ฮาตาเกะ เคน (มัธยมปลายโคโนฮะงากุเระ) ตอนที่ 1 : สีขาว

ในจักรวาลที่ไม่มีทั้งสงครามและนินจา พวกเขาเป็นแค่เด็กนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ ทั่วไป

ในจักรวาลนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักของเคน แต่ทุกตัวละครมีลักษณะนิสัยเหมือนในจักรวาลหลักทั้งหมด (107 หน้า)

สาวๆ: รุ่นพี่เคน วันนี้มาโรงเรียนคนเดียวเหรอคะ?

[ฮาตาเกะ เคน ปี 2 อายุ17]

สาวๆ: แปลกจัง ปกติเห็นอยู่กับเพื่อนๆ ตลอดเลยนี่นา

เคน: ฮ่าฮ่า พอดีวันนี้ฉันตื่นสายไปหน่อยน่ะ

สาวๆ: รุ่นพี่ไม่ค่อยเล่นโซเชียลเหรอคะ ไม่ค่อยเห็นโพสรูปเลย?

เคน: อืม ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนั้นเท่าไหร่น่ะ

สาวๆ: ฉันขอเบอร์รุ่นพี่ได้มั้ยคะ?

เคน: ได้สิ

สาวๆ: เอ๋ จริงเหรอ งั้นฉันด้วยสิ!

อั่ก!!

ทัตสึยะ: ฉันบอกว่าถึงเวลาพักให้รีบไปซื้อขนมปังร้านนั้นมาก่อนที่จะหมดไง

ยาสึฮิโระ: ฉ..ฉันขอโทษ แต่ฉันซื้ออย่างอื่นมาแทนแล้วนะ

ทัตสึยะ: ฉันไม่อยากได้โว้ย!!

เรียว: วันนี้ทัตสึยะมันเป็นอะไรวะ เห็นอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว

โชตะ: ฮ่าฮ่านายไม่รู้รึไง เมื่อเช้านี้ยูเมะจังที่เจ้านี่มันตามจีบอยู่ ไปล้อมหน้าล้อมหลังขอเบอร์เจ้าปี 2 คนนั้นน่ะสิ มันเลยหาที่ระบายอารมณ์ไง

เรียว: อ๋อ หมอนั่นน่ะเหรอ ฮาตาเกะ เคน เจ้านั่นโคตรป็อบปูล่า นายตัดใจเหอะ ฮ่าฮ่า

ทัตสึยะ: หนวกหูโว้ย!

เรียว: แต่จะว่าไปมันอยู่ห้องเดียวกับเจ้านี่ไม่ใช่เรอะ?

ยาสึฮิโระ: อ..อืม ต..แต่ฉันแทบไม่เคยคุยกับเขาเลยนะ

ทัตสึยะ: ใครสนกันวะ!!

ยาสึฮิโระ: อ้าก!

ยาสึฮิโระ: ข..ขอโทษ!

เคน: โอ้ โทษทีนะ อ่ะนี่

ยาสึฮิโระ: ขอบคุณนะ…

เคน: หมอนั่นอยู่ห้องเรานี่ใช่มั้ย? เขาเป็นพวกเด็กเรียนไม่ใช่เหรอ?

ซึคุเนะ: อ้อ หมอนั่นน่ะเหรอ น่าจะใช่นะ เหมือนจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่น่ะ ทำไมเหรอ

เคน: …เปล่าหรอก

เคน: (แผลนั่น อย่างกับไปชกต่อยมาเลย..?)

ซึคุเนะ: ไปกันเหอะ

ซันโชว: เฮ้ เคน ตอนเลิกเรียนแล้วไปร้านเกมเหมือนเดิมนะ

เคน: อื้ม ไปสิ แต่ไปหาอะไรกินกันก่อนนะ

มิบุนะ: พวกนายนี่ไม่รอเข้าเรียนรึไง? กลับห้องตัวเองไปได้แล้ว นั่นมันที่นั่งฉัน!

– เคนคุงน่ะเพื่อนเยอะจังเลยนะ ฉันหาโอกาสเข้าไปคุยกับเขาแทบไม่ได้เลย

– นั่นสิ แต่ก็ยังโชคดีนะที่ปีนี้ได้อยู่ห้องเดียวกับเขาน่ะ

โทโมกะ: เคนคุง เราไปกินของหวานร้านเดิมกันนะ

ซึคุเนะ: นี่ตกลงเธอจะไปกับพวกเรารึไง? เราจะไปร้านเกมกันนะเฟ้ย

ริกะ: ก็ดีนะ ฉันอยากลองเล่นเกมเหมือนกัน

ซึคุเนะ: พวกผู้หญิงนี่วุ่นวายชะมัด

มิบุนะ: นายว่าใครกันหา ซึคุเนะ!?

เคน: ไม่ทะเลาะกันสักวันได้มั้ยเนี่ย?

เคน:พวก ไปกันก่อนเลยได้มั้ย ฉันมีบางอย่างต้องไปทำ เดี๋ยวฉันตามไปทีหลังนะ

ไทชิโร่: หา นายจะไปไหนน่ะ?

ซันโชว: ไรวะ รีบตามมานะเฟ้ย

เคน: เอ๋ ทำไมนายถึงซื้อน้ำเยอะจังเลยล่ะ? เอาไปเผื่อใครอะ ไม่มีคนมาช่วยถือหน่อยเหรอ

ยาสึฮิโระ: เอ๋!! น..นาย ฮาตาเกะ เคน!?

เคน: โอ้ จำฉันได้ด้วยสินะ

ยาสึฮิโระ: ไม่เป็นไรจริงๆ เอามานี่เถอะ ฉันถือเอง

เคน: ไม่เป็นไรหรอกน่าไม่ต้องเกรงใจ

โชตะ: เจ้าบ้านั่นมาแล้ว ทำไมมาช้านักวะ!?

เรียว: เอ๋ นาย!?

เคน: หวัดดี โทษทีที่มากวนนะ ฉันอยู่ห้องเดียวกับยาสึฮิโระน่ะ เลยมาช่วยเขาถือของ พวกนายเป็นเพื่อนเขาสินะ

ทัตสึยะ: เหอะ เพื่อนเหรอ แกดูสถานการณ์ไม่ออกหรือไงวะ?

โชตะ: ใช่แล้วล่ะ! บ้านเราอยู่ระแวกเดียวกันน่ะ นายคือฮาตาเกะ เคนสินะ ไปเที่ยวเล่นกับพวกเราหน่อยมั้ย?

เคน: เอ๋ พอดีฉันนัดกับเพื่อนไว้แล้วน่ะสิ

เรียว: ไม่เอาน่า ไปกับเราสักแป๊บเถอะนะ

ทัตสึยะ: ทำบ้าอะไรของพวกนายกันวะ!?

เรียว: เฉยไว้น่า นายก็รู้ว่าเจ้านี่มันคนดัง สาวๆก็เยอะ ถ้าได้มันมาเข้ากลุ่ม มันอาจช่วยนายให้สนิทกับยูเมะจังได้นะเว้ย

ทัตสึยะ: เอ๋! น..นั่นสินะ

โชตะ: ว่าไง ยาสึฮิโระก็อยากให้นายไปด้วยเหมือนกันนะ ใช่มั้ย?

ยาสึฮิโระ: เอ๋ ช..ใช่แล้วล่ะ

เคน: อืม ก็ได้..งั้นฉันขอโทรบอกเพื่อนแป๊บนะ พรุ่งนี้พวกนั้นฆ่าฉันแหง

สาวๆ: สวัสดีค่ะ กำลังจะไปไหนกันเหรอคะ ให้เราไปด้วยได้มั้ย?

โชตะ: โอ้ว ได้แน่นอนครับ!

ทัตสึยะ: ยินดีมากเลยครับ!

เรียว: (ว้าว สาวๆจากโรงเรียนเอกชนนี่หว่า!)

เคน: ฉันต้องกลับแล้วล่ะ ขืนกลับดึกมีหวังโดนแม่ฉันฆ่าแน่ เจอกันวันหลังนะ

สาวๆ: เอ๋ ไม่เอาน่า จะกลับแล้วงั้นเหรอคะ? วันหลังเราเจอกันอีกได้มั้ย?

เคน: อื้ม คุยกับพวกนั้นต่อเลยนะ

โชตะ: โอ้ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ เคน

เรียว: อย่างที่บอกเลยเห็นมั้ย อยู่กับเจ้านั่นน่ะ มีแต่สาวๆเข้าหา

ทัตสึยะ: ไม่เลวแฮะ ฉันต้องให้มันช่วยหาแฟนให้สักคนแล้วล่ะแบบนี้ ฮ่าฮ่า

ยาสึฮิโระ: (โชคดีจัง พวกนี้อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย)

ซึคุเนะ: นี่มันหมายความว่าไง? ที่เมื่อวานนายเบี้ยวนัดพวกฉันเพราะไปเที่ยวกับสาวๆโรงเรียนอื่นงั้นเรอะ เคน?

เคน: พวก.. มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉันอธิบายได้

ซึคุเนะ: เออ งั้นรีบอธิบายมาภายใน 5 นาที ไม่งั้นฉันจะฆ่านายซะ

เคน: ใจเย็นๆ นะ…

ยาสึฮิโระ: (ฮาตาเกะคุงเป็นคนดีจริงๆ นะ อยู่ๆก็เข้ามาทักฉันแถมบอกว่าฉันเป็นเพื่อนอีก เป็นเพราะเขาเจ้าพวกนั้นถึงไม่กล้าลงมือกับเราอีก วันนี้พวกนั้นบอกให้ฉันชวนฮาตาเกะคุงไปเที่ยวด้วยอีก คงจะอยากให้เขาช่วยติดต่อสาวๆ ให้แหงเลย)

ยาสึฮิโระ: เอ่อ ฮาตาเกะคุง

เคน: ว่าไง ยาสึฮิโระ! เมื่อวานนายคงไม่ได้กลับดึกมากใช่มั้ย?

ซึคุเนะ: หา? นี่พวกนายไปด้วยกันเหรอ?

ยาสึฮิโระ: คือวันนี้นายไปกับเราอีกได้ไหม พวกโชตะเขาชอบนายมากเลย แล้วก็อยากให้เราไปเที่ยวด้วยกันอีกน่ะ

เคน: ขอโทษจริงๆ นะ! วันนี้คงไม่ได้ เจ้าพวกนี้มันจะฆ่าฉันน่ะ

ยาสึฮิโระ: เอ๋ งั้นเหรอ… เข้าใจแล้ว

เคน: โทษทีนะ ไว้คราวหน้านะ

หลายวันต่อมา

เคน: เฮ้ ยาสึฮิโระ หน้านายไปโดนอะไรมาน่ะ?

ยาสึฮิโระ: เอ๋ ฮาตาเกะคุง? ฉ..ฉันลื่นล้มเมื่อวานน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวขนมปังจะขายหมดก่อนน่ะ

ซึคุเนะ: อะไรของหมอนั่นน่ะ ดูยังไงก็ไม่ใช่ลื่นล้มหรอก

เคน: ช่างเหอะ รีบไปหาไทชิโร่กับซันโชวกันดีกว่า

เคน: ซันโชว ไทชิโร่ ไปกินข้าวกลางวันกัน

ซันโชว: รอแป๊บนะ พวกฉันยังจดบนกระดานไม่เสร็จเลย

เคน: นี่นายเริ่มใช้แว่นแล้วเหรอเนี่ย?

ซันโชว: ช่วยไม่ได้นี่นา ฉันมองกระดานไม่ค่อยชัดน่ะ

เคน: ไหน ขอฉันลองหน่อย โห มัวชะมัดเลย นายสายตาสั้นเท่าไหร่เนี่ย?

ซันโชว: ประมาณร้อยกว่าๆ น่ะ

เคน: เวร เวียนหัวชะมัด อะไรฟะเนี่ย? เอาคืนไปเลย…

ซันโชว: ก็ค่าสายตาเราไม่เท่ากัน มันก็เป็นแบบนั้นแหละ เจ้าบ้า

เคน: พวกนายสองคนรีบๆ เข้าล่ะ ฉันหิวจะแย่แล้ว ฉันเล่นเกมรอนะ

ซันโชว: เออ ตามสบาย…

ซันโชว: โลกแม่มไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ…

เคน: พูดถึงอะไรน่ะ?

เคน: เฮ้ ยาสึฮิโระ นายมาทำอะไรอยู่นี่น่ะ ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ

ยาสึฮิโระ: ฮาตาเกะคุง มาทำอะไรแถวนี้น่ะ!?

เคน: ฉันสิต้องถามนาย ฉันเข้าห้องน้ำชั้นบนละมองเห็นนายยืนอยู่คนเดียวข้างล่างนี่น่ะ? หาอะไรอยู่รึไง

โชตะ: อ้าวนึกว่าใคร เคน มาทำอะไรแถวนี้น่ะ

เคน: เอ๋ โชตะ? พวกนายก็อยู่นี่เหรอ โว้ว เหม็นบุหรี่ชะมัด

โชตะ: เอาสักมวนมั้ย?

เคน: ไม่ล่ะฉันไม่สูบบุหรี่

ทัตสึยะ: เฮ้ วันนี้เลิกเรียนแล้วไปเที่ยวกับเรานะ เราไม่ได้ไปด้วยกันตั้งหลายวันแล้ว สาวๆที่เจอวันนั้นถามหาแต่นายรู้มั้ย

เคน: โทษทีนะ ฉันนัดกับเพื่อนๆฉันไว้แล้วน่ะ คงไม่ว่างไปกับพวกนายบ่อยๆหรอก

เรียว: ไม่เอาน่าอย่าพูดแบบนั้นสิ

เคน: ยาสึฮิโระ นายก็ไม่สูบบุหรี่นี่นาใช่มั้ย งั้นเรากลับห้องเรียนกันเถอะ ใกล้เริ่มคาบบ่ายแล้ว

ยาสึฮิโระ: เอ๋ ต..แต่ว่า

เคน: ไปเหอะน่า พวกฉันสองคนขอตัวนะ ไว้เจอกัน

โชตะ: เฮ้ย

โชตะ: แกจะอวดดีมากเกินไปแล้วนะ เห็นฉันใจดีด้วยหน่อยเลยได้ใจรึไงวะ พวกแกสองคนไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

เคน: เฮ้ ไม่เอาน่าพวก ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะเนี่ย อย่าใช้กำลังสิ..

ยาสึฮิโระ: ช..โชตะคุง! ปล่อยเขาเถอะนะ

โชตะ: ก็แล้วไงวะ? ฉันล่ะหมั่นไส้แกตั้งแต่ตอนอยู่ปี 1 แล้ว นี่อุตส่าห์พยายามจะญาติดีด้วยแล้วแท้ๆ นะ

ซึคุเนะ: เฮ้ย หยุดเลยนะโว้ย!

ไทชิโร่: ปล่อยมือจากเพื่อนฉันซะ ไม่งั้นมีเรื่องแน่

เคน: พวกนายมาได้ไงเนี่ย!?

เคน: ใช่ ปล่อยฉันซะไม่งั้นเหล่าองครักษ์ฉันไม่ให้อภัยนายแน่

ซึคุเนะ: ใครเป็นองครักษ์แกกันวะ!!

เคน: แอ๊ก!!

เคน: นี่พวกนายมาช่วยฉันไม่ใช่รึไงวะ มาทุบฉันทำไม?

ซึคุเนะ: หุบปากซะ ไม่งั้นโดนอีกตุ้บแน่!

เรียว: เหอะ พวกปัญญาอ่อน

ไทชิโร่: แกว่าไงน

เคน: โว้ว ใจเย็นๆ ไม่เอาน่า ถ้ามีเรื่องกันมีหวังได้เข้าห้องปกครองหมดนี่แน่ แถมเมื่อกี้พวกนายก็สูบบุหรี่ด้วยนี่ หลายกระทงเลยนา… เพราะงั้นเราแยกย้ายกันดีๆ เหอะนะ

โชตะ: เหอะ ก็ได้ งั้นก็ไปให้พ้นซะ แต่เจ้ายาสึฮิโระห้ามไปไหนทั้งนั้น

ซึคุเนะ: ว่าไงนะ พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามเขา ถ้าเขาอยู่กับพวกแก พวกแกก็จะรังแกเขาน่ะสิ

ทัตสึยะ: ใครไปรังแกอะไรมันกันวะ?

เรียว: ก็ได้งั้นถามเจ้าตัวสิว่าจะเลือกอยู่กับเรา หรือจะไปกับพวกแก

ยาสึฮิโระ: ห..หา?!

ซึคุเนะ: ยาสึฮิโระ มากับเราเหอะ ไม่ต้องไปกลัวพวกมัน

ยาสึฮิโระ: ข..ขอโทษนะ ฉันจะอยู่ที่นี่กับพวกเขาน่ะ

ซึคุเนะ: ว่าไงนะ

โชตะ: ฮ่าฮ่า ได้ยินชัดแล้วนะ

เคน: ถ้างั้นเราก็ไปกันเหอะ

ซึคุเนะ: แต่ว่า..เคน

เคน: ไปเหอะน่า

ซึคุเนะ: ทำบ้าอะไรวะ เราทิ้งหมอนั่นไว้กับกลุ่มนั้นไม่ได้นะเว้ย ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาถูกรังแกน่ะ วันนั้นที่นายหายไปก็เพราะจะไปช่วยเขาใช่มั้ย?

เคน: แล้วพวกนายคิดจะช่วยเขายังไง ซัดกับเจ้าพวกนั้นน่ะเหรอ?

ซึคุเนะ: ก็ใช่ไง ฉันไม่กลัวพวกมันสักหน่อย

เคน: นายรู้มั้ยว่าทำไมยาสึฮิโระถึงเลือกที่จะไม่ตามเรามา

เคน: ก็เพราะเขารู้ว่าเราดูแลเขาไม่ได้ตลอดเวลาไง ถ้าเขาแตกหักกับกลุ่มนั้นแล้วถูกหมายหัวขึ้นมาเขาจะใช้ชีวิตยังไง? พวกนายจะไปรับไปส่งเขาตลอดเวลาเหรอ? ไม่มีใครทำแบบนั้นได้หรอกใช่มั้ย

ซันโชว: ต..แต่ว่าอย่างน้อยเราก็ควรทำอะไรสักอย่างไม่ใช่รึไง

ไทชิโร่: ถึงนายจะว่างั้นแต่ฉันก็ยังอยากจะซัดพวกมันอยู่ดี ฉันเกลียดพวกรังแกคนอ่อนแอกว่าแบบพวกมันที่สุด

[ไทชิโร่ผู้เคยรังแกเพื่อนๆ สมัยเด็ก]

เคน: ไม่ต้องห่วงน่า แค่..ให้ฉันจัดการเองนะ พวกนายอย่ายุ่งเลย ถ้าใช้กำลังจัดการกับปัญหา เรื่องมันอาจแย่ลงกว่าเดิม ดังนั้นฉันขอหาวิธีก่อนนะ

[หลังเลิกเรียน]

เคน: (มันใช้ยาสึฮิโระเป็นเบ๊จริงๆ แต่ยังดีที่พวกมันไม่ได้ซ้อมเขาเพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวันนะ)

เคน: (จะใช้วิธีไหนให้พวกนี้มันเลิกยุ่งกับยาสึฮิโระได้นะ หรือต้องหาสาวๆให้พวกมันจริงๆ แต่ไม่สิ คนพวกนี้ถ้ายิ่งมีสาวๆในกลุ่มมีหวังยิ่งโชว์พาว ซ้อมเขาต่อหน้าสาวอีก)

ทัตสึยะ: ตลกเมื่อตอนกลางวันชะมัด

ทัตสึยะ: เจ้าเคนมันไม่กล้าทำอะไรเราสักนิด ที่แท้ก็แค่พวกที่มีดีแค่มาดนี่หว่า สาวๆไปหลงชอบมันได้ไงวะ ฮ่าฮ่า

เรียว: นั่นดิ กลัวเราจนหัวหดจนต้องรีบพาเพื่อนหนีเลย ตลกชะมัด ฮ่าฮ่า

เคน: (หา นี่ฉันดูเหมือนกลัวพวกมันซะงั้นเหรอเนี่ย…?)

ทัตสึยะ: เพื่อนมันก็กากพอกัน เจ้านั่นสั่งให้กลับไปคำเดียวก็ยอมเชื่อฟังง่ายๆ แบบนั้น

โชตะ: ก็แค่ลิ่วล้อเจ้านั่น ทำเป็นดูดีไปวันๆ ตัวใหญ่ซะเปล่าแต่กากชะมัด ฮ่าฮ่า

เรียว: ขี้ขลาดกันทั้งกลุ่ม มีดีแค่มาดเท่านั้นล่ะ

เคน: ได้ยินว่า ใคร..ขี้ขลาดนะ

ยาสึฮิโระ: ฮาตาเกะคุง!!

เรียว: โอ๊ะ

โชตะ: เฮ้ย พระเอกมาว่ะ ทำหน้าตาน่ากลัวเชียว ฮ่าฮ่า

ทัตสึยะ: แล้วพวกขี้ข้าแกไม่มาด้วยเหรอวะ ที่สั่งคำเดียวก็วิ่งหางจุกตูดตามแกต้อยๆๆ น่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

เคน: …อยากถอนคำพูดมั้ย?

ทัตสึยะ: โว้วน่ากลัวชะมัดเลยว่ะ ฉันต้องถอนคำพูดหรือเปล่าวะ ฮ่าฮ่า

โชตะ: ไม่เอาน่าเดี๋ยวมันก็เรียกพวกขี้ข้ามาจัดการเราหรอก

ทัตสึยะ: ก..แก!?

ทัตสึยะ: อ..อะไรกันวะเนี่ย..!?

ทัตสึยะ: ด..เดี๋ยว ฉ..ฉันขอโทษ ฉัน…

เคน: ฉันไม่แน่ใจแฮะว่าที่ฉันไม่ซัดพวกแกตั้งแต่ทีแรกน่ะมันเป็นเพราะฉันไม่อยากมีเรื่อง

หรือเพราะเสื้อฉันมันเป็นสีขาวกันแน่

อัทซึชิ: ฮาตาเกะ เคน อยู่ห้องนี้ใช่มั้ย!?

[อัทซึชิ ปี 3 กับตันชมรมคาราเต้]

ซึคุเนะ: เอ๋ คุณอัทซึชิ มาทำไมเนี่ย หมอนั่นกลับไปแล้วนะ

อัทซึชิ: อย่ามาโกหกหน่อยเลย ปกติพวกนายตัวติดกันตลอดนี่ หมอนั่นคงไปซ่อนอีกแล้วสินะ

ซันโชว: ขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับมันสักทีเถอะน่า

อัทซึชิ: ไม่มีทางหรอก

อัทซึชิ: ขอร้องล่ะนะ พวกนายช่วยกล่อมเขาให้เข้าชมรมคาราเต้ของเราทีเถอะ เป็นเพราะเขาปีที่แล้วถึงทำให้ชมรมเรากลับมามีชื่อเสียงได้อีกครั้งนึง ถ้ามีเขาอยู่ฉันก็จะจบออกไปอย่างสบายใจได้นะ

ซึคุเนะ: ก็บอกว่าเจ้านั่นมันเป็นพวกขี้เกียจ ไม่อยากเข้าชมรมกีฬาไง!