มิราอิ: ขออนุญาตค่ะ รุ่น 7 ให้เอาเอกสารนี่มาให้คุณเพิ่มน่ะ เคน: เอ๋ มิราอิจัง?   เคน: เอกสารอะไรอีกเนี่ย!? ตาโฮคาเงะนั่น เห็นฉันทำเสร็จเร็วก็เอางานมาเพิ่มให้ฉันอีกเรอะ นี่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่กะใช้ฉันให้คุ้มเลยใช่มั้ยเนี่ย…   มิราอิ: เอ่อ.. คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย? เคน: เอ๋!?   เอ่อ.. ก็ดีเหมือนกันนะ…   เคน: งั้นช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยกับเอกสารที่ฉันทำเสร็จแล้วให้ทีนะ มิราอิ: อื้ม ได้สิ…     (ทำงานละเอียดดีจัง วิเคราะห์แล้วก็ทำแผนผังออกมาได้รอบคอบแล้วก็เข้าใจง่ายมากเลย)   มิราอิ: ท่าทางคุณนี่จะหัวดีน่าดูเลยนะ มิน่าล่ะรุ่น 7 ถึงเอาแต่ส่งงานมาให้     ร..เหรอ…   มิราอิ: (ฉันคิดไปเองรึเปล่า… เขาแอบมองฉันอยู่เหรอ?)   (…คิดถึงชะมัด)   เคน: เสร็จสักที ขอบใจนะมิราอิจัง มิราอิ: ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะช่วยยกนี่ไปที่ห้องโฮคาเงะให้นะ เคน: ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันยกไปเอง   มิราอิ: ถ้างั้นฉันไปล่ะนะ     นี่! ค..คิดจะทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!?     เคน: เธอรู้มั้ย..ฉันอยู่ใกล้เธอไม่ได้…แต่เราก็มีเรื่องให้ต้องเข้าใกล้กันตลอด   เคน: แล้วฉันก็ไม่อยากเดินหนีเธออีกแล้วด้วย…     มิราอิจัง…    

มิราอิ: ขออนุญาตค่ะ รุ่น 7 ให้เอาเอกสารนี่มาให้คุณเพิ่มน่ะ เคน: เอ๋ มิราอิจัง?     เคน: เอกสารอะไรอีกเนี่ย!? ตาโฮคาเงะนั่น เห็นฉันทำเสร็จเร็วก็เอางานมาเพิ่มให้ฉันอีกเรอะ นี่ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่กะใช้งานฉันให้คุ้มเลยใช่มั้ยเนี่ย…   มิราอิ: เอ่อ.. คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย? เคน: เอ๋!?   เอ่อ.. ก็ดีเหมือนกันนะ…   เคน: งั้นช่วยตรวจสอบความเรียบร้อยกับเอกสารที่ฉันทำเสร็จแล้วนี่ให้ทีนะ มิราอิ: อื้ม ได้สิ…     (โห เขาทำงานละเอียดดีจัง วิเคราะห์แล้วก็ทำแผนผังออกมาได้รอบคอบแล้วก็เข้าใจง่ายมากเลย)   มิราอิ: ท่าทางคุณนี่จะหัวดีน่าดูเลยนะ มิน่าล่ะรุ่น 7 ถึงเอาแต่ส่งงานมาให้     ร..เหรอ…   มิราอิ: (ฉันคิดไปเองรึเปล่า… เขาแอบมองฉันอยู่เหรอ?)   (…คิดถึงชะมัด)   เคน: อาจารย์นารูโตะ ผมทำเอกสารพวกนี้เสร็จแล้วครับ นารูโตะ: โอ้ ขอบใจมาก   เคน: แล้วทำไมผมต้องมาทำงานจุกจิกพวกนี้ด้วยล่ะ ไม่มีอย่างอื่นให้ผมทำรึไง? นารูโตะ: ก็นายต้องรอข้อมูลจากนินเคนนี่ จะให้ไปทำภารกิจอย่างอื่นก็ไม่ได้ แล้วอีกอย่างนายทำงานเอกสารได้เร็วแล้วก็ละเอียดดีด้วยเนี่ยสิ เคน: อีกแล้วเหรอเนี่ย…   เคน: แล้วก็ ผมมีเรื่องสงสัยบางอย่างครับ นารูโตะ: หืม อะไรงั้นเหรอ?   เคน: อาชญากรพวกนี้น่ะในโลกของผมถูกจับไปหมดแล้วน่ะสิ แต่ทำไมที่นี่ถึงยังอยู่สถานะหลบหนีอยู่เลย ดูเหมือนว่าโลกของเรามีอะไรที่แตกต่างกันเยอะอยู่นะ   นารูโตะ: เอ๋ จริงเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกันน่ะ? เคน: โดยส่วนมากแล้วอาชญากรพวกนี้ถูกจับโดยทีม 7 ของเราน่ะครับ ช่วงนั้นทีมเราทำภารกิจยากๆ ได้เยอะมากเลย   นารูโตะ: ยอดเลยแฮะ! ฉันที่โลกนั้นต้องเป็นโจนินที่สุดยอดมากแน่ๆ เลยใช่มั้ย? เคน: อาจารย์น่ะยังคงเป็นเกะนินเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่พ่อผมใช้เส้นให้อาจารย์ได้เป็นหัวหน้าทีมเพื่อมาคุมทีมลูกของตัวเองเฉยๆ แต่ก็เจ๋งจริงไม่ปฏิเสธหรอก…   เคน: แต่จะว่าไปแล้วตอนนั้นน่ะสนุกจริงๆนะ อาจารย์นารูโตะกับเจ้าซึคุเนะน่ะบ้าพลังน่าดู ถึงได้จับอาชญากรได้เยอะแยะขนาดนั้นน่ะ นารูโตะ: ฟังดูน่าสนุกชะมัดเลยแฮะ   ถ้าผมไม่ได้เป็นจูนินคงจะดีกว่านี้ล่ะมั้ง    …

เคน: หาว~ อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ หอมจังเลย ทำอะไรกินอะ? คาคาชิ: ไง หลับสบายมั้ย? มากินข้าวเช้ากันก่อนนะ   เคน: อร่อยเหมือนเดิมเลยแฮะ ผมไม่ค่อยได้กินข้าวฝีมือพ่อเลย ปกติแม่จะเป็นคนทำกับข้าวตลอดเลยน่ะ คาคาชิ: งั้นเหรอ แม่เธอคงจะทำกับข้าวอร่อยมากเลยสินะ เธอเป็นคนยังไงงั้นเหรอ?   เคน: ฮ่าฮ่า ผมกับพ่อทำอร่อยกว่าตั้งเยอะ แม่น่ะทำกับข้าวแย่สุดในบ้านเลย บางครั้งทอดไข่ก็มีเปลือกด้วยล่ะ แถมยังเป็นคนที่ซุ่มซ่ามแล้วก็บ๊องสุดๆ อีก คาคาชิ: หา? แล้ว..ตอนนี้เธอยังอยู่ที่โคโนฮะมั้ย?   เคน: เธอไม่ใช่คนของโคโนฮะตั้งแต่แรกน่ะครับ ก่อนที่ผมจะมอบตัวผมได้หาข้อมูลแม่แล้ว แต่ไม่มีที่ไหนมีข้อมูลของเธอเลย คาคาชิ: หาข้อมูลเหรอ ยังไงน่ะ? เคน:ผมแอบใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องสมุดแฮกเข้าระบบฐานข้อมูลของแคว้นต่างๆ เพื่อดูรายชื่อชาวบ้านน่ะ   คาคาชิ: หา!? นั่นมันผิดกฏนะ เดี๋ยวก็ถูกจับหรอก เคน: ผมรู้ครับ ไม่ต้องห่วงผมรู้วิธีซ่อนตัวตนดี ผมทำแบบนี้ทุกครั้งที่ต้องหาข้อมูลก่อนเริ่มภารกิจน่ะ คาคาชิ: ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย…     คาคาชิ: เอ๋ มีอะไรงั้นเหรอ? เคน: ผมได้สัญญาณจากนินเคนของผมน่ะ เขาน่าจะเจอโจรฮิโรโตะแล้ว ผมไปก่อนนะพ่อ! คาคาชิ: หา!!?   คาคาชิ: อ้าว เดี๋ยวสิ เดี๋ยวฉันไปด้วย เคน: ล้อเล่นรึไง เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อเลยนะ ผมจะจัดการเอง ถ้าผมไม่กลับมาหมายความว่าผมกลับไปที่โลกของผมแล้วนะ!   คาคาชิ: ไม่เกี่ยวอะไรของนาย เจ้าบ้านี่! นายบอกว่าเป็นลูกของฉันไม่ใช่รึไง? ฉันก็ต้องช่วยน่ะสิ อีกอย่างนายไม่รู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของศัตรู ไปคนเดียวมันอันตรายรู้มั้ย! เคน: นี่มันเป็นปัญหาของผม ผมเป็นแค่คนจากโลกอื่นพ่อไม่จำเป็นต้องสนใจหรอกน่า! ผมไม่อยากให้ใครช่วยทั้งนั้นแหละ คาคาชิ: พูดอะไรของนายเนี่ย!?   ห้ามตามผมมาเด็ดขาดเลยนะ บอกอาจารย์นารูโตะว่าผมกลับไปแล้วก็พอ       เคนจัง! มาแล้วเหรอ   เคน: เด็น เจอตัวโจรฮิโรโตะแล้วใช่มั้ย? แล้วเก็งกิล่ะ? เด็น: เจอตัวแล้วเคนจัง เก็งกิกำลังตามสืบเรื่องของหมอนั่นอยู่น่ะ เคน: ดีมาก นำทางฉันไปเลย   เด็น: ดูเหมือนจะเข้าถึงตัวหมอนั่นไม่ได้ง่ายๆ นะเคนจัง หมอนั่นมีผู้อยู่เบื้องหลังที่เอาสมบัติจากโลกเราไปขายที่ตลาดมืด เก็งกิกำลังตามสืบอยู่…

เนื้อหาต่อจากตอนที่แล้ว เมื่อมีเหตุบังเอิญที่เคนถูกส่งมายังโลกคู่ขนาน ซึ่งที่นี่ไม่มีใครรู้จักเขา เพราะที่โลกนี้เขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ เหตุเพราะคาคาชิไม่เคยมีลูกนั่นเอง   เจ๋งเป็นบ้าเลย เหมือนโลกที่ฉันอยู่ทุกอย่างเลย เจ้าบ้านั่นคงอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกนี้สินะ คาถาของหมอนั่นคือสามารถเดินทางไปมาระหว่างโลกคู่ขนานได้อย่างอิสระนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้ชื่อว่าเป็นโจรที่ไร้ร่องรอยและไม่มีใครเคยจับตัวได้เนี่ย   [เสียงท้องร้อง] แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะหิวเลย กระเป๋าฉันหล่นหายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันอยู่ในโลกที่ไม่มีใครรู้จักฉัน ไม่มีบ้านให้นอน แถมไม่มีเงินติดตัวสักแดง ยอดเยี่ยมจริงๆ   จริงสิ ถึงจะอยู่โลกอื่น แต่ว่า…   คาถาอัญเชิญ!   เก็งกิ: โย่ว เคนจัง! เคน: โอ้ว เรียกมาได้จริงๆด้วย! พวก ฉันดีใจเป็นบ้าเลยที่ได้เจอหน้าพวกนายเนี่ย!   เด็น: เอ๋ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ เคนจัง? เคน: ไอ้ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” นั่นน่ะ เจ้าบ้านั่นมันใช้คาถานินจาแปลกๆ ส่งฉันมาที่นี่ซึ่งเป็นโลกคู่ขนานพร้อมกับตัวมันน่ะสิ ที่นี่ไม่มีใครรู้จักฉันสักคน แถมบ้านฉันก็หายไปอีกด้วยล่ะ ฉันเพิ่งหนีการไล่ล่าของนินจาในหมู่บ้านมาหลบอยู่นี่เพราะทุกคนคิดว่าฉันเป็นสปายที่แฝงตัวเข้ามาเป็นนินจาของที่นี่น่ะ เก็งกิ: หา ที่นี่คือโลกคู่ขนานงั้นเหรอ!?   เคน: และที่แย่กว่านั้นก็คือฉันทำกระเป๋าที่ใส่ตราประทับทองคำหล่นหาย…เงินฉันก็ด้วย… ฉันต้องหามันให้เจอ ไม่งั้นอาจารย์นารูโตะที่โลกเดิมฆ่าฉันแน่ แต่ตอนนี้ฉันโคตรจะหิวเลย ฉันแทบไม่มีแรงจะพูดด้วยซ้ำ นี่ พวกนายมีเงินติดตัวมั้ย? เก็งกิ: พวกฉันเป็นหมานะจะพกเงินทำไม…   เก็งกิ: แต่ฉันมีอาหารติดตัวนะเคนจัง เด็น: ฉันก็มีเหมือนกัน เคนจัง เคน: โอ้วเยี่ยมเลย พวกนายนี่มันพึ่งได้เสมอเลย!   เก็งกิ: นี่ไง!   เคน: ขนม…หมา..? เก็งกิ: ใช่แล้วเคนจัง ขนมหมา ของโปรดของพวกฉันเลยนะ!   เคน: ขอบใจมากนะ เก็งกิ เด็น ฉันรักพวกนายจริงๆ พวกนายเก็บไว้กินเถอะนะ จะได้มีแรงตามหาหมอนั่นให้ฉันไง… เก็งกิ: พวกฉันไม่เป็นไรหรอกน่า! แต่นายต้องกินนะเคนจังไม่งั้นนายอาจหิวตายได้นะ   เก็งกิ: แล้วนายจะอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ ให้พวกฉันอยู่ช่วยดีมั้ย? เคน: ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า นายก็รู้ว่าฉันชอบเรื่องแบบนี้ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจตั้งเยอะ ขอเที่ยวเล่นสักพักก่อนแล้วกันนะ พวกนายน่ะสนใจแค่เจ้าฮิโรโตะนั่นก็พอแล้ว เก็งกิ: จริงๆเลยน้า       ข้อมูลทุกอย่างของโลกนี้เหมือนกันกับที่โลกของฉันทุกอย่างเลย แต่ตั้งแต่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่…

อั่ก!!   เคน: คิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นเหรอ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” ไอ้โจรขโมยสมบัติ ได้ข่าวว่าจับตัวยากมากนี่ – ปล่อยฉันนะโว้ย!   เคน: ฮ่าฮ่า จับตัวได้พร้อมได้ของกลางกลับไปด้วย เสร็จภารกิจสักที   ฮิโรโตะ: เฮอะ นี่แกคิดว่าจับตัวฉันได้แล้วจริงๆงั้นเรอะ เคน: หืม? ฉันก็จับตัวนายอยู่ไม่ใช่เรอะ   เคน: เฮ้ย อะ..อะไรวะเนี่ย? หลุมดำ?? ฮิโรโตะ: ฮ่าฮ่าฮ่า   เคน: คาถาบ้าอะไรเนี่ย ขาฉัน!?   ฮิโรโตะ: เอ๋ ท..ทำไมแกถึง..? เคน: ทำไม ทำไม อะไรวะ เฮ้ย   เคน:  อ้ากกก   เฮ้ย ทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ ยังไม่ตายใช่มั้ยเนี่ย   ไอ้โจรขโมยสมบัตินั่นหนีไปจนได้ ครั้งแรกเลยนะที่ศัตรูหนีไปได้ทั้งๆที่จับตัวไว้ได้แล้วแบบนี้น่ะ เพราะแบบนี้สินะหมอนั่นถึงได้ชื่อว่าไม่มีใครสามารถจับตัวได้น่ะ คาถานั่นมันอะไรกันวะ ยังโชคดีที่ได้ของกลางคืนมา กลับไปรายงานอาจารย์นารูโตะก่อนดีกว่า   ทำไมถึงมีแต่คนมองแปลกๆ มีอะไรติดหน้าฉันรึไง มองอย่างกับไม่เคยเห็น…?   เคน: เฮ้ มิราอิจัง ฉันกลับมาแล้วล่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน คิดถึงฉันมั้ย?   เคน: ฉันเพิ่งทำภารกิจเสร็จน่ะ เธอรอฉันที่เดิมนะ ฉันขอไปรายงานภารกิจกับอาจารย์นารูโตะก่อน จากนั้นเราค่อยไปหาอะไรกินด้วยกันนะ มิราอิ: อ..เอ๋?!   เคน: เอ๋?   เคน: เธอไปตัดผมมาเหรอ? เมื่อไหร่เนี่ย? ทำไมถึงตัดล่ะ เธอบอกว่าจะไว้ยาวนี่? มิราอิ: เอ๋!?   มิราอิ: นี่!!   มิราอิ: คิดจะทำอะไรฉันน่ะ!? เคน: เจ็บๆๆ ทำอะไรเนี่ย มิราอิจัง!?   มิราอิ: ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ กล้าดียังไงถึงคิดจะมาลวนลามฉัน เคน: ลวนลาม!? เดี๋ยว เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย โกรธอะไรฉันรึไง ก่อนนั้นยังดีๆอยู่เลยนี่ มิราอิ: พูดเรื่องอะไรของนาย ฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย  …

มิราอิ: รุ่นพี่น่ะหน้าเหมือนคุณมินะมากเลยนะคะ ตาสวยมากเลยสีแดงเหมือนลูกแก้วเลย แล้วก็มีเขี้ยวเหมือนกันอีก เคน: หืม นี่เหรอ?   เคน: ใช่ ก็เพราะว่าฉันเป็นนักล่ายังไงล่ะ   เคน: และเธอก็เป็นเหยื่อของฉัน ง่ำ! มิราอิ: รุ่นพี่ มันจั้กจี้ค่ะ   เคน: จั้กจี้อะไร ฉันกำลังจะกินเธอนะ งั่ม งั่ม มิราอิ: ฮ่าฮ่าฮ่า คุเรไน: อะแฮ่ม   เคน: ค..คุณคุเรไน!! สวัสดีครับ!! ก..กลับมาแล้วเหรอครับ!! มิราอิ: อ๊ะ แม่! คุเรไน: ดีจ้ะ เคน วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะ เคน: ครับ! รบกวนด้วยนะครับ!   คุเรไน: จะไปเที่ยวทะเลกันงั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ มิราอิน่ะไม่ค่อยได้ไปไหนไกลๆ นานๆทีให้เธอได้หยุดพักผ่อนบ้างก็ดี เคน: ครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะดูแลเธอเอง   คือ…อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่า…   คุเรไน: พวกเธอน่ะ…ป้องกันกันอยู่แล้ว ใช่มั้ย… – ?   คุเรไน: เพราะพวกเธอยังเด็กอยู่ ถ้าปล่อยให้ท้องตอนนี้…   มิราอิ: นี่แม่พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย!? คุเรไน: แม่ก็ไม่ได้จะห้ามอะไร ก็เข้าใจวัยหนุ่มสาวอยู่น่ะ…   มิราอิ: ร..รุ่นพี่ น้ำค่ะ! คุเรไน: ไม่เป็นไรหรอกน่า แม่พูดเพราะแค่เป็นห่วงเฉยๆ ไม่ได้จะห้ามปรามอะไร… มิราอิ: หยุดพูดสักทีเถอะแม่!   หนูกับรุ่นพี่น่ะยังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ!! แล้วครั้งนี้พวกเราไม่ได้ไปกันแค่สองคนด้วย และหนูนอนห้องเดียวกับคุณมิบุนะต่างหากล่ะ!!   คุเรไน: เอ๋! ..งั้นเหรอ? ..นะ นั่นสินะ…   คุเรไน: เคน เอาข้าวเพิ่มอีกมั้ย กินเยอะๆเลยนะ เธอน่ะกินข้าวเยอะตั้งแต่เด็กแล้วนี่นะ เคน: อ๊ะ ครับ! ง..งั้นขออีกชามครับ!!   ว่าไงนะ จะขอแยกออกไปอยู่คนเดียวงั้นเหรอ?   มินะ: เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยอยู่หมู่บ้านแท้ๆ พอกลับมาอยู่จริงๆ จังได้ไม่นานก็จะขอแยกออกไปอยู่คนเดียวอีกงั้นเหรอ…

เนื้อหาต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว เอ๋?   เคน: เฮ้ย มิบุนะ เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ? มิบุนะ: งาย เคนคุง บังเอิญจังเลยนะ ฉันกำลังจะไปเที่ยวซาโนะคุนิพอดีเลยน่ะ   เคน: ล้อเล่นรึไงยัยบ้า! พวกฉันไปทำภารกิจนะไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกัน เธอจะตามพวกฉันไปทำไม? มิบุนะ: ฉันไม่ได้ตามพวกเธอไปสักหน่อย ฉันจะไปเที่ยวของฉันเองต่างหากล่ะ   มิบุนะ: ซาโนะคุนิน่ะมีทะเลด้วยน้า ฉันจะไปทะเลล่ะ ทะเล นอกจากนี้ยังมีที่เที่ยวเยอะอีกด้วยล่ะน้า~ เคน: ยัยตัวแสบนี่! ซันโชว: โอ้ว น่าสนแฮะ ทำภารกิจเสร็จแวะเที่ยวกันต่อดีกว่านะพวกเรา ไทชิโร่|ซึคุเนะ: เห็นด้วย!   เคน: เฮ้อ ตัวป่วนเพิ่มมาอีกหนึ่งแล้ว…   นานะ: แหม ถ้าอยากอยู่เที่ยวแคว้นของเราขนาดนั้นล่ะก็ งั้นมันก็ช่วยไม่ได้นะ คราวนี้ฉันจะเป็นฝ่ายพาพวกคุณเที่ยวเองค่ะ ซันโชว: จริงเหรอครับ คุณนานะ!? เคน: ไม่ต้องเลย ขอบคุณ! นี่เธอยังคิดจะตามพวกฉันไปอีกเรอะเนี่ย!?   มิราอิ: ทะเลเหรอ…? อยากไปจังเลยค่ะ… เคน: หา เธอน่ะไม่ได้ว่างเหมือนเจ้าพวกนี้นี่   เคน: ไว้ช่วงหน้าร้อนค่อยว่ากันนะ ตอนนี้ฉันมีตัวป่วนให้ต้องดูแลเต็มไปหมดเลย ฉันจะรีบกลับให้เร็วที่สุดนะ นี่มันก็เริ่มเย็นแล้ว รีบกลับบ้านได้แล้วรู้มั้ย   ไทชิโร่: ไอ้คู่รักจูนินตรงนั้นน่ะ จะลากันอีกนานมั้ย รถไฟจะออกแล้วนะเฟ้ย เคน: รู้แล้วน่า! แล้วจะมายืนรอกันทำไมฟะ!!?     ผู้ติดตาม: ดูเหมือนจะมีแต่คนพยายามเข้าหาเขาตลอดเลยนะครับ นานะ: เขามีเสน่ห์ดึงดูดคนรอบข้างมากเลยใช่มั้ยล่ะ   นานะ: นั่นน่ะคุณสมบัติของ “คิง” ที่ฉันตามหาล่ะ     เคน: โว้ว… ก็พอรู้อยู่หรอกว่ายัยนี่ลูกคุณหนูตระกูลร่ำรวย แต่นี่มันมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย… ซึคุเนะ: ฉันเพิ่งเคยเข้ามาในคฤหาสน์แบบนี้เป็นครั้งแรกเลยอะ… ซันโชว: ว้าว สุดยอดเลย   นานะ: จะมัวยืนตะลึงทำไม รีบเข้ามาข้างในกันได้แล้ว ฉันสั่งให้คนรับใช้เตรียมห้องไว้ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วนะ เคย: เตรียมห้อง? จะเตรียมทำไม พวกฉันมาส่งเธอถึงที่คฤหาสน์ก็เท่ากับหมดหน้าที่พวกเราแล้วนี่   นานะ: เอ๋! นี่คิดจะกลับเลยรึไง?! พวกคุณต้องอยู่พักผ่อนที่คฤหาสน์ของฉันสักพักก่อน! เคน:…

ซึคุเนะ: ไง ไทชิโร่ มีอะไรผิดปกติมั้ย? ไทชิโร่: นี่พวกนายมาแอบอู้อะไรอยู่ตรงนี้กันฟะ คุณนานะสั่งให้เฝ้ายามรอบๆ ตอนที่เธอแช่น้ำร้อนอยู่ไม่ใช่รึไง นี่นายก็เป็นไปกับมันด้วยเหรอเนี่ย ซึคุเนะ?   เคน: ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกน่า มีจูนินคุ้มกันตั้ง 4 คน ใครมันจะกล้ามาแอบดูเธอกัน ไทชิโร่: นายนี่มันไม่เคยใส่ใจผู้ว่าจ้างเลยจริงๆ นะ ดูเจ้าซันโชวสิ มันเดินตรวจรอบๆ ไม่หยุดเลยนะเฟ้ย ซึคุเนะ: ฮ่าฮ่า ก็นะ เจ้าหมอนั่นสงสัยจะหลงคุณนานะน่าดู   ซันโชว: เฮ้ย แก!!   ไทชิโร่: ซันโชว มีอะไร!? ซันโชว: ไอ้โรคจิตนั่น ฉันจะฆ่ามัน   เหวอ โดนจับได้แล้ว!!   เคน: กล้ามาก! ไม่เห็นหัวพวกฉันที่เฝ้าอยู่รอบๆ งั้นเรอะ! ไทชิโร่: ไอ้คนที่แอบอู้อยู่นั่นน่ะไม่มีสิทธิ์มาพูดหรอกนะเฟ้ย!   ซันโชว: กล้าดียังไงมาแอบดูคุณนานะอาบน้ำ! ตายซะเหอะ!! เคน: เฮ้ยพวก ใจเย๊น!! จับเป็นก็พอเฟ้ย! จับเป็น!   เคน: ซึคุเนะ เอาเจ้าซันโชวไปมัดไว้ก่อนเดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการเอง ไม่งั้นหมอนั่นตายแหง ซึคุเนะ: เข้าใจแล้ว ซันโชว: ปล่อยนะโว้ย!! นานะ: เล่นอะไรของเขากันอยู่น่ะเสียงดังจริง ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็กกันจังนะ   ชิ!!     อะไรเนี่ย เศษผ้า?     เคน: ไอ้เวร นอกจากจะถ้ำมองแล้วยังเป็นโจรขโมยชุดชั้นในด้วยเรอะ!? นี่มันของยัยนานะ ไทชิโร่: เฮ้ย!!   เคน: คิดว่าจะหนีจากฉันพ้นหรือไง ไอ้โรคจิต!   ไทชิโร่: เวร มันโดดลงบ่อน้ำร้อนฝั่งผู้หญิงไปแล้ว! เคน: ไทชิโร่ นายรอจับตัวมันอยู่ตรงนี้นะ       เคน: เสร็จฉันล่ะ – เหวอ!!   ย้ากกกกก!!!   เคน: ได้ตัวแล้ว ไทชิโร่: เจ๋ง!!    …

  เคน: ก็ได้ก็ได้ ฉันไม่แกล้งแล้ว อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ น่ารักชะมัดเลย…   มิราอิ: รุ่นพี่..ก็บอกว่ามันที่สาธารณะไงคะ… เคน: อะไรล่ะ? ฉันไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีสักหน่อย   โบรูโตะ: พี่เคน! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! เคน: เอ๋?   โบรูโตะ: คิดจะทำอะไรคุณมิราอิน่ะ เจ้าจอมกะล่อน! เคน: แอ้ก!!   เคน: เจ้าบ้าโบรูโตะ! ทำอะไรฟะ!? มิราอิ: โบรูโตะ   โบรูโตะ: กล้าดียังไงมาลวนลามผู้หญิงกลางที่สาธารณะ แถมยังเป็นคุณมิราอิอีก!!? เคน: ลวนลาม!!? เข้าใจผิดแล้วเฟ้ย เดี๋ยวสิซาราดะจัง!   มิราอิ: เอ่อ..ไม่ใช่แบบนั้นหรอก พวกเธอเข้าใจผิดแล้วล่ะนะ… ซาราดะ: คุณมิราอิไม่ต้องกลัวค่ะ พวกเราจะปกป้องคุณจากตานี่เอง เคน: ฟังกันบ้างได้มั้ยเนี่ย!   เคน: พูดอะไรบ้าๆ น่า มิราอิจังน่ะแฟนฉัน ฉันจะไปลวนลามแฟนตัวเองทำบ้าอะไรฟะ โบรูโตะ: หา?   โบรูโตะ: ฟะ..แฟนงั้นเหรอ!!? ซาราดะ: อย่าล้อเล่นน่า ไม่มีทางหรอก!! เคน: ทำไมต้องตกใจเว่อร์ขนาดนั้นกันด้วยหา!?   โบรูโตะ: จริงเหรอคุณมิราอิ!? มิราอิ: อ..อื้ม… ซาราดะ: ถูกบังคับแน่นอนเลย ใช่มั้ยคะ!!? บอกพวกเรามาเถอะค่ะ ฉันจะช่วยคุณเอง เคน: เฮ้ย ในสายตาพวกนายนี่ฉันมันดูเป็นยังไง หา!?   ซาราดะ: เป็นนินจาจอมขี้เกียจที่มีดีแค่หน้าตา วันๆ ไม่ทำภารกิจ เดทสาวไปทั่ว เคน: ปากร้ายมาก! ตอนเด็กๆเธอน่ารักกว่านี้เยอะเลยรู้ตัวมั้ยซาราดะจัง ยิ่งโตยิ่งเหมือนเจ้ซากุระ   มิราอิ: อ๊ะ ฉันจะสายแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะคะรุ่นพี่… อย่าลืมไปหาท่านรุ่น 7 นะคะ เคน: เข้าใจแล้วจ้ะ   โบรูโตะ: เอ๋ ไปหาพ่อผมงั้นเหรอ มีอะไรเหรอพี่เคน? เคน: ภารกิจด่วนน่ะสิ… ฉันอุตส่าไม่ไปใกล้ห้องโฮคาเงะแล้วก็ยังอุตส่าให้มิราอิจังมาตามซะงั้น อาจารย์นารูโตะนี่จริงๆ เลย ซาราดะ: ทำตัวไม่สมกับเป็นอดีตทีม 7…