ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 3.2: ซึคุเนะตัวปลอม?
ผู้ชาย: ดันพลาดตกลงมาข้างล่างนี้ซะได้.. ที่นี่มันอะไรกันเนี่ยหมอกเต็มไปหมด มองไม่เห็นทางเลย…
คนลึกลับ: มาทางนี้สิ…
ผู้ชาย: ใครอยู่ทางนั้นน่ะ!? ช่วยผมด้วย!
ผู้ชาย: เอ๋!? นั่นมันตัวฉันนี่! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!?
คนลึกลับ: ใช่แล้ว ฉันก็คือนายไงล่ะ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย ฉันรู้ถึงความเจ็บปวดของนาย ฉันคือคนเดียวที่เข้าใจนายทุกอย่าง มาอยู่เคียงข้างฉันที่นี่เถอะนะ แล้วนายจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป
ผู้ชาย: พูดเรื่องบ้าอะไรของนาย!?
คนลึกลับ: การตายของเธอเป็นความผิดของนายจริงๆ ถ้านายตั้งใจช่วยเธอมากกว่านี้ เธอก็คงจะรอดไปแล้วใช่มั้ยล่ะ? ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แต่ความจริงมันคือความผิดของนายทั้งหมดนั่นแหละ
ผู้ชาย: ฉ..ฉัน… ใช่ มันคือความผิดของฉันจริงๆ
คนลึกลับ: การที่นายต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียเธอไปและความรู้สึกผิดนั่น มันทรมานมากเลยใช่มั้ย
คนลึกลับ: ยื่นมือมาสิ ถ้านายอยู่กับฉันที่นี่ นายจะมีแต่ความสงบสุขและไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป
[บ้านของโฮคาเงะรุ่น 6]
คาคาชิ: เคน เสร็จรึยังลูก แม่เขารอกินข้าวอยู่ กินข้าวก่อนค่อยออกไปทำภารกิจนะ
เคน: กำลังจะลงไปครับ
เคน: จะว่าไปพ่อช่วยดูข้อมูลของ “หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว” ที่พวกผมต้องเข้าไปตามหาคนหายในนี้ให้ทีสิ ข้อมูลที่ผมพอจะหาได้มันน้อยมากเลย
คาคาชิ: ได้สิ
เคน: ถ้านอกจากคำบอกเล่าตามตำนานเกือบร้อยปีจากคนในพื้นที่แล้วแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย
คาคาชิ: มันเป็นสถานที่ต้องห้ามน่ะเลยไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป เพราะมีคนหายตัวไปในนั้นเยอะมาก
คาคาชิ: ตามตำนานเล่าว่าใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ จะถูกเรียกด้วยเสียงปริศนา ยิ่งตามเสียงนั้นไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาทางกลับออกมาไม่ได้ แต่เพราะภายในเป็นหุบเขาที่มีหมอกปกคลุมตลอดเวลา เลยมีการตั้งข้อสงสัยว่าคนที่หลงทางเข้าไปจะมองไม่เห็นทางเลยหาทางกลับออกมาไม่ได้ บวกกับความหวาดกลัวจึงทำให้ผู้คนที่หลงทางขาดสติ
เคน: ฟังดูคล้ายๆ กับไซเรนเลยว่ามั้ย
คาคาชิ: ถือว่ารวบรวมข้อมูลมาได้เยอะนี่นา ระวังเรื่องการหลงทางเพราะหมอกและคาถาลวงตาให้ดีล่ะ อาจมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงอยู่ข้างในเยอะเลย ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำภารกิจนี้น่ะ ให้พ่อส่งทีมอื่นไปช่วยด้วยดีมั้ย?
เคน: พ่อน่ะห่วงเกินไปแล้วน่า ภารกิจนี้ทุกคนดูตื่นเต้นมาก ไม่มีใครกังวลเลยสักนิดนะ
คาคาชิ: ที่ไม่กังวลเพราะมั่นใจว่าเรื่องคราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผีๆ แน่นอนสินะ
เคน: พูดขึ้นมาแล้วหงุดหงิดชะมัด! ภารกิจก่อนหน้านี้ พ่อแค่ตั้งใจจะแกล้งผมใช่มั้ย รู้ทั้งรู้ว่าลูกตัวเองกลัวผีแท้ๆ ทีหลังถ้าจะมีผีมาเกี่ยวข้องก็หัดบอกกันก่อนสิ
คาคาชิ: คร้าบ คร้าบ ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วล่ะ
เคน: งั้นก็แบกผมไปหน่อยแล้วกัน
คาคาชิ: เฮ้ยมันหนัก เป็นเด็กรึไงเราน่ะ?
เคน: ใช่แล้ว
คาคาชิ: เฮ้อ ทีตอนอยู่ต่อหน้าสาวๆ ชอบทำเป็นเท่ อยู่บ้านล่ะทำตัวอย่างกับเด็ก.. ทำไมตัวหนักชะมัดเลยเนี่ย?
เคน: ขี้บ่นชะมัด ตาแก่นี่
นารูโตะ: มาถึงแล้ว หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว
ซึคุเนะ: อย่างเจ๋ง!
มิบุนะ: สวยจังเลย!
นารูโตะ: ดูเหมือนจะไม่มีทางลงไปข้างล่าง คงต้องไต่ลงไปตามหน้าผาแล้วล่ะ
เคน: ฉันจะผูกเชือกไว้ตรงนี้นะ ถ้าใครหลงทางให้ตามเชือกเส้นนี้กลับมาที่จุดเริ่มต้น และคอยดูสัญลักษณ์ต่างๆ ตามทางด้วย และอย่าออกห่างจากกันเด็ดขาด เข้าใจนะ
– รับทราบ!
– โห ยิ่งลงมาลึกยิ่งมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่แปลกใจเลยที่มีคนมากมายหายไปในนี้น่ะ
ซึคุเนะ: โอ๊ะ!
นารูโตะ: เอ๋ อะไรเนี่ย
ซึคุเนะ: รูปปั้นดินเหรอ? เหมือนคนเลย อย่างเจ๋ง
มิบุนะ: ทำไมถึงมีของแบบนี้ข้างล่างล่ะ? น่าขนลุกชะมัด
เคน: อย่าแตะอะไรมั่วซั่วน่า เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่ ระวังตัวหน่อย
ซึคุเนะ: ร..รู้แล้วน่า นายนี่มันระวังตัวดีชะมัด
ซึคุเนะ: อั่ก!
นารูโตะ: ซึคุเนะ!? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?
ซึคุเนะ: ฮ่าฮ่า โทษทีครับ เมื่อกี้สะดุดอะไรเข้าก็ไม่รู้
มิบุนะ: ซุ่มซ่ามซะจริง!
เคน: บอกว่าอย่าเดินห่างกันมากนักไง
– เอ๋
– เฮ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย!!? ทำไมมีซึคุเนะสองคนล่ะ!?
ซึคุเนะ: นายเป็นใครกันวะ!?
ซึคุเนะ: ว่าไงนะ นายนั่นแหละ!!?
เคน: โทษทีนะ ฉันต้องมัดนายไว้ก่อนจนกว่าจะหาตัวจริงเจอ
ซึคุเนะ: ไม่เป็นไร ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหมอนี่มันเป็นใครกันแน่ กล้าดียังไงมาปลอมเป็นฉัน
ซึคุเนะ: นั่นมันคำพูดฉันต่างหากเจ้าบ้าเอ้ย นายเจอดีแน่!
นารูโตะ: แล้วจะพิสูจน์ยังไงดีว่าใครคือซึคุเนะตัวจริง?
เคน: คงต้องลองถามเรื่องส่วนตัวดูครับ แล้วก็ให้ลองใช้คาถานินจาของซึคุเนะทีละคนดู
มิบุนะ: จริงด้วย ฉันจะถามเรื่องตอนที่เรายังเด็กๆ ตัวปลอมตอบไม่ได้แน่
นารูโตะ: เหลือเชื่อชะมัด ทั้งใช้คาถานินจาของซึคุเนะได้ แถมยังตอบคำถามเราได้ทั้งหมดทั้งสองคนเลย
เคน: มันเป็นไปได้ไงที่ตัวก็อบปี้จะมีความทรงจำของตัวจริงได้น่ะ? ที่นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย
มิบุนะ: นายคงไม่ได้กำลังเล่นตลกกับเราโดยใช้ร่างแยกมาแกล้งเราหรอกนะ ใช่มั้ย?
ซึคุเนะ: ฉันจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกันเล่า!
นารูโตะ: ร่างแยกงั้นเหรอ!? ฉันคิดวิธีดีๆ ออกแล้วล่ะ
มิบุนะ: เอ๋ จริงเหรอ ยอดเลยอาจารย์นารูโตะ!
ซึคุเนะ: เอ๋?
ซึคุเนะ: ด..เดี๋ยว อาจารย์นารูโตะ!!
[โป๊ก]
อ้าก!!
นารูโตะ: อ้าว เอ๋ ทำไมไม่กลับคืนร่างเดิมล่ะ?
มิบุนะ: ฉันลืมไปว่าอาจารย์นารูโตะเป็นพวกชอบใช้กำลังมากกว่าสมอง…
นารูโตะ: หรือว่าจะเบาไป..?
ซึคุเนะ: หยุดเลยนะ อาจารย์นารูโตะ นี่คิดจะฆ่ากันรึไงเนี่ย!? พวกนายสองคนก็ช่วยหยุดอาจารย์หน่อยเซ่ ตอนนี้ฉันเป็นเป้านิ่งอยู่นะเฟ้ย!
เคน: ท..โทษที
มิบุนะ: ทั้งนิสัยทั้งการกระทำทุกอย่างเหมือนกันหมดเลย แล้วแบบนี้เราจะรู้ได้ไงว่าใครคือตัวจริงกัน?
เคน: ฉันรู้แล้วล่ะ
มิบุนะ: เอ๋ จริงเหรอ? เคนคุงจะ…
นารูโตะ: เฮ้ย เดี๋ยว! จะใช้อัตสนิบาตม่วงเลยเหรอ มันไม่อันตรายเกินไปรึไง?
เคน: กะแล้วเชียว
นารูโตะ: รูปปั้นดิน!?
ซึคุเนะ: เอ๋ ไม่ใช่มนุษย์เหรอ!?
มิบุนะ: เอ๋ คงไม่ใช่ว่ารูปปั้นดินที่อยู่รอบๆ นี้ จะปลอมเป็นเราได้ทั้งหมดหรอกนะ!?
ซึคุเนะ: เคน นายรู้ได้ไงว่าฉันคือตัวจริงน่ะ? เจ้าหมอนั่นก็อบปี้ฉันได้แบบ 100% เลยนี่นา? ขนาดฉันยังทึ่งเลย
มิบุนะ: นั่นน่ะสิ?
เคน: เพราะเสียงน่ะ
เคน: ตอนที่อาจารย์นารูโตะทุบหัวพวกนาย เสียงมันแตกต่างกันอย่างชัดเจนเลยน่ะสิ เสียงทุบจากเจ้านั่นเหมือนทุบดินที่อัดแน่น แต่เสียงจากนายมันแตกต่างกันเพราะกระโหลกมนุษย์มันจะมีส่วนประกอบของน้ำมาก เสียงจะกังวาลมากกว่าน่ะ และเพราะแถวนี้มีรูปปั้นดินทั้งนั้น ฉันเลยยิ่งมั่นใจว่านั่นไม่ใช่มนุษย์แน่นอน
นารูโตะ: หา..ร เหรอ?
มิบุนะ: ว้าว ยอดเลย เคนคุงเนี่ย! บอกตรงๆ ฉันแยกไม่ออกเลยนะ
ซึคุเนะ: สุดยอดเลย! แค่เสี้ยววินาทีเดียวเอง
นารูโตะ: ช่างสังเกตจริงๆ หมอนี่
เคน: จริงๆ แล้วต้องขอบคุณความมุทะลุของอาจารย์มากกว่าล่ะนะ
นารูโตะ: ท่าทางจะเรื่องใหญ่ซะแล้วล่ะ ยังไม่ทันไรก็เกือบพลาดท่าแล้ว นี่ก็เริ่มมืดแล้ว ต่อไปห้ามคลาดกันเด็ดขาด และระวังอย่าไปโดนรูปปั้นพวกนี้เข้านะ
– รับทราบครับ!
คนลึกลับ: (ไม่คิดว่าจะพลาดเลยนะ อุซึมากิ นารูโตะ อุตส่ามาหาเราถึงที่แบบนี้ ฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไปแน่ๆ)
มิบุนะ: อี๋ นี่มันอะไรกันเนี่ย ยิ่งเข้ามาลึกยิ่งเจอแต่โครงกระดูกมนุษย์
เคน: อาจารย์นารูโตะ ตรงนี้มีโครงกระดูกแต่เสื้อผ้ายังดูใหม่อยู่ นี่มันแปลกมากเลยนะ
นารูโตะ: นั่นสิ นอกจากนี้ยังมีรูปปั้นดินใกล้ๆ ศพแทบทั้งนั้นเลย
มิบุนะ: ฉันว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับรูปปั้นที่ก้อบปี้ตัวซึคุเนะแน่ๆ เลยค่ะ
เสียงปริศนา: ทุกคน…
นารูโตะ: เสียงนั่น… ซึคุเนะนี่นา!?
มิบุนะ: จริงด้วย ตัวก้อบปี้อีกแล้วเหรอ?
ซึคุเนะ: ต้องใช่แน่ๆ เลย ไปจัดการมันกันเถอะ!
ซึคุเนะ!!?
ซึคุเนะ: นั่นไง หมอนั่นมันตัวก้อบปี้ฉันอีกตัวแน่นอนเลย จัดการมันเลย!
ซึคุเนะ: อย่าไปฟังนะ หมอนั่นมันตัวปลอม มันจับฉันมาไว้นี่ แล้วเอาตัวปลอมไปหาพวกนายทั้งสองตัวเลย…
นารูโตะ: นี่มันอะไรกันฟะเนี่ย!?
มิบุนะ: อย่ามาโกหกนะ เคนคุงบอกว่าเสียงร่างกายของตัวปลอมมันต่างกับตัวจริง และซึคุเนะที่อยู่ตรงนี้คือมนุษย์จริงๆ ไม่ใช่รูปปั้นดินด้วย แล้วจะเป็นตัวปลอมทั้งคู่ได้ไง!?
ซึคุเนะ: ใช่แล้ว เจ้าตัวปลอมมันกำลังโกหก! จัดการมันเลยเถอะน่า!
นารูโตะ: เคน นายว่าไง?
เคน: …..มันดูเหมือนเขาถูกจับตัวไว้เลย ทำไมตัวปลอมถึงต้องถูกพันธนาการไว้แบบนั้นล่ะ
ซึคุเนะ: ก็เพราะมันพยายามหลอกพวกนายว่ามันคือตัวจริงไง พวกนายจะต้องสงสัยอะไรอีก ในเมื่อฉันก็คือตัวจริงอยู่นี่ไง
เคน: …ซึคุเนะฉันขอมัดนายไว้อีกรอบได้มั้ย?
ซึคุเนะ: นี่นายยังไม่ไว้ใจฉันอีกงั้นเรอะ!?
นารูโตะ: โทษทีนะ ซึคุเนะ ช่วยทำตามที่เคนบอกทีนะ
ซึคุเนะ: อาจารย์ก็ด้วยเหรอ!?
ซึคุเนะ: งั้นก็ได้
นารูโตะ: เฮ้ย นั่นนายจะทำอะไรน่ะ!?
มิบุนะ: ซึคุเนะ!?
ซึคุเนะ: นายเห็นแล้วใช่มั้ย ซึคุเนะ?
ว่าพวกเขาไม่เคยเชื่อใจนายเลย
มิบุนะ: ว่าไงนะ นี่ตกลงแกเป็นตัวปลอมงั้นเหรอเนี่ย!?
นารูโตะ: ปล่อยซึคุเนะนะเจ้าบ้าเอ้ย!!
เคน: นี่แกเป็นใครกันแน่เนี่ย แกรู้เกี่ยวกับเขาขนาดนั้นได้ไงกัน?
ซึคุเนะตัวปลอม: ฮ่าฮ่า เพราะฉันก็คือเขายังไงล่ะ
ซึคุเนะตัวปลอม: ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะซึคุเนะ พวกนั้นน่ะฟังแต่คำพูดของเคน เป็นแบบนี้เสมอเลยนี่ แล้วนายน่ะยังสำคัญกับทีม 7 อยู่มั้ย?
นารูโตะ: พูดบ้าอะไรของนาย ซึคุเนะก็ต้องสำคัญกับเราอยู่แล้ว เขาเป็นลูกศิษย์ของฉันนะ!
เคน: หยุดพูดจาให้เราแตกคอกันได้แล้ว ไอ้ตัวปลอม
มิบุนะ: ใช่ ที่เราเชื่อสิ่งที่เคนคุงพูดเพราะเขาฉลาดและรอบคอบที่สุดในทีมเราต่างหากล่ะ นายถูกจับได้ถึงสองครั้งเลยพยายามจะปั่นหัวเราสินะ!?
มิบุนะ: เอ่อ หนูไม่ได้จะบอกว่าอาจารย์นารูโตะงี่เง่านะคะ
นารูโตะ: เออ ไม่บอกก็ไม่รู้หรอก!
เคน: นิสัยของซึคุเนะน่ะ ถ้าเห็นตัวปลอมเขาคงวิ่งเข้าใส่เพื่อจัดการตัวปลอมเองแล้ว แต่นายน่ะเอาแต่บอกให้พวกฉันจัดการ นายไม่รู้นิสัยข้อนี้ของเขาสินะ?
ซึคุเนะตัวปลอม: ก็จริงแฮะ ฉันก้อบปี้ได้แค่รูปลักษณ์เพราะฉันได้จักระของเขามา แต่ไม่สามารถเดาความคิดและการกระทำของเขาได้ทั้งหมด แต่รู้มั้ย หมอกพวกนี้ส่งความทรงจำทั้งหมดของเขามาให้ฉัน ฉันรู้เกี่ยวกับซึคุเนะมากกว่าพวกนายซะอีก
ซึคุเนะ: อย่ามาพูดบ้าๆ น่า แกไม่มีทางมารู้จักฉันดีหรอก!
ซึคุเนะตัวปลอม: ถึงภายนอกนายจะทำตัวร่าเริงเสมอ แต่ลึกๆแล้วนายก็ยังคงเหงาเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ นายเสียครอบครัวไปเพราะสงครามโลกนินจาครั้งที่ 4 นี่นา แล้วเพื่อนๆ นายที่มีครอบครัวที่อบอุ่น มีชีวิตที่เพอร์เฟ็คแบบนั้นจะมาเข้าใจนายได้ไง? ฉันต่างหากที่เข้าใจนายที่สุดน่ะ
ซึคุเนะตัวปลอม: นายที่ยอมตามเสียงเรียกของฉันมา นั่นหมายความว่าลึกๆ แล้วนายต้องการคนที่เข้าใจนายจริงๆ นั่นก็คือฉันนี่ไง มาอยู่เคียงข้างฉันที่นี่เถอะนะ ซึคุเนะ
นารูโตะ: หยุดพูดบ้าๆ แล้วคืนซึคุเนะมาซะ ไอ้บ้าเอ้ย!!
ซึคุเนะตัวปลอม: กะ..แก.. (เร็วชะมัด!!)
นารูโตะ: โห นี่แกย้ายร้างไปที่หุ่นตัวอื่นได้ด้วยเหรอเนี่ย?
เคน: ซึคุเนะ อยู่เฉยๆ นะ!
ซึคุเนะ: อ..โอ้!
ซึคุเนะตัวปลอม: ไอ้บ้าเอ้ย คืนเขามานะ!!
นารูโตะ: ซึคุเนะเป็นพวกเราต่างหากล่ะเจ้าบ้า
เคน: ซึคุเนะเป็นไงมั่ง!?
ซึคุเนะ: ดินมันบีบตัวฉัน แขนขาชาไปหมดเลย
มิบุนะ: อยู่นิ่งๆ นะ เดี๋ยวฉันรักษาให้!
ซึคุเนะตัวปลอม: ชิ อุซึมากิ นารูโตะ! อยากรู้นักว่าจะแน่สักแค่ไหน
เอ๋ อะไรเนี่ย!!? รูปปั้นรอบๆ นี้เคลื่อนไหวได้เหรอ!?
เคน: เยอะชะมัด!
นารูโตะ: จักระมันเยอะถึงขนาดควบคุมทั้งหมดนี่ได้เลยเหรอเนี่ย
ซึคุเนะตัวปลอม: มันคือจักระของคนที่หลงมาที่นี่ต่างหากล่ะ ที่อยู่ในรูปปั้นนั้นคือวิญญาณและจักระของพวกเขา
เคน: ว่าไงนะ วิญญาณเหรอ!?
นารูโตะ: ผีอีกแล้วเหรอ!?
มิบุนะ: ไม่เอาน่าทั้งสองคน!
ซึคุเนะตัวปลอม: พวกเขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่กับฉันเพราะมีแค่ฉันที่เข้าใจพวกเขา และซึคุเนะก็จะอยู่ที่นี่กับฉันด้วย!!
มิบุนะ: หยุดเพ้อเจ้อสักทีเถอะเจ้าตัวปลอม!
มิบุนะ: อาจารย์ ถ้าในรูปปั้นเป็นวิญญาณผู้คน เรายิ่งต้องทำลายมันเพื่อปลดปล่อยพวกเขานะ!
นารูโตะ: เอ่อ นั่นมันก็จริงนะ…
เคน: ถ้าปลดปล่อยแล้วเขาจะไม่ตามเราไปใช่มั้ย!?
ซึคุเนะตัวปลอม: อ..อะไรเนี่ย พลังบ้าอะไรกัน!? ไม่นะจักระของฉัน เพื่อนๆ ของฉัน!!
เคน: เลิกทำเหมือนกับว่าแกหวังดีกับพวกเขาจริงๆสักที แกแค่อยากได้วิญญาณกับจักระพวกเขาเท่านั้นแหละ ซึคุเนะน่ะเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรา เราต่างหากที่เข้าใจเขามากที่สุด ไม่ใช่แกสักหน่อย
นารูโตะ: ยอมแพ้แล้วก็คืนร่างเดิมแกซะ ฉันไม่อยากทำร้ายแกที่มีรูปลักษณ์เป็นซึคุเนะ
ซึคุเนะตัวปลอม: หึๆ อย่างแกจะรู้อะไร ชีวิตของแกน่ะดีทุกอย่างนี่ มีพ่อเป็นโฮคาเงะ ครอบครัวก็อบอุ่น แถมยังมีแต่คนรักแก แกจะมาเข้าใจเขาได้ยังไง
เคน: นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย!
ซึคุเนะตัวปลอม: ส่วนเธอก็มีครอบครัวดูแลเอาใจใส่ การเรียนก็อยู่ในระดับที่ดี เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนๆ ฉันไม่เห็นว่าคนอย่างพวกนายจะมาเข้าใจอะไรซึคุเนะได้เลยสักนิด ฉันพูดถูกมั้ย?
นารูโตะ: ถ้างั้นฉันล่ะ?
ซึคุเนะตัวปลอม: (หมอนี่…. ความทรงจำของเขา…)
นารูโตะ: รู้มั้ย ไม่ใช่ว่าเราจะต้องเจอเรื่องแบบนั้นก่อนถึงจะสามารถเข้าอกเข้าใจเข้าใจเพื่อนได้สักหน่อย สิ่งที่สำคัญคือความรักที่เพื่อนมีต่อกันต่างหากล่ะ ที่จะสามารถทำให้เราเข้าใจกันและกันได้น่ะ แบบนั้นถึงจะเรียกว่าเพื่อนแท้ไงล่ะ
นารูโตะ: ซึคุเนะเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรารู้ไว้ด้วย เจ้าตัวปลอม
ซึคุเนะตัวปลอม: ซึคุเนะ อย่าไปเชื่อพวกเขานะ ฉันต่างหากล่ะที่เข้าใจนายมากที่สุดน่ะ มานี่เถอะ มาอยู่กับฉันนะ
เคน: ซึคุเนะ! จะทำอะไรน่ะ
เคน: อาจารย์ ทำอะไรน่ะ หยุดเขาสิ!
ซึคุเนะตัวปลอม: ใช่แล้ว แบบนั้นล่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างนายเอง
ซึคุเนะตัวปลอม: อ..เอ๋?
ซึคุเนะ: กระสุนวงจักรนี้อาจารย์นารูโตะสอนฉัน แม้ฉันจะทึ่มเข้าใจอะไรยาก แต่อาจารย์ก็ไม่เคยเหนื่อยหน่ายที่จะพยายามสอนฉันเลย
ซึคุเนะ: และเคนกับมิบุนะก็คอยอยู่ข้างๆ พยายามช่วยเหลือและให้กำลังใจฉันตลอด
ซึคุเนะ: แกเห็นความทรงจำฉัน แต่แกไม่สามารถเข้าถึงจิตใจฉัน รู้ไว้ซะ!!
– อ้ากกกก
ชายแก่: ฉันกะว่าถ้าพวกนายเลือกตัวผิดตั้งแต่แรกและฆ่าร่างปลอมของฉัน พวกนายจะต้องจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกผิดเพราะคิดว่าได้ฆ่าซึคุเนะตัวจริงไป และเมื่อพวกนายอ่อนแอลงฉันจึงสามารถดูดจักระพวกนายได้ เพื่อขโมยวิญญาณและจักระทั้งหมดของพวกนาย แต่ว่า..ฉันทำพลาดตรงไหนกัน..?
ชายแก่: ตอนนี้..ฉันไม่เหลือจักระและวิญญาณในหุ่นสำรองแล้ว…
[เพราะเหตุนี้ หมอกที่อยู่ในหุบเขาแห่งความโดดเดี่ยวก็สลายหายไปทั้งหมด รูปปั้นที่เหลือทั้งหมดก็ถูกทำลายโดยทีม 7 จากนี้จึงไม่มีผู้หายสาบสูญในหุบเขาแห่งนี้อีก]
[เป็นเพราะความรักความใส่ใจจากคนรอบข้าง ภารกิจนี้จึงสำเร็จได้ด้วยดี]
มิบุนะ: ซึคุเนะหิวมั้ย กินขนมนี่หน่อยนะ
เคน: กินน้ำผลไม้ที่ฉันเอามาด้วยนี่สิ มันมีประโยชน์นะ
นารูโตะ: เราพักผ่อนที่นี่เถอะนะ ซึคุเนะน่าจะเหนื่อยแล้ว
ซึคุเนะ: หยุดเอาอกเอาใจมากกว่าปกติสักทีเถอะ ฉันขนลุก!!
เนื้อหา
ทีม 7 ได้รับภารกิจให้เข้าไปตามหาคนที่หายสาบสูญใน “หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว” ที่ข้างในถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา มันเป็นพื้นที่ต้องห้ามซึ่งมีตำนานเล่าว่าหากใครที่หลงทางเข้าไปจะถูกเรียกด้วยเสียงปริศนา ยิ่งตามเสียงนั้นไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาทางกลับออกมาไม่ได้
เมื่อทีม 7 เข้าไปในหุบเขานั้นสิ่งแรกที่พวกเขาเจอคือรูปปั้นดินมากมายที่ดูเหมือนมนุษย์ และซึคุเนะก็เผลอไปสัมผัสมันเข้า จากนั้นพวกเขาก็พบว่ามีซึคุเนะสองคนอยู่กับพวกเขา แต่เคนใช้ไหวพริบของเขาทำให้สามารถรู้ได้ว่าซึคุเนะตัวจริงคือคนไหน เมื่อเดินทางลึกเข้าไปพวกเขาก็ได้พบโครงกระดูกมนุษย์มากมายในหุบเขานั้น จึงทำให้มั่นใจได้ว่าไม่มีผู้รอดชีวิตหลงเหลืออยู่ พวกเขาจึงต้องไขปริศนาเกี่ยวกับหุบเขาแห่งนี้ต่อไป
พวกเขาได้พบกับศัตรูที่มีขีดจำกัดสายเลือดพิเศษที่สามารถดูดจักระและขโมยวิญญาณผู้คนเพื่อการดำรงอยู่ของตัวเอง โดยผ่านทางรูปปั้นดินที่เขาสร้างมันขึ้นมาจากจักระของเขา หากใครก็ตามไปสัมผัสรูปปั้นดินเข้าก็จะถูกดูดจักระบางส่วนและถูกก้อบปี้ร่างกายได้ นอกจากนี้เขายังใช้หมอกที่สามารถเข้าถึงความทรงจำของผู้ที่สูดดมหมอกเข้าไปได้อีก จากนั้นก็ทำให้เหยื่ออ่อนแอจากความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้น เมื่อเหยื่อมีจิตใจที่อ่อนแอและดิ่งลงเขาจึงสามารถดูดจักระและวิญญาณของเหยื่อได้
แม้ว่าซึคุเนะจะมีอดีตที่เจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่เขารัก แต่จิตใจเขาก็แข็งแกร่งมากพอจึงไม่ถูกศัตรูชักจูงได้ง่าย สิ่งสำคัญนั้นเป็นเพราะความรักความเข้าใจของเพื่อนๆ ร่วมทีมของเขาที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ความรักและความเข้าใจนั้นจึงสำคัญกับสิ่งมีชีวิตเสมอ ไม่เพียงแค่มนุษย์เท่านั้น
