ฮาตาเกะ เคน (พิเศษ ตอนสั้น) : ครอบครัว ฮาตาเกะ

ส่วนที่ 1: ครอบครัว ฮาตาเกะ

มินะ: เย้! วันนี้จะได้กินข้าวฝีมือลูกชายสุดที่รักล่ะ เคนจังทำอาหารอร่อยที่สุด!

เคน: ช่วยไม่ได้น้าา ต้องให้ถึงมือเคนจังผู้นี้เสมอเลย

 

คาคาชิ: ทำได้เกือบทุกอย่างเลยนะหมอนี่ อัจฉริยะจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าขี้เกียจสุดๆล่ะก็นะ..

มินะ: แหม.. แต่ขนาดนี้ยังฮ็อตในหมู่สาวๆ เลยนะ

 

มินะ: มิราอิจังจะว่ายังไงบ้างน้าา

เคน: คึ!

 

เคน: เกี่ยวอะไรกับยัยนั่นกันน่ะ?

มินะ: อ้าว ก็ลูกจีบเธออยู่นี่นา ใช่มั้ย?

เคน: พูดเรื่องอะไรน่ะ แม่…

มินะ: อย่ามาเฉไฉหน่อยเลย แม่รู้หมดแล้วล่ะ

 

มินะ: นี่ๆ เล่าให้แม่ฟังมั่งสิ เคน~จัง …ฮาโหล~

[ฉ่า!! (เสียงทอดอาหาร)]

 

คาคาชิ: ตอนไปภารกิจด้วยกันล่าสุด หมอนี่หยอกเธอตลอดทางเลยล่ะ ตอนเริ่มเดินทางแรกๆก็…

มินะ: น่ารักจังเลยย

เคน: (ฝีมือพ่อนี่เองเรอะ!)

 

คาคาชิ: หมอนี่ชอบบอกว่าเธอน่ารัก แถมยังไปถอดเสื้อโชว์เธออีก แล้วพอเดินทางสักพักก็…

มินะ: โอ้ว เป็นการจีบสาวที่ฮาร์ดคอร์มาก

เคน: (ตอนนั้นไม่ได้จีบสักหน่อย…)

คาคาชิ: แถมระยะหลังๆ มานี่ก็ไม่เห็นม่อสาวไปทั่วเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วยนะ

 

คาคาชิ: ไม่เถียงสักแอะเลยเห็นมั้ย

มินะ: ก็เคนจังเป็นพวกไม่ชอบโกหกนี่นาฮิฮิ เห็นเขารักอิสระนึกว่าเขาไม่คิดจะมีแฟนซะอีก แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยนะ

 

เคน: ถ้ายังไม่หยุดเล่านี่ ผมจะปรุงอาหารสูตรพิเศษให้กินละนะ

คาคาชิ: โอเคไม่เล่าแล้ว!

มินะ: เข้าใจแล้ว ไม่แกล้งแล้วจ้ะ!

 

ส่วนที่ 2: เคนวัย 5 ขวบ

 

 

คาคาชิ: อ๊ะเจ้าหมอนี่ มาแอบอ่านอีกแล้ว บอกแล้วไงว่าลูกยังอ่านไม่ได้น่ะ ทำไมถึงได้อยากรู้อยากเห็นแบบนี้นะ

เคน: โธ่ พ่อ เดี๋ยวสิ

 

เคน: ขอเหตุผลหน่อย ทำไมผมถึงอ่านไม่ได้?

คาคาชิ: นั่นก็เพราะนี่เป็นหนังสือสำหรับผู้ใหญ่ และลูกยังเด็กอยู่…

เคน: นั่นไม่ใช่เหตุผลนะพ่อ

 

เคน: ทำไมถึงต้องห้ามเด็กอ่าน?

คาคาชิ: ก.. ก็เนื้อหามันสำหรับผู้ใหญ่นี่นา..

เคน: แล้วเนื้อหาที่อ่านได้เฉพาะผู้ใหญ่มันเกี่ยวกับอะไรล่ะพ่อ?

คาคาชิ: มัน… เป็นเรื่องที่เด็กไม่ควรรู้น่า…

เคน: อธิบายให้มันชัดๆ หน่อยได้มั้ยเนี่ย?

 

เคน: ทำไมถึงต้องพูดวกไปวนมาแบบนั้นล่ะพ่อ หนังสือมันเกี่ยวกับอะไรแน่ ทำไมต้องห้ามเด็กอ่าน?

 

คาคาชิ: มินะ…

มินะ: อ๊า ฉันไม่เกี่ยวนะ ใครจะไปอยากเถียงกับเจ้าหนูขี้สงสัยนี่กัน…

 

เคน: พ่อให้คำตอบที่ชัดเจนกับผมไม่ได้นี่ เพราะฉะนั้นผมไม่ยอมหรอก เอามาให้ผมอ่านซะดีๆ

คาคาชิ: เจ้าหมอนี่ดื้อจริงๆ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ เลยสินะ

 

ส่วนที่ 3: ครอบครัวซารุโทบิ

– คุณคุเรไน สวัสดีค่ะ

– มินะ สวัสดีจ้ะ

 

เคน: โย่ว มิราอิจัง

คุเรไน: สวัสดีเคนสิลูก

มิราอิ: สวัสดี เคน

 

เคน: มิราอิจัง กินลูกอมมั้ย?

มินะ: เคนจัง อย่าเอาของที่อมแล้วไปให้น้องสิ ลูก!

 

เคน: ทำไมล่ะครับ? มันยังไม่หมดเลยเนี่ย แม่

มินะ: นี่ลูก ถ้ามีคนเอาของที่กินแล้วแบบนี้มาให้ ห้ามรับมากินต่อเด็ดขาดเลยนะ เคนจัง

 

เคน: แหวะ ไม่มีทางหรอกครับ สกปรกจะตาย

มินะ: อ้าวก็รู้นี่! แล้วเอาของที่ตัวเองอมแล้วไปให้คนอื่นทำไม

 

เคน: ก็ผมไม่สกปรกนี่

มินะ: เอาความมั่นหน้าขนาดนั้นมาจากไหนนักหนา เจ้าเด็กนี่!

คุเรไน: สองคนนี้นี่ สมกับเป็นแม่ลูกกันจริงๆ เลยนะ