เคน นินจานักล่า ตอนที่ 2: โคโนฮะกาคุเระ

เคน: แม่ ผมกลับมาแล้วครับ

มินะ: เคนจัง! กลับมาแล้วเหรอลูก!

 

มินะ: หายไปตั้งหลายวัน คิดถึงจังเลย ลูกชายฉัน~

 

เคน: ช่วงที่ผมไม่อยู่ มีใครมาวุ่นวายกับแม่มั้ย?

มินะ: ใครจะกล้ากันล่ะ ก็เคนจังไปขู่ไว้ซะขนาดนั้น ทำตัวน่ากลัวตั้งแต่เด็กเลยหมอนี่

 

มินะ: ถ้าห่วงแม่ซะขนาดนั้นก็อย่าออกไปทำภารกิจไกลๆสิ ให้แม่ทำงานในหมู่บ้านเหมือนเดิมก็ได้ แม่บอกแล้วไงว่าเราไม่จำเป็นต้องรีบหาเงินมากมายอะไรขนาดนั้นน่ะ

เคน: ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้แม่ทำงานอีกแล้วน่ะ ผมสัญญาว่าจะไม่ออกไปไหนหลายๆวันอีกแล้วนะ

 

มินะ: แล้วงานครั้งนี้ยากมากเลยเหรอ ปกติเคนจังทำงานจบเร็วมากเลยนี่?

เคน: เอ่อ ครับ! พอดีผมไปไกลมากด้วยน่ะ….

มินะ: เคนจังคงจะลำบากแย่เลยใช่มั้ยเนี่ยลูก

เคน: ผมไม่เป็นไรหรอกน่า

 

 

เคน: เราย้ายไปอยู่โคโนฮะงากุเระกันมั้ย?

มินะ: เอ๋!?

 

มินะ: แคว้นไฟน่ะเหรอ แต่นั่นมันไกลมากเลยนะ ทำไมอยู่ๆถึง…

เคน: พอดีมีคนแนะนำมาน่ะครับ แม่คิดว่าไง? แคว้นนั้นค่อนข้างเจริญด้วย ความสะดวกปลอดภัยก็มากกว่า ผมคิดว่ามันเป็นที่ที่ดีเลยนะ

มินะ: เอ๋ เอ่อ… มันน่าจะใช้เงินเยอะเลยนะ ไม่เห็นต้องย้ายไปไกลขนาดนั้นเลยนี่

 

เคน: แม่ไม่อยากไปอยู่ที่นั่นเหรอ?

มินะ: …ก็ไม่เชิงหรอก

เคน: บอกเหตุผลผมได้มั้ย? ถ้าแม่ไม่อยากไปจริงๆ ผมก็จะไม่พาแม่ไปหรอก

มินะ: เอ่อ..เหตุผลเหรอ แม่แค่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากไปมั้ย

 

เคน: ผมไปที่โคโนฮะมา

มินะ: หา!? งานที่ทำล่าสุดนี่เหรอ

เคน: ใช่ครับ

 

เคน: มีบางคนอยากให้เราย้ายไปอยู่นั่น เขาจะหาที่อยู่ให้เรา และให้ผมได้เป็นนินจาที่นั่นด้วย

มินะ: เห~ สุดยอด!! เพราะเคนจังฉลาดแล้วก็ฝีมือดี ใครๆ ก็อยากได้ตัวทั้งนั้นน่ะสิ

 

เคน: ดังนั้นในเมื่อเราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหาเรื่องเงินแบบนี้แล้ว แม่จะไปมั้ย?

มินะ: เอ่อนั่นน่ะสินะ… เคนจังอยากไปอยู่โคโนฮะเหรอ?

 

เคน: ผมตามใจแม่ครับ ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ

มินะ: แม่ก็อยากจะตามใจเคนจังเหมือนกันนั่นแหละ

 

เคน: ไม่ต้องห่วงผมหรอกน่า แม่ใช้เวลาคิดนานๆเลยก็ได้ ผมไม่รีบหรอก

 

 

เคน: พ่อผม… เป็นพวกห่วยใช่มั้ย?

มินะ: ทำไมอยู่ๆถึงถามแบบนั้นล่ะ? แม่เคยบอกไปแล้วว่าพ่อของเคนจังน่ะเท่แล้วก็เจ๋งที่สุดเลย จำไม่ได้เหรอ?

 

มินะ: แล้วอีกอย่างนะ เคนจังของแม่น่ะน่ารักขนาดนี้ ไม่มีทางที่พ่อของเคนจังจะเป็นพวกห่วยไปได้หรอกรู้มั้ย

 

 

มินะ: แล้วไหงอยู่ๆ ถึงถามเกี่ยวกับพ่อได้ล่ะเนี่ย ปกติไม่เคยจะอยากฟังแท้ๆ?

 

 

เคน: แม่บอกว่าคนที่ให้ดาบนี่กับแม่คือคนสำคัญใช่มั้ย แม่บอกผมหน่อยว่าเขาใช่พ่อผมมั้ย?

 

มินะ: เอ่อ… ใช่ เขาเป็นพ่อของเคนจังเอง

 

เคน: โอ้ เวร… เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

 

มินะ: เคนจังโกรธเหรอลูก? แม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้ เพราะดูเหมือนเคนจังจะไม่อยากรู้เรื่องพ่อ แล้วก็กลัวว่าเคนจังจะไม่อยากได้ดาบนี้น่ะ

เคน: ผมไม่ได้โกรธ…

 

เคน: อ้าก ผมรู้สึกผิดชะมัดเลย…

มินะ: เอ๋ ทำไมต้องรู้สึกผิดล่ะ เคนจังก็แค่ไม่เคยเจอพ่อตัวเอง จะไม่ชอบก็ไม่แปลกหรอก

เคน: ……

 

เคน: ผมไปอาบน้ำนะ แม่อย่าลืมให้คำตอบผมเรื่องที่เราจะย้ายไปโคโนฮะด้วยล่ะ

 

มินะ: เคนจังต้องรู้อะไรมาแน่ๆ อยู่ๆก็ถามถึงเรื่องดาบกับพ่อหลังจากที่ตัวเองไปโคโนฮะมา

 

เคน: จนถึงตอนนี้ฉันมีเรื่องปิดบังแม่ตั้งหลายอย่าง ถ้าบอกความจริงแม่คงจะโกรธฉันน่าดู

 

เคน: แต่อย่างน้อยพาแม่ไปอยู่ที่ดีๆได้ก่อนค่อยบอกเรื่องทั้งหมดก็คงไม่สายหรอก

 

ฮิริโกะ: คุณมินะสวัสดีค่ะ ฉันอบขนมไว้เลยมาฝากอีกน่ะค่ะ

มินะ: อุ๊ย ฮิริโกะจัง ขอบใจมากเลยนะจ๊ะ เอานั่นเอานี่มาฝากเรื่อยเลย

ฮิริโกะ: ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณเคนยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ?

มินะ: อ้อ เคนจังอาบน้ำอยู่น่ะจ้ะ

ฮิริโกะ: เอ๋ เขากลับมาแล้วเหรอคะ!?

 

เคน: โย่ว ฮิริโกะจัง เป็นไงบ้าง

ฮิริโกะ: คุณเคน!

 

เคน: เอาขนมมาฝากอีกแล้วเหรอ? เธอนี่ใจดีจริงๆเลยนะ ขอบคุณนะที่อุตส่าคอยแวะมาหาแม่ฉันบ่อยๆระหว่างที่ฉันไม่อยู่น่ะ

ฮิริโกะ: เอ๋ ม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเต็มใจน่ะ!

 

มินะ: เจ้าเด็กบ้านี่ ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนค่อยออกมาคุยกับผู้หญิงได้มั้ย!?

เคน: อ้าก แม่?

 

ฮิริโกะ: เอ๋ จะย้ายไปจากที่นี่เหรอคะ!?

เคน: อื้ม

 

ฮิริโกะ: ทำไมคะ ทำไมกระทันหันแบบนี้ล่ะ!?

เคน: ฉันคิดเรื่องนี้ไว้หลายปีแล้วน่ะ ฉันอยากพาแม่ฉันไปอยู่ในเมืองมากกว่าเขตชนบทแบบนี้น่ะ

 

ฮิริโกะ: ล..แล้วฉันล่ะคะ?

เคน: เอ๋ เธอทำไมเหรอ?

 

 

มินะ: เฮ้อ เคนจังน่ะนะ ไม่เคยสนใจใครเลยจริงๆ ไม่ว่าเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายที่พยายามเข้าหาเขา เขาคิดแต่เรื่องหาเงินทั้งๆที่อายุเพิ่งจะแค่นี้แท้ๆ

 

เคน: ถ้าผมโตกว่านี้ผมจะเป็นคนหาเงินมาดูแลแม่เองนะ แม่จะได้ไม่ต้องทำงานอีก

มินะ: ห่วงแม่ซะจริง ทำไมลูกชายฉันน่ารักแบบนี้เนี่ย~

 

เคน: ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาเข้าใกล้แม่ฉันน่ะ อยากให้ฉันหักแขนทิ้งจริงๆใช่มั้ย

ผู้ชาย: อ้ากกก ฉันขอโทษๆ ฉันจะไม่มาแถวนี้อีกแล้ว ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ!!

 

มินะ: นับวันเขายิ่งเหมือนฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันอยากให้เขาได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปมากกว่าที่จะเอาแต่ดูแลฉันแบบนี้นะ ตอนนี้เขาไม่มีเพื่อนสักคนด้วยซ้ำ ถ้าฉันพาเขาย้ายไปโคโนฮะ เขาจะยอมใช้ชีวิตแบบปกติมั้ยนะ

 

มินะ: ถ้าในโคโนฮะมีงานให้เขาทำ เขาอาจจะไม่ต้องออกไปไหนไกลๆ ด้วย แต่ฉันจะทำยังไงถ้าได้เจอกับคาคาชิกันนะ? แต่เขาเป็นถึงอดีตโฮคาเงะ คงไม่บังเอิญเจอกันง่ายๆขนาดนั้นหรอกมั้ง

 

[ในที่สุดก็ตัดสินใจย้ายไปที่โคโนฮะ]

มินะ: เคนจังไม่ได้ลืมของสำคัญอะไรใช่มั้ยลูก?

เคน: อื้ม ผมไม่มีข้าวของอะไรเยอะแยะมากมายหรอก

 

เคน: ถ้าเราไปถึงโคโนฮะแล้ว ผมว่าจะกลับไปไว้ผมสั้นเหมือนเดิม แม่ตัดผมให้ผมด้วยนะ

มินะ: โธ่เอ้ย ไว้ผมยาวแบบนี้ก็หล่อดีแล้วแท้ๆ

เคน: จะไว้ทรงไหนผมก็หล่อหมดทุกทรงนั่นแหละน่า

 

มินะ: เจ้าเด็กบ้านี่น่าหมั่นไส้จริง! (เคนจังดูมีความสุขนะเนี่ย)

 

มินะ: ว่าแต่คนที่จะมารับเราเขาชื่ออะไรเหรอ เคนจังยังไม่บอกแม่เลย

เคน: บอกไปแม่ก็ไม่รู้จักอยู่ดีนี่นา ไว้ให้เขาแนะนำตัวเอาเองแล้วกัน

 

 

[มาถึงโคโนฮะ]

 

 

คาคาชิ: ไง มาถึงกันแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับสู่โคโนฮะ นะ

 

เคน: แม่ นี่ไง ตาแก่นี่แหละ

คาคาชิ: เลิกเรียกว่าตาแก่สักทีได้มั้ยเนี่ย?

 

มินะ: เคนจัง นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย!?

 

คาคาชิ: หลังจากที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวฉันพาไปกินข้าวร้านเดิมที่นายชอบนะ

เคน: เยี่ยมเลย! ผมกะว่าจะพาแม่ไปกินด้วยกันสักวันอยู่พอดี

มินะ: …..(ร้านเดิมเหรอ?)

 

คาคาชิ: คุณแม่คงไม่มีปัญหาใช่มั้ย?

มินะ: หา! เอ่อ ได้ค่ะ!

เคน: (เพิ่งเคยเห็นแม่ประหม่าครั้งแรกนี่ล่ะ แทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้วนะ)

 

เคน: ว้าว เจ๋งชะมัด อย่างกว้างเลย!

 

เคน: แม่ ผมจองห้องนี้นะ

มินะ: …….

 

มินะ: นี่มันเป็นมายังไงกันเนี่ย ทำไมสองคนดูสนิทกันจังเลยล่ะ นี่แอบติดต่อกันอยู่ตลอดเลยเหรอ เคนจังไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย

คาคาชิ: ดูเหมือนว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยนะ

 

คาคาชิ: ควรเริ่มจาก เธอเป็นไงมาไงก่อนดีมั้ย

 

 

 

(ฉันขอโทษ แต่ฉันบอกเธอหลายครั้งแล้วว่าไม่ว่ายังไงฉันก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันขอร้องว่าอย่าตามหาฉัน ฉันเป็นแค่โจรและนักต้มตุ๋นที่ยังคงมีประกาศจับ ฉันไม่อยากให้จูนินระดับสูงของโคโนฮะอย่างเธอต้องกลายเป็นคนผิดไปด้วย ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง หวังว่าเธอจะมีอนาคตที่ดี)

 

คาคาชิ: มินะ… ทำไมเธอถึงไม่ฟังฉันบ้างเลยนะ

 

มินะ: ฉันเดินทางและเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆ ถึงแคว้นดอกไม้ จนรู้ว่าตัวเองท้องจึงต้องรีบหาเงินเพื่อเลี้ยงดูลูกที่กำลังจะเกิดมา แต่ก็ยังคงใช้วิธีเดิมนั่นแหละ ขโมย และก็ต้มตุ๋นเงินจากพวกเศรษฐี

 

มินะ: พอเคนจังเริ่มโต ฉันก็ต้องหยุดทำแบบนั้น เพราะฉันไม่อยากให้เขารู้ว่านอกจากที่ฉันทำงานทั่วไปแล้วฉันยังเป็นโจรอยู่ โชคดีจริงๆที่เคนจังฉลาดตั้งแต่เด็ก เขาเรียนรู้หนังสือได้เร็ว ช่างพูด ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาไปศึกษาคาถานินจามาจากไหนบ้าง พอโตขึ้นกลับกลายเป็นเขาที่เอาแต่ดูแลฉัน

 

คาคาชิ: …ทำไมเธอถึงไม่กลับมาหาฉันหลังจากที่รู้ว่าท้องล่ะ

มินะ: เราคุยเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วนะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ

คาคาชิ: แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…

 

มินะ: ฉันคิดว่าเธอคงจะโกรธฉันมากด้วยซ้ำ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเจอหน้าเธอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้เจอกันเร็วแบบนี้

คาคาชิ: ฉันไม่เคยโกรธเธอเลย มินะ พวกเธอคงจะลำบากกันมาก ฉันรู้สึกผิดจริงๆ

มินะ: ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดเลย คาคาชิไม่รู้ด้วยซ้ำนี่ว่าตอนนั้นฉันท้องน่ะ

 

มินะ: แล้วก็ ขอร้องอย่าบอกเคนจังเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันเป็นโจรเพื่อหาเงินเลี้ยงดูเขาน่ะ

 

(นึกถึงที่เคนพูด: คุณสัญญากับผมนะว่าจะไม่บอกแม่ผม เรื่องที่ผมล่าค่าหัวคนเพื่อหาเงินน่ะ)

คาคาชิ: ไม่ต้องห่วง ฉันไม่บอกเขาหรอก (นี่ฉันต้องกุมความลับของทั้งสองคนเลยเหรอเนี่ย)

 

เคน: เฮ้ คุณซื้อเครื่องเล่นเกมไว้ให้ผมด้วยเหรอ!?

คาคาชิ: อื้ม นายบอกว่าชอบเล่นเกม แต่ไม่มีเวลาเล่นใช่มั้ยล่ะ จากนี้ไปคงมีเวลาให้เล่นเยอะล่ะนะ

เคน: เจ๋งชะมัด ขอบคุณครับ!

 

มินะ: เคนจังดูมีความสุขมากเลย อย่างกับเด็กแน่ะ น่ารักจัง

คาคาชิ: ฮ่าฮ่า เวลาปกติแบบนี้ก็ทำตัวน่ารักดีอยู่นะเจ้าหมอนี่

 

มินะ: ขอบคุณจริงๆ นะ แต่ว่านี่มันจะไม่มากเกินไปเหรอ ฉันไม่อยากรบกวนคาคาชิขนาดนี้เลยนะ แค่ให้เคนจังเป็นนินจาที่นี่ มีงานให้เขานี่ก็ช่วยเรามากแล้ว

คาคาชิ: รับมันไปเถอะ ฉันอยากดูแลพวกเธอสองคนแม่ลูกจริงๆ

 

คาคาชิ: ถ้าเธอไม่อยากเห็นหน้าฉันก็ไม่เป็นไรฉันจะไม่มาใกล้ก็ได้ แต่แค่ให้ฉันได้ชดเชยให้พวกเธอทั้งคู่หน่อย อย่างน้อยนี่ก็เพื่อเคนนะ

มินะ: ฉันไม่ได้ไม่อยากเจอหน้าคาคาชิสักหน่อยนะ โธ่

 

เคน: เฮ้ ตาแก่…

คาคาชิ: บอกว่าให้เลิกเรียกว่าตาแก่สักทีไง…

 

เคน: คุณนอนค้างที่นี่ แล้วก็เล่นเกมกับผมได้มั้ย?

คาคาชิ: เอ๋!

 

 

คาคาชิ: ด..ได้สิ แต่นายต้องสอนฉันเล่นด้วยนะ

เคน: ได้อยู่แล้ว!

 

เคน: แต่ว่าตอนนี้ผมหิวแล้วอะ

คาคาชิ: ฮ่าฮ่า งั้นไปหาอะไรกินร้านเดิมกัน

เคน: ได้เลย เดี๋ยววันหลังผมทำกับข้าวให้เป็นการตอบแทนแล้วกัน ผมทำอาหารอร่อยนะ

คาคาชิ: จริงเหรอ น่าสนใจแฮะ

มินะ: (เข้ากันได้ดีกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย น่ารักจังเลย)

 

 

แถมท้าย

 

 

เคน: ยุ่งยากหลายขั้นตอนชะมัดเลยแฮะ แต่ข้อดีคือไม่ต้องกังวลเรื่องการถูกโกงเงินจากนายจ้างล่ะนะ รู้มั้ยเมื่อก่อนผมโดนชิ่งค่าจ้างบ่อยมากเลย

คาคาชิ: ใช่มั้ยล่ะ

 

เคน: แล้วก็นี่น่ะ เหมาะกับผมมั้ย?

คาคาชิ: อื้ม เหมาะมากเลยล่ะ

เคน: ฮ่าฮ่า เจ๋งใช่มั้ยล่ะ นี่ใช้ปัดป้องอาวุธได้ด้วยนะ

 

สาวๆ: อ๊ะ นั่นไง เด็กผู้ชายคนนั้นแหละ! ที่เขาบอกว่าเป็นลูกชายของรุ่น 6 ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะ

สาวๆ: หล่อมากเลย! ฉันอยากรู้จักเขาจัง

 

สาวๆ: สวัสดีค่ะรุ่น 6 มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ

คาคาชิ: พาเด็กใหม่มาเรียนรู้ระบบของที่นี่น่ะ

 

เคน: สวัสดีครับ ผมฮาตาเกะ เคน เป็นลูกชายรุ่น 6 ฝากตัวด้วยนะครับ ถ้ามีอะไรก็รบกวนช่วยชี้แนะด้วยนะครับ

สาวๆ: อ๊าา ยินดีมากเลยค่ะ!

สาวๆ: ฉันพาทัวร์รอบๆ โคโนฮะได้นะคะ

เคน: ขอบคุณมากครับ ใจดีจังเลย วันหลังต้องขอรบกวนด้วยนะครับ

 

คาคาชิ: ชอบหว่านสเน่ห์ใส่สาวๆ ไปทั่วแบบนี้ตลอดเลยนะนายน่ะ ต่อไปนี้นายจะได้ชื่อว่า “นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ”

เคน: เขาเรียกว่าหาคอนเน็คชั่นหรอก เรียกผมว่า “นินจาอัจฉริยะแห่งโคโนฮะ” ดีกว่าน่า นะพ่อ!

 

คาคาชิ: (เป็นเด็กช่างพูดอย่างที่มินะว่าจริงๆ นะเจ้าหมอนี่)

[ยังไม่ชินกับคำว่าพ่อสักเท่าไหร่นัก]