อั่ก!!   เคน: คิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นเหรอ “ฮิโรโตะ ผู้ไร้ร่องรอย” ไอ้โจรขโมยสมบัติ ได้ข่าวว่าจับตัวยากมากนี่ – ปล่อยฉันนะโว้ย!   เคน: ฮ่าฮ่า จับตัวได้พร้อมได้ของกลางกลับไปด้วย เสร็จภารกิจสักที   ฮิโรโตะ: เฮอะ นี่แกคิดว่าจับตัวฉันได้แล้วจริงๆงั้นเรอะ เคน: หืม? ฉันก็จับตัวนายอยู่ไม่ใช่เรอะ   เคน: เฮ้ย อะ..อะไรวะเนี่ย? หลุมดำ?? ฮิโรโตะ: ฮ่าฮ่าฮ่า   เคน: คาถาบ้าอะไรเนี่ย ขาฉัน!?   ฮิโรโตะ: เอ๋ ท..ทำไมแกถึง..? เคน: ทำไม ทำไม อะไรวะ เฮ้ย   เคน:  อ้ากกก   เฮ้ย ทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ ยังไม่ตายใช่มั้ยเนี่ย   ไอ้โจรขโมยสมบัตินั่นหนีไปจนได้ ครั้งแรกเลยนะที่ศัตรูหนีไปได้ทั้งๆที่จับตัวไว้ได้แล้วแบบนี้น่ะ เพราะแบบนี้สินะหมอนั่นถึงได้ชื่อว่าไม่มีใครสามารถจับตัวได้น่ะ คาถานั่นมันอะไรกันวะ ยังโชคดีที่ได้ของกลางคืนมา กลับไปรายงานอาจารย์นารูโตะก่อนดีกว่า   ทำไมถึงมีแต่คนมองแปลกๆ มีอะไรติดหน้าฉันรึไง มองอย่างกับไม่เคยเห็น…?   เคน: เฮ้ มิราอิจัง ฉันกลับมาแล้วล่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน คิดถึงฉันมั้ย?   เคน: ฉันเพิ่งทำภารกิจเสร็จน่ะ เธอรอฉันที่เดิมนะ ฉันขอไปรายงานภารกิจกับอาจารย์นารูโตะก่อน จากนั้นเราค่อยไปหาอะไรกินด้วยกันนะ มิราอิ: อ..เอ๋?!   เคน: เอ๋?   เคน: เธอไปตัดผมมาเหรอ? เมื่อไหร่เนี่ย? ทำไมถึงตัดล่ะ เธอบอกว่าจะไว้ยาวนี่? มิราอิ: เอ๋!?   มิราอิ: นี่!!   มิราอิ: คิดจะทำอะไรฉันน่ะ!? เคน: เจ็บๆๆ ทำอะไรเนี่ย มิราอิจัง!?   มิราอิ: ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ กล้าดียังไงถึงคิดจะมาลวนลามฉัน เคน: ลวนลาม!? เดี๋ยว เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย โกรธอะไรฉันรึไง ก่อนนั้นยังดีๆอยู่เลยนี่ มิราอิ: พูดเรื่องอะไรของนาย ฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย  …

มิราอิ: รุ่นพี่น่ะหน้าเหมือนคุณมินะมากเลยนะคะ ตาสวยมากเลยสีแดงเหมือนลูกแก้วเลย แล้วก็มีเขี้ยวเหมือนกันอีก เคน: หืม นี่เหรอ?   เคน: ใช่ ก็เพราะว่าฉันเป็นนักล่ายังไงล่ะ   เคน: และเธอก็เป็นเหยื่อของฉัน ง่ำ! มิราอิ: รุ่นพี่ มันจั้กจี้ค่ะ   เคน: จั้กจี้อะไร ฉันกำลังจะกินเธอนะ งั่ม งั่ม มิราอิ: ฮ่าฮ่าฮ่า คุเรไน: อะแฮ่ม   เคน: ค..คุณคุเรไน!! สวัสดีครับ!! ก..กลับมาแล้วเหรอครับ!! มิราอิ: อ๊ะ แม่! คุเรไน: ดีจ้ะ เคน วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะ เคน: ครับ! รบกวนด้วยนะครับ!   คุเรไน: จะไปเที่ยวทะเลกันงั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ มิราอิน่ะไม่ค่อยได้ไปไหนไกลๆ นานๆทีให้เธอได้หยุดพักผ่อนบ้างก็ดี เคน: ครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะดูแลเธอเอง   คือ…อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่า…   คุเรไน: พวกเธอน่ะ…ป้องกันกันอยู่แล้ว ใช่มั้ย… – ?   คุเรไน: เพราะพวกเธอยังเด็กอยู่ ถ้าปล่อยให้ท้องตอนนี้…   มิราอิ: นี่แม่พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย!? คุเรไน: แม่ก็ไม่ได้จะห้ามอะไร ก็เข้าใจวัยหนุ่มสาวอยู่น่ะ…   มิราอิ: ร..รุ่นพี่ น้ำค่ะ! คุเรไน: ไม่เป็นไรหรอกน่า แม่พูดเพราะแค่เป็นห่วงเฉยๆ ไม่ได้จะห้ามปรามอะไร… มิราอิ: หยุดพูดสักทีเถอะแม่!   หนูกับรุ่นพี่น่ะยังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ!! แล้วครั้งนี้พวกเราไม่ได้ไปกันแค่สองคนด้วย และหนูนอนห้องเดียวกับคุณมิบุนะต่างหากล่ะ!!   คุเรไน: เอ๋! ..งั้นเหรอ? ..นะ นั่นสินะ…   คุเรไน: เคน เอาข้าวเพิ่มอีกมั้ย กินเยอะๆเลยนะ เธอน่ะกินข้าวเยอะตั้งแต่เด็กแล้วนี่นะ เคน: อ๊ะ ครับ! ง..งั้นขออีกชามครับ!!   ว่าไงนะ จะขอแยกออกไปอยู่คนเดียวงั้นเหรอ?   มินะ: เมื่อก่อนก็ไม่ค่อยอยู่หมู่บ้านแท้ๆ พอกลับมาอยู่จริงๆ จังได้ไม่นานก็จะขอแยกออกไปอยู่คนเดียวอีกงั้นเหรอ…

เนื้อหาต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว เอ๋?   เคน: เฮ้ย มิบุนะ เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ? มิบุนะ: งาย เคนคุง บังเอิญจังเลยนะ ฉันกำลังจะไปเที่ยวซาโนะคุนิพอดีเลยน่ะ   เคน: ล้อเล่นรึไงยัยบ้า! พวกฉันไปทำภารกิจนะไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกัน เธอจะตามพวกฉันไปทำไม? มิบุนะ: ฉันไม่ได้ตามพวกเธอไปสักหน่อย ฉันจะไปเที่ยวของฉันเองต่างหากล่ะ   มิบุนะ: ซาโนะคุนิน่ะมีทะเลด้วยน้า ฉันจะไปทะเลล่ะ ทะเล นอกจากนี้ยังมีที่เที่ยวเยอะอีกด้วยล่ะน้า~ เคน: ยัยตัวแสบนี่! ซันโชว: โอ้ว น่าสนแฮะ ทำภารกิจเสร็จแวะเที่ยวกันต่อดีกว่านะพวกเรา ไทชิโร่|ซึคุเนะ: เห็นด้วย!   เคน: เฮ้อ ตัวป่วนเพิ่มมาอีกหนึ่งแล้ว…   นานะ: แหม ถ้าอยากอยู่เที่ยวแคว้นของเราขนาดนั้นล่ะก็ งั้นมันก็ช่วยไม่ได้นะ คราวนี้ฉันจะเป็นฝ่ายพาพวกคุณเที่ยวเองค่ะ ซันโชว: จริงเหรอครับ คุณนานะ!? เคน: ไม่ต้องเลย ขอบคุณ! นี่เธอยังคิดจะตามพวกฉันไปอีกเรอะเนี่ย!?   มิราอิ: ทะเลเหรอ…? อยากไปจังเลยค่ะ… เคน: หา เธอน่ะไม่ได้ว่างเหมือนเจ้าพวกนี้นี่   เคน: ไว้ช่วงหน้าร้อนค่อยว่ากันนะ ตอนนี้ฉันมีตัวป่วนให้ต้องดูแลเต็มไปหมดเลย ฉันจะรีบกลับให้เร็วที่สุดนะ นี่มันก็เริ่มเย็นแล้ว รีบกลับบ้านได้แล้วรู้มั้ย   ไทชิโร่: ไอ้คู่รักจูนินตรงนั้นน่ะ จะลากันอีกนานมั้ย รถไฟจะออกแล้วนะเฟ้ย เคน: รู้แล้วน่า! แล้วจะมายืนรอกันทำไมฟะ!!?     ผู้ติดตาม: ดูเหมือนจะมีแต่คนพยายามเข้าหาเขาตลอดเลยนะครับ นานะ: เขามีเสน่ห์ดึงดูดคนรอบข้างมากเลยใช่มั้ยล่ะ   นานะ: นั่นน่ะคุณสมบัติของ “คิง” ที่ฉันตามหาล่ะ     เคน: โว้ว… ก็พอรู้อยู่หรอกว่ายัยนี่ลูกคุณหนูตระกูลร่ำรวย แต่นี่มันมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย… ซึคุเนะ: ฉันเพิ่งเคยเข้ามาในคฤหาสน์แบบนี้เป็นครั้งแรกเลยอะ… ซันโชว: ว้าว สุดยอดเลย   นานะ: จะมัวยืนตะลึงทำไม รีบเข้ามาข้างในกันได้แล้ว ฉันสั่งให้คนรับใช้เตรียมห้องไว้ให้พวกคุณเรียบร้อยแล้วนะ เคย: เตรียมห้อง? จะเตรียมทำไม พวกฉันมาส่งเธอถึงที่คฤหาสน์ก็เท่ากับหมดหน้าที่พวกเราแล้วนี่   นานะ: เอ๋! นี่คิดจะกลับเลยรึไง?! พวกคุณต้องอยู่พักผ่อนที่คฤหาสน์ของฉันสักพักก่อน! เคน:…

ซึคุเนะ: ไง ไทชิโร่ มีอะไรผิดปกติมั้ย? ไทชิโร่: นี่พวกนายมาแอบอู้อะไรอยู่ตรงนี้กันฟะ คุณนานะสั่งให้เฝ้ายามรอบๆ ตอนที่เธอแช่น้ำร้อนอยู่ไม่ใช่รึไง นี่นายก็เป็นไปกับมันด้วยเหรอเนี่ย ซึคุเนะ?   เคน: ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกน่า มีจูนินคุ้มกันตั้ง 4 คน ใครมันจะกล้ามาแอบดูเธอกัน ไทชิโร่: นายนี่มันไม่เคยใส่ใจผู้ว่าจ้างเลยจริงๆ นะ ดูเจ้าซันโชวสิ มันเดินตรวจรอบๆ ไม่หยุดเลยนะเฟ้ย ซึคุเนะ: ฮ่าฮ่า ก็นะ เจ้าหมอนั่นสงสัยจะหลงคุณนานะน่าดู   ซันโชว: เฮ้ย แก!!   ไทชิโร่: ซันโชว มีอะไร!? ซันโชว: ไอ้โรคจิตนั่น ฉันจะฆ่ามัน   เหวอ โดนจับได้แล้ว!!   เคน: กล้ามาก! ไม่เห็นหัวพวกฉันที่เฝ้าอยู่รอบๆ งั้นเรอะ! ไทชิโร่: ไอ้คนที่แอบอู้อยู่นั่นน่ะไม่มีสิทธิ์มาพูดหรอกนะเฟ้ย!   ซันโชว: กล้าดียังไงมาแอบดูคุณนานะอาบน้ำ! ตายซะเหอะ!! เคน: เฮ้ยพวก ใจเย๊น!! จับเป็นก็พอเฟ้ย! จับเป็น!   เคน: ซึคุเนะ เอาเจ้าซันโชวไปมัดไว้ก่อนเดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการเอง ไม่งั้นหมอนั่นตายแหง ซึคุเนะ: เข้าใจแล้ว ซันโชว: ปล่อยนะโว้ย!! นานะ: เล่นอะไรของเขากันอยู่น่ะเสียงดังจริง ทำไมชอบทำตัวเหมือนเด็กกันจังนะ   ชิ!!     อะไรเนี่ย เศษผ้า?     เคน: ไอ้เวร นอกจากจะถ้ำมองแล้วยังเป็นโจรขโมยชุดชั้นในด้วยเรอะ!? นี่มันของยัยนานะ ไทชิโร่: เฮ้ย!!   เคน: คิดว่าจะหนีจากฉันพ้นหรือไง ไอ้โรคจิต!   ไทชิโร่: เวร มันโดดลงบ่อน้ำร้อนฝั่งผู้หญิงไปแล้ว! เคน: ไทชิโร่ นายรอจับตัวมันอยู่ตรงนี้นะ       เคน: เสร็จฉันล่ะ – เหวอ!!   ย้ากกกกก!!!   เคน: ได้ตัวแล้ว ไทชิโร่: เจ๋ง!!    …

  เคน: ก็ได้ก็ได้ ฉันไม่แกล้งแล้ว อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ น่ารักชะมัดเลย…   มิราอิ: รุ่นพี่..ก็บอกว่ามันที่สาธารณะไงคะ… เคน: อะไรล่ะ? ฉันไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีสักหน่อย   โบรูโตะ: พี่เคน! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! เคน: เอ๋?   โบรูโตะ: คิดจะทำอะไรคุณมิราอิน่ะ เจ้าจอมกะล่อน! เคน: แอ้ก!!   เคน: เจ้าบ้าโบรูโตะ! ทำอะไรฟะ!? มิราอิ: โบรูโตะ   โบรูโตะ: กล้าดียังไงมาลวนลามผู้หญิงกลางที่สาธารณะ แถมยังเป็นคุณมิราอิอีก!!? เคน: ลวนลาม!!? เข้าใจผิดแล้วเฟ้ย เดี๋ยวสิซาราดะจัง!   มิราอิ: เอ่อ..ไม่ใช่แบบนั้นหรอก พวกเธอเข้าใจผิดแล้วล่ะนะ… ซาราดะ: คุณมิราอิไม่ต้องกลัวค่ะ พวกเราจะปกป้องคุณจากตานี่เอง เคน: ฟังกันบ้างได้มั้ยเนี่ย!   เคน: พูดอะไรบ้าๆ น่า มิราอิจังน่ะแฟนฉัน ฉันจะไปลวนลามแฟนตัวเองทำบ้าอะไรฟะ โบรูโตะ: หา?   โบรูโตะ: ฟะ..แฟนงั้นเหรอ!!? ซาราดะ: อย่าล้อเล่นน่า ไม่มีทางหรอก!! เคน: ทำไมต้องตกใจเว่อร์ขนาดนั้นกันด้วยหา!?   โบรูโตะ: จริงเหรอคุณมิราอิ!? มิราอิ: อ..อื้ม… ซาราดะ: ถูกบังคับแน่นอนเลย ใช่มั้ยคะ!!? บอกพวกเรามาเถอะค่ะ ฉันจะช่วยคุณเอง เคน: เฮ้ย ในสายตาพวกนายนี่ฉันมันดูเป็นยังไง หา!?   ซาราดะ: เป็นนินจาจอมขี้เกียจที่มีดีแค่หน้าตา วันๆ ไม่ทำภารกิจ เดทสาวไปทั่ว เคน: ปากร้ายมาก! ตอนเด็กๆเธอน่ารักกว่านี้เยอะเลยรู้ตัวมั้ยซาราดะจัง ยิ่งโตยิ่งเหมือนเจ้ซากุระ   มิราอิ: อ๊ะ ฉันจะสายแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะคะรุ่นพี่… อย่าลืมไปหาท่านรุ่น 7 นะคะ เคน: เข้าใจแล้วจ้ะ   โบรูโตะ: เอ๋ ไปหาพ่อผมงั้นเหรอ มีอะไรเหรอพี่เคน? เคน: ภารกิจด่วนน่ะสิ… ฉันอุตส่าไม่ไปใกล้ห้องโฮคาเงะแล้วก็ยังอุตส่าให้มิราอิจังมาตามซะงั้น อาจารย์นารูโตะนี่จริงๆ เลย ซาราดะ: ทำตัวไม่สมกับเป็นอดีตทีม 7…

เคน: เฮ้อ ก็เพราะแบบนี้แหละฉันถึงไม่ค่อยอยากอยู่หมู่บ้านไง ถูกเรียกใช้งานจุกจิกสารพัดเลย น่าเบื่อชะมัด มิบุนะ: บ่นทุกวัน แต่ก็ยอมทำแต่โดยดีไม่ใช่รึไง?   เคน: เจ้าพวกสามแสบนั่นป่านนี้ทำงานเสร็จหรือยังไม่รู้ ฉันชักหิวแล้วเนี่ย มิบุนะ: เดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะ   มิบุนะ: อ๊ะ!   มิบุนะ: กระดาษมันบาดฉัน เลือดออกเลย… เคน: ระวังหน่อยสิ   เคน: ขอฉันดูหน่อย   เคน: ยังดีทีไม่ลึกมากนะ ฉันมีพลาสเตอร์อยู่เดี๋ยวฉันติดแผลให้   มิบุนะ: เคนคุงน่ะใจดีแบบนี้เสมอเลยนะ… เคน: เอ๋?   มิบุนะ: เพราะแบบนี้แหละ… เคน: พูดอะไร ก็เธอเป็นเพื่อนฉันนี่ ฉันก็ต้องเป็นห่วงน่ะสิ     มิบุนะ: ….ทำไมมองฉันแบบนี้ล่ะ? เคน: เธอน่ะไม่คิดอะไรกับซึคุเนะเลยเหรอ?   มิบุนะ: ก็ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าฉันคิดกับเขาแบบเพื่อนน่ะ! เลิกทำตัวเป็นพ่อสื่อได้มั้ย!? เคน: ข..ขอโทษ ฉันแค่ถามเฉยๆ น่ะ   เคน: แต่เธอก็มีคนมาจีบเยอะนี่นา ไม่สนใจใครมั่งเลยรึไง? อย่าบอกนะว่าเธอน่ะ…. มิบุนะ: อ..เอ๋! ฉ..ฉันน่ะ….   เคน: คิดจะขึ้นคานงั้นเหรอ? มิบุนะ: เธอน่ะมันน่าหงุดหงิดจริงๆ นะ   ซันโชว: หา ใครจะขึ้นคานนะ? ได้ยินแว่วๆ มิบุนะ: หนวกหู เจ้าสามแสบนี่! เคน: ไง พวกนายก็ทำงานเสร็จกันแล้วสินะ?   ไทชิโร่: เคนจัง ฉันมีเรื่องดีๆจะบอกล่ะ นายจำสาวๆ จากหมู่บ้านอื่นที่เราเจอวันก่อนได้มั้ย? เคน: โอ้ จำได้สิ อย่าบอกนะว่าพวกเธอติดต่อหานายน่ะ? ไม่เบานี่หว่า ไปแอบสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?   ซึคุเนะ: คือว่าพวกเธออยากนัดบอดกับเราน่ะ นายช่วยไปกับเราได้มั้ยเพื่อน เคน: อื้ม ได้เลย! มิบุนะ: พวกนายจะบ้ารึไง ทำไมจะต้องให้เคนคุงไปกับพวกนายด้วย?   มิบุนะ: นัดบอดมันต้องครบคู่ไม่ใช่รึไง พวกนั้นมีกัน 3 คนไม่ใช่เหรอ แล้วจะให้เคนคุงไปด้วยทำไม?…

เคน: มิราอิจัง มิราอิ: อ๊ะ รุ่นพี่เคน   เคน: ได้พักรึยัง? ไปหาอะไรกินกันมั้ย? มิราอิ: ยังเลยค่ะ แต่ฉันมีเม็ดอาหารเสบียงแล้ว   เคน: อย่าล้อเล่นน่า เม็ดอาหารเสบียงเนี่ยนะ เธอนี่มันจริงจังกับภารกิจเป็นบ้า ไปพักหาอะไรกินในหมู่บ้านกันเหอะน่า มิราอิ: รุ่นพี่ต่างหากล่ะคะ ที่ไม่จริงจังมากเกินไปน่ะ ตาจอมขี้เกียจ เคน: ฉันเพิ่งเคลียภารกิจเสร็จนะยัยบ้า   – อ้าว มิราอิ? – อ๊ะ   มิราอิ: รุ่นพี่ รอแป๊บนึงนะคะ เคน: เอ๋?         (อะไรวะนั่น ท่าทางสนิทกันน่าดู…)   เคน: มิราอิจัง ตามสบายนะ ฉันไม่รบกวนเวลาเธอดีกว่า มิราอิ: เอ๋   มิราอิ: รุ่นพี่…   เพราะแบบนี้สินะถึงปฏิเสธฉันน่ะ ….หงุดหงิดชะมัด   โธ่เอ้ย ไม่สนหรอก ฉันน่ะฮาตาเกะ เคน นะ! ฉันไม่เคยไล่ตามผู้หญิง!     กลับไปถามให้ชัดๆก่อนดีกว่า!!     เคน: มิราอิจัง!? มิราอิ: ตามทันจนได้   เคน: เอ๋? ตามฉันมางั้นเหรอ ทำไมล่ะ? มิราอิ: โธ่ ทำไมถึงรีบร้อนออกมาแบบนี้ล่ะคะ?   เคน: ก..ก็ดูเหมือนเธอจะคุยเรื่องสำคัญกับหมอนั่นอยู่นี่… มิราอิ: ฉันขอให้เพื่อนช่วยลาดตระเวนแทนฉัน ตอนที่เราจะไปพักกันน่ะค่ะ   เคน: เอ๋! มิราอิ: จะได้ออกไปกับรุ่นพี่ได้ไงคะ   งั้น… เราไปกินอะไรกันดีคะ?     เคน: ง..งั้นหรอกเหรอ ฮ่าฮ่า… ไปคุยกับหมอนั่นเรื่องนี้เองหรอกเหรอ (เธอก็แค่ใส่ใจกับหน้าที่ตัวเอง ฉันเป็นบ้าอะไรฟะเนี่ย อารมณ์ร้อนแบบไม่มีเหตุผลเลย น่าอายจริงๆ) มิราอิ: แล้วเมื่อกี้เห็นบอกว่าจะไปถามอะไรใครเหรอคะ? เคน: ป..เปล่า! ไม่มีอะไรหรอก อย่าสนใจเลย!  …