เคน นินจานักล่า ตอนที่ 1: มรดก
เคน: เจอตัวจนได้ ฮาตาเกะ คาคาชิ
เคน: อย่างที่คิดเลย พอลงจากตำแหน่งแล้วก็จะไม่มีการคุ้มกันอีกแล้วสินะ
[เคน อายุ 16 ปี นินจาไร้สังกัด]
เคน: เอ๋ แถมให้ผมเยอะจัง ขอบคุณนะครับ คุณนี่ทั้งสวยทั้งใจดีเลย
สาว: อุ๊ย แหม ยินดีค่ะ! มาอุดหนุนบ่อยๆนะคะ
เคน: แน่นอนสิครับ
สาว: คุณเป็นนักท่องเที่ยวเหรอคะ อยากให้ฉันพาเที่ยวรอบๆ โคโนฮะมั้ยคะ?
เคน: ว้าว ดีจังเลย ขอบคุณมากนะครับ
คาคาชิ: ฉันสงสัยจังว่าทำไมนักท่องเที่ยวอย่างนายถึงได้วนเวียนรอบๆตัวฉันแบบนี้น่ะ คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ย
เคน: พูดอะไรของคุณเนี่ย เอากล้องผมคืนมานะ ผมจะตามคุณทำไม!?
คาคาชิ: เรื่องนั้นฉันก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ ขอฉันดูรูปที่นายถ่ายหน่อยคงได้ใช่มั้ย?
เคน: จะบ้ารึไง นั่นมันเสียมารยาทนะ
เคน: บอกว่าให้เอาคืนมาไง!
คาคาชิ: ขอโทษทีนะ สงสัยจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ
เคน: ก็บอกไปแล้วไง!
คาคาชิ: ฉันแค่สงสัยน่ะ นักท่องเที่ยวที่พกอาวุธอย่างนาย ทำไมถึงตามฉันตลอดเวลาแบบนั้น
เคน: พูดอะไรของคุณน่ะ ผมจะพกอาวุธเข้ามาในโคโนฮะได้ไง ผมไม่ใช่นินจาด้วยซ้ำ
คาคาชิ: แล้วที่อยู่ใต้ฮู้ดของนายล่ะ ดาบสั้นไม่ใช่รึไง?
เคน: (ตาแก่นี่..!)
คาคาชิ: อะไรเนี่ย ยันต์ระเบิด มาติดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?
ชาวบ้าน: ระเบิด!!?
ชาวบ้าน: เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!?
คาคาชิ: อย่าหนีนะ!
เคน: เอ๋ ไม่ตามมาเหรอ?
เคน: เจ็บๆ ตาแก่นี่เคลื่อนไหวเร็วจัง
เคน: เดี๋ยวๆ ผมขอโทษยกโทษให้ผมเถอะ ผมแค่มาทดสอบฝีมือคุณแค่นั้นเอง อย่าเอาจริงเอาจังกับเด็กตาดำๆนักเลยน่า
คาคาชิ: คิดว่าพูดแบบนี้แล้วเรื่องจะจบเหรอ? ลุกขึ้นมา
เคน: ก็ได้~
คาคาชิ: กับดัก!!?
คาคาชิ: เด็กนี่ ทำกับดักไว้สองขั้นเลยเหรอ!?
เคน: โธ่เอ้ย อีกนิดเดียวก็เกือบฆ่าได้แล้วแท้ๆ ตาแก่นี่มือไวชะมัด
คาคาชิ: เด็กคนนี้… ทั้งหมดคือแผนของเขาหมดเลย เขาตั้งใจทำให้เราเข้าใกล้ตัวเขา เขาจึงได้โอกาสติดยันต์ระเบิดไว้ที่ตัวเราโดยที่เราไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ แถมยังล่อเรามาที่ที่เขาทำกับดักทิ้งไว้อีก วางแผนไว้นานแค่ไหนแล้วนะ?
คาคาชิ: เราไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ทำไมนายถึงอยากฆ่าฉันล่ะ บอกเหตุผลได้มั้ย?
เคน: ถ้าบอกแล้วจะยอมตายให้มั้ยล่ะ?
คาคาชิ: ก็คงทำให้ไม่ได้หรอก
เคน: งั้นก็ไม่ต้องถาม
คาคาชิ: ดาบนั่น!? นายไปเอามาจากไหนน่ะ?
เคน: หืม รู้จักมันด้วยเหรอ?
คาคาชิ: เอามาให้ฉัน!
เคน: เอ๋ สงสัยเจ้านี่จะราคาดีสินะ
เคน: อยากได้ก็เข้ามาแย่งเอาไปสิ
คาคาชิ: เออ ก็ว่าจะทำแบบนั้นแหละ
เคน: ว้าว!
[Purple Electricity]
[ตาข่ายสายฟ้า]
เคน: ตาแก่นี่หลบเก่งจริง
คาคาชิ: หายไปไหนแล้ว?
คาคาชิ: กับดักอีกแล้วเหรอ!?
คาคาชิ: ..ไม่ใช่?
คาคาชิ: (ใต้ดินเหรอ!?)
เคน: (ตาแก่นี่ เสียหลักขนาดนั้นยังจะหลบได้อีกเหรอ!?)
คาคาชิ: เด็กคนนี้ฝีมือไม่เลวเลย แถมยังฉลาดเป็นกรดอีก ประมาทไม่ได้จริงๆ
เคน: กรงสายฟ้า
คาคาชิ: สายฟ้ามันบีบเข้ามาเร็วมาก!
Kakashi: Earth Style: Multi Mud Wall!
เคน: เสร็จฉันล่ะ
คาคาชิ: กรงสายฟ้าของนายไม่เลวเลย เจาะเกราะกำแพงดินฉันจนพังได้
คาคาชิ: แต่มันยังมีช่องโหว่อยู่รู้มั้ย
คาคาชิ: ตอบคำถามฉันมา นายไปเอาดาบนี่มาจากไหน?
เคน: เอาคืนมานะ!!
คาคาชิ: ลุกขึ้น!
เคน: โธ่เว้ย!
คาคาชิ: (…อย่างกับเคยเห็นหน้าที่ไหน)
เคน: คืนดาบนั่นมาให้ผมเถอะ ผมขอร้องล่ะ
คาคาชิ: ถ้าฉันส่งตัวนายให้ทางการข้อหาพยายามฆ่าโฮคาเงะ นายจะโดนโทษประหาร ไม่ว่ายังไงนายไม่มีทางได้มันคืนหรอก
คาคาชิ: แต่ถ้านายยอมบอกฉันมาดีๆ ว่าได้ดาบนี่มาจากไหน เราอาจเจรจาตกลงเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ฉันจะไม่ส่งนายเข้าคุก สนใจไหม?
เคน: ได้เลย ผมจะบอก ผมซื้อมาจากที่นึง ให้ผมหาเอกสารการซื้อขายให้ก็ได้
คาคาชิ: ถ้าแค่ซื้อมาทำไมดูเหมือนมันจะสำคัญกับนายนัก ฉันซื้อต่อจากนายได้มั้ย
เคน: ผมไม่ขายหรอก ก็แค่..ผมใช้มานานแล้ว ไม่อยากให้คนอื่นไปก็แค่นั้นแหละ
คาคาชิ: รู้มั้ย ดาบนี่มันเคยเป็นของฉัน ฉันได้รับมันมาจากพ่อของฉัน
เคน: !
คาคาชิ: ฉันเคยให้ดาบนี่กับผู้หญิงคนนึงไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน
คาคาชิ: ผมสีฟ้าตาสีแดง เคยเห็นเธอมั้ย?
คาคาชิ: หน้าตาเธอ คล้ายกับนายมากเลย
เคน: ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีลักษณะแบบที่คุณว่ามาหรอก
คาคาชิ: งั้นเหรอ ก็ช่วยไม่ได้จริงๆนะ
เคน: เฮ้ ไหนคุณว่าจะปล่อยผมไง!?
คาคาชิ: ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อฉันได้ข้อมูลที่ต้องการ แต่นายโกหกมันทั้งหมด ฉันต้องเรียกนินจาคนอื่นมาพาตัวนายไปสอบสวนเองแล้วล่ะ
เคน: เดี๋ยวสิ! ผมไม่ได้โกหกนะ ก็บอกว่าจะไปเอาเอกสารการซื้อขายมาให้ดูไง
คาคาชิ: ฉันไม่เสี่ยงปล่อยตัวคนเจ้าเล่ห์แบบนายไปหรอก ฉันให้นินจาของฉันตามสืบเอาทีหลังดีกว่า
เคน: (ตาแก่นี่เคยเจอกับแม่ฉันจริง เขาให้ดาบนั่นกับแม่เหรอ ทำไมล่ะ พวกเขาเป็นอะไรกันเนี่ย?! แม่บอกว่าดาบนี่เป็นของสำคัญมาก แม่ถึงมอบให้ฉัน…)
เคน: (เดี๋ยวๆๆ อย่ามาล้อเล่นน่า! นี่มันโคตรจะเรื่องใหญ่เลยไม่ใช่รึไง!?)
เคน: (เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคิดทีหลัง ต้องหนีไปจากที่นี่ก่อนที่นินจาคนอื่นจะมา)
คาคาชิ: หายไปแล้ว!? เขาแก้เชือกได้ยังไงกันน่ะ!?
นินจา: ท่านรุ่น 6 ครับ เราตรวจสอบรอบๆแล้ว ไม่มีวี่แววเขาเลยครับ
คาคาชิ: กระจายกำลังค้นหาให้ทั่วเขตชายแดน เขาน่าจะหาทางหลบหนีออกนอกหมู่บ้านอยู่
นินจา: รับทราบครับ!
นินจา: เราได้ตรวจสอบเชือกที่ใช้มัดเขา มันมีผงดินปืนติดอยู่ คาดว่าเขาจะใช้ดินปืนที่ซ่อนในถุงมือเขา ทำให้เกิดระเบิดเล็กๆเพื่อให้เชือกไหม้และขาดครับ เขาน่าจะได้รับบาดเจ็บที่มือด้วย
คาคาชิ: เข้าใจแล้ว
นินจา: ท่านรุ่น 6 เลือดออกนี่!? คุณบอกเราว่าคุณแค่ถูกเด็กผู้ชายขโมยของไปเฉยๆไม่ใช่เหรอครับ!?
คาคาชิ: ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก ไม่ได้เข้าลึกมาก
นินจา: แต่ว่า!
คาคาชิ: แยกย้ายกันไปได้แล้ว
นินจา: เขาล้อเล่นรึไงเนี่ย เด็กที่ทำให้รุ่น 6 มีแผลได้เนี่ยนะ นี่มันไม่ใช่แค่ขโมยแล้วนะ!?
เคน: บ้าชะมัด หนีออกมาได้ก็จริง แต่ดาบยังอยู่กับตาแก่นั่น จะทำไงดีเนี่ย
เคน: ดาบนั่น.. เรื่องทั้งหมดนี่มันเป็นมายังไงกันแน่นะ พวกเขาเป็นอะไรกัน?
หญิงสาว: ข..ขอโทษค่ะ ฉันเห็นคุณเหมือนได้รับบาดเจ็บมา เลือดคุณออกเยอะมากเลย ให้ฉันช่วยนะคะ
เคน: อ๊ะ เธอคือเด็กผู้หญิงที่เจอในเมืองคนนั้นนี่ (บ้าชะมัดมัวแต่คิดเรื่องดาบจนไม่ได้สังเกตว่ามีคนตามมาเลย ถึงเธอจะไม่มีจิตสังหารก็เถอะ)
หญิงสาว: ดีใจจังที่จำฉันได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?
หญิงสาว: เดี๋ยวฉันช่วยทำแผลให้นะคะ บ้านฉันอยู่ใกล้ๆนี่ ไม่ต้องกลัวนะคะ
เคน: (แปลกจริง ทำไมป่านนี้ชาวบ้านยังไม่รู้เรื่องที่ฉันทำอีกนะ หรือพวกเขาไม่อยากให้ผู้คนแตกตื่นกัน)
หญิงสาว: คุณเล่าให้ฉันฟังได้มั้ยคะว่าเกิดอะไรขึ้น?
เคน: …….
เคน: เมื่อเช้าผมเดินเล่นในเมืองอยู่ดีๆก็มีกลุ่มชายแปลกหน้าเข้ามาหาเรื่อง พวกเขาทำร้ายผม แล้วก็เอาของผมไปหมดเลย โชคดีที่ผมหนีออกมาได้
หญิงสาว: ตายจริง ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้เนี่ย!?
เคน: ผมกลัวมากเลยล่ะ ไม่คิดว่าโคโนฮะที่เป็นเมืองใหญ่จะอันตรายขนาดนี้เลย
หญิงสาว: ฉันจะพาคุณไปแจ้งความกับตำรวจนะคะ พวกเขาต้องตามจับตัวคนเลวพวกนั้นมารับโทษให้ได้แน่ๆ เลยล่ะค่ะ
เคน: ผมอยากพักจนกว่าแผลจะดีขึ้นสักหน่อยน่ะ ตอนนี้ผมไม่อยากออกไปเจอใครเลย
หญิงสาว: คุณคงจะกลัวมากเลยสินะคะ น่าสงสารจริงๆ
เคน: แต่โชคดีจริงๆนะที่ผมได้เจอคุณเนี่ย คุณใจดีจังเลย ผมควรตอบแทนคุณยังไงดี?
หญิงสาว: เอ๋! ม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็คุณกำลังลำบากนี่นา ฉันแค่อยากจะช่วยเท่านั้นเอง
เคน: จริงสิ ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรเหรอครับ
หญิงสาว: ฉันฮาซากุระค่ะ แล้วคุณล่ะคะ
เคน: ฮาซากุระจัง? ชื่อเพราะจังเลย แถมน่ารักแล้วก็ใจดีด้วย ผมชื่อเคน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ
ฮาซากุระ: ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเคน คุณพักที่นี่ได้ตามสบายเลยนะคะ จะอยู่ถึงเมื่อไหร่ก็ได้เลย
เคน: ขอบคุณมากเลยนะครับ ต้องขอรบกวนจริงๆ
แม่ฮาซากุระ: ทานเยอะๆเลยนะ ไม่คิดเลยว่าฮาซากุระจะมีแฟนหนุ่มที่ทั้งนิสัยดีและหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้เลย
พ่อฮาซากุระ: เธอพักที่นี่ได้ตามสบายเลยนะ จะอยู่หลายๆวันก็ได้
ฮาซากุระ: ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ใช่แฟนน่ะ!
เคน: ขอบคุณมากจริงๆ นะครับ ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ บอกผมมาได้เลยนะครับ
นินจา: เปิดประตูหน่อยครับ เราคือนินจาโคโนฮะ อยากขอความร่วมมือให้เราเข้าไปตรวจเช็คบางอย่างด้วยครับ
พ่อฮาซากุระ: เอ๋ นินจาเหรอ เกิดอะไรขึ้นน่ะ?
เคน: (โธ่เว้ย ตามกลิ่นมาถึงนี่เลยเหรอ ไวชะมัด!)
ฮาซากุระ: นินจาเหรอ พวกเขามาทำอะไรน่ะ?
ฮาซากุระ: คุณเคน!?
เคน: ชิ ให้ฉันพักสักวันก่อนไม่ได้รึไง
นินจา: เจอคนต้องสงสัยทางนี้ครับ!
เคน: อะไรเนี่ย ทำไมเยอะแบบนี้ล่ะ!?
เคน: งั้นก็ฝ่าออกไปเลยแล้วกัน!
ฮาซากุระ: คุณเคน เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงหนีออกมาแบบนี้ล่ะ!?
เคน: ฮาซากุระจัง ตามมาทำไมเนี่ย!?
นินจา: ท่านรุ่น 6 เขาอยู่ทางนี้ครับ!
เคน: ถอยไปให้หมด ไม่งั้นผู้หญิงคนนี้ตายแน่!
ฮาซากุระ: ค..คุณเคน นี่มันอะไรกันคะ นี่คุณคือผู้ร้ายเหรอ!?
เคน: โทษที แต่เธอไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้าขนาดนี้นะรู้มั้ย?
ฮาซากุระ: ทั้งๆที่ฉันพยายามช่วยคุณ! ขอร้องอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ
เคน: เฮ้ย ทำอะไรเนี่ย!?
เคน: ปล่อย มันอันตรายนะ!!
เคน: ทำอะไรน่ะ ถอยไปนะ อยากให้ผู้หญิงคนนี้ตายรึไง!?
คาคาชิ: ถ้ากลัวว่าคุไนมันจะบาดเธอ ก็อย่าเอาไปจ่อเธอแบบนั้นสิ
เคน: โธ่เว้ย!
เคน: ถอยไป! ผมไม่ยอมถูกจับหรอก ผมจะไม่ยอมตายเด็ดขาด!
คาคาชิ: นายจะไม่ถูกฆ่าเพียงเพราะพยายามขโมยของจากฉันหรอก ไม่ต้องกังวลไป
เคน: หมายความว่ายังไงกันน่ะ!?
คาคาชิ: ถึงนายจะไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงแต่ฉันจำเป็นต้องใช้นินจามากขนาดนี้เพื่อตามจับนาย เพราะฉันรู้ว่าฉันจะไม่ได้เจอนายอีกถ้าปล่อยให้นายหนีไปได้
เคน: ไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงงั้นเหรอ!?
คาคาชิ: เชื่อใจฉันได้มั้ย ฉันแค่อยากคุยด้วยเท่านั้น …แค่เรา
คาคาชิ: ฉันคืนกระเป๋ากับดาบให้นาย ดูเหมือนดาบนี่จะสำคัญกับนายมากเลยสินะ
เคน: !
คาคาชิ: ฉันรู้ว่านายต้องปิดบังข้อมูลส่วนตัวของตัวเองให้มากที่สุด ดังนั้นแค่บอกฉันว่าคนที่ให้ดาบนี้กับนายยังมีชีวิตอยู่ไหมก็พอ?
เคน: ….ครับ ยังมีชีวิตอยู่
คาคาชิ: งั้นเหรอ โล่งอกไปทีนะ
เคน: ทำไมคุณถึงช่วยผม
คาคาชิ: ไม่รู้สิ…
คาคาชิ: ฉันรู้สึกว่าแววตาของนายเหมือนฉันเมื่อก่อนไม่มีผิด อีกทั้งยังเป็นเด็กฉลาดที่ดูเหมือนจะเดินทางผิดด้วย
เคน: …..
เคน: คนที่ให้ดาบนี้กับผม อย่างที่คุณรู้นั่นแหละ เธอคือแม่ผม จากนั้นผมก็เอามาซ่อมจนมันสามารถใช้งานได้ดีอีกครั้ง
คาคาชิ: นั่นน่ะสินะ…
คาคาชิ: แล้วพ่อของนายล่ะ?
เคน: ผมไม่รู้หรอก แล้วก็ไม่เคยอยากรู้ด้วย
คาคาชิ: ร..เหรอ
เคน: คุณรู้จักแม่ผมได้ไง
คาคาชิ: เรื่องมันยาวน่ะ
เคน: ช่างเหอะ ไม่ต้องเล่าหรอก ผมอาจจะหงุดหงิดก็ได้ถ้าได้ยิน
คาคาชิ: ….. (ทั้งอยากรู้ทั้งไม่อยากรู้สินะ)
เคน: แม่ต้องโกรธผมมากแน่ๆ ถ้ารู้ว่าผมทำภารกิจประเภทนี้น่ะ ค่าหัวของโฮคาเงะสูงมาก ถ้าผมฆ่าคุณได้ผมจะได้พาแม่ไปอยู่ที่ดีๆ แล้วก็มีบ้านอยู่ด้วยกันสักที
คาคาชิ: นายเป็นเด็กดีมากเลยนะ แต่ฉันไม่คิดว่าแม่นายจะดีใจหรอกรู้มั้ย
เคน: ผมรู้ จนถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่ชะมัด เพิ่งเคยจนมุมขนาดนี้ครั้งแรกเลย ถ้าผมเป็นอะไรไปจริงๆไม่รู้แม่ผมจะเป็นยังไงต่อไปเลย
คาคาชิ: คือว่างี้นะ …บางทีถ้านายอยากได้ที่อยู่ดีๆ โคโนฮะก็อาจจะเหมาะกับนายก็ได้ ฉันอาจจะจ่ายแทนค่าหัวฉันไม่ได้ แต่ฉันรับปากว่าจะช่วยนายทุกอย่างอย่างเต็มที่เลย
คาคาชิ: แค่เอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้ แต่สัญญากับฉันหน่อยว่าจะกลับมาที่นี่อีก ได้มั้ย?
เคน: อื้ม ผมสัญญา
คาคาชิ: ฉันจะเชื่อใจนายนะ
เคน: ถ้าผมมาอยู่ที่นี่ คุณจะยอมบอกผมใช่มั้ยว่ากรงสายฟ้าของผมมันมีช่องโหว่อะไร
คาคาชิ: ได้สิ แค่นายไม่ใช้มันเพื่อฆ่าฉันอีกก็พอ
เคน: ผมไม่อยากรับปากเลยแฮะ
คาคาชิ: ไม่เอาน่า…