่ด้วยเหรอ ทำอะไรกันอยู่น่ะ?

เคน: ไง มิบุนะ

ซึคุเนะ: เราทำภารกิจคุ้มกันคน กับหมอนี่อยู่น่ะ

มิบุนะ: เอ๋ ร่วมทีมกับเคนคุงงั้นเหรอ ให้ฉันช่วยอีกคนมั้ย?

เคน: อย่าเลย แค่เจ้าสามแสบฉันก็ปวดหัวจะแย่แล้ว ขืนมีตัวป่วนมาเพิ่มอีกคน ฉันรับมือไม่ไหวแน่ๆ ล่ะ

มิบุนะ: ดูพูดเข้าสิ ตาบ้านี่!

นานะ: ใครกันน่ะผู้หญิงคนนั้น? ทำไมดูสนิทกันแบบนี้ล่ะ แฟนของเขางั้นเหรอ?

ไทชิโร่: เอ๋? เปล่าครับ เธอเป็นเพื่อนร่วมทีมเก่าของหมอนั่นน่ะ

นานะ: ง..งั้นหรอกเหรอ

นานะ: คุณฮาตาเกะ ไปกันได้แล้ว ฉันอยากเดินเล่นทางนั้นต่อ

เคน: อ้าว เดี๋ยวสิคุณ…

ซันโชว: ถึงจะเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย แต่ก็น่ารักมากเลยนะนั่น

เคน: ตรงไหนกันวะเจ้าบ้า!?

นานะ: ที่นี่สวยจังเลย!

อ๊ะ!!

นานะ: นี่คุณฮาตาเกะ! ต่างหูของฉันตกน้ำไปแล้ว ลงไปเก็บให้หน่อยสิ เร็วเข้า!

เคน: หา.. เอาจริงดิ ให้ลงน้ำตอนนี้เนี่ยนะ? (นี่ตั้งใจแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย)

นานะ: เร็วสิตาบ้า มันจมไปแล้วนะ!

เคน: คร้าบ คร้าบ… (เวรเอ้ย ต่อไปจะไม่ขอทำภารกิจแบบนี้อีกแล้ว ทำภารกิจจับกุมพวกตัวโหดๆ ยังรับมือง่ายกว่านี้เยอะเลย… ผู้หญิงบ้าอะไรวะ เกิดมาเพิ่งเคยเจอ…)