ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 1: เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงากุเระ

 

 

 

 

 

ศัตรู: หนีเร็วจริงๆนะแกเนี่ย ในที่สุดก็จนมุมได้สักทีนะ เลิกหนีแล้วเอาคัมภีร์นั่นมาให้เราได้แล้ว

 

ศัตรู: “เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงาคุเระ”

[เคน นินจาจากโคโนฮะงากุเระ อายุ 16 ปี]

 

เคน: หา อย่างฉันเนี่ยนะจนมุม ไม่คิดว่าฉันแค่แกล้งทำเป็นเพลี่ยงพล้ำ แล้วนำพวกแกมาที่นี่บ้างเหรอ พวกแกก็รู้ฉายาฉันดีไม่ใช่รึไง

 

เคน: ว่าฉันคือ “เคน จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” น่ะ

 

ศัตรู1: ห..หัวหน้า มันพูดถูกนะ เคยได้ยินว่ามันจับโจรตั้งหลายคนด้วยตัวคนเดียวโดยไม่ต้องสู้เลย

ศัตรู2: เหอะ ฉายาจอมกะล่อนเนี่ยนะ แกกลัวบ้าอะไรของแกกันวะ

 

เคน: จะเอายังไง จะถอยไปดีๆหรือจะยอมตายที่นี่?

 

หัวหน้าศัตรู: เหอะ แค่คุไนยังหลบไม่พ้น แถมเลือดก็ยังไหลไม่หยุดอีก ยังจะพยายามพูดหลอกล่อเราอีกเหรอ?

 

หัวหน้าศัตรู: ถ้านี่คือแผนแกจริง แกจะบอกเราทำไม คิดว่าฉันจะโง่หลงกลลูกไม้ตื้นๆแกรึไง

 

หัวหน้าศัตรู: เห็นแล้วสงสารชะมัด เอาคัมภีร์มาให้เราซะ แล้วฉันจะยอมปล่อยแกรอดชีวิตไป

 

เคน: เอ๋ จ..จริงเหรอ พวกนายไม่โกหกแน่นะ

ศัตรู : ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วงน่า พวกฉันรักษาสัญญาว่ะ

 

เคน: งั้นก็เอาไปเลย ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปได้แล้วสินะ

 

หัวหน้าศัตรู: ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สินะที่มาของฉายาที่แท้จริงของแกน่ะ สงสารพ่อแกจริงๆ อุตส่าสร้างชื่อเสียงไว้มากมาย ดันมามีลูกชายไม่เอาไหนอย่างแก

 

 

ศัตรู: ระเบิดควัน ระวัง!!

 

เคน: ฮ่าฮ่า เจ้าพวกเซ่อ ของจริงอยู่นี่ต่างหาก ตามมาเอาเซ่! ถึงฉันจะดูไร้สาระแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ

ศัตรู: แก! ไอ้ตัวแสบ!

 

ศัตรู: ไอ้บ้าเอ้ย!!

 

 

หัวหน้าศัตรู: เหอะ ไอ้โง่เอ้ย ยอมสละชีพตัวเองไปพร้อมกับคัมภีร์เนี่ยนะ คิดว่าฉันจะตามหาศพแกกับคัมภีร์ไม่เจอรึไง

 

หัวหน้าศัตรู: ข้างล่างน้ำเชี่ยวมาก รีบลงไปหาศพมันให้เจอเร็วเข้า

ศัตรู: รับทราบ!

 

 

เคน: พวกเซ่อ ฉันรู้จักภูมิประเทศแถบนี้ดีกว่าแกเยอะ ขอโทษทีนะร่างแยกฉัน

 

 

เคน: เลือดปลอมนี่เหนียวเหนาะหนะไปหมด ต้องไปหาที่อาบน้ำแล้วก็เอาเสื้อไปเย็บก่อนกลับหมู่บ้านด้วย

 

เคน: จะว่าไปฉายาฉันมันควรจะเป็น “อัจฉริยะแห่งโคโนฮะ” ไม่ใช่รึไง ใครมันตั้งฉายา “จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” บ้าๆนี่ให้ฉันกันฟะ ไม่เท่เอาซะเลย อย่าให้เจอตัวนะ!

 

 

 

 

เคน: (อากาศดีจังเลยนะเนี่ย)

 

สาว: อุ๊ย ขอโทษค่ะ

 

เคน: อ๊ะ ขอโทษครับ ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยครับ?

 

สาว: อุ๊ย ไม่เลยค่าา~

เคน: ค่อยยังชั่วหน่อยนะครับ

 

สาว: ไม่ทราบว่าเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนเราหรือเปล่าคะ

เคน: เปล่าครับ ผมอาศัยอยู่ที่นี่ พอดีเพิ่งกลับมาจากทำธุระวันนี้เองน่ะครับ

สาว: อุ๊ยจริงเหรอคะ ดีจังเลย คือเราเพิ่งเคยมาโคโนฮะ พอจะพาเที่ยวรอบๆได้มั้ยคะ

เคน: ได้สิครับ ผมกำลังว่างพอดีเลยล่ะ

สาว: กรี๊ดดีใจจังเลยค่ะ~ คุณชื่ออะไรเหรอคะ

 

เคน: ผม…

ผู้ชาย: ขอโทษนะครับ เจ้านี่มีงานที่ต้องทำต่ออีกเยอะเลย คงไม่ว่างเป็นไกด์ให้หรอกครับ

 

เคน: เฮ้ย…

สาวๆ: อ..เอ๋!?

 

เคน: พ..พ่อ!!

 

สาวๆ: เอ๋…?

 

 

 

สาวๆ: ท..ท่านโฮคาเงะ!!?

คาคาชิ: ฮ่าฮ่า ยินดีต้อนรับนะ เที่ยวให้สนุกล่ะ ฉันขอพาตัวลูกชายกลับไปทำงานต่อก่อนนะ

 

ผู้หญิง1: อ๊าย เขาเป็นถึงลูกชายโฮคาเงะเลยเหรอเนี่ย

ผู้หญิง2: หล่อเป็นบ้าเลย!

เคน: โธ่ พ่อ ไหนว่างานยุ่งไง ทำไมถึงมีเวลามาตามหาผมเนี่ย

คาคาชิ: ก็เพราะยุ่งนั่นแหละถึงต้องรีบมาลากตัวเรากลับไปเนี่ย

เคน: เมื่อไหร่ฉันจะจับจักระพ่อได้ทันก่อนที่พ่อจะมาถึงตัวซักทีเนี่ย!?

คาคาชิ: ยังเร็วไปร้อยปีเฟ้ย

 

 

คาคาชิ: นำคัมภีร์ไปส่งได้โดยไม่มีการปะทะเลยงั้นเหรอ ยอดเยี่ยมมาก! ฝีมือไม่เคยตกเลยสินะ

เคน: มันแน่นอนอยู่แล้ว

 

คาคาชิ: สมกับฉายา “จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” ที่พ่อตั้งให้จริงๆ

เคน: อ้าว เจอตัวแล้ว! ที่แท้ฝีมือพ่อนี่เองเรอะ ที่ตั้งฉายาบ้าๆ นี่ให้ผมน่ะ!

 

คาคาชิ: เอาล่ะ ภารกิจต่อไป อันไหนก่อนดี? อันนี้ก็ด่วน อันนี้ก็สำคัญ

เคน: เยอะไปแล้ว!! นี่พอลูกชายสุดที่รักกลับมาก็จัดภารกิจไว้รอเป็นชุดเลยเรอะ!? โหดร้ายที่สุด!

 

คาคาชิ: ก็มันช่วยไม่ได้นี่นาช่วงนี้ภารกิจเยอะมาก เคนทำภารกิจเสร็จเร็วแบบนี้ช่วยพ่อได้มากเลยนะ

เคน: จริงๆ แล้ววันนี้ผมไม่ว่างอะ ขอผมไปทำธุระก่อนได้เปล่า?

 

คาคาชิ: ธุระที่ว่าน่ะ หมายถึงไปเดทสาวน่ะเหรอ?

เคน: หา! พ่อรู้ด้วยเหรอ อันที่จริงมันเป็นภารกิจกระชับความสัมพันธ์กับคนในหมู่บ้านน่ะพ่อ…

 

คาคาชิ: เฮ้อ เคน ลูกรู้มั้ยว่า…

เคน: (เอาแล้ว เริ่มบ่นแล้ว… ชิ่งก่อนดีกว่าฉัน)

 

 

คาคาชิ: อย่าได้คิดหนี! ถึงเราจะได้ชื่อว่าเป็นนินจาจอมกะล่อนที่หนีเก่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยหนีพ่อทัน ลืมแล้วเหรอ?

เคน: ผมเปล่าา!! แค่จะเกาจมูกเฉยๆ…

 

เอ๋ เสียงนั่น…

 

[ก็อก ก็อก]

ที่รัก… ฉันเข้าไปนะ

 

มินะ: อ้าว เคนจัง! กลับมาแล้วเหรอลูก นี่เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย ทั้งสองคน?

เคน: แม่!

 

เคน: ช่วยผมด้วย พ่อจะฆ่าผม!

คาคาชิ: ก็เจ้าหมอนี่มันกวนประสาทเนี่ย คงต้องจับมัดไว้แล้วล่ะถึงจะคุยกันรู้เรื่องน่ะ

มินะ: ฮ่าฮ่า เล่นกันเป็นเด็กแบบนี้ตลอดเลยนะทั้งสองคนน่ะ คิดถึงจังเลยลูกชายฉัน

 

เคน: พ่อน่ะเอาแต่จ้องจะใช้งานผม พอผมกลับมาก็เตรียมภารกิจไว้รอเป็นชุดเลย…

มินะ: ก็เคนจังเก่งนี่ลูก หัดอยู่ช่วยงานพ่อบ้างสิ

 

มินะ: พ่อลูกน่ะ เลี้ยงลูกตามใจเกินไปถึงได้โตมาขี้เกียจแบบนี้ เดือนนึงกลับบ้านแค่ครั้งเดียวก็สมควรแล้วล่ะ …ข้าวกล่องจ้ะ คาคาชิ

เคน: โธ่ ไหงมาช่วยพ่อบ่นซะงั้นอะ…

คาคาชิ: เคนมันก็ได้นิสัยมาจากเธอนั่นแหละ…

 

เคน: ผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเหลวไหลสักหน่อย ผมไปสำรวจโลกต่างหากล่ะ ภารกิจพวกนี้ผมได้เปรียบเพราะรู้ข้อมูลภูมิประเทศทั้งหมดนี่แหละ แล้วอีกอย่างผมก็คอยสานสัมพันธ์กับหมู่บ้านอื่นอยู่ตลอดเวลาอีกด้วยนะ

มินะ: มันหนัก! นี่ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ แล้วนะเราน่ะ

 

คาคาชิ: หรือถ้าจะให้พูดอีกแบบก็คือ ทำภารกิจเสร็จเร็วแล้วก็เที่ยวเล่นหาจีบสาวไปทั่ว ไม่ยอมรีบกลับหมู่บ้านเพราะขี้เกียจรับภารกิจอันใหม่ใช่มั้ยล่ะ

เคน: นี่พ่อตามสืบเรื่องของผมตลอดเลยเหรอเนี่ย ผมกลับบ้านทุกเดือนตามสัญญาอยู่นี่ไง

 

คาคาชิ: เคน…ลูกน่ะฉลาด ไหวพริบดี ทำภารกิจมักมีทางออกดีๆ ให้ภารกิจจบเร็วเสมอ พ่อถึงอยากให้ลูกอยู่ช่วย สองปีที่ผ่านมาที่ลูกไม่ค่อยอยู่หมู่บ้าน งานก็ล้นมือพ่อมากเลยนะ

 

คาคาชิ: แต่ก็เอาเถอะ… พ่อก็ไม่อยากบังคับหรอก เดี๋ยวเอาให้จูนินคนอื่นทำแทน พ่อแค่พยายามจะเคลียร์งานเพื่อให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันช่วงที่เคนกลับมา ก็พวกเราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าเลยนี่นะ

 

คาคาชิ: งั้นนานๆ ทีเย็นนี้เราไปกินข้าวที่ร้านอาหารร้านเดิมกันดีมั้ย

มินะ: อื้ม ความคิดดีมากเลย!

 

เคน: อันที่จริง ผมกลับมาคราวนี้ก็กะว่าจะกลับมาอยู่หมู่บ้านสักพักเพื่อช่วยงานพ่อ จนกว่าพ่อจะลงจากตำแหน่งโฮคาเงะน่ะครับ

 

มินะ: เอ๋ จริงเหรอ เคนจัง!? จากนี้จะกลับมาอยู่หมู่บ้านตลอดแล้วงั้นเหรอ?

เคน: …ครับ

 

เคน: แล้วถ้าพ่อสัญญาว่าหลังจากลงจากตำแหน่งแล้วเราจะไปเที่ยวด้วยกันยาวๆล่ะก็ ผมจะช่วยเคลียงานทั้งหมดนี่เอง

 

 

 คาคาชิ: แน่นอน พ่อสัญญา!

 

 

 

 

 

จูนิน: ขออนุญาตครับท่านโฮคาเงะ

คาคาชิ: เข้ามาได้

 

 

 

คาคาชิ: รายงานสถานการณ์ได้

จูนิน: เราเข้าไปทะลายถึงข้างในรังพวกศัตรู และช่วยตัวประกันออกมาได้ทั้งหมด แต่มีศัตรูหนีไปได้สองสามคนครับ เราแบ่งทีมค้นหาอยู่หลายวันแต่ไม่พบพวกเขา จึงตัดสินใจกลับมารายงานผลท่านก่อนครับ

คาคาชิ: เข้าใจแล้ว ฉันจะสั่งให้หน่วยอื่นติดตามพวกโจรที่หนีไปได้แล้วกัน พวกเธอแยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ

จูนิน: รับทราบครับ!

 

 

คาคาชิ: มีอะไรงั้นเหรอ

ซึคุเนะ: เอ่อ..

 

ซึคุเนะ: ป..เปล่าครับ… ผมขอตัวครับ

 

 

เคน: พ่อ เอกสารพวกนี้น่ะ ผมเอาไปจัดการให้เสร็จแล้วครับ

คาคาชิ: ทำไมถึงไม่เข้าทางประตูดีๆนะเจ้าหมอนี่

 

คาคาชิ: นี่เคน

เคน: ครับ?

 

คาคาชิ: เพื่อนๆลูกเริ่มได้ทำภารกิจรวมทีมใหญ่กันแล้วนะ ไม่อยากไปทำภารกิจกับเพื่อนๆบ้างเหรอ

เคน: ไม่เอาหรอก พ่อก็รู้ว่าฝีมือผมห่วยจะแย่ ไม่อยากไปเป็นตัวถ่วงใครหรอก

คาคาชิ: พูดอะไรของลูกน่ะ…

 

เคน: งั้นงานต่อไปให้ผมทำอะไรดีครับ ถ้าไม่มีผมจะไปเดินเล่นต่อล่ะนะ

 

 

 

ซึคุเนะ: ขออนุญาตอีกครั้งครับ ท่านโฮคาเงะ!

 

คาคาชิ: มีอะไรงั้นรึ ซึคุเนะ

ซึคุเนะ: ผมรู้ว่าผมถามเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ว่า…

 

ซึคุเนะ: เคนน่ะ ไม่ได้พูดอะไรถึงพวกเราอีกจริงๆเหรอครับ แล้วก็เขาจะกลับมาเร็วๆนี้ใช่มั้ยครับ? ไม่ว่ายังไงเขาก็น่าจะมาเข้าร่วมวันแต่งตั้งอาจารย์นารูโตะขึ้นเป็นโฮคาเงะใช่มั้ยครับ

 

คาคาชิ: เอ่อ…

 

 

 

 

 

เคน: ฮ่าฮ่า เจ๋งเป็นบ้าเลยน้า พี่นารูโตะ! นี่สิอาจารย์ของเราล่ะ

 

เคน: …ฉันไม่ได้ไม่อยากเจอหน้าเพื่อนๆ แต่ถ้าฉันยังที่นี่ ฉันคงต้องร่วมทีมกับพวกเขา และคงไม่ได้โชคดีแบบวันนั้นแน่ แบบนี้มันดีแล้วล่ะ

 

ฉันคิดว่าฉันทำทุกอย่างอย่างเต็มที่เสมอ เพื่อที่จะไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังถ้าไม่ได้ทำมัน

 

เคน: แต่ตอนนี้…มันผิดพลาดที่ตรงไหนกันนะ