ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 1: ฮาตาเกะ เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงากุเระ
ในที่สุดแกก็จนมุมจนได้สินะ
“ฮาตาเกะ เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงากุเระ”
[ฮาตาเกะ เคน อายุ 16 ปี]
หา ฉันเนี่ยนะจนมุม? พวกแกไม่คิดว่าฉันเป็นฝ่ายล่อพวกแกมาที่นี่มั่งรึไง? พวกแกก็รู้จักฉายาของฉันดีนี่…
“ฮาตาเกะ เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงากุเระ” ไง
ใครมันตั้งฉายาบ้าๆ นี่ให้ฉัน อย่าให้เจอตัวนะ!!
เหอะ! อย่ามาตลบแตลงหน่อยเลย ทั้งๆที่ตัวสั่นขนาดนั้นแท้ๆ ส่งคัมภีร์มาซะดีๆ แล้วพวกฉันจะยอมปล่อยแกไป
หา! จริงนะ พูดจริงใช่เปล่า!? เอ้า นี่!
ฮ่าฮ่า นี่แกเป็นลูกของโฮคาเงะจริงหรือเปล่าวะ? สงสารพ่อของแกจริงๆ อุตส่าสร้างชื่อเสียงไว้มากมาย ดันมามีลูกชายห่วยๆ แบบนี้ นี่สินะที่มาของฉายาของแก “นินจาจอมกะล่อน” น่ะ
เหวอ! ระเบิดควัน ระวัง!!
เคน: ฮ่าฮ่า เจ้าพวกเซ่อ ของจริงอยู่นี่ต่างหาก ตามมาเอาเซ่! ถึงฉันจะดูไร้สาระแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ
ผู้ชาย: แก! ไอ้ตัวแสบ!
– ไอ้เด็กบ้านี่มันยอมพลีชีพพร้อมคัมภีร์! รีบลงไปข้างล่างหาศพมันให้เจอเร็วเข้า สูงขนาดนี้มันไม่มีทางรอดหรอก!
– รับทราบ!
เจ้าพวกเซ่อ… ฉันรู้จักภูมิประเทศแถบนี้ดีกว่าพวกแกอีก แต่ฉันแค่ไม่ถูกกับความสูงซักเท่าไหร่ โทษทีนะร่างแยกของฉัน
คาคาชิ: นำคัมภีร์กลับมาได้โดยไม่มีการปะทะงั้นเหรอ ยอดเยี่ยมมากลูกพ่อ! ฝีมือไม่เคยตกเลยสินะ
เคน: มันแน่นอนอยู่แล้ว
คาคาชิ: สมกับฉายา “จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” ที่พ่อตั้งให้จริงๆ
เคน: อ้าว เจอตัวแล้ว! ที่แท้ฝีมือพ่อนี่เองเรอะ ที่ตั้งฉายาบ้าๆ นี่ให้ผมน่ะ!
คาคาชิ: เอาล่ะ ภารกิจต่อไป อันไหนก่อนดี?
เคน: นี่พอลูกชายสุดที่รักกลับมาก็จัดภารกิจไว้รอเป็นชุดเลยเรอะ!? โหดร้ายที่สุด!
คาคาชิ: ก็มันช่วยไม่ได้นี่นาช่วงนี้ภารกิจเยอะมาก คนอื่นๆ ก็มีภารกิจล้นมือกันหมด เคนกลับมาช่วงนี้ช่วยพ่อได้มากเลยนะ
เคน: จริงๆ แล้ววันนี้ผมไม่ว่างอะ ขอผมไปทำธุระก่อนได้เปล่า?
คาคาชิ: ธุระที่ว่าน่ะ หมายถึงไปเดทสาวเหรอ?
เคน: จึ๋ย! พ่อรู้ด้วยเหรอ อันที่จริงมันเป็นภารกิจกระชับความสัมพันธ์กับคนในหมู่บ้านน่ะพ่อ…
คาคาชิ: เฮ้อ เคน ลูกรู้มั้ยว่า…
เคน: (เอาแล้ว เริ่มบ่นแล้ว… ชิ่งก่อนดีกว่าฉัน)
คาคาชิ: อย่าได้คิดหนี! ถึงเราจะได้ชื่อว่าเป็นนินจาจอมกะล่อนที่หนีเก่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยหนีพ่อทัน ลืมแล้วเหรอ?
เคน: ผมเปล่าา!! แค่จะเกาจมูกเฉยๆ…
มินะ: ที่รัก… ฉันเข้าไปนะ
มินะ: อ้าว เคนจัง! กลับมาแล้วเหรอลูก นี่เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย ทั้งสองคน?
เคน: แม่ ช่วยผมด้วย!
คาคาชิ: ก็เจ้าหมอนี่มันกวนประสาทเนี่ย คงต้องจับมัดไว้แล้วล่ะถึงจะคุยกันรู้เรื่องน่ะ
เคน: พ่อน่ะเอาแต่จ้องจะใช้งานผม พอผมกลับมาก็เตรียมภารกิจไว้รอเป็นชุดเลย…
มินะ: ก็เคนจังเก่งนี่ลูก หัดอยู่ช่วยงานพ่อบ้างสิ
มินะ: พ่อลูกน่ะ เลี้ยงลูกตามใจเกินไปถึงได้โตมาขี้เกียจแบบนี้ เดือนนึงกลับบ้านแค่ครั้งเดียวก็สมควรแล้วล่ะ …ข้าวกล่องจ้ะ คาคาชิ
เคน: โธ่ ไหงมาช่วยพ่อบ่นซะงั้นอะ…
คาคาชิ: เคนมันก็ได้นิสัยมาจากเธอนั่นแหละ…
เคน: ผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเหลวไหลสักหน่อย ผมไปสำรวจโลกต่างหากล่ะ ภารกิจพวกนี้ผมได้เปรียบเพราะรู้ข้อมูลภูมิประเทศทั้งหมดนี่แหละ แล้วอีกอย่างผมก็คอยสานสัมพันธ์กับหมู่บ้านอื่นอยู่ตลอดเวลาอีกด้วยนะ
มินะ: มันหนัก! นี่ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ แล้วนะเราน่ะ
คาคาชิ: ก็แค่ขี้เกียจทำภารกิจเลยหาเรื่องไม่อยู่หมู่บ้านน่ะสิไม่ว่า แล้วการม่อสาวไปทั่วมันไม่ใช่การสานสัมพันธ์ เจ้าบ้า
เคน: อ้าว รู้ด้วยเหรอ… นี่พ่อตามสืบเรื่องของผมตลอดเลยเหรอเนี่ย
คาคาชิ: เมื่อไหร่จะรู้จักโตสักทีนะ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลย หัดดูอย่างแม่เราบ้างสิ เมื่อก่อนไม่เคยเคาะประตู ทุกวันนี้ยังรู้จักเคาะเลยรู้มั้ย
เคน: โน โน แม่น่ะมีมารยาทแค่ตอนอยู่ข้างนอกเท่านั้นแหละ พออยู่บ้านก็เหมือนเดิมทุกอย่างอะ
มินะ: แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า เถียงกันไปแค่สองคนไม่ได้เรอะ!
เคน…ลูกน่ะฉลาด ไหวพริบดี ทำภารกิจมักทีทางออกดีๆ ให้ภารกิจจบเร็วเสมอ พ่อถึงอยากให้ลูกอยู่ช่วย สองปีที่ผ่านมาที่ลูกไม่ค่อยอยู่หมู่บ้าน งานก็ล้นมือพ่อมากเลยนะ
แต่ก็เอาเถอะ… พ่อก็ไม่อยากบังคับหรอก เดี๋ยวเอาให้จูนินคนอื่นทำแทน พ่อแค่พยายามจะเคลียร์งานเพื่อให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันช่วงที่เคนกลับมาอยู่หมู่บ้าน ก็พวกเราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าเลยนี่นะ
อ..อันที่จริง ผมกลับมาคราวนี้ก็กะว่าจะกลับมาอยู่หมู่บ้านช่วยงานพ่อ จนกว่าพ่อจะลงจากตำแหน่งโฮคาเงะให้พี่นารูโตะขึ้นแทน แล้วหลังจากนั้นเราจะได้เดินทางด้วยกันน่ะ…
มินะ: เอ๋ จริงเหรอ เคนจัง!? จากนี้จะกลับมาอยู่หมู่บ้านตลอดแล้วงั้นเหรอ?
เคน: ครับ… ถ้ามันจะพอช่วยพ่อได้บ้างน่ะนะ…
แล้วถ้าพ่อสัญญาว่าถ้าผมช่วยเคลียร์ภารกิจเสร็จแล้วเราจะมีเวลาพักผ่อนด้วยกันล่ะก็ งั้นวันนี้ผมอยู่ทำภารกิจต่อเลยก็ได้
แน่นอน พ่อสัญญา!
