ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 1: เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงากุเระ
ศัตรู: หนีเร็วจริงๆนะแกเนี่ย ในที่สุดก็จนมุมได้สักทีนะ เลิกหนีแล้วเอาคัมภีร์นั่นมาให้เราได้แล้ว
ศัตรู: “เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงาคุเระ”
[เคน นินจาจากโคโนฮะงากุเระ อายุ 16 ปี]
เคน: หา อย่างฉันเนี่ยนะจนมุม ไม่คิดว่าฉันแค่แกล้งทำเป็นเพลี่ยงพล้ำ แล้วนำพวกแกมาที่นี่บ้างเหรอ พวกแกก็รู้ฉายาฉันดีไม่ใช่รึไง
เคน: ว่าฉันคือ “เคน จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” น่ะ
ศัตรู1: ห..หัวหน้า มันพูดถูกนะ เคยได้ยินว่ามันจับโจรตั้งหลายคนด้วยตัวคนเดียวโดยไม่ต้องสู้เลย
ศัตรู2: เหอะ ฉายาจอมกะล่อนเนี่ยนะ แกกลัวบ้าอะไรของแกกันวะ
เคน: จะเอายังไง จะถอยไปดีๆหรือจะยอมตายที่นี่?
หัวหน้าศัตรู: เหอะ แค่คุไนยังหลบไม่พ้น แถมเลือดก็ยังไหลไม่หยุดอีก ยังจะพยายามพูดหลอกล่อเราอีกเหรอ?
หัวหน้าศัตรู: ถ้านี่คือแผนแกจริง แกจะบอกเราทำไม คิดว่าฉันจะโง่หลงกลลูกไม้ตื้นๆแกรึไง
หัวหน้าศัตรู: เห็นแล้วสงสารชะมัด เอาคัมภีร์มาให้เราซะ แล้วฉันจะยอมปล่อยแกรอดชีวิตไป
เคน: เอ๋ จ..จริงเหรอ พวกนายไม่โกหกแน่นะ
ศัตรู : ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วงน่า พวกฉันรักษาสัญญาว่ะ
เคน: งั้นก็เอาไปเลย ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปได้แล้วสินะ
หัวหน้าศัตรู: ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สินะที่มาของฉายาที่แท้จริงของแกน่ะ สงสารพ่อแกจริงๆ อุตส่าสร้างชื่อเสียงไว้มากมาย ดันมามีลูกชายไม่เอาไหนอย่างแก
ศัตรู: ระเบิดควัน ระวัง!!
เคน: ฮ่าฮ่า เจ้าพวกเซ่อ ของจริงอยู่นี่ต่างหาก ตามมาเอาเซ่! ถึงฉันจะดูไร้สาระแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ
ศัตรู: แก! ไอ้ตัวแสบ!
ศัตรู: ไอ้บ้าเอ้ย!!
หัวหน้าศัตรู: เหอะ ไอ้โง่เอ้ย ยอมสละชีพตัวเองไปพร้อมกับคัมภีร์เนี่ยนะ คิดว่าฉันจะตามหาศพแกกับคัมภีร์ไม่เจอรึไง
หัวหน้าศัตรู: ข้างล่างน้ำเชี่ยวมาก รีบลงไปหาศพมันให้เจอเร็วเข้า
ศัตรู: รับทราบ!
เคน: พวกเซ่อ ฉันรู้จักภูมิประเทศแถบนี้ดีกว่าแกเยอะ ขอโทษทีนะร่างแยกฉัน
เคน: เลือดปลอมนี่เหนียวเหนาะหนะไปหมด ต้องไปหาที่อาบน้ำแล้วก็เอาเสื้อไปเย็บก่อนกลับหมู่บ้านด้วย
เคน: จะว่าไปฉายาฉันมันควรจะเป็น “อัจฉริยะแห่งโคโนฮะ” ไม่ใช่รึไง ใครมันตั้งฉายา “จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” บ้าๆนี่ให้ฉันกันฟะ ไม่เท่เอาซะเลย อย่าให้เจอตัวนะ!
เคน: (อากาศดีจังเลยนะเนี่ย)
สาว: อุ๊ย ขอโทษค่ะ
เคน: อ๊ะ ขอโทษครับ ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ยครับ?
สาว: อุ๊ย ไม่เลยค่าา~
เคน: ค่อยยังชั่วหน่อยนะครับ
สาว: ไม่ทราบว่าเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนเราหรือเปล่าคะ
เคน: เปล่าครับ ผมอาศัยอยู่ที่นี่ พอดีเพิ่งกลับมาจากทำธุระวันนี้เองน่ะครับ
สาว: อุ๊ยจริงเหรอคะ ดีจังเลย คือเราเพิ่งเคยมาโคโนฮะ พอจะพาเที่ยวรอบๆได้มั้ยคะ
เคน: ได้สิครับ ผมกำลังว่างพอดีเลยล่ะ
สาว: กรี๊ดดีใจจังเลยค่ะ~ คุณชื่ออะไรเหรอคะ
เคน: ผม…
ผู้ชาย: ขอโทษนะครับ เจ้านี่มีงานที่ต้องทำต่ออีกเยอะเลย คงไม่ว่างเป็นไกด์ให้หรอกครับ
เคน: เฮ้ย…
สาวๆ: อ..เอ๋!?
เคน: พ..พ่อ!!
สาวๆ: เอ๋…?
สาวๆ: ท..ท่านโฮคาเงะ!!?
คาคาชิ: ฮ่าฮ่า ยินดีต้อนรับนะ เที่ยวให้สนุกล่ะ ฉันขอพาตัวลูกชายกลับไปทำงานต่อก่อนนะ
ผู้หญิง1: อ๊าย เขาเป็นถึงลูกชายโฮคาเงะเลยเหรอเนี่ย
ผู้หญิง2: หล่อเป็นบ้าเลย!
เคน: โธ่ พ่อ ไหนว่างานยุ่งไง ทำไมถึงมีเวลามาตามหาผมเนี่ย
คาคาชิ: ก็เพราะยุ่งนั่นแหละถึงต้องรีบมาลากตัวเรากลับไปเนี่ย
เคน: เมื่อไหร่ฉันจะจับจักระพ่อได้ทันก่อนที่พ่อจะมาถึงตัวซักทีเนี่ย!?
คาคาชิ: ยังเร็วไปร้อยปีเฟ้ย
คาคาชิ: นำคัมภีร์ไปส่งได้โดยไม่มีการปะทะเลยงั้นเหรอ ยอดเยี่ยมมาก! ฝีมือไม่เคยตกเลยสินะ
เคน: มันแน่นอนอยู่แล้ว
คาคาชิ: สมกับฉายา “จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” ที่พ่อตั้งให้จริงๆ
เคน: อ้าว เจอตัวแล้ว! ที่แท้ฝีมือพ่อนี่เองเรอะ ที่ตั้งฉายาบ้าๆ นี่ให้ผมน่ะ!
คาคาชิ: เอาล่ะ ภารกิจต่อไป อันไหนก่อนดี? อันนี้ก็ด่วน อันนี้ก็สำคัญ
เคน: เยอะไปแล้ว!! นี่พอลูกชายสุดที่รักกลับมาก็จัดภารกิจไว้รอเป็นชุดเลยเรอะ!? โหดร้ายที่สุด!
คาคาชิ: ก็มันช่วยไม่ได้นี่นาช่วงนี้ภารกิจเยอะมาก เคนทำภารกิจเสร็จเร็วแบบนี้ช่วยพ่อได้มากเลยนะ
เคน: จริงๆ แล้ววันนี้ผมไม่ว่างอะ ขอผมไปทำธุระก่อนได้เปล่า?
คาคาชิ: ธุระที่ว่าน่ะ หมายถึงไปเดทสาวน่ะเหรอ?
เคน: หา! พ่อรู้ด้วยเหรอ อันที่จริงมันเป็นภารกิจกระชับความสัมพันธ์กับคนในหมู่บ้านน่ะพ่อ…
คาคาชิ: เฮ้อ เคน ลูกรู้มั้ยว่า…
เคน: (เอาแล้ว เริ่มบ่นแล้ว… ชิ่งก่อนดีกว่าฉัน)
คาคาชิ: อย่าได้คิดหนี! ถึงเราจะได้ชื่อว่าเป็นนินจาจอมกะล่อนที่หนีเก่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยหนีพ่อทัน ลืมแล้วเหรอ?
เคน: ผมเปล่าา!! แค่จะเกาจมูกเฉยๆ…
เอ๋ เสียงนั่น…
[ก็อก ก็อก]
ที่รัก… ฉันเข้าไปนะ
มินะ: อ้าว เคนจัง! กลับมาแล้วเหรอลูก นี่เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย ทั้งสองคน?
เคน: แม่!
เคน: ช่วยผมด้วย พ่อจะฆ่าผม!
คาคาชิ: ก็เจ้าหมอนี่มันกวนประสาทเนี่ย คงต้องจับมัดไว้แล้วล่ะถึงจะคุยกันรู้เรื่องน่ะ
มินะ: ฮ่าฮ่า เล่นกันเป็นเด็กแบบนี้ตลอดเลยนะทั้งสองคนน่ะ คิดถึงจังเลยลูกชายฉัน
เคน: พ่อน่ะเอาแต่จ้องจะใช้งานผม พอผมกลับมาก็เตรียมภารกิจไว้รอเป็นชุดเลย…
มินะ: ก็เคนจังเก่งนี่ลูก หัดอยู่ช่วยงานพ่อบ้างสิ
มินะ: พ่อลูกน่ะ เลี้ยงลูกตามใจเกินไปถึงได้โตมาขี้เกียจแบบนี้ เดือนนึงกลับบ้านแค่ครั้งเดียวก็สมควรแล้วล่ะ …ข้าวกล่องจ้ะ คาคาชิ
เคน: โธ่ ไหงมาช่วยพ่อบ่นซะงั้นอะ…
คาคาชิ: เคนมันก็ได้นิสัยมาจากเธอนั่นแหละ…
เคน: ผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเหลวไหลสักหน่อย ผมไปสำรวจโลกต่างหากล่ะ ภารกิจพวกนี้ผมได้เปรียบเพราะรู้ข้อมูลภูมิประเทศทั้งหมดนี่แหละ แล้วอีกอย่างผมก็คอยสานสัมพันธ์กับหมู่บ้านอื่นอยู่ตลอดเวลาอีกด้วยนะ
มินะ: มันหนัก! นี่ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ แล้วนะเราน่ะ
คาคาชิ: หรือถ้าจะให้พูดอีกแบบก็คือ ทำภารกิจเสร็จเร็วแล้วก็เที่ยวเล่นหาจีบสาวไปทั่ว ไม่ยอมรีบกลับหมู่บ้านเพราะขี้เกียจรับภารกิจอันใหม่ใช่มั้ยล่ะ
เคน: นี่พ่อตามสืบเรื่องของผมตลอดเลยเหรอเนี่ย ผมกลับบ้านทุกเดือนตามสัญญาอยู่นี่ไง
คาคาชิ: เคน…ลูกน่ะฉลาด ไหวพริบดี ทำภารกิจมักมีทางออกดีๆ ให้ภารกิจจบเร็วเสมอ พ่อถึงอยากให้ลูกอยู่ช่วย สองปีที่ผ่านมาที่ลูกไม่ค่อยอยู่หมู่บ้าน งานก็ล้นมือพ่อมากเลยนะ
คาคาชิ: แต่ก็เอาเถอะ… พ่อก็ไม่อยากบังคับหรอก เดี๋ยวเอาให้จูนินคนอื่นทำแทน พ่อแค่พยายามจะเคลียร์งานเพื่อให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันช่วงที่เคนกลับมา ก็พวกเราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าเลยนี่นะ
คาคาชิ: งั้นนานๆ ทีเย็นนี้เราไปกินข้าวที่ร้านอาหารร้านเดิมกันดีมั้ย
มินะ: อื้ม ความคิดดีมากเลย!
เคน: อันที่จริง ผมกลับมาคราวนี้ก็กะว่าจะกลับมาอยู่หมู่บ้านสักพักเพื่อช่วยงานพ่อ จนกว่าพ่อจะลงจากตำแหน่งโฮคาเงะน่ะครับ
มินะ: เอ๋ จริงเหรอ เคนจัง!? จากนี้จะกลับมาอยู่หมู่บ้านตลอดแล้วงั้นเหรอ?
เคน: …ครับ
เคน: แล้วถ้าพ่อสัญญาว่าหลังจากลงจากตำแหน่งแล้วเราจะไปเที่ยวด้วยกันยาวๆล่ะก็ ผมจะช่วยเคลียงานทั้งหมดนี่เอง
คาคาชิ: แน่นอน พ่อสัญญา!
จูนิน: ขออนุญาตครับท่านโฮคาเงะ
คาคาชิ: เข้ามาได้
คาคาชิ: รายงานสถานการณ์ได้
จูนิน: เราเข้าไปทะลายถึงข้างในรังพวกศัตรู และช่วยตัวประกันออกมาได้ทั้งหมด แต่มีศัตรูหนีไปได้สองสามคนครับ เราแบ่งทีมค้นหาอยู่หลายวันแต่ไม่พบพวกเขา จึงตัดสินใจกลับมารายงานผลท่านก่อนครับ
คาคาชิ: เข้าใจแล้ว ฉันจะสั่งให้หน่วยอื่นติดตามพวกโจรที่หนีไปได้แล้วกัน พวกเธอแยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ
จูนิน: รับทราบครับ!
คาคาชิ: มีอะไรงั้นเหรอ
ซึคุเนะ: เอ่อ..
ซึคุเนะ: ป..เปล่าครับ… ผมขอตัวครับ
เคน: พ่อ เอกสารพวกนี้น่ะ ผมเอาไปจัดการให้เสร็จแล้วครับ
คาคาชิ: ทำไมถึงไม่เข้าทางประตูดีๆนะเจ้าหมอนี่
คาคาชิ: นี่เคน
เคน: ครับ?
คาคาชิ: เพื่อนๆลูกเริ่มได้ทำภารกิจรวมทีมใหญ่กันแล้วนะ ไม่อยากไปทำภารกิจกับเพื่อนๆบ้างเหรอ
เคน: ไม่เอาหรอก พ่อก็รู้ว่าฝีมือผมห่วยจะแย่ ไม่อยากไปเป็นตัวถ่วงใครหรอก
คาคาชิ: พูดอะไรของลูกน่ะ…
เคน: งั้นงานต่อไปให้ผมทำอะไรดีครับ ถ้าไม่มีผมจะไปเดินเล่นต่อล่ะนะ
ซึคุเนะ: ขออนุญาตอีกครั้งครับ ท่านโฮคาเงะ!
คาคาชิ: มีอะไรงั้นรึ ซึคุเนะ
ซึคุเนะ: ผมรู้ว่าผมถามเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ว่า…
ซึคุเนะ: เคนน่ะ ไม่ได้พูดอะไรถึงพวกเราอีกจริงๆเหรอครับ แล้วก็เขาจะกลับมาเร็วๆนี้ใช่มั้ยครับ? ไม่ว่ายังไงเขาก็น่าจะมาเข้าร่วมวันแต่งตั้งอาจารย์นารูโตะขึ้นเป็นโฮคาเงะใช่มั้ยครับ
คาคาชิ: เอ่อ…
เคน: ฮ่าฮ่า เจ๋งเป็นบ้าเลยน้า พี่นารูโตะ! นี่สิอาจารย์ของเราล่ะ
เคน: …ฉันไม่ได้ไม่อยากเจอหน้าเพื่อนๆ แต่ถ้าฉันยังที่นี่ ฉันคงต้องร่วมทีมกับพวกเขา และคงไม่ได้โชคดีแบบวันนั้นแน่ แบบนี้มันดีแล้วล่ะ
ฉันคิดว่าฉันทำทุกอย่างอย่างเต็มที่เสมอ เพื่อที่จะไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังถ้าไม่ได้ทำมัน
เคน: แต่ตอนนี้…มันผิดพลาดที่ตรงไหนกันนะ
