เคน: แม่ ผมกลับมาแล้วครับ มินะ: เคนจัง! กลับมาแล้วเหรอลูก!   มินะ: หายไปตั้งหลายวัน คิดถึงจังเลย ลูกชายฉัน~   เคน: ช่วงที่ผมไม่อยู่ มีใครมาวุ่นวายกับแม่มั้ย? มินะ: ใครจะกล้ากันล่ะ ก็เคนจังไปขู่ไว้ซะขนาดนั้น ทำตัวน่ากลัวตั้งแต่เด็กเลยหมอนี่   มินะ: ถ้าห่วงแม่ซะขนาดนั้นก็อย่าออกไปทำภารกิจไกลๆสิ ให้แม่ทำงานในหมู่บ้านเหมือนเดิมก็ได้ แม่บอกแล้วไงว่าเราไม่จำเป็นต้องรีบหาเงินมากมายอะไรขนาดนั้นน่ะ เคน: ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้แม่ทำงานอีกแล้วน่ะ ผมสัญญาว่าจะไม่ออกไปไหนหลายๆวันอีกแล้วนะ   มินะ: แล้วงานครั้งนี้ยากมากเลยเหรอ ปกติเคนจังทำงานจบเร็วมากเลยนี่? เคน: เอ่อ ครับ! พอดีผมไปไกลมากด้วยน่ะ…. มินะ: เคนจังคงจะลำบากแย่เลยใช่มั้ยเนี่ยลูก เคน: ผมไม่เป็นไรหรอกน่า     เคน: เราย้ายไปอยู่โคโนฮะงากุเระกันมั้ย? มินะ: เอ๋!?   มินะ: แคว้นไฟน่ะเหรอ แต่นั่นมันไกลมากเลยนะ ทำไมอยู่ๆถึง… เคน: พอดีมีคนแนะนำมาน่ะครับ แม่คิดว่าไง? แคว้นนั้นค่อนข้างเจริญด้วย ความสะดวกปลอดภัยก็มากกว่า ผมคิดว่ามันเป็นที่ที่ดีเลยนะ มินะ: เอ๋ เอ่อ… มันน่าจะใช้เงินเยอะเลยนะ ไม่เห็นต้องย้ายไปไกลขนาดนั้นเลยนี่   เคน: แม่ไม่อยากไปอยู่ที่นั่นเหรอ? มินะ: …ก็ไม่เชิงหรอก เคน: บอกเหตุผลผมได้มั้ย? ถ้าแม่ไม่อยากไปจริงๆ ผมก็จะไม่พาแม่ไปหรอก มินะ: เอ่อ..เหตุผลเหรอ แม่แค่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากไปมั้ย   เคน: ผมไปที่โคโนฮะมา มินะ: หา!? งานที่ทำล่าสุดนี่เหรอ เคน: ใช่ครับ   เคน: มีบางคนอยากให้เราย้ายไปอยู่นั่น เขาจะหาที่อยู่ให้เรา และให้ผมได้เป็นนินจาที่นั่นด้วย มินะ: เห~ สุดยอด!! เพราะเคนจังฉลาดแล้วก็ฝีมือดี ใครๆ ก็อยากได้ตัวทั้งนั้นน่ะสิ   เคน: ดังนั้นในเมื่อเราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหาเรื่องเงินแบบนี้แล้ว แม่จะไปมั้ย? มินะ: เอ่อนั่นน่ะสินะ… เคนจังอยากไปอยู่โคโนฮะเหรอ?   เคน: ผมตามใจแม่ครับ ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ มินะ: แม่ก็อยากจะตามใจเคนจังเหมือนกันนั่นแหละ   เคน: ไม่ต้องห่วงผมหรอกน่า แม่ใช้เวลาคิดนานๆเลยก็ได้ ผมไม่รีบหรอก…

  ความแตกต่าง ระหว่างคาคาชิกับเคน (พ่อและลูกชาย)   คาคาชิ: กรุ๊บเลือด O เคน: กรุ๊บเลือด O คาคาชิ: ถนัดขวา เคน: ถนัดขวา คาคาชิ: ทำอาหารได้อร่อยมาก เคน: ทำอาหารได้อร่อยมาก คาคาชิ: ไม่ชอบของหวาน เคน: ชอบของหวาน โดยเฉพาะไอศกรีม คาคาชิ: เขาไม่มีปัญหาในการสวมใส่ชุดยูกาตะหรือชุดเทศกาลต่างๆ เคน: เขาไม่ชอบใส่ชุดยูกาตะหรือชุดดั้งเดิมต่างๆ แต่ถ้าถูกแม่บังคับก็จะยอมใส่ นอกจากนี้เขายังไม่ชอบใส่ชุดสูทอีกด้วย คาคาชิ: ไม่กระตือรือร้น แต่มีความรับผิดชอบในหน้าที่ที่คนอื่นมอบหมายให้เสมอ ไม่ค่อยปฏิเสธเมื่อผู้อื่นขอให้ช่วย เคน: ขี้เกียจ และมักจะพยายามหนีงานที่ได้รับมอบหมาย แต่เมื่อมีใครขอให้ช่วยเขามักจะไม่ปฏิเสธ คาคาชิ: เขาไม่ค่อยพูดและมีบุคลิกสงบนิ่ง เคน: เขามีบุคลิกที่สงบนิ่ง แต่เปิดเผย แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา และขี้เล่น เข้ากับคนง่าย คาคาชิ: เป็นอัจฉริยะและมีทักษะการต่อสู้ระดับสูง เคน: เป็นอัจฉริยะและมีทักษะการต่อสู้ระดับสูง คาคาชิ: มีสัตว์อัญเชิญ นินเคน 8 ตัว คือ ปั้กคุง บูล อุรูชิ ชิบะ บิสุเกะ อะกิโนะ ยูเฮ และ กุรุโกะ เคน: มีสัตว์อัญเชิญ นินเคน 2 ตัว คือ เก็งกิ และ เด็น คาคาชิ: เขามีสัญชาติญาณความเป็นผู้นำสูง และสามารถปกป้องผู้อื่นได้ดี เคน: เขามีสัญชาติญาณความเป็นผู้พิทักษ์สูง แต่ทำหน้าที่ผู้นำได้ไม่ดีนัก เพราะเขามักจะทำทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งหมด คาคาชิ: เขามีประสบการณ์การสูญเสียคนรักมากมายจากช่วงสงคราม และมีบาดแผลจากอดีต เคน: เขาไม่เคยสูญเสียคนที่รัก แต่มักเรียนรู้ความเจ็บปวดและข้อผิดพลาดจากคนอื่น และนั่นทำให้เขากลัวมันมากว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองจนทำให้เขาปกป้องคนที่รักมากเกินเหตุ คาคาชิ: เขาฆ่าเมื่อจำเป็นต้องฆ่าหรือทำตามหน้าที่ เคน: เขาฆ่าเมื่อต้องการปกป้องคนที่รัก ถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่จำเป็นต้องฆ่าก็ตาม   ความแตกต่าง ระหว่างมินะกับเคน (แม่และลูกชาย)   มินะ: กรุ๊บเลือด B เคน: กรุ๊บเลือด O มินะ: ถนัดซ้าย เคน: ถนัดขวา มินะ: สิ่งที่กลัว:…

เคน: จะถ่ายรูปครอบครัววันปีใหม่เหรอครับ? ก็ดีนี่ มินะ: ใช่แล้ว เราไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันนานแล้วด้วย ตั้งแต่ที่เคนจังไม่ค่อยอยู่บ้านน่ะ   เคน: แต่ว่าผมไม่ใส่กิโมโนไม่ได้เหรอ มันยุ่งยากอะ แม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ ให้ผมแก้ผ้าถ่ายรูปยังจะง่ายกว่าเลย   มินะ: มีใครที่ไหนเขาแก้ผ้าถ่ายรูปบ้าง เจ้าหมอนี่ เคน: ผมแค่พูดเปรียบเทียบเฉยๆ…  

มิราอิ: ขออนุญาตค่ะ รุ่น 7 ให้เอาเอกสารนี่มาให้คุณเพิ่มน่ะ เคน: เอ๋ มิราอิจัง?   เคน: เอกสารอะไรอีกเนี่ย!? ตาโฮคาเงะนั่น เห็นฉันทำเสร็จเร็วก็เอางานมาเพิ่มให้ฉันอีกเรอะ นี่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่กะใช้ฉันให้คุ้มเลยใช่มั้ยเนี่ย…   มิราอิ: เอ่อ.. คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย? เคน: เอ๋!?   เอ่อ.. ก็ดีเหมือนกันนะ…   เคน: งั้นช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยกับเอกสารที่ฉันทำเสร็จแล้วให้ทีนะ มิราอิ: อื้ม ได้สิ…     (ทำงานละเอียดดีจัง วิเคราะห์แล้วก็ทำแผนผังออกมาได้รอบคอบแล้วก็เข้าใจง่ายมากเลย)   มิราอิ: ท่าทางคุณนี่จะหัวดีน่าดูเลยนะ มิน่าล่ะรุ่น 7 ถึงเอาแต่ส่งงานมาให้     ร..เหรอ…   มิราอิ: (ฉันคิดไปเองรึเปล่า… เขาแอบมองฉันอยู่เหรอ?)   (…คิดถึงชะมัด)   เคน: เสร็จสักที ขอบใจนะมิราอิจัง มิราอิ: ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะช่วยยกนี่ไปที่ห้องโฮคาเงะให้นะ เคน: ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันยกไปเอง   มิราอิ: ถ้างั้นฉันไปล่ะนะ     นี่! ค..คิดจะทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!?     เคน: เธอรู้มั้ย..ฉันอยู่ใกล้เธอไม่ได้…แต่เราก็มีเรื่องให้ต้องเข้าใกล้กันตลอด   เคน: แล้วฉันก็ไม่อยากเดินหนีเธออีกแล้วด้วย…     มิราอิจัง…    

มิราอิ: ขออนุญาตค่ะ รุ่น 7 ให้เอาเอกสารนี่มาให้คุณเพิ่มน่ะ เคน: เอ๋ มิราอิจัง?     เคน: เอกสารอะไรอีกเนี่ย!? ตาโฮคาเงะนั่น เห็นฉันทำเสร็จเร็วก็เอางานมาเพิ่มให้ฉันอีกเรอะ นี่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่กะใช้งานฉันให้คุ้มเลยใช่มั้ยเนี่ย…   มิราอิ: เอ่อ.. คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย? เคน: เอ๋!?   เอ่อ.. ก็ดีเหมือนกันนะ…   เคน: งั้นช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยกับเอกสารที่ฉันทำเสร็จแล้วนี่ให้ทีนะ มิราอิ: อื้ม ได้สิ…     (โห เขาทำงานละเอียดดีจัง วิเคราะห์แล้วก็ทำแผนผังออกมาได้รอบคอบแล้วก็เข้าใจง่ายมากเลย)   มิราอิ: ท่าทางคุณนี่จะหัวดีน่าดูเลยนะ มิน่าล่ะรุ่น 7 ถึงเอาแต่ส่งงานมาให้     ร..เหรอ…   มิราอิ: (ฉันคิดไปเองรึเปล่า… เขาแอบมองฉันอยู่เหรอ?)   (…คิดถึงชะมัด)   เคน: อาจารย์นารูโตะ ผมทำเอกสารพวกนี้เสร็จแล้วครับ นารูโตะ: โอ้ ขอบใจมาก   เคน: แล้วทำไมผมต้องมาทำงานจุกจิกพวกนี้ด้วยล่ะ ไม่มีอย่างอื่นให้ผมทำรึไง? นารูโตะ: ก็นายต้องรอข้อมูลจากนินเคนนี่ จะให้ไปทำภารกิจอย่างอื่นก็ไม่ได้ แล้วอีกอย่างนายทำงานเอกสารได้เร็วแล้วก็ละเอียดดีด้วยเนี่ยสิ เคน: อีกแล้วเหรอเนี่ย…   เคน: แล้วก็ ผมมีเรื่องสงสัยบางอย่างครับ นารูโตะ: หืม อะไรงั้นเหรอ?   เคน: อาชญากรพวกนี้น่ะในโลกของผมถูกจับไปหมดแล้วน่ะสิ แต่ทำไมที่นี่ถึงยังอยู่สถานะหลบหนีอยู่เลย ดูเหมือนว่าโลกของเรามีอะไรที่แตกต่างกันเยอะอยู่นะ   นารูโตะ: เอ๋ จริงเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกันน่ะ? เคน: โดยส่วนมากแล้วอาชญากรพวกนี้ถูกจับโดยทีม 7 ของเราน่ะครับ ช่วงนั้นทีมเราทำภารกิจยากๆ ได้เยอะมากเลย   นารูโตะ: ยอดเลยแฮะ! ฉันที่โลกนั้นต้องเป็นโจนินที่สุดยอดมากแน่ๆ เลยใช่มั้ย? เคน: อาจารย์น่ะยังคงเป็นเกะนินเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่พ่อผมใช้เส้นให้อาจารย์ได้เป็นหัวหน้าทีมเพื่อมาคุมทีมลูกของตัวเองเฉยๆ แต่ก็เจ๋งจริงไม่ปฏิเสธหรอก…   เคน: แต่จะว่าไปแล้วตอนนั้นน่ะสนุกจริงๆนะ อาจารย์นารูโตะกับเจ้าซึคุเนะน่ะบ้าพลังน่าดู ถึงได้จับอาชญากรได้เยอะแยะขนาดนั้นน่ะ นารูโตะ: ฟังดูน่าสนุกชะมัดเลยแฮะ   ถ้าผมไม่ได้เป็นจูนินคงจะดีกว่านี้ล่ะมั้ง    …

เคน: หาว~ อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ หอมจังเลย ทำอะไรกินอะ? คาคาชิ: ไง หลับสบายมั้ย? มากินข้าวเช้ากันก่อนนะ   เคน: อร่อยเหมือนเดิมเลยแฮะ ผมไม่ค่อยได้กินข้าวฝีมือพ่อเลย ปกติแม่จะเป็นคนทำกับข้าวตลอดเลยน่ะ คาคาชิ: งั้นเหรอ แม่เธอคงจะทำกับข้าวอร่อยมากเลยสินะ เธอเป็นคนยังไงงั้นเหรอ?   เคน: ฮ่าฮ่า ผมกับพ่อทำอร่อยกว่าตั้งเยอะ แม่น่ะทำกับข้าวแย่สุดในบ้านเลย บางครั้งทอดไข่ก็มีเปลือกด้วยล่ะ แถมยังเป็นคนที่ซุ่มซ่ามแล้วก็บ๊องสุดๆ อีก คาคาชิ: หา? แล้ว..ตอนนี้เธอยังอยู่ที่โคโนฮะมั้ย?   เคน: เธอไม่ใช่คนของโคโนฮะตั้งแต่แรกน่ะครับ ก่อนที่ผมจะมอบตัวผมได้หาข้อมูลแม่แล้ว แต่ไม่มีที่ไหนมีข้อมูลของเธอเลย คาคาชิ: หาข้อมูลเหรอ ยังไงน่ะ? เคน:ผมแอบใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องสมุดแฮกเข้าระบบฐานข้อมูลของแคว้นต่างๆ เพื่อดูรายชื่อชาวบ้านน่ะ   คาคาชิ: หา!? นั่นมันผิดกฏนะ เดี๋ยวก็ถูกจับหรอก เคน: ผมรู้ครับ ไม่ต้องห่วงผมรู้วิธีซ่อนตัวตนดี ผมทำแบบนี้ทุกครั้งที่ต้องหาข้อมูลก่อนเริ่มภารกิจน่ะ คาคาชิ: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย…     คาคาชิ: เอ๋ มีอะไรงั้นเหรอ? เคน: ผมได้สัญญาณจากนินเคนของผมน่ะ เขาน่าจะเจอโจรฮิโรโตะแล้ว ผมไปก่อนนะพ่อ! คาคาชิ: หา!!?   คาคาชิ: อ้าว เดี๋ยวสิ เดี๋ยวฉันไปด้วย เคน: ล้อเล่นรึไง เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อเลยนะ ผมจะจัดการเอง ถ้าผมไม่กลับมาหมายความว่าผมกลับไปที่โลกของผมแล้วนะ!   คาคาชิ: ไม่เกี่ยวอะไรของนาย เจ้าบ้านี่! นายบอกว่าเป็นลูกของฉันไม่ใช่รึไง? ฉันก็ต้องช่วยน่ะสิ อีกอย่างนายไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของศัตรู ไปคนเดียวมันอันตรายรู้มั้ย! เคน: นี่มันเป็นปัญหาของผม ผมเป็นแค่คนจากโลกอื่นพ่อไม่จำเป็นต้องสนใจหรอกน่า! ผมไม่อยากให้ใครช่วยทั้งนั้นแหละ คาคาชิ: พูดอะไรของนายเนี่ย!?   ห้ามตามผมมาเด็ดขาดเลยนะ บอกอาจารย์นารูโตะว่าผมกลับไปแล้วก็พอ       เคนจัง! มาแล้วเหรอ   เคน: เด็น เจอตัวโจรฮิโรโตะแล้วใช่มั้ย? แล้วเก็งกิล่ะ? เด็น: เจอตัวแล้วเคนจัง เก็งกิกำลังตามสืบเรื่องของหมอนั่นอยู่น่ะ เคน: ดีมาก นำทางฉันไปเลย   เด็น: ดูเหมือนจะเข้าถึงตัวหมอนั่นไม่ได้ง่ายๆ นะเคนจัง หมอนั่นมีผู้อยู่เบื้องหลังที่เอาสมบัติจากโลกเราไปขายที่ตลาดมืด เก็งกิกำลังตามสืบอยู่…

เนื้อหาต่อจากตอนที่แล้ว เมื่อมีเหตุบังเอิญที่เคนถูกส่งมายังโลกคู่ขนาน ซึ่งที่นี่ไม่มีใครรู้จักเขา เพราะที่โลกนี้เขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ เหตุเพราะคาคาชิไม่เคยมีลูกนั่นเอง   เจ๋งเป็นบ้าเลย เหมือนโลกที่ฉันอยู่ทุกอย่างเลย เจ้าบ้านั่นคงอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้สินะ คาถาของหมอนั่นคือสามารถเดินทางไปมาระหว่างโลกคู่ขนานได้อย่างอิสระนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้ชื่อว่าเป็นโจรที่ไร้ร่องรอยและไม่มีใครเคยจับตัวได้เนี่ย   [เสียงท้องร้อง] แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะหิวเลย กระเป๋าฉันหล่นหายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันอยู่ในโลกที่ไม่มีใครรู้จักฉัน ไม่มีบ้านให้นอน แถมไม่มีเงินติดตัวสักแดง ยอดเยี่ยมจริงๆ   จริงสิ ถึงจะอยู่โลกอื่น แต่ว่า…   คาถาอัญเชิญ!   เก็งกิ: โย่ว เคนจัง! เคน: โอ้ว เรียกมาได้จริงๆด้วย! พวก ฉันดีใจเป็นบ้าเลยที่ได้เจอหน้าพวกนายเนี่ย!   เด็น: เอ๋ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ เคนจัง? เคน: ไอ้ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” นั่นน่ะ เจ้าบ้านั่นมันใช้คาถานินจาแปลกๆ ส่งฉันมาที่นี่ซึ่งเป็นโลกคู่ขนานพร้อมกับตัวมันน่ะสิ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักฉันสักคน แถมบ้านฉันก็หายไปอีกด้วยล่ะ ฉันเพิ่งหนีการไล่ล่าของนินจาในหมู่บ้านมาหลบอยู่นี่เพราะทุกคนคิดว่าฉันเป็นสปายที่แฝงตัวเข้ามาเป็นนินจาของที่นี่น่ะ เก็งกิ: หา ที่นี่คือโลกคู่ขนานงั้นเหรอ!?   เคน: และที่แย่กว่านั้นก็คือฉันทำกระเป๋าที่ใส่ตราประทับทองคำหล่นหาย…เงินฉันก็ด้วย… ฉันต้องหามันให้เจอ ไม่งั้นอาจารย์นารูโตะที่โลกเดิมฆ่าฉันแน่ แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะหิวเลย ฉันแทบไม่มีแรงจะพูดด้วยซ้ำ นี่ พวกนายมีเงินติดตัวมั้ย? เก็งกิ: พวกฉันเป็นหมานะจะพกเงินทำไม…   เก็งกิ: แต่ฉันมีอาหารติดตัวนะเคนจัง เด็น: ฉันก็มีเหมือนกัน เคนจัง เคน: โอ้วเยี่ยมเลย พวกนายนี่มันพึ่งได้เสมอเลย!   เก็งกิ: นี่ไง!   เคน: ขนม…หมา..? เก็งกิ: ใช่แล้วเคนจัง ขนมหมา ของโปรดของพวกฉันเลยนะ!   เคน: ขอบใจมากนะ เก็งกิ เด็น ฉันรักพวกนายจริงๆ พวกนายเก็บไว้กินเถอะนะ จะได้มีแรงตามหาหมอนั่นให้ฉันไง… เก็งกิ: พวกฉันไม่เป็นไรหรอกน่า! แต่นายต้องกินนะเคนจังไม่งั้นนายอาจหิวตายได้นะ   เก็งกิ: แล้วนายจะอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ ให้พวกฉันอยู่ช่วยดีมั้ย? เคน: ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า นายก็รู้ว่าฉันชอบเรื่องแบบนี้ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจตั้งเยอะ ขอเที่ยวเล่นสักพักก่อนแล้วกันนะ พวกนายน่ะสนใจแค่เจ้าฮิโรโตะนั่นก็พอแล้ว เก็งกิ: จริงๆเลยน้า       ข้อมูลทุกอย่างของโลกนี้เหมือนกันกับที่โลกของฉันทุกอย่างเลย แต่ตั้งแต่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่…