ฮาตาเกะ เคน – ไกเดน ตอนที่ 3.4 : เคน คนโกหก
เคน: เราจะผ่านเข้าช่องทางนี้ไปและเมื่อเข้าถึงตัวประกันได้ ฉันจะจัดการกับพวกยามแบบเงียบๆ จากนั้นรีบพาตัวประกันออกทางเดิม กว่าพวกที่อยู่ข้างนอกจะรู้ตัวเราก็หนีไปได้ไกลแล้วล่ะ
มิบุนะ: สมกับเป็นเคนคุง มองหาช่องทางได้ทะลุปรุโปร่งไปหมดเลย!
ซึคุเนะ: โธ่เอ้ย แบบนั้นฉันก็ไม่ได้สู้กับศัตรูเลยน่ะสิ ทำตามแผนนายภารกิจจบไวเกินไปทุกทีอะ น่าเบื่อ! เข้าทางข้างหน้าเหอะน่า!
นารูโตะ: โอ้ว เห็นด้วยกับซึคุเนะ!
มิบุนะ: จะบ้าพลังกันไปถึงไหนทั้งสองคนน่ะ!
เคน: อืม… มันก็ได้อยู่หรอกนะเพราะมีอาจารย์นารูโตะทั้งคน งั้นเข้าด้านหน้าตรงๆ เลยก็ได้
นารูโตะ/ซึคุเนะ: โอ้ว งั้นก็ตกลงตามนั้น!
มิบุนะ: แล้วจะมานั่งวางแผนกันเพื่อ!?
ซึคุเนะ: ภารกิจคราวนี้สนุกชะมัด พวกศัตรูพวกนั้นพอเห็นอาจารย์นารูโตะก็พากันช็อคปากค้างกันหมดเลย จากนั้นเราก็จัดการพวกนั้นได้อย่างรวดเร็วเลยล่ะ ฮ่าฮ่า
มิบุนะ: ใช่ ไม่มีใครไม่รู้จักอาจารย์นารูโตะของเราหรอก
ซันโชว: อ้าก ฉันอิจฉาพวกนายชะมัด ท่าทางจะมีแต่ภารกิจน่าตื่นเต้นทั้งนั้นแน่ๆ เลย แถมยังได้ไปกับอาจารย์นารูโตะด้วย
เคน: แล้วพวกนายล่ะภารกิจคุ้มกันล่าสุดเป็นไงมั่ง
ไทชิโร่: คุ้มกันเศรษฐีกลับแคว้นดินน่ะสิ ไม่ได้สู้กับใครสักคนเลย
ริกะ: ใช่ ไม่มีโจรออกมาปล้นเขาสักคน น่าเบื่อที่สุดเลยล่ะ!
เคน: พูดอะไรของเธอเนี่ย ราบลื่นแบบนั้นก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง
โทโมกะ: ดีจังเลย ทำไมถึงมีแค่ทีมฉันที่ยังได้ทำแค่ภารกิจระดับ C อยู่ทีมเดียวกันนะ
มิบุนะ: ไม่เป็นไรนะ อีกเดี๋ยวก็มีภารกิจระดับสูงๆกว่านั้นมาแล้วล่ะ
โทโมกะ: แต่เคนคุงเก่งจริงๆนะ มิบุนะเล่าให้ฟังตลอดเลยว่าเคนคุงคอยวางแผนหาทางออกให้ทีมได้ทุกสถานการณ์เลย
มิบุนะ: ฉันไม่ได้เอาแต่พูดถึงเคนคุงสักหน่อย!
เคน: เอ๋?
ซันโชว: พวกฉันต้องไปเตรียมตัวสำหรับภารกิจเย็นนี้น่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ
โทโมกะ: ทีมฉันก็เรียกรวมตัวเหมือนกัน ไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะ
มิบุนะ: ไว้เจอกัน
ซึคุเนะ: นี่ พวกเราไป…
มิบุนะ: ก็บอกว่าฉันไม่ได้พูดแบบนั้นจริงๆ นะ
เคน: จริงเหรอ งั้นทำไมต้องลุกลี้ลุกลนด้วยล่ะ
มิบุนะ: ฉันเปล่าสักหน่อย~
ซึคุเนะ: เฮ้ เคน ถามอะไรอย่างสิ
เคน: หืม?
ซึคุเนะ: คือว่า นายน่ะ… เป็นคนตรงไปตรงมาใช่มั้ย ดังนั้น…
ซึคุเนะ: …นายชอบมิบุนะอยู่หรือเปล่าน่ะ?
เคน: หา! อยู่ๆ ถามอะไรของนายน่ะ!?
ซึคุเนะ: ก..ก็แค่สงสัย!
ซึคุเนะ: ก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอกนะ แค่ถามไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ฮ่าๆ
เคน: ไอ้ท่าทีแบบนั้นมันอะไรกันฟะ นี่นายคงไม่ได้กำลังแอบชอบฉันอยู่หรอกนะ ใช่มั้ยเพื่อน?
ซึคุเนะ: ไม่มีทางหรอกโว้ย!! นายนี่มันกวนประสาทชะมัด
เคน: ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมิบุนะมากกว่าเพื่อนหรอก
ซึคุเนะ: ร..เหรอ ก็ไม่ได้ห่วงอะไรสักหน่อยนี่นา ฮ่าฮ่า
นินจา: คุณฮาตาเกะ รุ่น 6 ให้ไปพบที่ห้องโฮคาเงะ ด่วนครับ
เคน: เอ๋ พ่อเหรอ มีอะไรเนี่ย?
เคน: งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ซึคุเนะ
ซึคุเนะ: โอเค ไว้เจอกัน
– เฮ้ย! ไอ้ลูกชายโฮคาเงะ วันนี้ท่าจะว่างนะมาเดินชิวแบบนี้เนี่ย
เคน: หืม?
เคน: พวกนายอีกแล้วเหรอ… บอกว่าให้เรียก “ลูกชายสุดหล่อของโฮคาเงะ” สอนไม่จําเลย…
– เลิกกวนโอ้ยพวกเราสักที ไอ้บ้านี่!
– อวดดีนัก ถือว่าเป็นลูกโฮคาเงะเลยได้แต่ภารกิจเจ๋งๆ แถมยังมี อุซึมากิ นารูโตะ เป็นหัวหน้าทีมอีก
– ทั้งๆ ที่ตัวเองฝีมือห่วยแตก คะแนนสอบก็งั้นๆ แต่ทําอะไรผ่านฉลุยไปหมด เป็นเด็กเส้นมันก็ดีงี้แหละวะ
เคน: ว้าวฉันเลื่อนขั้นให้นายเป็นแฟนคลับหมายเลข 1 ของฉันเลย รู้ทุกอย่างจริงๆ มานี่สิฉันจะเซ็นต์ลายเซ็นต์ให้ เอาตรงไหนดี?
– โว้ย! ไอ้บ้านี่ อยากตายนักรึไงวะ!!
– เฮ้ย ไปเหอะ ขืนอยู่ต่อมีหวังได้หมดความอดทน ซัดมันเข้าแน่ๆ อย่าไปมีเรื่องกับเด็กเส้นเลย
– ฝากไว้ก่อนเหอะวะ!
เคน: เอ๊า นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป…
เคน: พ่อเรียกผมงั้นเหรอ? มีอะไรครับ?
คาคาชิ: ไง มาแล้วเหรอ เคน
พ่ออยากให้ลูกช่วยไปตรวจสอบโครงสร้างของอาคารนี้ให้หน่อยน่ะ เพราะพ่อต้องเซ็นอนุมัติรับรองการเปิดใช้งาน นอกจากนี้ก็ยังมี…
…..งี้นี่เอง
คาคาชิ: คิดว่าจะหนีจากพ่อทันเรอะ?
เคน: ล้อเล่นรึไงเนี่ยพ่อ มันใช่งานของเกะนินที่มีคะแนนสอบอยู่ในระดับทั่วไปแบบผมรึไง! งานของตัวเองนะนั่นน่ะ
คาคาชิ: อย่ามาเนียน! คิดว่าพ่อไม่รู้รึไงว่าลูกแค่ตั้งใจทําคะแนนสอบตัวเองให้อยู่ระดับต่ำๆ เพราะไม่อยากมีหน้าที่เพิ่มเฉยๆ น่ะ ไอ้จอมขี้เกียจนี่ ทั้งๆ ที่ตัวเองไอคิวสูงมากแท้ๆ
เคน: แต่งานแบบนี้ให้หน่วยอื่นเขาไปตรวจสอบแทนไม่ดีกว่าเหรอ ผมเป็นแค่เกะนินเองนะ คนเขายิ่งหาว่าผมใช้เส้นอยู่ด้วย
คาคาชิ: พ่อน่ะไว้ใจแค่ลูกเท่านั้นแหละนะ เพราะลูกน่ะนอกจากจะสมองดีแล้วยังทํางานละเอียดรอบคอบ แล้วก็รวดเร็วอีกด้วยน่ะสิ (ถ้าไม่ติดว่าขี้เกียจสุดๆ ล่ะก็นะ…)
เคน: โธ่เอ้ยช่วยไม่ได้ ไหนๆ ก็ว่างอยู่พอดีล่ะนะ
คาคาชิ: เยี่ยม!
มิบุนะ: เคนคุง พอดูหนังด้วยกันเสร็จแล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆกินกันต่อนะ
เคน: อื้ม ได้สิ พวกซึคุเนะก็น่าจะว่างทั้งวันเหมือนกันแหละนะ
มิบุนะ: ไม่เอา ฉันอยากไปกับเคนคุงแค่สองคนนะ
เคน: เอ๋! แต่..พวกนั้นจะน้อยใจเอานะ อย่างน้อยก็ลองชวนดูก่อนดีกว่ามั้ย
มิบุนะ: โธ่…
ฮานะ: อุ๊ย คุณเคน มาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ วันนี้ว่างเหรอ?
เคน: ไง ฮานะจัง ช่วงนี้เป็นวันหยุดของทีมฉันน่ะ
ฮานะ: ดีจังเลย ถ้าว่างอยู่ งั้นไปเที่ยวกับฉันได้มั้ยคะ?
เคน: ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้วน่ะ ขอโทษทีนะ
ฮานะ: อีกแล้วเหรอ ปฏิเสธฉันตลอดเลยเนี่ย
เคน: งั้นเอาเป็นว่าเราไปเที่ยวกันวันมะรืนดีมั้ย ฉันยังได้หยุดอยู่น่ะ
ฮานะ: เอ๋!?
ฮานะ: จริงเหรอคะ วันมะรืนเหรอคะ ดีใจจังเลย ฉันจะรอนะคะ!
เคน: อื้มงั้นเดี๋ยวไว้เจอกันนะ
มิบุนะ: เคนคุงวันนี้ดูแปลกไปยังไงไม่รู้
ซึคุเนะ: แปลกยังไงอะ
มิบุนะ: ก็ดูสิใครมาชวนเขาไปเดท เขาก็ตอบตกลงหมดเลย ทั้งๆที่เมื่อก่อนเลี่ยงตลอดแท้ๆ แถมหนีพวกเราไปคุยกับสาวๆหน้าตาเฉย อะไรของเขาก็ไม่รู้
ซึคุเนะ: ฮ่าๆ ไม่เห็นแปลกเลย เมื่อก่อนสิแปลกไม่เห็นมันจะสนใจใครสักคน ทั้งๆที่สาวๆเข้าหาตลอดแท้ๆ ฉันล่ะอิจฉามันเป็นบ้า
มิบุนะ: เงียบไปเลยนายน่ะ
ซึคุเนะ: เธอหึงล่ะสิ ใช่มั้ย?
มิบุนะ: พูดอะไรบ้าๆ ฉันจะไปหึงเขาทำไม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย
ซึคุเนะ: ก็แล้วทำไมต้องโมโหด้วยล่ะ ยัยบ้า
เคน: แม่ วันนี้ผมกลับดึกหน่อยนะ ไม่ต้องรอกินข้าวนะ
มินะ: อย่ากลับดึกมากนะเคนจัง เดี๋ยวแม่วางอาหารเย็นไว้ที่โต๊ะนะ
เคน: คร้าบ คร้าบ
เคน: อ้าว มิราอิจัง กำลังจะกลับบ้านเหรอ?
มิราอิ: ค่ะ รุ่นพี่เคน แล้วรุ่นพี่กำลังจะไปไหนเหรอคะ ช่วงนี้หยุดไม่ใช่เหรอ?
เคน: วันนี้ฉันต้องไปทำรายงานภารกิจกับเพื่อนน่ะ
เคน: ยังมัดผมแบบนี้อยู่ตลอดเลยนะมิราอิจังเนี่ย ยัยเด็กน้อย
มิราอิ: อย่ามาแกล้งฉันนะ
มิบุนะ: เคนคุง ฉันบังเอิญมาแถวนี้พอดีเลยแวะมารับน่ะ เดินไปพร้อมกันนะ
เคน: มิบุนะ?
เคน: บังเอิญผ่านมาเนี่ยนะ แถวนี้มันเป็นทางผ่านรึไง ฮ่าฮ่า
มิบุนะ: โธ่เอ้ย หนวกหูจริง ไปกันเถอะน่า!
เคน: คร้าบ คร้าบ
เคน: มิราอิจัง ฉันไปนะ ไว้เจอกัน
มิบุนะ: ไปนะ มิราอิ
มิราอิ: ไว้เจอกันค่ะ
ซึคุเนะ: อ้าวเจ้าหมอนั่น หลับซะงั้น
มิบุนะ: คงเบื่อเลยเผลอหลับน่ะสิ เคนคุงไม่ชอบทำงานเอกสารนี่นา ให้เขานอนไปเถอะ
ซึคุเนะ: มิบุนะ เธอกลับไปก่อนก็ได้นะ มันเริ่มดึกแล้ว เดี๋ยวฉันกับเคนทำต่อเอง
มิบุนะ: นายนั่นแหละกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันทำต่อเอง ยังไงเคนคุงก็จะไปส่งฉันอยู่ดีแหละ
ซึคุเนะ: เธอนี่มัน…
มิบุนะ: ฮิฮิ
เคน: (เผลอหลับไปซะงั้น ทำงานเอกสารทีไรง่วงทุกที แล้วเจ้าซึคุเนะไปไหนแล้วเนี่ย)
ซึคุเนะ: หาเจอแล้วเล่มนี้ไง
ซึคุเนะ: เจ้าหมอนั่น…
มิบุนะ: โธ่เอ้ย ไม่สนใจแล้ว!
นารูโตะ: มายืนเหม่ออะไรอยู่ตรงนี้น่ะ
ซึคุเนะ: อาจารย์นารูโตะ
นารูโตะ: แอบมองมิบุนะอยู่สินะ นี่นายแอบชอบเธอจริงๆใช่มั้ย
ซึคุเนะ: ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า!
นารูโตะ: เจ้าเคนนี่ก็ป็อบปูล่าซะจริง สาวๆล้อมหน้าล้อมหลัง เหมือนฉันสมัยก่อนเลย ฮ่าๆ
ซึคุเนะ: อาจารย์รู้มั้ยว่ามิบุนะน่ะแอบชอบเคน
นารูโตะ: เอ๋ ก็นะ…
นารูโตะ: เพราะแบบนี้สินะถึงมาทำหน้าหงอยแบบนี้น่ะ จะยอมแพ้ตอนนี้มันเร็วไปนะเฟ้ย
ซึคุเนะ: ผมไม่น่าพูดออกไปเลย…
นารูโตะ: เอ๋
ซึคุเนะ: รู้ทั้งรู้ว่าเจ้านั่นน่ะชอบเสียสละ เห็นเพื่อนสำคัญกว่าตัวเองเสมอ และเพราะผมพูดออกไปแบบนั้น…
นารูโตะ: …?
นารูโตะ: อืมนั่นสินะ นั่นล่ะเขาล่ะ
นารูโตะ: คนอย่างเคนน่ะ ถ้าเขาตัดสินใจทำอะไรแล้วเขาไม่เปลี่ยนใจหรอก แต่นายก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดไปหรอกนะ เขาอยากเห็นเพื่อนของเขามีความสุขมากกว่า ดังนั้น…
ซึคุเนะ: ผมก็เหมือนกัน!
ซึคุเนะ: เจ้าบ้านั่นคิดว่าทำตัวเป็นพระเอกเสียสละได้คนเดียวรึไง ถ้าเขาคิดจะถอยเพื่อผม ผมก็จะทำแบบนั้นเพื่อเขาเหมือนกันนั่นแหละ!
นารูโตะ: เฮ้อ เจ้าพวกบ้าเอ้ย
นารูโตะ: พวกนายนี่รักกันดีจริงๆ นะ
