* เนื้อหาช่วงนี้อ้างอิงจากอนิเมะ โบรูโตะ ตอนที่ 106 – 110 * ต้นฉบับคือนิยาย Konoha Shinden: Steam Ninja Scrolls.     เคน: ขออนุญาตครับ!   เคน: อาจารย์นารูโตะ นารูโตะ: หน้าสิ่วหน้าขวานมีอะไรรึ เคน?   เคน: มีเรื่องด่วนสำคัญมากครับ! [ฮาตาเกะ เคน (18) อดีตทีม 7 ลูกศิษย์ของนารูโตะ และเป็นลูกชายของโฮคาเงะรุ่น 6]   เคน: อนุญาตให้ผมไปทำภารกิจร่วมกับรุ่น 6 ด้วยอีกคนนึงนะครับ   นารูโตะ: พูดอะไรของนายน่ะ [อุซึมากิ นารูโตะ โฮคาเงะรุ่น 7]   นารูโตะ: ไม่ได้หรอก ก็ภารกิจนั้นมีมิราอิทำอยู่แล้วนี่ เคน: ก็เพิ่มผมเข้าไปด้วยอีกคนนึงไงอาจารย์ จะได้คุ้มกันรุ่น 6 ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นน่ะ นารูโตะ: การจะให้เอานินจาฝีมือดีไปด้วยทั้งสองคนน่ะมันเกิดความจำเป็นนะเฟ้ย   นารูโตะ: นี่ไม่ใช่การไปเที่ยวเล่นนะเจ้าบ้า เป็นภารกิจที่กินเวลาหลายวันเกินไป ฉันให้นายไปด้วยไม่ได้หรอก เอ้านี่ ภารกิจของนายมีเตรียมไว้รออยู่แล้ว   เคน: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย อาจารย์นารูโตะ…   ชิกามารุ: เอาน่า นารูโตะ นานๆ ทีหมอนี่จะมีโอกาสได้ทำภารกิจกับพ่อของเขาทั้งทีนะ ภารกิจอันนั้นเอาให้โจนินคนอื่นทำแทนก็ได้น่า เคน: คุณชิกามารุ…   นารูโตะ: เฮ้อ.. ก็ได้ ก็ได้ แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ   เคน: เย้ ขอบคุณครับ อาจารย์นารูโตะ คุณชิกามารุ ถ้างั้นผมไปนะ! นารูโตะ: เฮ้ย เดี๋ยว จะไม่ฟังรายละเอียดภารกิจก่อนรึไง   นารูโตะ: เจ้าหมอนี่อย่างกับเด็ก ตรงไปตรงมาดีจริงๆ… ชิกามารุ: ฮ่าฮ่า คงดีใจที่ได้ไปทำภารกิจกับพ่อของเขาน่ะ     เคน: โย่ว สำเร็จล่ะพ่อ! คาคาชิ: มาได้สักทีนะ   ไก:…

กลับเข้าสู่เนื้อหาต่อจากตอนที่ 1 เคน: เจอตัวจนได้ [ฮาตาเกะ เคน อายุ 16 ปี]   เคน: “นักฆ่าดาบคลั่ง” นินจาถอนตัว แห่ง คิริงากุเระ   หมอนี่ดูไม่ง่ายเลย… ให้ฉันจับกุมหมอนี่เนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย…         นักฆ่า: บุกเข้ามาตรงๆ เลยงั้นเรอะ แถมยังมาคนเดียวอีก? จะดูถูกกันเกินไปแล้วมั้ง   นักฆ่า: หืม… นินจาจากโคโนฮะงากุเระ งั้นเหรอ?   นักฆ่า: ส่งมาคนเดียวแบบนี้ ถ้าไม่ดูถูกฉันจนเกินไป ก็แปลว่าแกก็เก่งพอตัวสินะ? เคน: แน่นอนว่าอย่างหลัง   งั้นก็ขอลองหน่อยเถอะ!!             เคน: โว้ว! หมอนี่โหดเป็นบ้าเลย ตัวก็ใหญ่เคลื่อนไหวก็เร็ว เหมือนที่ข้อมูลว่ามาเลย นักฆ่า: หนีเร็วใช้ได้นี่   นักฆ่า: แกก็ความเร็วใช้ได้นี่ไอ้หนู เห็นทีฉันต้องเอาจริงแล้วล่ะ เคน: ว่าไงนะ แกจะบอกว่าเมื่อกี้แค่ออมมืองั้นเหรอ!?     เคน: เฮ้ยๆ มันไม่โกงไปหน่อยเหรอ… นักฆ่า: ไงล่ะ ไม่ปากดีเหมือนตอนแรกแล้วรึไง?       นักฆ่า: ไวใช้ได้นี่ ไอ้หนู ความเร็วของแกน่ะเกือบเท่าฉันเลยล่ะ เคน: อย่ามาพูดบ้าๆน่า ฉันน่ะเจ๋งกว่าแกตั้งเยอะ!   เคน: ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง เอาแต่หลบแบบนี้ได้ไม่นานหรอก มีหวังโดนมันเก็บก่อนแน่…   นักฆ่า: เอ้าเป็นอะไรไป ความอวดดีเมื่อกี้ไปไหนหมดแล้วล่ะ!     นักฆ่า: ฮ่าฮ่าฮ่า เคน: โธ่เว้ย มันหนีไปอีกแล้ว!!   เคน: คิดจะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย   หมอกพวกนี้เต็มไปด้วยจักระของเขา ฉันตรวจหาเขาไม่เจอ หรือฉันควรอัญเชิญนินเคน …ไม่ได้ หมอนี่เร็วเกินไป ฉันเสี่ยงไม่ได้   เอาล่ะ ก็ได้… งั้นมาเล่นเกมกัน…

ซึคุเนะ: เคนนายดูกังวลจังเลยนะ ปกติพวกเราก็ทำภารกิจระดับ B กันออกบ่อย นายจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย มิบุนะ: นั่นสินะ ทุกทีไม่เห็นจะใส่ใจอะไรขนาดนี้เลย   เคน: ก็ทุกครั้งมีอาจารย์นารูโตะอยู่ด้วยนี่ ฉันจะต้องกังวลอะไรกันล่ะ แต่คราวนี้พวกเรามากันเอง มันอันตรายเกินไปนะ ซึคุเนะ: อย่าห่วงไปเลยน่า ฉันดูแลของนี่ให้เอง จะส่งให้ถึงมือผู้ว่าจ้างอย่างปลอดภัยเลยล่ะนะ มิบุนะ: ใช่แล้วล่ะ!   เคน: ฉันไม่สนของพวกนั้นหรอก พวกนายสำคัญกับฉันมากกว่า   ซึคุเนะ: ฉันล่ะเกลียดนิสัยชอบพูดตรงๆ ของนายชะมัด ไม่รู้จักอายปากบ้างรึไงฟะ! เคน: หืม ทำไมล่ะ?   ความรู้สึกบ้าๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย อึดอัดชะมัด ไม่สบายใจเลย     เคน: ซึคุเนะใช้ลมพายุหมุน! มิบุนะหมอบ!!     ซึคุเนะ: อาวุธพวกนี้มันอะไรเนี่ย!? ศัตรู: ว้าว อะไรกันเนี่ย รู้ตัวเร็วจริงๆ นะ หูตาดีใช้ได้เลยนี่   – นี่อย่าบอกนะ ว่าแกได้ยินแม้กระทั่งเสียงตอนที่ฉันใช้คัมภีร์อัญเชิญอาวุธด้วยน่ะ? ไม่ธรรมดาเลยนี่หว่า – โว้ว คงแค่ฟลุคละมั้ง   นินจาเหรอ?!!   เคน: ต้องการอะไร? ศัตรู: ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว คัมภีร์ลับที่แกกำลังเอาไปส่งนั่นแหละ   ซึคุเนะ: พวกมันรู้ได้ไงน่ะ? เคน: ฉันไม่แปลกใจหรอก ศัตรู: อย่าได้คิดหนีเชียว เพราะพวกแกหนีพวกฉัน 4 คนไม่ทันหรอก แค่ส่งมาให้พวกเราดีๆ แล้วเราจะปล่อยพวกแกไป   นินจาเร่ร่อนที่มีกลิ่นคาวเลือดติดตัวแบบนี้ ฉันคงให้ซึคุเนะกับมิบุนะไปเสี่ยงด้วยไม่ได้แน่ ต้องพาสองคนนี้ไปที่ปลอดภัยก่อน แล้วฉันค่อยหาทางชิงคัมภีร์คืนหลังจากนั้นแล้วกัน   เคน: พวกนายอยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันจัดการเอง พยายามอย่ายั่วโมโหพวกมันนะ ซึคุเนะ: นายมีแผนสินะ?   – ดีมาก ส่งมาให้ง่ายๆแบบนี้สิ จะได้ไม่มีใครเจ็บตัว พวกฉันก็ไม่ใช่ว่าจะใจร้ายอะไร – ฮ่าฮ่า น่าสงสารกันจริงๆ ท่าทางจะกลัวน่าดู    โอ๊ะ นินจาหญิงคนนั้นน่ารักจังเลยนะนั่น   ซึคุเนะ: อย่ามายุ่งกับเธอนะ!! ศัตรู:…

เคน: เราจะผ่านเข้าช่องทางนี้ไปและเมื่อเข้าถึงตัวประกันได้ ฉันจะจัดการกับพวกยามแบบเงียบๆ จากนั้นรีบพาตัวประกันออกทางเดิม กว่าพวกที่อยู่ข้างนอกจะรู้ตัวเราก็หนีไปได้ไกลแล้วล่ะ มิบุนะ: สมกับเป็นเคนคุง มองหาช่องทางได้ทะลุปรุโปร่งไปหมดเลย!   ซึคุเนะ: โธ่เอ้ย แบบนั้นฉันก็ไม่ได้สู้กับศัตรูเลยน่ะสิ ทำตามแผนนายภารกิจจบไวเกินไปทุกทีอะ น่าเบื่อ! เข้าทางข้างหน้าเหอะน่า! นารูโตะ: โอ้ว เห็นด้วยกับซึคุเนะ! มิบุนะ: จะบ้าพลังกันไปถึงไหนทั้งสองคนน่ะ!   เคน: อืม… มันก็ได้อยู่หรอกนะเพราะมีอาจารย์นารูโตะทั้งคน งั้นเข้าด้านหน้าตรงๆ เลยก็ได้ นารูโตะ/ซึคุเนะ: โอ้ว งั้นก็ตกลงตามนั้น! มิบุนะ: แล้วจะมานั่งวางแผนกันเพื่อ!?         ซึคุเนะ: ภารกิจคราวนี้สนุกชะมัด พวกศัตรูพวกนั้นพอเห็นอาจารย์นารูโตะก็พากันช็อคปากค้างกันหมดเลย จากนั้นเราก็จัดการพวกนั้นได้อย่างรวดเร็วเลยล่ะ ฮ่าฮ่า มิบุนะ: ใช่ ไม่มีใครไม่รู้จักอาจารย์นารูโตะของเราหรอก ซันโชว: อ้าก ฉันอิจฉาพวกนายชะมัด ท่าทางจะมีแต่ภารกิจน่าตื่นเต้นทั้งนั้นแน่ๆ เลย แถมยังได้ไปกับอาจารย์นารูโตะด้วย   เคน: แล้วพวกนายล่ะภารกิจคุ้มกันล่าสุดเป็นไงมั่ง ไทชิโร่: คุ้มกันเศรษฐีกลับแคว้นดินน่ะสิ ไม่ได้สู้กับใครสักคนเลย ริกะ: ใช่ ไม่มีโจรออกมาปล้นเขาสักคน น่าเบื่อที่สุดเลยล่ะ! เคน: พูดอะไรของเธอเนี่ย ราบลื่นแบบนั้นก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง   โทโมกะ: ดีจังเลย ทำไมถึงมีแค่ทีมฉันที่ยังได้ทำแค่ภารกิจระดับ C อยู่ทีมเดียวกันนะ มิบุนะ: ไม่เป็นไรนะ อีกเดี๋ยวก็มีภารกิจระดับสูงๆกว่านั้นมาแล้วล่ะ   โทโมกะ: แต่เคนคุงเก่งจริงๆนะ มิบุนะเล่าให้ฟังตลอดเลยว่าเคนคุงคอยวางแผนหาทางออกให้ทีมได้ทุกสถานการณ์เลย มิบุนะ: ฉันไม่ได้เอาแต่พูดถึงเคนคุงสักหน่อย! เคน: เอ๋?   ซันโชว: พวกฉันต้องไปเตรียมตัวสำหรับภารกิจเย็นนี้น่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ โทโมกะ: ทีมฉันก็เรียกรวมตัวเหมือนกัน ไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะ มิบุนะ: ไว้เจอกัน   ซึคุเนะ: นี่ พวกเราไป…   มิบุนะ: ก็บอกว่าฉันไม่ได้พูดแบบนั้นจริงๆ นะ เคน: จริงเหรอ งั้นทำไมต้องลุกลี้ลุกลนด้วยล่ะ   มิบุนะ: ฉันเปล่าสักหน่อย~     ซึคุเนะ: เฮ้ เคน ถามอะไรอย่างสิ เคน: หืม?…

ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!   อย่าเข้ามานะ!!   อ้าก!!!     นารูโตะ: ฮ่า!   ซึคุเนะ: อ้าก รกชะมัด หมู่บ้านที่เราจะไปทำไมถึงอยู่กลางป่าเขาแบบนี้นะ มิบุนะ: นั่นสิ ไม่มีถนนเข้าหมู่บ้านด้วยซ้ำ นารูโตะ: เอาน่าอีกนิดเดียวก็ใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วล่ะ     เคน: โอ๊ะ มิบุนะ หนอนแก้วตัวเบ้อเริ่มเกาะอยู่ตรงกระเป๋าเธอน่ะ   มิบุนะ: ค..เคนคุง.. อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ เคน: จริงๆ นะ นั่นไงดูสิ ซึคุเนะ: จริงด้วยแฮะตัวใหญ่ชะมัด   เคน: อ้าว ไต่ไปนั่นแล้ว   มิบุนะ: กรี๊ด เอาออกไปที!! เคน: เฮ้ย!!     มิบุนะ: เอาออกไปที เคนคุง เอามันออกไปที!! เคน: เข้าใจแล้วๆ อยู่เฉยๆ สิ…   เคน: นี่ไง เอาออกมาแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก มิบุนะ: เอามันออกไปไกลๆ เลย!! เคน: ด..เดี๋ยวฉันเอาไปปล่อยที่พุ่มไม้โน้นนะ…   ซึคุเนะ: ปกติถึกอย่างกับอะไรดี ดันมากลัวหนอนตัวแค่นี้ ยัยบ้า มิบุนะ: หนวกหูน่า!!   มิบุนะ: ใครจะไปเหมือนเคนคุงกันล่ะ เข้ากับสัตว์ได้ทุกชนิดแบบนั้นน่ะ เคน: พูดอะไรของเธอน่ะ   เคน: ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย อ้วนจ้ำม่ำน่ารักดีออก ดูสิ มิบุนะ: เอาไปไกลๆ เลย ตาบ้า!       ผู้นำหมู่บ้าน: ผมต้องขอบคุณนินจาจากโคโนฮะมากเลยนะครับ ที่เดินทางอย่างลำบากเพื่อมาช่วยเหลือพวกเราที่นี่ นารูโตะ: ยินดีครับ ช่วยบอกรายละเอียดทั้งหมดแก่เราด้วยนะครับ   ผู้นำหมู่บ้าน: เมื่อไม่กี่เดือนก่อนมีกลุ่มนินจาจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาที่หมู่บ้านเรา พวกเขามาเสนองานให้เรา ใครที่ยอมไปทำงานกับพวกเขาจะได้รับเงินก้อนโตล่วงหน้าทันที แต่ทุกคนที่ไปกับนินจากลุ่มนั้นก็ไม่เคยได้กลับมาเลยน่ะครับ มิบุนะ: ทำไมกัน!? ผู้นำหมู่บ้าน: พวกเขาอ้างว่าทุกคนยังคงทำงานอยู่จึงไม่สามารถกลับมาที่หมู่บ้านได้ แต่ผมไม่เชื่อที่พวกเขาบอกเรา ผมคิดว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีกับชาวบ้านที่ไปกับพวกเขา  …

ผู้ชาย: ดันพลาดตกลงมาข้างล่างนี้ซะได้.. ที่นี่มันอะไรกันเนี่ยหมอกเต็มไปหมด มองไม่เห็นทางเลย…   คนลึกลับ: มาทางนี้สิ… ผู้ชาย: ใครอยู่ทางนั้นน่ะ!? ช่วยผมด้วย!   ผู้ชาย: เอ๋!? นั่นมันตัวฉันนี่! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!?   คนลึกลับ: ใช่แล้ว ฉันก็คือนายไงล่ะ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย ฉันรู้ถึงความเจ็บปวดของนาย ฉันคือคนเดียวที่เข้าใจนายทุกอย่าง มาอยู่เคียงข้างฉันที่นี่เถอะนะ แล้วนายจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป ผู้ชาย: พูดเรื่องบ้าอะไรของนาย!?   คนลึกลับ: การตายของเธอเป็นความผิดของนายจริงๆ ถ้านายตั้งใจช่วยเธอมากกว่านี้ เธอก็คงจะรอดไปแล้วใช่มั้ยล่ะ? ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แต่ความจริงมันคือความผิดของนายทั้งหมดนั่นแหละ   ผู้ชาย: ฉ..ฉัน… ใช่ มันคือความผิดของฉันจริงๆ คนลึกลับ: การที่นายต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียเธอไปและความรู้สึกผิดนั่น มันทรมานมากเลยใช่มั้ย   คนลึกลับ: ยื่นมือมาสิ ถ้านายอยู่กับฉันที่นี่ นายจะมีแต่ความสงบสุขและไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป         [บ้านของโฮคาเงะรุ่น 6]   คาคาชิ: เคน เสร็จรึยังลูก แม่เขารอกินข้าวอยู่ กินข้าวก่อนค่อยออกไปทำภารกิจนะ เคน: กำลังจะลงไปครับ   เคน: จะว่าไปพ่อช่วยดูข้อมูลของ “หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว” ที่พวกผมต้องเข้าไปตามหาคนหายในนี้ให้ทีสิ ข้อมูลที่ผมพอจะหาได้มันน้อยมากเลย คาคาชิ: ได้สิ   เคน: ถ้านอกจากคำบอกเล่าตามตำนานเกือบร้อยปีจากคนในพื้นที่แล้วแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย คาคาชิ: มันเป็นสถานที่ต้องห้ามน่ะเลยไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป เพราะมีคนหายตัวไปในนั้นเยอะมาก   คาคาชิ: ตามตำนานเล่าว่าใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ จะถูกเรียกด้วยเสียงปริศนา ยิ่งตามเสียงนั้นไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาทางกลับออกมาไม่ได้ แต่เพราะภายในเป็นหุบเขาที่มีหมอกปกคลุมตลอดเวลา เลยมีการตั้งข้อสงสัยว่าคนที่หลงทางเข้าไปจะมองไม่เห็นทางเลยหาทางกลับออกมาไม่ได้ บวกกับความหวาดกลัวจึงทำให้ผู้คนที่หลงทางขาดสติ เคน: ฟังดูคล้ายๆ กับไซเรนเลยว่ามั้ย   คาคาชิ: ถือว่ารวบรวมข้อมูลมาได้เยอะนี่นา ระวังเรื่องการหลงทางเพราะหมอกและคาถาลวงตาให้ดีล่ะ อาจมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงอยู่ข้างในเยอะเลย ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำภารกิจนี้น่ะ ให้พ่อส่งทีมอื่นไปช่วยด้วยดีมั้ย? เคน: พ่อน่ะห่วงเกินไปแล้วน่า ภารกิจนี้ทุกคนดูตื่นเต้นมาก ไม่มีใครกังวลเลยสักนิดนะ   คาคาชิ: ที่ไม่กังวลเพราะมั่นใจว่าเรื่องคราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผีๆ แน่นอนสินะ   เคน: พูดขึ้นมาแล้วหงุดหงิดชะมัด! ภารกิจก่อนหน้านี้ พ่อแค่ตั้งใจจะแกล้งผมใช่มั้ย รู้ทั้งรู้ว่าลูกตัวเองกลัวผีแท้ๆ ทีหลังถ้าจะมีผีมาเกี่ยวข้องก็หัดบอกกันก่อนสิ คาคาชิ: คร้าบ คร้าบ…

มิบุนะ: เคนคุง มีหนังเข้าใหม่ล่ะ เราไปดูด้วยกันมั้ย? เคน: หืม ได้สิ เรื่องอะไรงั้นเหรอ? มิบุนะ: นี่ไง!   เคน: หนังโรแมนติกดราม่าเหรอ ขอผ่านได้มั้ย ฉันไม่ชอบแนวนี้เลยอะ มิบุนะ: งั้นเหรอ? เคนคุงอยากดูเรื่องไหนล่ะ ฉันดูได้ทุกเรื่องเลยถ้าเธอชอบน่ะ เคน: งั้นเรื่องนี้เป็นไง?   ไทชิโร่: เฮ้ย หนังผีเหรอ เรื่องนี้ฉันอยากดูมากเลย ซันโชว: น่าสนุกว่ะ ฉันไปด้วยๆ เคน: โอ้! ยอดเลย งั้นเราไปดูด้วยกันนะ มิบุนะ: ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่เนี่ย!?     มิบุนะ: สนุกจังเลย หนังผีนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ ไทชิโร่: ไอ้คนที่บอกอยากดูที่สุดทำไมหน้าซีดอะไรแบบนั้นล่ะนั่น ฮ่าฮ่า ซันโชว: นายสองคนกลัวใช่มั้ย? ซึคุเนะ: พูดบ้าๆ น่า! ใครจะไปกลัวของแบบนั้นกัน!   ซึคุเนะ: พวกฉันไปก่อนนะ อาจารย์นารูโตะนัดรวมตัวเพื่อไปรับภารกิจช่วงบ่ายน่ะ -โอเค ไว้เจอกัน     ซึคุเนะ: คือว่าท่านรุ่น 6 ครับ พวกผมอยากทำภารกิจที่สูงกว่าระดับ C บ้างอะ ขอภารกิจที่ตื่นเต้นๆ บ้างได้มั้ยครับ? นารูโตะ: ผมเห็นด้วยกับซึคุเนะนะ อาจารย์คาคาชิ คาคาชิ: แหม ทำให้นึกถึงเมื่อก่อนจริงๆ นะ…   คาคาชิ: อันที่จริง… มันมีภารกิจระดับ B อยู่อันนึง แต่คิดว่ามันไม่น่าจะเหมาะกับพวกเธอน่ะสิ… ซึคุเนะ: พูดอะไรแบบนั้นท่านรุ่น 6 พวกผมน่ะทำภารกิจระดับ A ได้สบายเลยนะ! นารูโตะ: ใช่แล้วอาจารย์คาคาชิ เห็นแบบนี้ก็เถอะ แต่จริงๆ พวกเขาเป็นทีมที่ประสานกันได้ดีเลยล่ะ   คาคาชิ: เคน แล้วลูกล่ะว่าไง? เคน: เอ๋ ก็มีอาจารย์นารูโตะอยู่ทั้งคนนี่ครับ คาคาชิ: อืม… ถ้างั้นก็ตามใจล่ะนะ     ผู้นำหมู่บ้าน: พวกคุณคือนินจาจากโคโนฮะที่จะมาช่วยขับไล่ผีให้พวกเราใช่มั้ยครับ? นารูโตะ: เอ่อ… ใช่ครับ… ชาวบ้าน: ยอดเลย!…

พวกเธอที่มีชื่อตามนี้ให้ตามฉันมา ริกะ ซันโช ไทชิโร่ พวกเธอทั้งหมดคือทีม 3   มิบุนะ: ดีใจจังเลยนะที่พวกเราได้อยู่ทีมเดียวกันเนี่ย ซึคุเนะ: แต่จะว่าไป ทำไมโจนินทีมเราถึงมาช้าที่สุดเลยล่ะ? [ทีมเคน เกะนิน อายุ 12 ปี]   ซึคุเนะ: อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ มิบุนะ: เห็นด้วย! เคน: เฮ้ๆ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เกี่ยวด้วยน่ะ…   เคน: เมื่อไหร่พวกนายจะเลิกเล่นซนกันซักที ไม่ใช่เด็กแล้วนะเนี่ย แล้วโจนินที่ไหนจะมาติดกับดักเด็กเล่นแบบนี้กัน ซึคุเนะ: เงียบไปเลย นายนี่มันชอบบ่นเหมือนครูอิรุกะชะมัด   [เสียงเปิดประตู] ซึคุเนะ: มาแล้วล่ะ!   อึ๋ย! นั่นมัน….!!   ฮ่าฮ่า… โทษทีที่มาสายนะเด็กๆ พอดีระหว่างทางที่มาน่ะ… [อุซึมากิ นารูโตะ อายุ 26 ปี]     เคน: พ..พี่นารูโตะ!!? ซึคุเนะ/มิบุนะ: เอ๋ อุซึมากิ นารูโตะ คนนั้นน่ะเหรอ!!?   นารูโตะ: นี่มันฝีมือใครกันฟะ!!? เคน! นายใช่มั้ย!!? เคน: เดี๋ยว.. เดี๋ยว! ผมไม่เกี่ยว… จ๊าก!!   นารูโตะ: เจ้าพวกบ้า โตป่านนี้แล้วยังเล่นเป็นเด็กอยู่ได้ เคน: แล้วไหงฉันโดนไปด้วยล่ะเนี่ย… ซึคุเนะ: อาจารย์นารูโตะเป็นโจนินของทีมเราเหรอเนี่ย ยอดเลย!   นารูโตะ: ฉันเป็นอาจารย์ของพวกนายก็จริงอยู่ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้มีตำแหน่งโจนิน เพราะงั้นนี่จึงเป็นกรณีพิเศษของทีม 7 ใหม่ ของพวกเราล่ะนะ ซึคุเนะ/มิบุนะ: เห! สุดยอดไปเลยล่ะ พวกเรา!! เคน: (อ่า..ฝีมือพ่อแหง)   นารูโตะ: และต่อไปนี้จะเป็นการทดสอบทีมเวิร์คของพวกนาย – ทีมเวิร์คเหรอครับ?   พวกนายทั้งสามคนต้องแย่งกระดิ่งจากฉันให้ได้   เคน: ให้แย่งกระดิ่งจากพี่นารูโตะเนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย งั้นผมยอมแพ้เลยแล้วกัน… นารูโตะ: บอกว่าให้เรียกอาจารย์ไงฟะ เจ้าบ้านี่!   นารูโตะ: ถ้ายอมแพ้นายจะต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนใหม่นะ จะเอางั้นเหรอ?…