ฮาตาเกะ เคน ตอนพิเศษ 14 : โลกที่ไม่รู้จัก (ตอนที่ 4)
มิราอิ: ขออนุญาตค่ะ รุ่น 7 ให้เอาเอกสารนี่มาให้คุณเพิ่มน่ะ
เคน: เอ๋ มิราอิจัง?
เคน: เอกสารอะไรอีกเนี่ย!? ตาโฮคาเงะนั่น เห็นฉันทำเสร็จเร็วก็เอางานมาเพิ่มให้ฉันอีกเรอะ นี่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่กะใช้งานฉันให้คุ้มเลยใช่มั้ยเนี่ย…
มิราอิ: เอ่อ.. คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย?
เคน: เอ๋!?
เอ่อ.. ก็ดีเหมือนกันนะ…
เคน: งั้นช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยกับเอกสารที่ฉันทำเสร็จแล้วนี่ให้ทีนะ
มิราอิ: อื้ม ได้สิ…
(โห เขาทำงานละเอียดดีจัง วิเคราะห์แล้วก็ทำแผนผังออกมาได้รอบคอบแล้วก็เข้าใจง่ายมากเลย)
มิราอิ: ท่าทางคุณนี่จะหัวดีน่าดูเลยนะ มิน่าล่ะรุ่น 7 ถึงเอาแต่ส่งงานมาให้
ร..เหรอ…
มิราอิ: (ฉันคิดไปเองรึเปล่า… เขาแอบมองฉันอยู่เหรอ?)
(…คิดถึงชะมัด)
เคน: อาจารย์นารูโตะ ผมทำเอกสารพวกนี้เสร็จแล้วครับ
นารูโตะ: โอ้ ขอบใจมาก
เคน: แล้วทำไมผมต้องมาทำงานจุกจิกพวกนี้ด้วยล่ะ ไม่มีอย่างอื่นให้ผมทำรึไง?
นารูโตะ: ก็นายต้องรอข้อมูลจากนินเคนนี่ จะให้ไปทำภารกิจอย่างอื่นก็ไม่ได้ แล้วอีกอย่างนายทำงานเอกสารได้เร็วแล้วก็ละเอียดดีด้วยเนี่ยสิ
เคน: อีกแล้วเหรอเนี่ย…
เคน: แล้วก็ ผมมีเรื่องสงสัยบางอย่างครับ
นารูโตะ: หืม อะไรงั้นเหรอ?
เคน: อาชญากรพวกนี้น่ะในโลกของผมถูกจับไปหมดแล้วน่ะสิ แต่ทำไมที่นี่ถึงยังอยู่สถานะหลบหนีอยู่เลย ดูเหมือนว่าโลกของเรามีอะไรที่แตกต่างกันเยอะอยู่นะ
นารูโตะ: เอ๋ จริงเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกันน่ะ?
เคน: โดยส่วนมากแล้วอาชญากรพวกนี้ถูกจับโดยทีม 7 ของเราน่ะครับ ช่วงนั้นทีมเราทำภารกิจยากๆ ได้เยอะมากเลย
นารูโตะ: ยอดเลยแฮะ! ฉันที่โลกนั้นต้องเป็นโจนินที่สุดยอดมากแน่ๆ เลยใช่มั้ย?
เคน: อาจารย์น่ะยังคงเป็นเกะนินเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่พ่อผมใช้เส้นให้อาจารย์ได้เป็นหัวหน้าทีมเพื่อมาคุมทีมลูกของตัวเองเฉยๆ แต่ก็เจ๋งจริงไม่ปฏิเสธหรอก…
เคน: แต่จะว่าไปแล้วตอนนั้นน่ะสนุกจริงๆนะ อาจารย์นารูโตะกับเจ้าซึคุเนะน่ะบ้าพลังน่าดู ถึงได้จับอาชญากรได้เยอะแยะขนาดนั้นน่ะ
นารูโตะ: ฟังดูน่าสนุกชะมัดเลยแฮะ
ถ้าผมไม่ได้เป็นจูนินคงจะดีกว่านี้ล่ะมั้ง
นารูโตะ: ถ้ามีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังล่ะก็ได้ทุกเรื่องเลยนะ
เคน: ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ แล้วผมก็ไม่ใช่พวกประเภทที่จะมานั่งพร่ำเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟังด้วย
เคน: ผมไปหาอะไรกินดีกว่า อาจารย์ก็อย่ากินแต่ราเม็งถ้วยล่ะ หัดกินผักซะบ้าง เดี๋ยวก็ถ่ายไม่ออกหรอก
เคน: อ้าว โบรูโตะ?
โบรูโตะ: อ๊ะ คุณเคน
เคน: มาหารุ่น 7 งั้นเหรอ?
โบรูโตะ: ผมแค่แวะเอาข้าวกล่องมาให้พ่อน่ะ เพราะพ่อไม่ได้กลับบ้าน ก็แค่อาสามาแทนแม่เฉยๆ…
เคน: โอ้ว ต้องแบบนี้สิ แบบนี้ค่อยสมกับเป็นโบรูโตะที่ฉันรู้จักหน่อย
โบรูโตะ: พูดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว หมายความว่าไงของคุณกันแน่เนี่ย?
เคน: สะกดรอยตามฉันมา มีธุระอะไรกับฉันรึไง?
– !!
ร่างแยกงั้นเหรอ!? ฮาตาเกะ เคน… เป็นอย่างที่ฮิโรโตะบอกเลย ไม่ธรรมดาจริงๆ
ฮิโรโตะ!? นายรู้จักหมอนั่นงั้นเหรอ?
เคน: หมอนั่นอยู่ที่ไหน บอกฉันมา!?
– ใจเย็นๆน่า ฟังข้อเสนอของฉันก่อน
เคน: ข้อเสนออะไร?
– นายต้องเอาตราประทับทองคำมาให้เรา แล้วฉันจะให้ฮิโรโตะพานายกลับไปยังโลกของนาย ตามฉันมาสิ
เคน: รู้ว่าฉันมาจากโลกอื่นด้วยงั้นเหรอ? นายคงเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับหมอนั่นสินะ?
– ไม่ต้องถามมาก ตามฉันมาเงียบๆได้แล้ว
เคน: เดี๋ยวสิ ตราประทับน่ะ…ไม่ได้อยู่กับฉัน ของพวกนั้นอยู่กับโฮคาเงะหมดแล้ว ขอเวลาฉันหน่อย ฉันจะไปเอามันมาจากเขา พวกเขาเชื่อใจฉันน่ะ
– อย่ามาตุกติกนะ นายจะไม่ได้กลับไปที่โลกของนายอีกเลย ถ้านายให้คนของโคโนฮะมายุ่งด้วย รู้มั้ย
เคน: ฉันไม่ตุกติกหรอกน่า ฉันแค่อยากกลับไปที่โลกของฉัน เรื่องอื่นฉันไม่สนใจทั้งนั้นแหละ นายจะเอาอะไรไปก็แล้วแต่เลย!
– แบบนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย ถ้างั้นเมื่อนายได้ตราประทับทองคำมาแล้วให้นายมาเจอฉันตามที่อยู่นี้ แล้วฉันจะให้ฮิโรโตะพานายกลับไปที่โลกของนาย
เคน: เข้าใจแล้ว!
เฮ้ หมอนั่นมาแล้วล่ะ
มาคนเดียวใช่มั้ย สวมนี่ซะแล้วตามฉันมา
เคน: คนคุ้มกันหนาแน่นมาก แถมยังให้ปกปิดรูปลักษณ์ภายนอกก่อนเดินทางมาที่นี่ เพราะไม่ต้องการให้คนภายนอกรู้ว่าใครเข้าออกที่นี่บ้าง ระวังตัวดีใช้ได้เลย แต่แปลกใจว่าทำไมยอมให้ฉันเข้ามาในคฤหาสน์ง่ายๆ
บอส: สวัสดี คุณฮาตาเกะ เคน คุณเอาตราประทับมาด้วยใช่มั้ย?
เคน: ครับ แล้วฮิโรโตะล่ะ?
บอส: เขาอยู่ห้องข้างๆ นี้ล่ะ ส่งตราประทับมาสิ
ว้าว มันช่างสวยงามจริงๆ ตราประทับคางคกทองคำแท้อายุกว่าพันปี ในที่สุดฉันก็ได้มันมาจนได้
เคน: แล้วฮิโรโตะล่ะ?
บอส: ท่าทางจะอยากกลับโลกเดิมมากเลยสินะเนี่ย ฮ่าฮ่า
บอส: เอาล่ะ ฮิโรโตะ ไปหาเขาสิ
เคน: !
ฮิโรโตะ: ฉัน..พานายกลับไปไม่ได้แล้ว…
เคน: เอ๋
เคน: พูดบ้าอะไรของนายวะ?
ฮิโรโตะ: บอสหลอกให้นายมาที่นี่เพื่อเอาตราประทับมาให้เขา แล้วเขาจะฆ่าเราสองคนทิ้งที่นี่
เคน: หา!?
บอส: เสียใจด้วยนะ แต่ฮิโรโตะมันใช้คาถานินจาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นแกไม่มีทางได้กลับไปที่โลกของแกแล้วดังนั้นก็ตายซะที่นี่เถอะ
เคน: ว่าไงนะ!? แกหมายความว่าไงน่ะ!?
ตั้งแต่วันที่แกติดมากับมัน มันก็ใช้จักระจนเกลี้ยงจนเกือบตายน่ะสิ จากนั้นมันก็ใช้คาถานินจามันไม่ได้อีกเลย ต้นเหตุก็คงจะเป็นเพราะแกนั่นแหละ ตอนนี้มันก็หมดประโยชน์กับฉันแล้ว เก็บไว้อาจจะมีปัญหาทีหลังได้ ฉันต้องเก็บพวกแกทั้งสองคนตอนนี้
เคน: ไม่เอาน่าพวก แกจะแน่ใจได้ไงว่าฮิโรโตะจะใช้คาถานินจาไม่ได้อีกตลอดชีวิตน่ะ ถ้าฆ่าเขาจากนี้พวกแกจะหาเงินยังไง?
บอส: คิดว่าฉันพึ่งพาแต่มันอยู่รึไง? ฉันมีนินจามากมายคอยทำงานให้ ไม่ได้ขายแต่สมบัติที่ขโมยมาจากโลกของแกสักหน่อย
บอส: พูดมากพอแล้ว พวกนายจัดการมันสองคนให้เรียบร้อย
– รับทราบครับ!
เคน: ชิ ไอ้บ้าเอ้ย! ฮิโรโตะ นายถอยไปที่ประตูทางเข้า เร็ว!
ฮิโรโตะ: ข..เข้าใจแล้ว
เฮ้ย ระวัง มันดึงโคมไฟลงมา!!
– โธ่เว้ย มองไม่ค่อยเห็นเลย!!
– ระวังข้างหน้าไว้!!
อ้ากก
ผู้ติดตาม: อะไรน่ะ!? ฟ้าผ่าลงที่ชูริเคนงั้นเหรอ มันไม่ได้แค่ขว้างชูริเคนธรรมดามาที่เรา!!?
บอส: เหวอ!! ช่วยด้วย!!
อั่ก!!
บอส: ป..ปล่อยฉันนะ!!
เคน: คิดจะฆ่าฉันมันเร็วไปร้อยปี เจ้าโง่
มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้บ้านี่!!
คาคาชิ: ไง ยังปลอดภัยดีใช่มั้ย?
– ก..แก..!!?
คาคาชิ: ไม่น่าเชื่อว่าจะจัดการพวกนี้ได้เกือบหมดเลย
เคน: มาช้ากันจังเลยน้า
คาคาชิ: โทษที ในนี้มันซับซ้อนน่ะ ถ้าไม่ได้เก็งกิกับเด็นคงแย่
บอส: ก..แกมันโฮคาเงะรุ่น 6 ไม่ใช่รึไง มาทำอะไรที่นี่น่ะ!!?
คาคาชิ: ก็มาช่วยลูกชายฉันจับอาชญากรน่ะสิ
บอส: ล..ลูกชายเหรอ!?
บอส: ว่าไงนะ อาชญากรงั้นเหรอ? พูดอะไรบ้าๆ ลูกชายคุณต่างหากที่เป็นอาชญากร เขาบุกรุกคฤหาสน์ผม แถมยังเล่นงานลูกน้องผมทั้งหมดอีก ที่โคโนฮะเลี้ยงโจรไว้รึไง?
คาคาชิ: เพราะทางเราได้รับแจ้งว่ามีผู้บุกรุกได้ขโมยสมบัติหลายชิ้นไปจากคลังเก็บของโคโนฮะงากุเระ และเขาก็ตามสมบัติพวกนั้นมาที่นี่น่ะสิ
บอส: ถ้าจะมากล่าวหากันลอยๆแบบนี้ผมจะเล่นงานพวกคุณทั้งหมดเลยนะ!
– โฮคาเงะรุ่น 6 ครับ พวกเราเจอสมบัติที่หายไปจากแคว้นเราแล้วอยู่ในห้องเก็บสมบัติของที่นี่เองครับ!
คาคาชิ: ทำได้ดีมาก ไง ทีนี้ก็คงไม่ปฏิเสธแล้วใช่มั้ย?
บอส: อ..เอ๋!!?
บอส: เดี๋ยวสิอย่าพูดบ้าๆน่า ฉันไม่เคยขโมยอะไรของพวกแกมาเลยนะ!!? ทำไมถึง…
เคน: สมบัติก็เจอในคฤหาสน์ของแก แถมตราประทับทองคำก็อยู่ในตัวแกอีก ยังจะมาแก้ตัวอะไรเนี่ย? หลักฐานคาตาขนาดนี้
บอส: ไม่ใช่นะอันนี้มันมาจากโลกของแกต่างหาก แกเป็นคนเอามาให้ฉันเองนี่!!
เคน: พูดอะไรเพ้อเจ้อ ใครจะไปเชื่อแกกัน
เคน: จุ๊ๆ จะบอกอะไรดีๆให้ ตราประทับที่ฉันให้แกไปน่ะ คือของจากโลกนี้ ซึ่งมันเพิ่งถูกขโมยออกมาจากคลังเก็บของโคโนฮะ… แล้วก็มีของแถมอีกเกือบสิบชิ้นที่ฉันเอามาฝากแกด้วยน่ะนะ
บอส: ว่าไงนะ!?
เคน: ส่วนตราประทับทองคำที่มาจากโลกฉันน่ะเหรอ…
เคน: เก็งกิจัง~
เก็งกิ: ไง เคนจัง!
เคน: เก็บไว้ดีๆนะเพื่อนรัก พวกนายเสร็จธุระที่นี่แล้ว กลับไปก่อนเลย ไว้ฉันจะเรียกหาใหม่นะ
เก็งกิ/เด็น: เข้าใจแล้วเคนจัง
เคน: แหม ทีนี้ตราประทับของจริงที่อยู่บนโลกนี้ก็มีแค่อันเดียวแล้วสินะ
บอส: นี่แก!!?
เคน: จะจับอาชญากรเจ้าเล่ห์เหลี่ยมเยอะแบบแกน่ะ มันต้องวิธีนี้ “ยัดข้อหา” ไงรู้จักมั้ย เรื่องอื่นไว้ค่อยว่ากันทีหลังนะ
ชิกามารุ: เป็นตามที่นินเคนของนายให้ข้อมูลมาทุกอย่างเลย หมอนั่นทำเรื่องผิดกฏหมายเยอะมาก แต่เขาไม่เคยถูกสาวถึงตัวเลย เขาค่อนข้างฉลาดที่จะไม่ทำให้ตัวเองเป็นอาชญากร ถ้าไม่ถูกตรวจค้นที่คฤหาสน์คงไม่มีใครรู้เลยว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง
นารูโตะ: ให้ครูคาคาชิกับนินเคนแอบเอาสมบัติไปซ่อนไว้เพื่อให้ดูเหมือนเพิ่งถูกขโมยมาเพื่อยัดข้อหา ..คงไม่มีแคว้นไหนเคยทำแบบนี้แน่ๆ ฮ่าฮ่า
ชิกามารุ: แผนของเจ้าหมอนี่ไม่เบาเลย
คาคาชิ: ช่วยไม่ได้จริงๆ นะ
นารูโตะ: แล้วทีนี้จะเอายังไงกับฮิโรโตะน่ะ?
เคน: ไง
ฮิโรโตะ: ฉันบอกพวกนายไปหลายรอบแล้วไงว่าฉันใช้คาถานินจาไม่ได้อีกแล้วน่ะ
เคน: แค่..ช่วยลองอีกหน่อยได้มั้ย?
ฮิโรโตะ: ก็บอกว่าไม่มีประโยชน์แล้วไงเล่า!
เคน: ขอร้องล่ะ…
ชิ…
ฮิโรโตะ: โธ่เว้ย ฉันทำไม่ได้จริงๆ!
นารูโตะ: ถ้าฉันส่งจักระให้ล่ะ บางทีอาจจะได้นะ
เคน: จริงด้วยอาจารย์นารูโตะมีจักระเยอะมาก น่าจะช่วยได้!
ฮิโรโตะ: ไม่ได้จริงๆ ไม่ว่ายังไง… ล้มเลิกความคิดเถอะ
เคน: พูดบ้าอะไรวะ! ฉันต้องกลับไป! หยุดพูดบ้าๆ แล้วลองไปจนกว่าจะได้ซะ!! ไม่งั้นก็อยู่ในห้องนี้ไปจนตายนั่นแหละ!
นารูโตะ: เฮ้ ใจเย็นหน่อยน่า
ฮิโรโตะ: ก็บอกว่าฉันพยายามหลายครั้งแล้วไงเล่า จะให้ฉันทำไง
ฮิโรโตะ: นายจะเดือดร้อนทำไมในเมื่อนายสามารถใช้ชีวิตที่นี่ได้สบาย ทุกคนยอมรับนายหมดน่ะไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกเดิมของนายน่ะ ไม่เหมือนฉันซักหน่อย อยากฆ่าฉันก็ฆ่าเลย ยังไงฉันมันก็ไม่มีค่าอะไรอยู่แล้ว!!
เคน: …พูดบ้าอะไร ฉันไม่ทำร้ายนายหรอก
เคน: เวรเอ้ย ขอโทษที ฉันอารมณ์ร้อนไปหน่อย… ฉันคงทำเหมือนที่บอสทำกับนายเลยสินะ
นารูโตะ: ไม่ต้องกังวลหรอก จากนี้ไปนายจะได้อาศัยอยู่ที่โคโนฮะนี้ ฉันจะจัดการหาที่อยู่ให้นายเอง พยายามไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะกี่ปีก็ตาม จากนี้ไปที่นี่จะเป็นบ้านของนาย
ฮิโรโตะ: เอ๋!?
ฮิโรโตะ: ข..ขอบคุณ…
– เอ๋ อะ อะไรน่ะ!!?
เคน: ทำได้แล้ว!!?
แอ๊ก!!
เคน: เจ็บ ทำอะไรเนี่ย พ่อ!!?
นารูโตะ: ครูคาคาชิ
เคน: แต่ว่า.. เฮ้ ได้แล้วนี่ เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?
ฮิโรโตะ: ฉ..ฉันไม่รู้ ทำไมอยู่ๆ ถึง..??
ชิกามารุ: ฮิโรโตะ นายลองทำอีกครั้งสิ
ฮิโรโตะ: ค..ครับ!
ฮิโรโตะ: เอ๋!!? ทำไมกัน ไม่ได้อีกแล้วล่ะ??
ชิกามารุ: เคน นายลองแตะตัวเขาสิ
เคน: เอ๋?
เอ๋ ได้แล้ว!!?
ชิกามารุ: ฉันเข้าใจแล้ว นายจะใช้คาถาได้ก็ต่อเมื่อต้องมีเคนกลับไปด้วย ฉันคิดว่าสาเหตุที่นายใช้คาถานินจาไม่ได้ คงเป็นเพราะว่านายพาเขามาที่นี่ ซึ่งนายเคยบอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่สามารถมีสิ่งมีชีวิตใดๆ ติดเข้ามาในหลุมดำของนายได้ กรณีของเคนคงจะมีเงื่อนไขอะไรสักอย่างที่ทำให้เขามากับนายได้
ชิกามารุ: ซึ่งเงื่อนไขนั้นฉันคิดว่าอาจจะเป็นเพราะโลกนี้ไม่มีเขาอยู่ จึงทำให้ไม่เกิดการทับซ้อนกัน
คาคาชิ: อย่างนี้นี่เอง
นารูโตะ: อ่า ช่วยอธิบายให้เข้าใจง่ายกว่านี้ได้ไหมเนี่ย..?
คาคาชิ: ถ้างั้น..หมายความว่าเคนสามารถเดินทางไปมาระหว่างโลกเราทั้งสองได้ตลอดเวลาพร้อมกับนายงั้นสินะ?
ฮิโรโตะ: ไม่มีทางหรอก
นารูโตะ: เอ๋?
การที่แบกหมอนี่มาด้วยทำให้จักระฉันเกือบหมดจนฉันเกือบตาย ถ้ากลับไปที่โลกนั้นฉันอาจตายเพราะจักระหมดหรือไม่ก็ถูกจับตัวโดยนินจาแคว้นใดแคว้นหนึ่งก็ได้ ฉันจะยอมไปส่งเขาแค่ครั้งเดียวและฉันจะไม่กลับไปที่โลกนั้นอีก
เคน: อา..มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละนะ…
นารูโตะ: ยังไงซะก็ถือว่าคลี่คลายไปได้แล้วล่ะนะ พักกันก่อนเถอะอย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลย ฉันจะหาที่พักให้นาย ตามฉันมาสิ
ฮิโรโตะ: ค..ครับ ขอบคุณครับ!
เคน: มิราอิจัง!?
มิราอิ: จะกลับแล้วงั้นเหรอคะ?
เคน: อ..อื้ม… พรุ่งนี้ฉันกะว่าจะไปบอกเธออยู่น่ะ…
เคน: ไง คิดถึงฉันรึไง?
มิราอิ: คุณจะกลับมาที่นี่อีกมั้ย?
เคน: เอ๋ เอ่อ..ฉันไม่รู้ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉันน่ะ…
มิราอิ: ……
เคน: มิราอิจัง ฉันมาจากโลกคู่ขนานน่ะ…
มิราอิ: เอ๋!?
เคน: ที่โลกนั้นฉันเป็นลูกของฮาตาเกะ คาคาชิ และฉันกับเธอก็เป็นแฟนกัน
มิราอิ: อ..เอ๋!!?
เคน: ฉันมาที่นี่ได้เพราะฮิโรโตะ แต่เขาจะไม่พาฉันกลับมาที่นี่อีกแล้ว เพราะจักระของเขารับไม่ไหว มันเสี่ยงเกินไปสำหรับเขา ดังนั้น…
ฉันขอโทษนะ…
มิราอิ: อยู่ต่อ..อีกสัก 2-3 วันไม่ได้เหรอคะ…?
เคน: เอ๋!?
เคน: ได้สิ!
คาคาชิ: ตัดสินใจจะกลับไปคืนนี้งั้นเหรอ?
เคน: ครับ มาติดอยู่นี่ก็เกือบสองเดือนแล้ว ผมไม่เคยหายไปจากหมู่บ้านเกินเดือนนึงเลย ไม่รู้ป่านนี้ทุกคนจะเป็นยังไงบ้าง
เคน: นี่พ่อ… ถ้าผมกลับไปแล้ว พ่อจะเหงามั้ย? ถึงพ่อจะบอกว่าเคยชินกับการที่อยู่คนเดียวแบบนี้ก็เถอะ แต่ผมก็ค่อนข้างกังวลนิดหน่อยเหมือนกันแฮะ แถมยังรู้สึกเป็นห่วงมิราอิจังด้วย
คาคาชิ: หืม?
คาคาชิ: ทำไมล่ะ ลังเลที่จะกลับไปรึไง?
เคน: ผมไม่เคยลังเลครับ
คาคาชิ: งั้นก็ไม่ต้องถามหรอก
เคน: ……….
คาคาชิ: เธอน่ะถูกสอนมาได้ดีจริงๆ นะ ฉันภูมิใจในตัวเธอจริงๆ และฉันมั่นใจว่าตัวฉันที่โลกนั้นก็คงคิดเหมือนกัน ถึงจะกวนประสาท โผงผาง ตรงไปตรงมา แต่ก็มักจะเอาใจใส่คนอื่นเสมอ
คาคาชิ: เฮ้ยทำอะไรของนายเนี่ย ปลาหนีหมด เจ้าบ้านี่!
เคน: ผมอยากกินซูชิ ไปกินที่ร้านกันดีกว่าพ่อ
ฮิโรโตะ: นี่นายไม่คิดจะให้คนอื่นมาส่งเลยรึไง?
เคน: ไม่ล่ะ ฉันเกลียดที่ต้องเห็นหน้าเศร้าๆ ของคนอื่นน่ะ
ฮิโรโตะ: งั้นก็..กลับกันเลยแล้วกัน
เคน: ถ้ามีโอกาสไว้จะมาเล่นที่นี่ใหม่นะ
ฮิโรโตะ: ฝันไปเถอะ
เคน: นายนี่มันใจร้ายชะมัด ฮิโรโตะ
[กลับมาที่โลกเดิมของเคน]
[บ้านมิราอิ]
มิราอิ: รุ่นพี่…ไปอยู่ที่ไหนกันคะ…?
เคน: (เคาะหน้าต่าง) เฮ้มิราอิจัง หลับหรือยังน่ะ?
มิราอิ: !!
เคน: เหวอ ตกใจหมด!
เคน: โอ้ว ยังไม่นอนเหรอ ฉันกะว่าจะแวะมาดูเธอก่อนแล้วรีบกลับไปหาพ่อแม่ฉันน่ะ ป่านนี้นอนร้องไห้คิดถึงฉันแย่แล้ว…
มิราอิ: รุ่นพี่เคน!!
มิราอิ: ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย รุ่นพี่ไปไหนมาคะ!!?
เคน: ใจเย็น มิราอิจัง
เคน: มิราอิจังทำไมถึงได้ดูซูบแบบนี้ล่ะ กินข้าวบ้างมั้ยเนี่ย?!
มิราอิ: ฉันเป็นห่วงรุ่นพี่มากเลยรู้มั้ย เราส่งคนออกตามหารุ่นพี่แต่ไม่มีร่องรอยเลย เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ!?
เคน: ภารกิจฮิโรโตะนั่นแหละ ฉันจะเล่าให้เธอฟังทั้งหมดเลย แต่ตอนนี้เธอต้องนอนก่อนรู้มั้ย อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลย
มิราอิ: ฉันอยากให้รุ่นพี่อยู่กับฉันอีกสักหน่อยได้มั้ย? แม่ฉันก็อยากเจอรุ่นพี่มากเลย
เคน: หืม…
เคน: ก็ได้ งั้นฉันขอโทรไปบอกพ่อแม่ฉันก่อนแล้วกันนะ
มิราอิ: ได้ค่ะ!
เคน: ไม่ต้องห่วงนะ ฉันกลับมาแล้วมิราอิจัง
