เคน: เราจะผ่านเข้าช่องทางนี้ไปและเมื่อเข้าถึงตัวประกันได้ ฉันจะจัดการกับพวกยามแบบเงียบๆ จากนั้นรีบพาตัวประกันออกทางเดิม กว่าพวกที่อยู่ข้างนอกจะรู้ตัวเราก็หนีไปได้ไกลแล้วล่ะ มิบุนะ: สมกับเป็นเคนคุง มองหาช่องทางได้ทะลุปรุโปร่งไปหมดเลย!   ซึคุเนะ: โธ่เอ้ย แบบนั้นฉันก็ไม่ได้สู้กับศัตรูเลยน่ะสิ ทำตามแผนนายภารกิจจบไวเกินไปทุกทีอะ น่าเบื่อ! เข้าทางข้างหน้าเหอะน่า! นารูโตะ: โอ้ว เห็นด้วยกับซึคุเนะ! มิบุนะ: จะบ้าพลังกันไปถึงไหนทั้งสองคนน่ะ!   เคน: อืม… มันก็ได้อยู่หรอกนะเพราะมีอาจารย์นารูโตะทั้งคน งั้นเข้าด้านหน้าตรงๆ เลยก็ได้ นารูโตะ/ซึคุเนะ: โอ้ว งั้นก็ตกลงตามนั้น! มิบุนะ: แล้วจะมานั่งวางแผนกันเพื่อ!?         ซึคุเนะ: ภารกิจคราวนี้สนุกชะมัด พวกศัตรูพวกนั้นพอเห็นอาจารย์นารูโตะก็พากันช็อคปากค้างกันหมดเลย จากนั้นเราก็จัดการพวกนั้นได้อย่างรวดเร็วเลยล่ะ ฮ่าฮ่า มิบุนะ: ใช่ ไม่มีใครไม่รู้จักอาจารย์นารูโตะของเราหรอก ซันโชว: อ้าก ฉันอิจฉาพวกนายชะมัด ท่าทางจะมีแต่ภารกิจน่าตื่นเต้นทั้งนั้นแน่ๆ เลย แถมยังได้ไปกับอาจารย์นารูโตะด้วย   เคน: แล้วพวกนายล่ะภารกิจคุ้มกันล่าสุดเป็นไงมั่ง ไทชิโร่: คุ้มกันเศรษฐีกลับแคว้นดินน่ะสิ ไม่ได้สู้กับใครสักคนเลย ริกะ: ใช่ ไม่มีโจรออกมาปล้นเขาสักคน น่าเบื่อที่สุดเลยล่ะ! เคน: พูดอะไรของเธอเนี่ย ราบลื่นแบบนั้นก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง   โทโมกะ: ดีจังเลย ทำไมถึงมีแค่ทีมฉันที่ยังได้ทำแค่ภารกิจระดับ C อยู่ทีมเดียวกันนะ มิบุนะ: ไม่เป็นไรนะ อีกเดี๋ยวก็มีภารกิจระดับสูงๆกว่านั้นมาแล้วล่ะ   โทโมกะ: แต่เคนคุงเก่งจริงๆนะ มิบุนะเล่าให้ฟังตลอดเลยว่าเคนคุงคอยวางแผนหาทางออกให้ทีมได้ทุกสถานการณ์เลย มิบุนะ: ฉันไม่ได้เอาแต่พูดถึงเคนคุงสักหน่อย! เคน: เอ๋?   ซันโชว: พวกฉันต้องไปเตรียมตัวสำหรับภารกิจเย็นนี้น่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ โทโมกะ: ทีมฉันก็เรียกรวมตัวเหมือนกัน ไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะ มิบุนะ: ไว้เจอกัน   ซึคุเนะ: นี่ พวกเราไป…   มิบุนะ: ก็บอกว่าฉันไม่ได้พูดแบบนั้นจริงๆ นะ เคน: จริงเหรอ งั้นทำไมต้องลุกลี้ลุกลนด้วยล่ะ   มิบุนะ: ฉันเปล่าสักหน่อย~     ซึคุเนะ: เฮ้ เคน ถามอะไรอย่างสิ เคน: หืม?…

ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!   อย่าเข้ามานะ!!   อ้าก!!!     นารูโตะ: ฮ่า!   ซึคุเนะ: อ้าก รกชะมัด หมู่บ้านที่เราจะไปทำไมถึงอยู่กลางป่าเขาแบบนี้นะ มิบุนะ: นั่นสิ ไม่มีถนนเข้าหมู่บ้านด้วยซ้ำ นารูโตะ: เอาน่าอีกนิดเดียวก็ใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วล่ะ     เคน: โอ๊ะ มิบุนะ หนอนแก้วตัวเบ้อเริ่มเกาะอยู่ตรงกระเป๋าเธอน่ะ   มิบุนะ: ค..เคนคุง.. อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ เคน: จริงๆ นะ นั่นไงดูสิ ซึคุเนะ: จริงด้วยแฮะตัวใหญ่ชะมัด   เคน: อ้าว ไต่ไปนั่นแล้ว   มิบุนะ: กรี๊ด เอาออกไปที!! เคน: เฮ้ย!!     มิบุนะ: เอาออกไปที เคนคุง เอามันออกไปที!! เคน: เข้าใจแล้วๆ อยู่เฉยๆ สิ…   เคน: นี่ไง เอาออกมาแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก มิบุนะ: เอามันออกไปไกลๆ เลย!! เคน: ด..เดี๋ยวฉันเอาไปปล่อยที่พุ่มไม้โน้นนะ…   ซึคุเนะ: ปกติถึกอย่างกับอะไรดี ดันมากลัวหนอนตัวแค่นี้ ยัยบ้า มิบุนะ: หนวกหูน่า!!   มิบุนะ: ใครจะไปเหมือนเคนคุงกันล่ะ เข้ากับสัตว์ได้ทุกชนิดแบบนั้นน่ะ เคน: พูดอะไรของเธอน่ะ   เคน: ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย อ้วนจ้ำม่ำน่ารักดีออก ดูสิ มิบุนะ: เอาไปไกลๆ เลย ตาบ้า!       ผู้นำหมู่บ้าน: ผมต้องขอบคุณนินจาจากโคโนฮะมากเลยนะครับ ที่เดินทางอย่างลำบากเพื่อมาช่วยเหลือพวกเราที่นี่ นารูโตะ: ยินดีครับ ช่วยบอกรายละเอียดทั้งหมดแก่เราด้วยนะครับ   ผู้นำหมู่บ้าน: เมื่อไม่กี่เดือนก่อนมีกลุ่มนินจาจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาที่หมู่บ้านเรา พวกเขามาเสนองานให้เรา ใครที่ยอมไปทำงานกับพวกเขาจะได้รับเงินก้อนโตล่วงหน้าทันที แต่ทุกคนที่ไปกับนินจากลุ่มนั้นก็ไม่เคยได้กลับมาเลยน่ะครับ มิบุนะ: ทำไมกัน!? ผู้นำหมู่บ้าน: พวกเขาอ้างว่าทุกคนยังคงทำงานอยู่จึงไม่สามารถกลับมาที่หมู่บ้านได้ แต่ผมไม่เชื่อที่พวกเขาบอกเรา ผมคิดว่าอาจเกิดเรื่องไม่ดีกับชาวบ้านที่ไปกับพวกเขา  …

ผู้ชาย: ดันพลาดตกลงมาข้างล่างนี้ซะได้.. ที่นี่มันอะไรกันเนี่ยหมอกเต็มไปหมด มองไม่เห็นทางเลย…   คนลึกลับ: มาทางนี้สิ… ผู้ชาย: ใครอยู่ทางนั้นน่ะ!? ช่วยผมด้วย!   ผู้ชาย: เอ๋!? นั่นมันตัวฉันนี่! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!?   คนลึกลับ: ใช่แล้ว ฉันก็คือนายไงล่ะ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย ฉันรู้ถึงความเจ็บปวดของนาย ฉันคือคนเดียวที่เข้าใจนายทุกอย่าง มาอยู่เคียงข้างฉันที่นี่เถอะนะ แล้วนายจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป ผู้ชาย: พูดเรื่องบ้าอะไรของนาย!?   คนลึกลับ: การตายของเธอเป็นความผิดของนายจริงๆ ถ้านายตั้งใจช่วยเธอมากกว่านี้ เธอก็คงจะรอดไปแล้วใช่มั้ยล่ะ? ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แต่ความจริงมันคือความผิดของนายทั้งหมดนั่นแหละ   ผู้ชาย: ฉ..ฉัน… ใช่ มันคือความผิดของฉันจริงๆ คนลึกลับ: การที่นายต้องจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียเธอไปและความรู้สึกผิดนั่น มันทรมานมากเลยใช่มั้ย   คนลึกลับ: ยื่นมือมาสิ ถ้านายอยู่กับฉันที่นี่ นายจะมีแต่ความสงบสุขและไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป         [บ้านของโฮคาเงะรุ่น 6]   คาคาชิ: เคน เสร็จรึยังลูก แม่เขารอกินข้าวอยู่ กินข้าวก่อนค่อยออกไปทำภารกิจนะ เคน: กำลังจะลงไปครับ   เคน: จะว่าไปพ่อช่วยดูข้อมูลของ “หุบเขาแห่งความโดดเดี่ยว” ที่พวกผมต้องเข้าไปตามหาคนหายในนี้ให้ทีสิ ข้อมูลที่ผมพอจะหาได้มันน้อยมากเลย คาคาชิ: ได้สิ   เคน: ถ้านอกจากคำบอกเล่าตามตำนานเกือบร้อยปีจากคนในพื้นที่แล้วแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย คาคาชิ: มันเป็นสถานที่ต้องห้ามน่ะเลยไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป เพราะมีคนหายตัวไปในนั้นเยอะมาก   คาคาชิ: ตามตำนานเล่าว่าใครก็ตามที่เข้าไปใกล้ จะถูกเรียกด้วยเสียงปริศนา ยิ่งตามเสียงนั้นไปไกลเท่าไหร่ก็จะยิ่งหาทางกลับออกมาไม่ได้ แต่เพราะภายในเป็นหุบเขาที่มีหมอกปกคลุมตลอดเวลา เลยมีการตั้งข้อสงสัยว่าคนที่หลงทางเข้าไปจะมองไม่เห็นทางเลยหาทางกลับออกมาไม่ได้ บวกกับความหวาดกลัวจึงทำให้ผู้คนที่หลงทางขาดสติ เคน: ฟังดูคล้ายๆ กับไซเรนเลยว่ามั้ย   คาคาชิ: ถือว่ารวบรวมข้อมูลมาได้เยอะนี่นา ระวังเรื่องการหลงทางเพราะหมอกและคาถาลวงตาให้ดีล่ะ อาจมีอะไรที่เราคาดไม่ถึงอยู่ข้างในเยอะเลย ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำภารกิจนี้น่ะ ให้พ่อส่งทีมอื่นไปช่วยด้วยดีมั้ย? เคน: พ่อน่ะห่วงเกินไปแล้วน่า ภารกิจนี้ทุกคนดูตื่นเต้นมาก ไม่มีใครกังวลเลยสักนิดนะ   คาคาชิ: ที่ไม่กังวลเพราะมั่นใจว่าเรื่องคราวนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผีๆ แน่นอนสินะ   เคน: พูดขึ้นมาแล้วหงุดหงิดชะมัด! ภารกิจก่อนหน้านี้ พ่อแค่ตั้งใจจะแกล้งผมใช่มั้ย รู้ทั้งรู้ว่าลูกตัวเองกลัวผีแท้ๆ ทีหลังถ้าจะมีผีมาเกี่ยวข้องก็หัดบอกกันก่อนสิ คาคาชิ: คร้าบ คร้าบ…

มิบุนะ: เคนคุง มีหนังเข้าใหม่ล่ะ เราไปดูด้วยกันมั้ย? เคน: หืม ได้สิ เรื่องอะไรงั้นเหรอ? มิบุนะ: นี่ไง!   เคน: หนังโรแมนติกดราม่าเหรอ ขอผ่านได้มั้ย ฉันไม่ชอบแนวนี้เลยอะ มิบุนะ: งั้นเหรอ? เคนคุงอยากดูเรื่องไหนล่ะ ฉันดูได้ทุกเรื่องเลยถ้าเธอชอบน่ะ เคน: งั้นเรื่องนี้เป็นไง?   ไทชิโร่: เฮ้ย หนังผีเหรอ เรื่องนี้ฉันอยากดูมากเลย ซันโชว: น่าสนุกว่ะ ฉันไปด้วยๆ เคน: โอ้! ยอดเลย งั้นเราไปดูด้วยกันนะ มิบุนะ: ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่เนี่ย!?     มิบุนะ: สนุกจังเลย หนังผีนี่ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ ไทชิโร่: ไอ้คนที่บอกอยากดูที่สุดทำไมหน้าซีดอะไรแบบนั้นล่ะนั่น ฮ่าฮ่า ซันโชว: นายสองคนกลัวใช่มั้ย? ซึคุเนะ: พูดบ้าๆ น่า! ใครจะไปกลัวของแบบนั้นกัน!   ซึคุเนะ: พวกฉันไปก่อนนะ อาจารย์นารูโตะนัดรวมตัวเพื่อไปรับภารกิจช่วงบ่ายน่ะ -โอเค ไว้เจอกัน     ซึคุเนะ: คือว่าท่านรุ่น 6 ครับ พวกผมอยากทำภารกิจที่สูงกว่าระดับ C บ้างอะ ขอภารกิจที่ตื่นเต้นๆ บ้างได้มั้ยครับ? นารูโตะ: ผมเห็นด้วยกับซึคุเนะนะ อาจารย์คาคาชิ คาคาชิ: แหม ทำให้นึกถึงเมื่อก่อนจริงๆ นะ…   คาคาชิ: อันที่จริง… มันมีภารกิจระดับ B อยู่อันนึง แต่คิดว่ามันไม่น่าจะเหมาะกับพวกเธอน่ะสิ… ซึคุเนะ: พูดอะไรแบบนั้นท่านรุ่น 6 พวกผมน่ะทำภารกิจระดับ A ได้สบายเลยนะ! นารูโตะ: ใช่แล้วอาจารย์คาคาชิ เห็นแบบนี้ก็เถอะ แต่จริงๆ พวกเขาเป็นทีมที่ประสานกันได้ดีเลยล่ะ   คาคาชิ: เคน แล้วลูกล่ะว่าไง? เคน: เอ๋ ก็มีอาจารย์นารูโตะอยู่ทั้งคนนี่ครับ คาคาชิ: อืม… ถ้างั้นก็ตามใจล่ะนะ     ผู้นำหมู่บ้าน: พวกคุณคือนินจาจากโคโนฮะที่จะมาช่วยขับไล่ผีให้พวกเราใช่มั้ยครับ? นารูโตะ: เอ่อ… ใช่ครับ… ชาวบ้าน: ยอดเลย!…

พวกเธอที่มีชื่อตามนี้ให้ตามฉันมา ริกะ ซันโช ไทชิโร่ พวกเธอทั้งหมดคือทีม 3   มิบุนะ: ดีใจจังเลยนะที่พวกเราได้อยู่ทีมเดียวกันเนี่ย ซึคุเนะ: แต่จะว่าไป ทำไมโจนินทีมเราถึงมาช้าที่สุดเลยล่ะ? [ทีมเคน เกะนิน อายุ 12 ปี]   ซึคุเนะ: อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ มิบุนะ: เห็นด้วย! เคน: เฮ้ๆ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่เกี่ยวด้วยน่ะ…   เคน: เมื่อไหร่พวกนายจะเลิกเล่นซนกันซักที ไม่ใช่เด็กแล้วนะเนี่ย แล้วโจนินที่ไหนจะมาติดกับดักเด็กเล่นแบบนี้กัน ซึคุเนะ: เงียบไปเลย นายนี่มันชอบบ่นเหมือนครูอิรุกะชะมัด   [เสียงเปิดประตู] ซึคุเนะ: มาแล้วล่ะ!   อึ๋ย! นั่นมัน….!!   ฮ่าฮ่า… โทษทีที่มาสายนะเด็กๆ พอดีระหว่างทางที่มาน่ะ… [อุซึมากิ นารูโตะ อายุ 26 ปี]     เคน: พ..พี่นารูโตะ!!? ซึคุเนะ/มิบุนะ: เอ๋ อุซึมากิ นารูโตะ คนนั้นน่ะเหรอ!!?   นารูโตะ: นี่มันฝีมือใครกันฟะ!!? เคน! นายใช่มั้ย!!? เคน: เดี๋ยว.. เดี๋ยว! ผมไม่เกี่ยว… จ๊าก!!   นารูโตะ: เจ้าพวกบ้า โตป่านนี้แล้วยังเล่นเป็นเด็กอยู่ได้ เคน: แล้วไหงฉันโดนไปด้วยล่ะเนี่ย… ซึคุเนะ: อาจารย์นารูโตะเป็นโจนินของทีมเราเหรอเนี่ย ยอดเลย!   นารูโตะ: ฉันเป็นอาจารย์ของพวกนายก็จริงอยู่ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้มีตำแหน่งโจนิน เพราะงั้นนี่จึงเป็นกรณีพิเศษของทีม 7 ใหม่ ของพวกเราล่ะนะ ซึคุเนะ/มิบุนะ: เห! สุดยอดไปเลยล่ะ พวกเรา!! เคน: (อ่า..ฝีมือพ่อแหง)   นารูโตะ: และต่อไปนี้จะเป็นการทดสอบทีมเวิร์คของพวกนาย – ทีมเวิร์คเหรอครับ?   พวกนายทั้งสามคนต้องแย่งกระดิ่งจากฉันให้ได้   เคน: ให้แย่งกระดิ่งจากพี่นารูโตะเนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย งั้นผมยอมแพ้เลยแล้วกัน… นารูโตะ: บอกว่าให้เรียกอาจารย์ไงฟะ เจ้าบ้านี่!   นารูโตะ: ถ้ายอมแพ้นายจะต้องกลับไปเรียนที่โรงเรียนใหม่นะ จะเอางั้นเหรอ?…

    เด็กชาย: เฮ้ นายน่ะ   เคน: เอ๋ [เคน 6 ขวบ]   ซึคุเนะ: นายเป็นลูกชายโฮคาเงะใช่ป่าว เจ๋งเป็นบ้าเลย ฉันก็จะเป็นโฮคาเงะคนต่อไปเหมือนกัน! ฉันชื่อซึคุเนะ เรามาเป็นเพื่อนกันเหอะนะ! มิบุนะ: ฉันมิบุนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราอยู่ห้องเรียนเดียวกัน จำฉันได้มั้ย ซันโชว: ฉันซันโชว! เคน: เอ๋ อ..อื้ม ฉันเคน ยินดีที่ได้รู้จักนะ   ซึคุเนะ: ฉันเคยเห็นรูปปั้นรุ่น 6 แต่ยังไม่เคยเจอตัวจริงเลย วันหลังพาฉันไปบ้านนายบ้างได้มั้ย เคน: อื้ม ได้สิ ซันโชว: เย้ สุดยอด!     ฉันบอกว่าให้แกซื้อของเล่นที่ออกใหม่มาให้ฉันวันนี้ไงวะ ทำไมยังไม่ได้อีก อยากตายรึไง!?   – ต..แต่ว่าเงินค่าขนมฉันเพิ่งจะได้มา ถ้าใช้หมดในวันเดียวฉันต้องโดนฆ่าแน่ๆ – ไม่สนโว้ย! แกต้องไปซื้อมันมาให้ฉันวันนี้! ไม่งั้นก็โดนฉันฆ่าแทน   โย่ว! เล่นอะไรกันอยู่เนี่ยท่าทางน่าสนุก เฮ้! นายเรียนอยู่ห้องเดียวกับฉันนี่ ไทชิโร่ ใช่ป่ะ?   ไทชิโร่: เฮ้ย! แกมัน ฮาตาเกะ เคน ลูกชายของโฮคาเงะนี่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!? เคน: โอ้ ดีใจที่จำฉันได้นะ   ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ฉันมันลูกชายสุดที่รักของโฮคาเงะ! ฉันเอาเรื่องนี้ไปรายงานพ่อฉันและอาจารย์ดีมั้ย? พวกนายคงไม่อยากมีประวัติแย่ๆ ตั้งแต่เด็กหรอกใช่เปล่า เพราะงั้นเราแยกย้ายกันไปดีมั้ยแล้วฉันจะทำเป็นไม่เห็นให้   ไทชิโร่: ไอ้ลูกแหง่เอ้ย! แกมันก็ดีแต่ใช้บารมีพ่อแกนั่นแหละ! เฮ้ยไปกันเถอะ! เคน: ไม่เอาน่า อย่าอิจฉาฉันเลย – ข..ขอบคุณนะ…     เหวอ!   ไทชิโร่: แกนี่มันขวางหูขวางตาน่าหมั่นไส้สุดๆ ฉันกะจะไม่ยุ่งกับแกเพราะมีแต่คนให้ความสนใจแก แต่แกก็ดันเข้ามาสอดเรื่องเมื่อวานเอง คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ เหรอ ฮาตาเกะ เคน! เคน: เฮ้ย อยู่ๆ เป็นอะไรของนายเนี่ย? ลืมแล้วเรอะว่าฉันน่ะลูกชายโฮคาเงะเลยนะเฟ้ย   ไทชิโร่: หนวกหูเว้ย!…

          ศัตรู: หนีเร็วจริงๆนะแกเนี่ย ในที่สุดก็จนมุมได้สักทีนะ เลิกหนีแล้วเอาคัมภีร์นั่นมาให้เราได้แล้ว   ศัตรู: “เคน นินจาจอมกะล่อนแห่งโคโนฮะงาคุเระ” [เคน นินจาจากโคโนฮะงากุเระ อายุ 16 ปี]   เคน: หา อย่างฉันเนี่ยนะจนมุม ไม่คิดว่าฉันแค่แกล้งทำเป็นเพลี่ยงพล้ำ แล้วนำพวกแกมาที่นี่บ้างเหรอ พวกแกก็รู้ฉายาฉันดีไม่ใช่รึไง   เคน: ว่าฉันคือ “เคน จอมกะล่อนแห่งโคโนฮะ” น่ะ   ศัตรู1: ห..หัวหน้า มันพูดถูกนะ เคยได้ยินว่ามันจับโจรตั้งหลายคนด้วยตัวคนเดียวโดยไม่ต้องสู้เลย ศัตรู2: เหอะ ฉายาจอมกะล่อนเนี่ยนะ แกกลัวบ้าอะไรของแกกันวะ   เคน: จะเอายังไง จะถอยไปดีๆหรือจะยอมตายที่นี่?   หัวหน้าศัตรู: เหอะ แค่คุไนยังหลบไม่พ้น แถมเลือดก็ยังไหลไม่หยุดอีก ยังจะพยายามพูดหลอกล่อเราอีกเหรอ?   หัวหน้าศัตรู: ถ้านี่คือแผนแกจริง แกจะบอกเราทำไม คิดว่าฉันจะโง่หลงกลลูกไม้ตื้นๆแกรึไง   หัวหน้าศัตรู: เห็นแล้วสงสารชะมัด เอาคัมภีร์มาให้เราซะ แล้วฉันจะยอมปล่อยแกรอดชีวิตไป   เคน: เอ๋ จ..จริงเหรอ พวกนายไม่โกหกแน่นะ ศัตรู : ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วงน่า พวกฉันรักษาสัญญาว่ะ   เคน: งั้นก็เอาไปเลย ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปได้แล้วสินะ   หัวหน้าศัตรู: ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สินะที่มาของฉายาที่แท้จริงของแกน่ะ สงสารพ่อแกจริงๆ อุตส่าสร้างชื่อเสียงไว้มากมาย ดันมามีลูกชายไม่เอาไหนอย่างแก     ศัตรู: ระเบิดควัน ระวัง!!   เคน: ฮ่าฮ่า เจ้าพวกเซ่อ ของจริงอยู่นี่ต่างหาก ตามมาเอาเซ่! ถึงฉันจะดูไร้สาระแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ ศัตรู: แก! ไอ้ตัวแสบ!   ศัตรู: ไอ้บ้าเอ้ย!!     หัวหน้าศัตรู: เหอะ ไอ้โง่เอ้ย ยอมสละชีพตัวเองไปพร้อมกับคัมภีร์เนี่ยนะ คิดว่าฉันจะตามหาศพแกกับคัมภีร์ไม่เจอรึไง   หัวหน้าศัตรู: ข้างล่างน้ำเชี่ยวมาก รีบลงไปหาศพมันให้เจอเร็วเข้า…