ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 11 : โลกที่ไม่รู้จัก (ตอนที่ 1)
อั่ก!!
เคน: คิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นเหรอ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” ไอ้โจรขโมยสมบัติ ได้ข่าวว่าจับตัวยากมากนี่
– ปล่อยฉันนะโว้ย!
เคน: ฮ่าฮ่า จับตัวได้พร้อมได้ของกลางกลับไปด้วย เสร็จภารกิจสักที
ฮิโรโตะ: เฮอะ นี่แกคิดว่าจับตัวฉันได้แล้วจริงๆงั้นเรอะ
เคน: หืม? ฉันก็จับตัวนายอยู่ไม่ใช่เรอะ
เคน: เฮ้ย อะ..อะไรวะเนี่ย? หลุมดำ??
ฮิโรโตะ: ฮ่าฮ่าฮ่า
เคน: คาถาบ้าอะไรเนี่ย ขาฉัน!?
ฮิโรโตะ: เอ๋ ท..ทำไมแกถึง..?
เคน: ทำไม ทำไม อะไรวะ เฮ้ย
เคน: อ้ากกก
เฮ้ย ทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ ยังไม่ตายใช่มั้ยเนี่ย
ไอ้โจรขโมยสมบัตินั่นหนีไปจนได้ ครั้งแรกเลยนะที่ศัตรูหนีไปได้ทั้งๆที่จับตัวไว้ได้แล้วแบบนี้น่ะ เพราะแบบนี้สินะหมอนั่นถึงได้ชื่อว่าไม่มีใครสามารถจับตัวได้น่ะ คาถานั่นมันอะไรกันวะ ยังโชคดีที่ได้ของกลางคืนมา กลับไปรายงานอาจารย์นารูโตะก่อนดีกว่า
ทำไมถึงมีแต่คนมองแปลกๆ มีอะไรติดหน้าฉันรึไง มองอย่างกับไม่เคยเห็น…?
เคน: เฮ้ มิราอิจัง ฉันกลับมาแล้วล่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน คิดถึงฉันมั้ย?
เคน: ฉันเพิ่งทำภารกิจเสร็จน่ะ เธอรอฉันที่เดิมนะ ฉันขอไปรายงานภารกิจกับอาจารย์นารูโตะก่อน จากนั้นเราค่อยไปหาอะไรกินด้วยกันนะ
มิราอิ: อ..เอ๋?!
เคน: เอ๋?
เคน: เธอไปตัดผมมาเหรอ? เมื่อไหร่เนี่ย? ทำไมถึงตัดล่ะ เธอบอกว่าจะไว้ยาวนี่?
มิราอิ: เอ๋!?
มิราอิ: นี่!!
มิราอิ: คิดจะทำอะไรฉันน่ะ!?
เคน: เจ็บๆๆ ทำอะไรเนี่ย มิราอิจัง!?
มิราอิ: ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ กล้าดียังไงถึงคิดจะมาลวนลามฉัน
เคน: ลวนลาม!? เดี๋ยว เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย โกรธอะไรฉันรึไง ก่อนนั้นยังดีๆอยู่เลยนี่
มิราอิ: พูดเรื่องอะไรของนาย ฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย
เคน: ไม่รู้จักงั้นเหรอ? ไม่เอาน่ามิราอิจัง ฉันทำอะไรผิดก็บอกฉันสิ…ฉันไปทำภารกิจแค่สามวันทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? ตั้งแต่เราเป็นแฟนกันมาไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะโกรธฉันแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้เลยนะ
ฟ..แฟนเหรอ จะบ้ารึไง ใครเป็นแฟนนายกัน ก็บอกว่าฉันไม่รู้จักนายไง
เคน: หา ความจำเสื่อมชั่วคราวรึไง งั้นถ้าทำแบบนี้ความจำน่าจะกลับมานะ
มิราอิ: (ม..หมอนี่..แรงเยอะมากเลย หลุดออกไปง่ายๆเลยเหรอ)
เคน: ไง ทีนี้จำแฟนตัวเองได้รึยัง
เคน: จ้าก
มิราอิ: ฉันจะฆ่านาย…
เคน: น..นี่เธอเอาจริงเลยเหรอเนี่ย…?
เคน: มิ..มิราอิจัง… ใจเย็นก่อนนะจ๊ะ นี่เธอเป็นรอบเดือนเหรอทำไมถึงได้ฉุนเฉียวแบบนี้ล่ะ? แต่ถ้าแค่รอบเดือนก็ไม่น่าจะความจำเสื่อมได้เลยนะ..?
มิราอิ: ตาย!!
เคน: อ้ากก!!
– มิราอิ เดี๋ยว ทำไมถึงมาทะเลาะกันเองแบบนี้ล่ะ เกิดอะไรขึ้น
เคน: โอ้ว รอดแล้ว ช่วยฉันที มิราอิจังเป็นอะไรก็ไม่รู้ เธอจะฆ่าฉันอะ
– เอ๋ นั่นใครกันน่ะ?
– หืม? คุณเป็นนินจาของเราเหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย?
– อ๊ะ หน้าตาดีมากเลยนะนั่น มิราอิ นั่นคนรู้จักเหรอ?
เคน: เอาอีกคนแล้ว เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย ทำไมถึงมาทำเป็นไม่รู้จักฉันแบบนี้ล่ะ?
มิราอิ: ไอ้หมอนี่เป็นพวกโรคจิตน่ะสิ มาทำเป็นรู้จักฉัน ชวนฉันเดท.. แถมยัง… ล..ลวนลามฉันด้วยล่ะ
เคน: พูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย!?
– ว่าไงนะ กล้าดียังไง
– ลวนลามเหรอ!?
– แล้วที่สำคัญ ฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยเห็นหน้านาย ไอ้คนที่ดูเด่นแบบนายไม่มีทางที่ฉันจะจำไม่ได้หรอก บอกชื่อกับเลขประจำตัวนินจามาเดี๋ยวนี้
เคน: โธ่เอ้ย อะไรของพวกนายเนี่ย?
เคน: มันจะมืดอยู่แล้ว ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับพวกนายหรอก ฉันไปรายงานภารกิจกับอาจารย์นารูโตะก่อนดีกว่า
– อย่าหนีนะ
คิดว่าฉันจะปล่อยไปง่ายๆเหรอ
– คาถาสลับร่าง
– หนอย
– หายไปไหนแล้วเนี่ย เร็วจริงๆ
เคน: อยู่ๆก็เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ ฉันยิ่งหิวๆอยู่
– เดี๋ยว นายเป็นนินจาของเราเหรอ ฉันไม่คุ้นหน้านายเลย
– บอกชื่อมาหน่อย
เคน: อะไรกันอีกล่ะเนี่ย ผมเข้าออกที่นี่ประจำ มาบอกว่าไม่เคยเห็นหน้าเนี่ยนะ? ขอล่ะมันดึกแล้วนะผมต้องรีบเข้าไปรายงานภารกิจกับรุ่น 7
– หืม? ฉันไม่เคยเห็นหน้านายจริงๆนะ บอกชื่อมาหน่อย
เฮ้อ.. เคน… ฮาตาเกะ เคน (สงสัยเปลี่ยนกฏใหม่ล่ะมั้ง แปลกจังแฮะ)
– ฮาตาเกะเหรอ นามสกุลนี้มัน…
– อืม…
เคน: (ทำไมดูวุ่นวายแปลกๆ)
– จับตัวไว้ได้แล้ว หมอนี่เหรอที่ถูกสงสัยว่าเป็นสปาย
– อืมฉันได้รับแจ้งมาจากมิราอิด้วย คิดว่าน่าจะคนเดียวกัน ไม่ใช่นินจาของเรา ชื่อนามสกุลก็ปลอมทั้งหมด แล้วยังจะพยายามเข้าห้องโฮคาเงะอีก เอาตัวไปสอบสวนด่วน
เคน: เฮ้ยเดี๋ยวสิ นี่มันอะไรกันเนี่ย
เคน: ปลอมบ้าบออะไร ตรวจสอบดีๆสิชื่อผมตกหล่นรึไง เราก็เจอหน้ากันออกจะบ่อย อยู่ๆเป็นอะไรไปเนี่ย
– ถ้าฉันเคยเห็นหน้านายจริงต้องจำได้อยู่แล้ว คิดว่าฉันโง่รึไง นายนี่มันเป็นสปายที่ไม่ได้เรื่องเลยนะ
– เอ้า ไปกันได้แล้ว
– ยันต์ระเบิด ถอยเร็ว
– หมอนี่มันคิดจะพลีชีพ!?
ใครจะไปทำแบบนั้นกัน นี่มันก็แค่ยันต์แฟลชที่ใช้หลอกล่อศัตรูเฉยๆ เหมือนยันต์ระเบิดเลยใช่มั้ยล่ะ?
– มันหนีไปแล้ว รีบตามไปเร็ว
– ที่เหลือเฝ้าทางเข้าออกไว้ให้ดีๆ
อยู่ๆทุกคนเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย หรือว่าอาจารย์นารูโตะคิดจะทดสอบอะไรเรางั้นเหรอ ตอนนี้เนี่ยนะ?
ก็ได้…
เคน: งั้นก็มาลองกันสักตั้ง
– มันอยู่นั่น จับตัวมาให้ได้
พวกนั้นกลับมาแล้วนี่
– เจ้าหมอนั่นมันหนีไปได้ ฝีมือมันดีพอตัวเลย ฉันต้องเข้าไปรายงานความสามารถของมันให้ท่านรุ่น 7 ทราบด่วนเลย
– เข้าใจแล้ว
โทษทีนะ พวก ไม่นึกเลยว่าวันนึงจะต้องมาทำตัวเป็นสปายในหมู่บ้านตัวเองเนี่ย
อาจารย์นารูโตะ นี่มันเรื่องอะไรกันครับเนี่ย คิดจะทดสอบอะไรผมหรือไง
เฮ้ย!!
คุณชิกามารุ!?
เคน: คุณชิกามารุก็เป็นไปด้วยเหรอครับเนี่ย จริงๆเลย…
ชิกามารุ: เด็กคนนี้…
เจ้าสปายนั่นมันหนีไปได้แล้ว ฝีมือมันไม่ใช่เล่นๆเลย มันใช้ร่างแยกสู้กับพวกฉันสามคน แถมยังทำลายเครื่องมือสื่อสารพวกเราทั้งหมดได้อีก ฉันต้องเอาเรื่องนี้ไปรายงานรุ่น 7 รีบจัดเวรยามตามหาตัวมันด่วนเลย
– ………..
– เฮ้ ทำไมทำหน้าแบบนั้น? มีอะไรเกิดขึ้นรึไง?
ไอ้บ้าเอ้ย รีบไปที่ห้องโฮคาเงะด่วนเลย
เคน: โอ้ว รู้ตัวกันซะแล้วเหรอเนี่ย
– ทำไมยามมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ
– ท่านรุ่น 7!!
เคน: กำแพงดิน!
– เฮ้ย ประตูมันเปิดไม่ออก
– ติดอะไรเนี่ย
-ไอ้บ้าเอ้ย พังประตูเข้าไปเลย
-ไม่ได้มันติดอะไรบางอย่างจากด้านใน ต้องงัดประตูออกก่อน
เคน: เอาล่ะทีนี้ก็ปลอดภัยแล้ว จะบอกผมได้หรือยังว่าตั้งใจจะทำอะไรกัน?
นารูโตะ: พูดเรื่องอะไร? ฉันสิต้องเป็นฝ่ายถาม นายเป็นใคร? ต้องการอะไรถึงเข้ามาถึงตัวโฮคาเงะแบบนี้?
(อะไรของเขาวะเนี่ย?) หา… ผม ฮาตาเกะ เคน ลูกชายของฮาตาเกะ คาคาชิ จูนินที่หล่อที่สุดในหมู่บ้านไง ผมเพิ่งทำภารกิจเสร็จ…
นารูโตะ: จะเป็นสปายทั้งทีน่าจะหาข้อมูลดีๆหน่อยนะ ที่นี่ไม่มีคนชื่อนี้ และที่สำคัญครูคาคาชิไม่มีลูกสักหน่อย
เคน: เอ๋?
นารูโตะ: ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายต้องการอะไร แต่ถ้าเข้ามาถึงนี่ได้คงฝีมือดีไม่ใช่เล่น ฉันคงต้องเอาจริงแล้วล่ะ
เคน: เดี๋ยวสิ อาจารย์นารูโตะ พอทีเถอะน่า เล่นอะไรกันเนี่ยผมไม่ตลกด้วยเลยนะ
นารูโตะ: ฉันไม่รู้จักนาย!
เคน: เหวอ!!
เคน: (เวรเอ้ย จะให้สู้กับอาจารย์นารูโตะในห้องแคบๆ เนี่ยนะ แถมคุณชิกามารุก็อยู่สมทบอีก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงต้องรีบถอยไปตั้งหลักก่อนแล้วล่ะ ขืนอยู่นี่นานโดนจับแหง)
อึ๋ย!!
ช่วยไม่ได้นี่นะ ขอโทษนะ อาจารย์นารูโตะ…
จัดการกับเอกสารพวกนี้ใหม่เอาเองนะ
นารูโตะ: เฮ้ย ไม่นะ เอกสารที่ฉันอุตส่าอดหลับอดนอนเคลียจนเสร็จ!
นารูโตะ: เจ้าบ้าเอ้ย อย่าหนีนะเฟ้ย
ชิกามารุ: หมอนี่…ฉันเกือบจะเชื่อว่าเขาเป็นลูกของอาจารย์คาคาชิจริงๆแน่ะ นอกจากลักษณะภายนอกที่ดูเหมือนมากแล้ว ยังฉลาดเป็นกรดอีก เขาต้องการอะไรกันแน่นะ เข้ามาถึงนี่แล้วก็หนีออกไปดื้อๆ? แล้วทำไมถึงเรียกนายว่าอาจารย์กัน?
นารูโตะ: ฉันเห็นด้วยแฮะ หรืออาจารย์คาคาชิแอบไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนหรือเปล่านะ
ชิกามารุ: พูดอะไรบ้าๆน่า
– ท่านรุ่น 7 คุณชิกามารุ ปลอดภัยดีหรือเปล่าครับ
ชิกามารุ: พวกนายนี่มันไม่ได้เรื่องเลยน้า นินจาแค่คนเดียวแท้ๆ
บ้าเอ้ย ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย กลับบ้านก่อนดีกว่า หิวชะมัดเลย ใช้พลังงานไปตั้งเยอะ
เอ๋?
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย… นี่มัน…ไม่ใช่บ้านฉัน…?
“อาจารย์คาคาชิไม่เคยมีลูกสักหน่อย” ไม่ใช่ทุกคนจำฉันไม่ได้… แต่นี่มันเป็นเพราะฉันไม่มีตัวตนที่นี่ตั้งแต่แรกแล้วต่างหากล่ะ… นี่มัน..ไม่ใช่โลกที่ฉันเคยอยู่…
